Πολλές φορές μας ρωτούν πώς άντεξε στην πορεία του χρόνου το Κόμμα μας, ενώ τ' άλλα κόμματα, αστικά και μικροαστικά, έρχονται και παρέρχονται, διαλύονται, δημιουργούνται νέα. Και πώς μέσα σε μια πορεία 85 χρόνων με διώξεις, φυλακές και εξορίες, παρανομίες, δολοφονίες από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς και εκτελέσεις μελών και στελεχών του, αλλά και με προσπάθειες υπονόμευσης του χαρακτήρα του, της ίδιας της ύπαρξής του, συνεχίζει, όρθιο, ζωντανό, να δρα και να επιδρά στην πολιτική ζωή του τόπου, στις εξελίξεις, αταλάντευτα, μαχητικά, εκφράζοντας με τις θέσεις του, την πολιτική του, ό,τι πιο νέο μπορεί να εκφράσει την πορεία της ιστορίας, την κοινωνική εξέλιξη.

Είναι δύσκολο σε ανθρώπους που δεν κατανοούν, ή κάνουν πως δεν κατανοούν γιατί δε θέλουν, τις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά αντίθετα κάνουν τα πάντα για να μη γυρίσει ο τροχός της ιστορίας, ότι η αλήθεια και το δίκιο, ανήκουν στην πιο πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, στην εργατική τάξη. Τη μόνη κοινωνική τάξη που μπορεί κινήσει την πρόοδο της ανθρωπότητας κάνοντας το άλμα του περάσματος από την παλιά και ιστορικά ξεπερασμένη εκμεταλλευτική κοινωνία στη νέα, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική. Δεν μπορούν, γιατί κρίνουν με κριτήρια της παλιάς καπιταλιστικής κοινωνίας, να κατανοήσουν ότι η ύπαρξη και η δράση του ΚΚΕ, είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη της εργατικής τάξης, τον ιστορικό της ρόλο, που απορρέει από τη θέση της στην παραγωγή, τη σχέση της με τα μέσα παραγωγής, (δεν έχει καμμιά ιδιοκτησία, ενώ αυτή παράγει ολοένα και μεγαλύτερη αξία), και τη δράση της. Από τη δική της ανεξάντλητη δύναμη αντλεί τη δική του ζωή και ύπαρξη. Και η εργατική τάξη υπάρχει και θα υπάρχει, γιατί η εργασία παράγει τον πλούτο, σε πείσμα όλων όσοι επαγγέλλονται την εξαφάνισή της λόγω αλλαγής της κοινωνίας και περάσματός της στην «κοινωνία της γνώσης και της πληροφορικής», ή στη «μεταβιομηχανική ή μεταμοντέρνα» κοινωνία ή όπως αλλιώς οι σύγχρονοι αστοί θεωρητικοί βαφτίζουν το σάπιο και αντιδραστικό κοινωνικό τους σύστημα, αναπαλαιώνοντάς το μήπως και κοροϊδέψουν, παρουσιάζοντας εικονικά το κοινωνικό παρελθόν ως κοινωνικό μέλλον.

Και αφού υπάρχει, και θα υπάρχει εργατική τάξη, θα υπάρχει και θα δρα και το κόμμα της, ο ρόλος του οποίου είναι πρωταρχικός, αναγκαίος και καθοριστικός για την ιστορική της αποστολή, για την πραγματοποίηση των άμεσων και γενικών συμφερόντων της. Το ΚΚΕ άντεξε και αντέχει στην ιστορία και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη και στο μέλλον, γιατί η κοσμοθεωρία του θεμελιώνεται επιστημονικά από τους νόμους της ίδιας της ιστορικής εξέλιξης. Ο ιστορικός υλισμός είναι αξεπέραστος. Το ΚΚΕ στηριγμένο στην επιστημονική θεώρηση ότι το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό είναι νομοτελειακό και αναπόφευκτο, ότι πρωταρχική κινητήρια δύναμη αυτής της προοπτικής στην κοινωνική εξέλιξη είναι αντικειμενικά η εργατική τάξη, ως η μόνη που δεν έχει καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, διατηρεί τον ταξικό χαρακτήρα του, τις αρχές του, στηριγμένο στο μαρξισμό - λενινισμό. Αυτό το αναντικατάστατο όπλο τού δίνει τη δυνατότητα γνώσης και κατανόησης της ιστορικής εξέλιξης και των νομοτελειών της κοινωνικής ζωής, αλλά και τη δυνατότητα επεξεργασίας σωστής στρατηγικής και τακτικής, τη δυνατότητα μελέτης και πρόβλεψης των εξελίξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εκτιμήσεις του για την ΕΕ και την ΟΝΕ και τα δεινά που φορτώνει την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά και τους πολέμους από τη 10ετία του '90 και μετά που επιβεβαιώθηκαν από τη ζωή. Και φροντίζει συνειδητά και πρέπει να το κάνει, στη διατήρηση και ενίσχυση του χαρακτήρα του και των αρχών του, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται στην αποστολή του.

