Το σχολείο των μισοκαταρτισμένων πειθήνιων πολιτών χρειάζεται και τους ανάλογους εκπαιδευτικούς, που θα διδάσκουν το ραγιαδισμό ως απαραίτητο στοιχείο της «δημοκρατίας» των αστών. Οπως ανακοίνωσε προχτές το υπουργείο Παιδείας, η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου κήρυξε στη Σλοβενία την έναρξη του 1ου Σεμιναρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης με θέμα «το ρόλο των καθηγητών για βιώσιμες δημοκρατικές κοινωνίες».

Αποκτά ιδιαίτερη σημασία το ότι εκπορεύεται από το Συμβούλιο που γέννησε και επέβαλε το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, που πρωτοστατεί στο ξαναγράψιμο και τη διαστρέβλωση της Ιστορίας των λαών. Σε αυτό το επικίνδυνο και αντιδραστικό πλαίσιο, αναλαμβάνει να «επιμορφώσει» τους εκπαιδευτικούς και να χειραγωγήσει την εκπαίδευση. Τέτοιο χαρακτήρα θα έχει το «νέο σχολείο» που θέλουν να φτιάξουν. Οι αντικομμουνιστικές και σκοταδιστικές διδαχές θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση σ' αυτό το νέο σχολείο και βασικός μοχλός για να περάσει αυτό είναι ο εκπαιδευτικός, που πρέπει να πειστεί να διδάσκει την αντιεπιστημονικότητα.

Γι' αυτό εξάλλου και η υφυπουργός στην ομιλία της είπε ότι «η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είναι σημαντικό εργαλείο στην προσπάθειά μας να αλλάξουμε την Παιδεία». Η Εύη Χριστοφιλοπούλου συνέδεσε άμεσα τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που φέρνει η κυβέρνηση (ακριβοπληρωμένο σχολείο της αμορφωσιάς) με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών για να διδάσκουν την αποσπασματικότητα και το σκοταδισμό. «Πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μέσα στην τάξη, τον τρόπο που εισάγουμε και υιοθετούμε νέες μορφές διδασκαλίας, καθώς και τις προτεραιότητες που θέτουμε στους μαθητές», είπε συγκεκριμένα.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας, η ύλη των θετικών μαθημάτων εκτιμάται ότι είναι «ιδιαιτέρως δύσκολη και υπερφορτωμένη». Ποιες είναι οι αλλαγές, όμως, που έγιναν τα τελευταία χρόνια στα αναλυτικά προγράμματα και οδήγησαν σ' αυτήν την κατάσταση; Αυξήθηκε η ύλη; Οχι, βέβαια! Αν κάποιος μελετήσει με περισσότερη προσοχή το περιεχόμενο των αλλαγών αυτών, θα διαπιστώσει ότι τα προγράμματα, έτσι όπως διαμορφώθηκαν, δεν αντανακλούν σε μια σφαιρική γνώση των φαινομένων της φύσης, αλλά παρέχουν σκόρπια γνώση ενισχύοντας την αποσπασματικότητα και την αντιεπιστημονικότητα. Στο μοντέλο αυτό που επιλέχθηκε, κυριαρχεί η υποκειμενικότητα της μάθησης, σε βάρος της διδασκαλίας των νόμων που έχουν ανακαλυφθεί και αντανακλούν αντικειμενικές σχέσεις του φυσικού κόσμου, υποβαθμίζοντας και με τον τρόπο αυτό το ρόλο του καθηγητή/ δασκάλου.

Στη συνέχεια θα δούμε, με μερικά παραδείγματα, πώς αυτές οι αλλαγές αποτυπώθηκαν στην ύλη των Μαθηματικών του Λυκείου τα τελευταία χρόνια.

Απόδειξη στα Μαθηματικά είναι ο τρόπος με τον οποίο κάποιος ξεκινώντας από «Μαθηματικές Αλήθειες» (τα Αξιώματα) και χρησιμοποιώντας λογικά βήματα, εξετάζει την ισχύ διάφορων «μαθηματικών προτάσεων». Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται περικοπές στις αποδείξεις θεωρημάτων στην ύλη των Μαθηματικών. Αντ' αυτών παρατίθενται προτάσεις χωρίς απόδειξη στη λογική τού «πίστευε και μη ερεύνα» και της «έτοιμης τροφής για κατανάλωση». Με τον τρόπο αυτό καλλιεργείται η λογική ότι Αλήθεια είναι ό,τι μας πασάρουν και όχι ό,τι εμείς μπορούμε να αποδείξουμε επιστημονικά. Ενισχύεται η ανορθολογική σκέψη και η παντελής έλλειψη αιτιολόγησης των λύσεων των μαθηματικών προβλημάτων. Αδυνατίζει, επίσης, η κατανόηση των κανόνων λογικής και ενισχύεται ο μιμητισμός και η παπαγαλία.

Αφαιρέθηκαν σταδιακά θεωρητικές έννοιες της δομής της Αλγεβρας, οι οποίες βοηθούσαν στη σφαιρική κατανόηση των αλγεβρικών πράξεων. Επίσης μειώθηκε δραστικά η ύλη της Ευκλείδειας Γεωμετρίας, αλλά και αυτή της Αναλυτικής Γεωμετρίας. Η μελέτη των γεωμετρικών προβλημάτων παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο ως προς την εξάσκηση και το ακόνισμα του μυαλού του μαθητή, αλλά και ως προς την εποπτεία της για την καλύτερη κατανόηση των λύσεων των προβλημάτων.

Αντίθετα με τις μειώσεις που είδαμε παραπάνω παρατηρείται ενίσχυση των μαθηματικών που στηρίζονται στην παπαγαλία κάποιων τύπων χωρίς να απαιτείται ουσιαστική κατανόηση βαθύτερων εννοιών. Επίσης βλέπουμε και μια τάση προς τα Μαθηματικά που χρησιμοποιούνται στην «οικονομία», στο όνομα της κατεύθυνσης της επιστήμης σε ό,τι εξυπηρετεί καλύτερα τις επιχειρήσεις.

Ετσι, δύο τρόποι προσέγγισης του προβλήματος αυτού υπάρχουν:

Α) `Η επιχειρείται η αναδιάρθρωση της ύλης, σε άλλη όμως κατεύθυνση, η οποία θα έχει καθοριστεί μετά από ενός άλλου είδους ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, παράλληλα με τη λήψη και άλλων μέτρων.

Β) `Η περικόπτεται η ύλη.

Το υπουργείο Παιδείας, επιλέγοντας το δεύτερο τρόπο και ακολουθώντας τη λογική του «Προκρούστη», μειώνει την ύλη και υποβαθμίζει ριζικά το αναλυτικό πρόγραμμα, επιδιώκοντας μ' αυτόν τον τρόπο να κάνει πιο «ευτυχισμένους» τους μαθητές. Η λογική της «εύκολης» λύσης κυριαρχεί και επιβάλλεται και οδηγεί την πλειοψηφία των μαθητών στην αμάθεια.

Η γνώση, όπως παρέχεται στο αστικό σχολείο, είναι εξουσία για την αστική τάξη. Για μας η γνώση είναι δύναμη, όταν αντανακλά τους αντικειμενικούς νόμους της πραγματικότητας, αλλά και από μόνο του αυτό δε φτάνει. Για να συμπληρώσουμε, θα χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Μπρεχτ: Η γνώση είναι δύναμη μόνο όταν συνδέεται με την ταξική πάλη.