Ταυτόχρονα, έχει ήδη αποδειχθεί ότι το χτύπημα αξιοποιήθηκε στο έπακρο για να ενισχυθούν οι μηχανισμοί παρακολούθησης και καταστολής, με πρώτο βήμα την εγκατάσταση χιλιάδων χαφιεδοκαμερών σε ολόκληρη την Αθήνα. Το κλίμα τρομοϋστερίας συντηρείται, με ολοφάνερη επιδίωξη να διευκολυνθεί ο ασφυκτικός περιορισμός των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων και το χτύπημα των λαϊκών αγώνων.

Παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις των αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών ότι δε θα διαταραχτούν οι εξαιρετικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, εξαιτίας της επίθεσης στην πρεσβεία, ο Αμερικανός πρέσβης δε δίστασε να παρουσιάσει δημόσια το «νέο πακέτο» με τα αιτήματα της κυβέρνησής του, σε μια ολοφάνερη προσπάθεια να εκμεταλλευτεί το τρομο-κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Ο Τσαρλς Ρις δε μάσησε τα λόγια του μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας:

- Παραμονές της έκτακτης συνόδου των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ ζήτησε περισσότερα στρατεύματα στο Αφγανιστάν, αλλά και άρση των περιορισμών, ώστε να δράσουν εκτός της Καμπούλ. (Οι πιέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης «έπιασαν τόπο» και στην προχτεσινή σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να αυξήσει τον αριθμό των στρατιωτών και στελεχών και να προσφέρει «δωρεάν» πολεμικό υλικό (άρματα μάχης) και «οικονομική βοήθεια» 800.000 ευρώ...).

- Απαίτησε πιο ενεργό συμμετοχή της κυβέρνησης στην κλιμάκωση της επέμβασης στο Ιράν: «Η Ελλάδα μπορεί να αναλάβει ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό το θέμα, ενθαρρύνοντας την ΕΕ να εγκρίνει σκληρότερες κυρώσεις εναντίον του Ιράν»(!), ανέφερε χαρακτηριστικά.

- Αξίωσε καλύτερη φρούρηση των συνόρων ειδικά απέναντι στους μουσουλμάνους, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η κυβέρνησή του θέλει συλλήψεις «εξτρεμιστών μουσουλμάνων».

- Στο πλαίσιο της καλύτερης συνεργασίας των αστυνομικών και διωκτικών αρχών, ζήτησε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην παγκόσμια τράπεζα βιομετρικών δεδομένων (δακτυλικά αποτυπώματα και ίριδα ματιών) και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ ΕΕ - ΗΠΑ...

Η ελληνική κυβέρνηση, διά του εκπροσώπου της, ουσιαστικά είπε «ναι σε όλα», διατηρώντας μερικές επιφυλάξεις για την επέκταση της δράσης των ελληνικών στρατευμάτων εκτός Καμπούλ στο Αφγανιστάν, αναλογιζόμενη προφανώς το πολιτικό κόστος από τα πρώτα «φέρετρα»... Γενικότερα, η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδείξει στην πράξη την προθυμία της να συμμετάσχει στους πολέμους και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ - ΕΕ σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Προτελευταίο παράδειγμα η συμμετοχή της στη «διάσκεψη των δωρητών» την περασμένη Πέμπτη στο Παρίσι, με στόχο τη στήριξη της κυβέρνησης Σινιόρα, συμμετέχοντας σε μια επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις του Λιβάνου.

Στο πλαίσιο της νεοταξίτικης επέλασης, η εγχώρια πλουτοκρατία διεκδικεί μερίδιο από τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ιδίως στην περιοχή των Βαλκανίων, Εύξεινου Πόντου και Μαύρης Θάλασσας.

Ο Κ. Καραμανλής, μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, επαναβεβαίωσε το «ενδιαφέρον» για την «ενδοχώρα» των Βαλκανίων, επικαλούμενος τη συμβολή (στρατιωτική και οικονομική) της Ελλάδας στη «σταθερότητα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης».

Προκειμένου να γίνει πιο πειστικός, ανέφερε στοιχεία για τις «επενδύσεις» ελληνικών κεφαλαίων - 14 δισ. ευρώ τα τελευταία 15 χρόνια συμπεριλαμβανόμενων και των επενδύσεων στην Τουρκία - ξεχνώντας βέβαια να αναφέρει το μέγεθος των υπερκερδών που αποκόμισαν, αλλά και την αγριότητα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων των γειτονικών χωρών.