Είναι όροι απαράβατοι μαζί με την ενότητα των γραμμών του, τη συνειδητή πειθαρχία των μελών και στελεχών του πάνω στο Πρόγραμμά του, και τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του, τη χωρίς όρια καθημερινή δουλιά στην εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες. Είναι η πιο ασφαλής δικλείδα για την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης. Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, αλλά χωρίς επαναστατικό υποκείμενο δε γίνεται.

Και ακριβώς όλ' αυτά είναι που συγκροτούν τις αξίες των κομμουνιστών στη συνείδησή τους, και στην πράξη, αξίες που έχουν τη ρίζα τους στην πιο πρωτοπόρα ανθρώπινη δράση, την επαναστατική, για την κατάργηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η πίστη και η συνείδηση ήταν που δημιούργησε την ανεξάντλητη δύναμη των κομμουνιστών να αντικρίζουν αλύγιστοι, ήρεμοι, το εκτελεστικό απόσπασμα των ταξικών αντιπάλων, γιατί η εκτέλεση, ο θάνατος της ζωής τους δεν μπορούσε να σκοτώσει την πεποίθηση ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, ότι η κοινωνία για την οποία αγωνίστηκαν δίνοντας και τη ζωή τους, είναι νομοτελειακά η προοπτική της ιστορίας, αυτή θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την ταξική σκλαβιά. Αυτή η πίστη και η συνείδηση δεν μπορούσε να εκτελεστεί, να δολοφονηθεί, να σκοτωθεί γιατί ήταν, είναι και θα είναι ζωντανή για πάντα. Είναι η κοινωνική συνείδηση της νέας κοινωνίας.

Αυτή είναι και η ελευθερία του κομμουνιστή. Η ελευθερία να αγωνίζεται για να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω απ' οποιεσδήποτε συνθήκες. Απ' αυτό απορρέει και δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών. Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή ακατάπαυστη προσφορά τους, με μόνο αντάλλαγμα τη δικαίωση της εκπλήρωσης του καθήκοντος, σε αντίθεση με την αστική αξία του «δούναι - λαβείν» με κυρίαρχη σχέση το χρήμα. Της συλλογικής συνείδησης σε αντίθεση με τον ατομικισμό, δηλαδή της εφαρμογής στην πράξη της αρχής, «όλοι για τον έναν και ο ένας για όλους» στη ζωή και τη δράση. Απ' αυτά απορρέει και ο τρόπος ζωής τους, κόντρα στην ψυχολογία των στρεβλών υλικών και πνευματικών αναγκών και καταναλωτικών προτύπων του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, που οδηγούν στην υποταγή της προσωπικότητας στο απραγματοποίητο για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου. Το να ζήσουν καλύτερη ζωή, κυνηγώντας ατομικά το υλικό όφελος με κάθε μέσο, σε μια κοινωνία που δεν το προσφέρει για όλους, αλλά για την κυρίαρχη τάξη, οδηγεί στην υποταγή. Με τη λογική τού να «ξεφύγω ατομικά από τη μιζέρια», «πουλώντας και την ψυχή μου στο διάολο», πέφτει κανείς ολοένα και πιο βαθιά στο βούρκο αυτής της κοινωνίας, που μετρά τα πάντα με την αξία «ο θάνατός σου η ζωή μου». Βεβαίως, οι κομμουνιστές θέλουν και πρέπει να επιδιώκουν τη βελτίωση της ζωής τους, αφού αγωνίζονται για τη βελτίωση της θέσης και της ζωής του λαού στο σύνολό του. Αλλά αυτό δεν το αντιμετωπίζουν και δε μπορούν το καταφέρουν κυνηγώντας την ατομική λύση στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, αλλά με τη συλλογική δράση και αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, προκειμένου να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ευημερίας συνολικά της κοινωνίας.

