Τις οξύτατες αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών πόλων καταδεικνύει η αντιπαράθεση, κύρια μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας απέναντι στα προγράμματα λιτότητας, με τις ΗΠΑ να τάσσονται προσχηματικά εναντίον τους, με την αιτιολογία ότι βαθαίνουν την ύφεση και τη Γερμανία, μαζί με την ΕΕ, να υπερασπίζεται τη δημοσιονομική πειθαρχία.

Στο βάθος αυτής της διαμάχης βρίσκεται η πίεση από την πλευρά των ΗΠΑ να χαλαρώσουν κι άλλο οι μηχανισμοί περιφρούρησης του ευρώ, στον πόλεμο που μαίνεται με το δολάριο.

Σε σχέση με την Ελλάδα, ο επίτροπος Ανταγωνισμού, Χοακίν Αλμούνια, δήλωσε χτες ότι «η κεφαλαιακή επάρκεια των ελληνικών τραπεζών φαίνεται να είναι ικανοποιητική και σε αντίθεση με άλλα κράτη - μέλη δε χρειάστηκαν επεμβάσεις διάσωσης», ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι οι τράπεζες έχουν πρόσβαση σε χρηματοδότηση αν χρειαστεί μέσω του ταμείου που προβλέπει το Μνημόνιο με την τρόικα.

Παράλληλα, σημείωσε ότι τα «stress tests» θα γίνουν σε όλες τις τράπεζες της Ευρώπης, σημειώνοντας ότι «σε άλλες χώρες η οικονομική κρίση έφτασε νωρίτερα, σε άλλες αργότερα και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε κατάλληλα σε κάθε περίπτωση. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ισπανίας έφτασε αργότερα από άλλες χώρες».

Να σημειωθεί ότι οι κυβερνήσεις Γερμανίας, Γαλλίας και Μεγ. Βρετανίας συμφώνησαν να προωθήσουν η κάθε μια στο εσωτερικό της μια ρύθμιση για επιβολή φόρου στις τράπεζες, στο πλαίσιο της δήθεν «δίκαιης» κατανομής του βάρους της οικονομικής κρίσης. Η πρόταση αυτή θα τεθεί και στη σύνοδο της G20, παρόλο που μέχρι στιγμής αντιδρούν Καναδάς, Ιαπωνία και Βραζιλία.

Από την πλευρά τους, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπάι, με κοινή επιστολή τους προς τη G20, τονίζουν: «Η σύνοδος της G20 θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια συντονισμένη και διαφοροποιημένη στρατηγική εξόδου για να διασφαλίσει την υποστήριξη των δημόσιων οικονομικών».

Ακόμα, τονίζουν ότι όλα τα κράτη - μέλη παίρνουν μέτρα ενίσχυσης της δημοσιονομικής τους σταθερότητας και ξεκαθαρίζουν: «Ολα τα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι έτοιμα, αν είναι απαραίτητο, να πάρουν επιπρόσθετα μέτρα για να επιταχύνουν τη δημοσιονομική σταθερότητα».

Παράλληλα, φαίνεται ότι δρομολογούνται οι «ποινές» προς τα κράτη - μέλη που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες. Η Κομισιόν προσανατολίζεται στην επιβολή ειδικού τέλους στις πωλήσεις κρατικών ομολόγων των συγκεκριμένων κρατών - μελών, ενώ σύμφωνα με προσχέδιο πρότασης της Κομισιόν, τα ποσά που θα παρακρατούνται θα συγκεντρώνονται σε έναν «κλειστό» λογαριασμό και θα κατάσχονται σε περίπτωση που το χρέος του κράτους - μέλους δεν επανέλθει στα προκαθορισμένα από τους κανόνες επίπεδα.

H «γερμανική πολιτική αποτελεί κίνδυνο για την Ευρώπη, θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο», εκτιμά ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit».

Οι δηλώσεις και η στάση του μεγαλοεπενδυτή αντανακλούν κι αυτές τους ανταγωνισμούς μεταξύ της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Στο πλαίσιο αυτό, τάσσεται υπέρ της κριτικής που ασκούν οι ΗΠΑ στη γερμανική κυβέρνηση, ότι δηλαδή πρέπει να υποστηριχθεί η ανάπτυξη και όχι η ανάταξη των δημόσιων οικονομικών.

Ετσι, ο Τζ. Σόρος επισημαίνει ότι «οι πιστωτές σε όλο τον κόσμο, κυρίως στη Γερμανία και την Κίνα, πρέπει να συνεισφέρουν με τη σειρά τους στην έξοδο από την κρίση».

Σε συνέντευξή του στο γερμανικό ραδιόφωνο «Deutschlandfunk» ο επικεφαλής της οργάνωσης του ΟΗΕ για το Παγκόσμιο Εμπόριο και την Ανάπτυξη, Χάινερ Φλάσμπερ, επισημαίνει ότι με την απόφαση της Κίνας να αναθεωρήσει τη σταθερή ισοτιμία του γουάν με το δολάριο θα βελτιωθούν οι δυνατότητες εξαγωγών και της Γερμανίας.

Συμπληρώνει ωστόσο πως «πρέπει να έχουμε κατά νου ότι αν η Κίνα μειώσει το πλεόνασμά της, τότε θα μείνει μόνο μία χώρα στον κόσμο με πλεόνασμα ισοζυγίου, και αυτή είναι η Γερμανία, στην οποία θα επικεντρωθεί η διεθνής κριτική (...) Αν οι ιδιώτες στη Γερμανία χρεώνονταν για να βοηθήσουν το κράτος με την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης π.χ. ή με αύξηση των επενδύσεων, θα ήταν εντάξει. Αλλά η Γερμανία ζει επί χρόνια κάτω των δυνατοτήτων της και το τονίζω για να γίνει αντιληπτό. Εκείνος που έχει πλεόνασμα στις εμπορικές του συναλλαγές με τον υπόλοιπο κόσμο ζει κάτω από τις δυνατότητές του. Αυτός λοιπόν πρέπει να προσαρμοστεί στις δυνατότητές του και όχι να σφίγγει ακόμη περισσότερο τη ζώνη. Αυτό οδηγεί την παγκόσμια οικονομία στην καταστροφή, διότι και οι άλλες χώρες κάποια στιγμή θα πουν, αν κάποιος μόνον εξάγει, αλλά δεν εισάγει, δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα σύνορα ανοιχτά».