Αποδίδοντας «μεγάλη σημασία» στην «οικονομική διάσταση της εμπλοκής μας στην περιοχή», ο Ελληνας πρωθυπουργός φρόντισε να ευθυγραμμιστεί με τη λύση ΗΠΑ - ΕΕ για την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, θάβοντας την «πάγια» θέση του για μη αλλαγή των συνόρων. Προκειμένου να μην εμφανιστεί ως μέρος του προβλήματος, αλλά ως αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής -«ενδιάμεσος» βέβαια των ηγεμόνων της νέας τάξης - ο Κ. Καραμανλής σέρνεται πίσω από τις ΗΠΑ και στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, καταπίνοντας τα περί άσκησης βέτο στην ένταξη της γειτονικής χώρας στις ευρωατλαντικές δομές.

Λίγες μέρες νωρίτερα, την περασμένη Κυριακή, η Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας σε εκδήλωση για επιχειρηματίες («Money & Show 2006-2007»), περιέγραφε με ξεχωριστή σαφήνεια τους στόχους της εξόρμησης στην ευρύτερη περιοχή: «Ο στόχος μας -είπε - είναι η διαμόρφωση του κατάλληλου πολιτικού και θεσμικού περιβάλλοντος και η διευκόλυνση της οικοδόμησης δικτύων επιχειρηματικών επαφών». Και αμέσως μετά: «Με την πολιτική μας θέλουμε να ανοίξουμε δρόμους για τις ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά και για μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής έχει πραγματοποιήσει ήδη δύο «βαλκανικές περιοδείες» ακριβώς γι' αυτό το σκοπό. Η υπουργός Εξωτερικών δε δίστασε να διαβεβαιώσει τους επιχειρηματίες ότι «σε οποιοδήποτε επιχειρηματικό ή επενδυτικό σας εγχείρημα στο εξωτερικό θα βρείτε στις υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών έναν πολύτιμο σύμμαχο»...

Προκειμένου να επιδοθεί απερίσπαστη στην εδραίωση της θέσης της στην «ενδοχώρα» των Βαλκανίων, η εγχώρια άρχουσα τάξη θέλει να απαλλαγεί από το «βάρος» του Κυπριακού, που δημιουργεί «προστριβές» με τις ΗΠΑ και τις Βρυξέλλες, ενώ δημιουργεί προβλήματα στη «στρατηγική» επιλογή της ενθάρρυνσης της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Από την άποψη αυτή δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου τυχαία η αναφορά του Κ. Καραμανλή στην ομιλία του στο Στρασβούργο ότι το Κυπριακό «αποτελεί πρωταρχικά ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ξεχνώντας ότι πάνω απ' όλα είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής. Ούτε βέβαια είναι τυχαία η υποστήριξη που έσπευσε να εκφράσει στο «νέο πλαίσιο» που δημιουργείται για μια «συνολική λύση» στο Κυπριακό, ενώ γνωρίζει άριστα ότι το «πλαίσιο» αυτό καθορίζεται από ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΕ και στοχεύει στην επιβολή μιας παραλλαγής του «σχεδίου Ανάν»...

Η επιθετική πολιτική που εφαρμόζει «προς τα έξω» η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας την απόλυτη συναίνεση και στήριξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, είναι προέκταση της αντιλαϊκής επίθεσης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στο εσωτερικό της χώρας. Διακηρυγμένος στόχος των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί σε όλους τους τομείς είναι η διασφάλιση της αδιατάρακτης κερδοφορίας του κεφαλαίου, μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι αντιδραστικές αλλαγές στην ανώτατη παιδεία, με στόχο την παράδοσή της στις πολυεθνικές, βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος αυτό το διάστημα. Από την άλλη όμως ενθαρρυντικό σημάδι είναι η αποφασιστική και «παρατεταμένη» αντίσταση του μαζικού κινήματος, που έχει υποχρεώσει την κυβέρνηση σε - τακτικού έστω χαρακτήρα - αναδίπλωση. Ομως σε αυτούς τους υπέροχους αγώνες, που πρέπει να αποκτήσουν πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα, βρίσκεται η ελπίδα...