Ολ' αυτά για τον κομμουνιστή είναι και πρέπει να είναι ξένα, ως προς τη δική του ζωή και δράση, αλλά και στοιχεία που κατανοώντας ότι ο ίδιος πρέπει και μπορεί να τ' ανατρέψει, μέσα από τις γραμμές του Κόμματος και την καθημερινή ταξική πάλη συγκροτεί το νέο τύπο ανθρώπου, για τη μελλοντική κοινωνία, όσο μπορεί σ' αυτό το σύστημα παλεύοντας ενάντιά του, ως βασικό στοιχείο διαπαιδαγώγησης. Από δω οι κομμουνιστές αντλούν τη δύναμη να ξεπερνούν τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινής ζωής στον καπιταλισμό, να συνεχίζουν, ως το τέλος, δύναμη που κρατά το ΚΚΕ 85 χρόνια τώρα και θα συνεχίσει να το κρατά ζωντανό στο πέρασμα της ιστορίας και στη συνέχειά της στο μέλλον. Και έχει τεράστια σημασία η ολόπλευρη γνώση των συνθηκών δράσης κάθε φορά, και ιδιαίτερα σήμερα, προκειμένου να συνειδητοποιείται το περιεχόμενο της διαπάλης, τόσο στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο των αξιών που αποτελούν σημαντικό παράγοντα διαμόρφωσης της συνείδησης.

Ποιες είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες το Κομμουνιστικό Κόμμα και το εργατικό κίνημα παλεύουν για να απεγκλωβίσουν την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία από την ιδεολογία και την πολιτική της άρχουσας τάξης, να τους οδηγήσουν στο δρόμο που πρέπει να βαδίσουν για τις μεγάλες λεωφόρους του μέλλοντός τους; Να κάνουν το άλμα περνώντας το κατώφλι από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας; Η κυρίαρχη ιδεολογία δημιουργεί και την κυρίαρχη κοινωνική συνείδηση αλλά και τη μαζική ψυχολογία υποταγής στην αστική εξουσία μέσω της συνεχούς αναπαραγωγής της, προβάλλοντας έναν τρόπο ζωής ξένο προς την εργατική τάξη, αλλά με μεθόδους που να την τραβούν προς αυτόν. Η γνώση και συνειδητοποίησή τους αποτελεί έναν παράγοντα σημαντικό ώστε να διεξάγεται αποτελεσματικά η ιδεολογική πάλη από τη σκοπιά των κομμουνιστών. Αλλα δεν πρέπει να υποτιμιέται η άσκηση επίδρασής τους και στις γραμμές του εργατικού κινήματος αλλά και το γεγονός ότι οι κομμουνιστές δρουν στο ίδιο περιβάλλον, γεγονός που απαιτεί συστηματική διαπαιδαγωγητική δουλιά ώστε να ατσαλώνονται προκειμένου να αντιμετωπίζουν επιθετικά τις «σειρήνες» του συστήματος, αλλά και να τραβούν τις λαϊκές μάζες από την κάλπικη, την εικονική για τη ζωή τους πραγματικότητα. Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες;

Απ' όλους τους πόρους του καπιταλιστικού συστήματος, κατευθυνόμενα ή αυθόρμητα, φανερά ή καλυμμένα, άμεσα ή έμμεσα, πολύμορφα και με πολλούς τρόπους, παράγεται και διαχέεται στο κοινωνικό σώμα, αναπαράγεται κι «εκσυγχρονίζεται» η ιδεολογία της αστικής τάξης. Διαμορφώνει αντίστοιχη συνείδηση, αντίστοιχους τρόπους ζωής, που με τη σειρά τους την αναπαράγουν εκ νέου, την «πλουτίζουν», συμβάλλουν στην παραπέρα επεξεργασία της.

Στην υπηρεσία της αστικής ιδεολογίας βρίσκεται κι εργάζεται πλήθος μηχανισμών, σε πρώτη γραμμή οι κρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί, όπως επίσης κι εκείνοι των πολυεθνικών εταιριών κι άλλων μονοπωλίων. Η Εκκλησία, οι διάφορες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, το σχολείο, διάφορα πνευματικά ιδρύματα, τα ΜΜΕ, ο στρατός, μια σειρά συγγραφείς, δημοσιογράφοι, μάνατζερ, καλλιτέχνες, εξαγορασμένοι συνδικαλιστές κ.ά., συγκροτούν τους ιδεολογικούς φορείς της άρχουσας τάξης.

Σ' έναν απ' τους πιο βασικούς μοχλούς συντήρησης κι αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας έχουν εξελιχθεί, ειδικά στις μέρες μας, τα ΜΜΕ, πρωταρχικά τα τηλεοπτικά...

Η δράση των αστικών ΜΜΕ, καθώς κι όλων των ιδεολογικών εργαλείων της αστικής τάξης, βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην κυρίαρχη κοινωνική συνείδηση, η οποία έχει αναπτυχθεί στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Πρόκειται για τη βασική σχέση που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, όσα ακριβώς και τα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα.

Σημαντικό μέρος της δράσης των τηλεοπτικών ΜΜΕ απορροφά η προβολή προτύπων υπαρκτών ή κατασκευασμένων, που ενσαρκώνουν την ιδεολογία του ιμπεριαλισμού, προκειμένου αυτά να λειτουργήσουν σαν «πιλότος» για τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Πίσω απ' το φαντασμαγορικό θέαμα και τη λάμψη των «ειδώλων» βρίσκονται οι πολυεθνικές εταιρίες. Η περιφορά ανά τον κόσμο των προτύπων του ιμπεριαλισμού, παράλληλα με το κέρδος, κύριο στόχο έχει τη νεολαία. Αν καταφέρει να τη «διαπλάσει» με βάση τις δικές του αρχές, θα δημιουργήσει μια σημαντική εφεδρεία για τη μεγαλύτερης διάρκειας επιβίωσή του...

Πριν λίγα χρόνια εμφανίστηκε ο γνωστός Ράμπο. Ο ηθοποιός Σιλβέστερ Σταλόνε τον υποδύθηκε σύμφωνα με τις προπαγανδιστικές ανάγκες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού: Ενας νέος με κτηνώδη σωματική δύναμη, αμείλικτος τιμωρός όσων τολμούν ν' αμφισβητήσουν την ανά τον κόσμο αμερικάνικη επικυριαρχία, γυναικοκατακτητής, ήρωας του πολέμου στο Βιετνάμ, όπου συντρίβει (!) τους κομμουνιστές, αλλά και φιλεύσπλαχνος απέναντι στους έντιμους και φιλήσυχους Αμερικανούς πολίτες. Συμπαθής στους μεν, ώστε να δικαιολογείται το μίσος του στους δε - τους κομμουνιστές.

Αυτό το κατασκεύασμα πλασαρίστηκε στις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές οθόνες όλων των χωρών σαν παράδειγμα για μίμηση! Με όχι μικρά αποτελέσματα οφείλουμε να πούμε...

Κοντά σ' αυτά τα πρόσωπα φιγουράρουν φυσικά και πολλά άλλα. Η Μαντόνα, διάσημοι πρωταθλητές καλοπληρωμένοι και ναρκομανείς, ο κύριος Τέρνερ, ιδιοκτήτης του CNN, πορνοστάρ, που εκλέχτηκαν στο ιταλικό Κοινοβούλιο κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Ο άκρατος εγωισμός, η εκκεντρικότητα, η μεγαλομανία, η λατρεία του χρήματος, η κενότητα κι ο ηθικός εκφυλισμός πολλών «αστέρων», μέσα απ' την τεράστια προβολή τους, ουσιαστικά ενθαρρύνονται και προβάλλονται σαν αρετές...

Στ' όνομα της πληροφόρησης και της ψυχαγωγίας του τηλεθεατή οι μικρές οθόνες κατακλύζονται από ταινίες φρίκης, φόνους, αιματοχυσίες, περιγραφές ληστειών, βιασμούς, πολέμους...

Η βασική «γραμμή» των ΜΜΕ είναι: Επιδερμική περιγραφή των κοινωνικών προβλημάτων χωρίς ν' αναδεικνύονται οι ρίζες της κοινωνικής αδικίας, επιφανειακή απασχόληση με «στραβά» του πολιτικού συστήματος, ώστε να δίνεται στο κοινό η εντύπωση της αληθοφάνειας και της αντικειμενικότητας, προπαγάνδα υπέρ του αστικού κόμματος, το οποίο επιλέγει κάθε φορά να στηρίξει ο α' ή β' επιχειρηματίας του Τύπου, συμμετοχή στην αποσιώπηση συνωμοσιών σε βάρος του λαού και του μαζικού κινήματος ειδικότερα, ανοιχτός ή συγκαλυμμένος αντικομμουνισμός κ.ά....

Η κυριαρχία των πολυεθνικών εκφράζεται σ' όλους τους καίριους κι ευαίσθητους κρίκους της κοινωνικοοικονομικής ζωής, δημιουργεί ένα ασφυκτικό και πολυπλόκαμο δίχτυ ιδεολογικών δεσμών πάνω στο κοινωνικό σώμα, που το κρατά δέσμιο σ' εχθρικές προς τα συμφέροντα των εργαζομένων αντιλήψεις, σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Μια τέτοια αντίληψη είναι κι αυτή που διαμορφώνει τον τρόπο ζωής των λαϊκών δυνάμεων και που επιβάλλεται κυρίως μέσα απ' τις διαφημίσεις - κι όχι μόνο - που πλημμυρίζουν τα αστικά ΜΜΕ. Εξαιτίας του ανταγωνισμού του κεφαλαίου στο βωμό της επιδίωξης του μέγιστου κέρδους και στ' όνομα της βελτίωσης της ζωής του ανθρώπου, κατασπαταλούνται κοινωνικές δυνάμεις, ανεβαίνουν οι τιμές των εμπορευμάτων, δημιουργούνται στρεβλά καταναλωτικά πρότυπα που δεσμεύουν το χρόνο και αποπροσανατολίζουν τα όνειρα των εργαζομένων. Πολλές δευτερεύουσες ανθρώπινες ανάγκες μετατρέπονται, μ' εξογκωμένο και υπερβολικό τρόπο, σε αποκλειστικό ή και κύριο σκοπό της ζωής.

Ο λαός παρακινείται με ποικίλους τρόπους σε μια κακώς εννοούμενη διασκέδαση, διαβίωση, ψυχαγωγία. Να γλεντάει εκεί που τραγουδούν οι λεγόμενες φίρμες, κατά τα άλλα καλλιτέχνες συνήθως κατώτατου επιπέδου, να ονειρεύεται ένα χρυσοφόρο μέλλον αντάξιο του πετυχημένου επιχειρηματία.

Οι κομμουνιστές καθόλου δεν υποτιμούν την προσπάθεια του εργαζόμενου να βελτιώνει συνεχώς τη ζωή του. Εξάλλου ολόκληρη η δράση του ΚΚΕ μ' αυτό το στόχο συνδέεται. Ούτε, βέβαια, θέλουν οι κομμουνιστές να ζουν στη μιζέρια οι ίδιοι. Ομως, τη βελτίωση της ζωής τους, όπως και του λαού στο σύνολό του, τη βλέπουν μέσα απ' την πάλη για τη ριζική κοινωνική αλλαγή κι όχι σ' αντιπαράθεση μ' αυτή.

Η άρχουσα τάξη επιδιώκει φυσικά το αντίθετο. Γι' αυτό και οι αξίες που προωθεί στη νεολαία δεν είναι η συλλογική δημιουργία, σαν σκοπός της ζωής και της κοινωνικής ανάπτυξης, αλλά η ατομική ευημερία σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Ετσι, όμως, η συγκεκριμένη ευημερία μετατρέπεται σε όνειρο απατηλό για τους πολλούς. Ταυτόχρονα, το κυνήγι της σπρώχνει εργαζόμενους μακριά απ' τις ρίζες τους, απ' τις αγωνιστικές παραδόσεις του λαού, ωθεί στην παραίτηση από κάθε αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον αντάξιο της εργατικής τάξης.

Στην ίδια κατεύθυνση καλλιεργείται απ' το αστικό κράτος και τα κυβερνητικά κόμματα η αυταπάτη για ένα «χρυσό» μέλλον που μπορεί να... προκύψει απ' το κυνήγι της τύχης. Μέσα από ένα τεράστιο μηχανισμό τυχερών παιχνιδιών, επιχειρούν να εναποθέσει ο κάθε εργαζόμενος την ελπίδα για τη βελτίωση της θέσης του, για τη λύση των προβλημάτων του, στο κυνήγι της τύχης, στον τζόγο. Οι ελάχιστοι σποραδικοί τυχεροί προβάλλονται κατά κόρον για του λόγου το αληθές. Λαχεία, ιππόδρομος, Λόττο, Πρόττο Προπό, Ξυστό, χαρτοπαιξία, περιβάλλονται από ένα μεγάλο αριθμό παικτών, προστατεύονται και προωθούνται απ' το ίδιο το κράτος, για λόγους ιδεολογικούς, αλλά και προσπορισμού πρόσθετων κρατικών εσόδων μέσω της αναδιανομής εισοδημάτων, που πραγματοποιείται και μ' αυτόν τον τρόπο.

Η εισβολή τον κεφαλαίου και στο χώρο του αθλητισμού τείνει να εξοστρακίσει απ' αυτόν κάθε απομεινάρι της αθλητικής ιδέας, μετέτρεψε μια μαζική ενασχόληση σε πεδίο χειραγώγησης των συνειδήσεων χιλιάδων ανθρώπων, ιδίως νεολαίων.

Ο πολύχρονος κόπος και μόχθος πολλών αθλητών ξετυλίγεται μέσα στα πλαίσια που έχουν προδιαγραφεί απ' τις ανώνυμες εταιρίες. Η οικονομική δύναμη έχει βάλει στον έλεγχό της ομάδες και αθλητικούς παράγοντες, προσπαθεί ν' αξιοποιήσει ταλέντα που βγαίνουν μέσα απ' το λαό. Οι χαρισματικές ικανότητες και οι υψηλές επιδόσεις τους γίνονται απ' τη μια αντικείμενο εμπορευματοποίησης κι απ' την άλλη η καριέρα τους παρουσιάζεται στη νεολαία και σ' όλους τους φιλάθλους σαν δρόμος για να κερδίσουν πολλά χρήματα, για να ζήσουν τη «μεγάλη» ζωή... Στη φανέλα των αθλητών διαφημίζονται διάφορες εταιρίες, στις τηλεοράσεις πλασάρουν προϊόντα, στις προβλέψεις παίζονται τεράστια ποσά.

Σε πλατιά στρώματα, ιδιαίτερα στο χώρο της νεολαίας, η αντιλαϊκή πολιτική των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων, καθώς και η επίδραση του αντικομμουνισμού, έχει δημιουργήσει την πεποίθηση ότι «όλοι είναι ίδιοι» και γενικά ότι «η πολιτική είναι βρόμικη». Μη γνωρίζοντας τις θέσεις και την αληθινή ιστορία του ΚΚΕ, καθώς και τη σημερινή πολιτική και λειτουργία του, δύσκολα μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ακριβώς δίπλα τους υπάρχει κάτι το τελείως διαφορετικό. Αυτή η πεποίθηση διαμορφώνει μια ψυχολογία απογοήτευσης, μηδενισμού, αναζήτησης δρόμων ιδιώτευσης, ατομικού «βολέματος», διοχέτευσης της ανθρώπινης ενεργητικότητας σε δρόμους που φαντάζουν αντιεξουσιαστικοί, αλλά που είναι στην πραγματικότητα δρόμοι που εξυπηρετούν το κατεστημένο σύστημα.

Πώς, αλήθεια, θα μπορούσαν πολλοί νέοι και νέες να σκεφτούν διαφορετικά, όταν βλέπουν και νιώθουν ότι τα πάντα γύρω τους έχουν μετατραπεί σ' εμπορεύματα; Ο Αθλητισμός, τα έργα τέχνης, η Επιστήμη, η Παιδεία, η Υγεία, το Περιβάλλον, ο έρωτας, ακόμα κι ο θάνατος; πουλιούνται κι αγοράζονται. Η υποκρισία των αστικών κοινωνιών έχει γίνει ανυπόφορη για τη νέα γενιά.

Μέσα σ' αυτή την κατάσταση εξηγείται γιατί ένας αριθμός παίρνει το δρόμο των ναρκωτικών, ενώ ένας μεγαλύτερος αποφασίζει ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά να βολευτεί όπως - όπως εξασφαλίζοντας τα προς το ζην. Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που διαπαιδαγωγήθηκαν με την αρχή «όσο καλύτερος επιστήμονας γίνεις τόσο περισσότερα θα κερδίζεις»...

Σήμερα, στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, η εκστρατεία ισοπέδωσης ό,τι καλύτερου δημιούργησε το λαϊκό κίνημα απόκτησε διαστάσεις λαίλαπας. Ο πολιτικός και πολιτιστικός οδοστρωτήρας του ιμπεριαλισμού βρίσκεται στην επίθεση υποβοηθούμενος απ' την ιδεολογία της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας...

Ωστόσο, ο βαθμός αποτελεσματικότητας της ιδεολογικής «επιχείρησης» του ιμπεριαλισμού βρίσκεται σε στενή συνάρτηση με το συσχετισμό των δυνάμεων ανάμεσα σ' αυτόν και στις κομμουνιστικές κι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καθορίζεται σε τελευταία ανάλυση απ' το επίπεδο του μαζικού λαϊκού κινήματος, απ' το βαθμό αντίστασης και πάλης του. Για παράδειγμα, στα χρόνια 1975 - 1980, όταν το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στη χώρα μας πήρε σημαντικές διαστάσεις, σε πλατύτατες δυνάμεις της νέας γενιάς κυριαρχούσε το επαναστατικό τραγούδι, η προοδευτική μουσική. 'Η στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, η εθνική - επαναστατική ανάταση των νέων της ΕΠΟΝ, των ΕΑΜιτών, δημιούργησε ένα λαϊκό πολιτισμό σ' αντίθετη κατεύθυνση με ό,τι σάπιο είτε ανώδυνο υπήρχε μέχρι τότε, περιθωριοποιώντας κατά πολύ την αστική ιδεολογία.

Συνολικά οι αγωνιστικές και προοδευτικές πολιτιστικές παραδόσεις του λαού μας, με τις βαθιές ρίζες τους, στέκονται ισχυρό ανάχωμα στην ιδεολογική επέλαση του ιμπεριαλισμού. Οι ηρωικές παραδόσεις της κλεφτουριάς, τα τραγούδια της, η λεβεντιά της, οι αγώνες του λαού στην Εθνική Αντίσταση, της εργατικής τάξης πριν και μετά απ' αυτήν, ο Μαρίνος Αντύπας, το λαϊκό τραγούδι, η αντιιμπεριαλιστική πάλη, απλώνουν βαθιά τις ρίζες τους στο σήμερα και στο αύριο, τροφοδοτούν τις νεότερες γενιές, μπολιάζουν το μέλλον, δημιουργούν κι ενισχύουν αντιστάσεις σ' όλους τους τομείς της ζωής.

Είναι βέβαιο ότι η αντίσταση των εργαζομένων στις επιδιώξεις των αστικών ΜΜΕ και η αξιοποίηση των όποιων περιθωρίων υπάρχουν για την αντικειμενική πληροφόρηση, δεν μπορούν ν' αλλάξουν τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των μέσων. Ωστόσο, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αν ο κάθε εργαζόμενος θέλει να διατηρήσει την ηθική του υπόσταση και αξιοπρέπεια, αν θέλει να σταθεί, όσο είναι δυνατό, με τη μεριά του λαού.

Τα παραδείγματα λαμπρών διανοούμενων κι εξαιρετικών δημοσιογράφων δείχνουν το δρόμο σε κάθε νεότερο. Ο Βάρναλης, ο Παρορίτης, ο Φίτσιος, ο Βιδάλης, ο Καρβούνης και μια πλειάδα άλλων αποτελούν φωτεινά παραδείγματα άξιας δημοσιογραφικής προσφοράς.

Μεγάλης σημασίας είναι και η αντίσταση, η συμβολή που έχουν στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, άνθρωποι των Γραμμάτων, των Τεχνών, της Επιστήμης, πανεπιστημιακοί κι άλλοι δάσκαλοι, κομμουνιστές κι αριστεροί κατά κανόνα. Εχουν σηκώσει το ποιητικό, μουσικό, ηθοπλαστικό τους ανάστημα ενάντια στην καπιταλιστική έφοδο, τροφοδοτούνται απ' το λαϊκό κίνημα και με τη σειρά τους το τροφοδοτούν, πολλές φορές με τρόπο ανεπανάληπτο.

Η δύναμη του έργου πολλών ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών είναι τέτοια, που σπάζει τα σύνορα της χώρας, τα όρια της ηπείρου. Ο στίχος του Νερούντα και του Χικμέτ γίνεται φάρος αντίστασης κι ανάτασης, του Βάρναλη, του Ρίτσου, του Λόρκα, του Αραγκόν πηγή έμπνευσης στους λαούς της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής.

Ο μουσικός λαϊκός δημιουργός αντιστέκεται μέσα απ' τον αγώνα του για να διατηρηθεί η γνήσια λαϊκή μουσική παράδοση. Ο ποιητής, στρατευμένος στην τάξη του, εμπνέεται απ' τους αγώνες και τους πόθους της. Ο ηθοποιός, με τις υποκριτικές του ικανότητες, ο δημοσιογράφος, «σκάβοντας» με την πένα του στην αναζήτηση της αλήθειας, όλοι αυτοί και άλλοι, όπως ο εργάτης στο σωματείο, ο ζωγράφος στο ατελιέ, ο γιατρός στο νοσοκομείο, οι πρωτοπόροι στη διαδήλωση, συγκροτούν το «φως που καίει», στέκονται εμπόδιο στους «χαλαστές».

Η αγωνιστική στάση ζωής, ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση στα 1989-1991, έχει δεχτεί τόνους λάσπης από τους προσωρινούς νικητές μιας μάχης. Η κατασυκοφάντησή τους σε συνδυασμό με την άλλη όψη του νομίσματος, την προπαγάνδα της αναποτελεσματικότητας, αποτελεί ένα όπλο καταβαράθρωσης των λαϊκών συνειδήσεων που «πατά» αντικειμενικά στην ψυχολογία της απογοήτευσης, στον κλονισμό πεποιθήσεων, προκειμένου να καλλιεργήσει τη μοιρολατρία, το συμβιβασμό και τελικά την άρνηση της πάλης και την υποταγή στο σύστημα. Είναι μια μέθοδος για να τσακίσουν την αξία του αγώνα, γιατί αυτόν ακριβώς φοβούνται οι κυρίαρχες εκμεταλλευτικές τάξεις. Και πάνω απ' όλα, να τσακίσουν αυτή την αξία που αποτελεί όπλο στη δράση των κομμουνιστών. Μόνο που η πεισματάρα ζωή διδάσκει πως κανένας αγώνας δεν πηγαίνει χαμένος. Χαμένος είναι ο αγώνας που δε γίνεται. Η ίδια η ιστορία δίνει την απάντηση ως προς αυτό. Και είναι για μας από τα πιο σημαντικά εφόδια για να συνεχίζουμε.

Τα λόγια του Μπαλζάκ, «απ' όλες τις σπορές που ρίχνονται στη γη, το αίμα των ηρώων δίνει την καλύτερη σοδειά», συνεχίζουν να διατηρούν την ισχύ τους.Για παράδειγμα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται: Πώς μπόρεσε το ΚΚΕ ν' αντέξει μέσα στη διεθνή λαίλαπα των χρόνων 1989-1991;

Η απάντηση βρίσκεται σε μια σειρά λόγους. Ο πιο βασικός είναι οι ακατάλυτοι δεσμοί που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στο Κόμμα μας, στην εργατική τάξη και το λαό, σαν αποτέλεσμα σκληρής πάλης και μαζικών θυσιών για όλα τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτοί οι αγώνες και οι θυσίες ενέπνευσαν πολλούς αγωνιστές και συνεχίζουν να εμπνέουν νεότερους. Οι αξίες τους φεγγοβολούν στα ερείπια που συσσώρευσε η κρίση και η φθορά, αποτελούν δύναμη αντίστασης. Ακριβώς αυτός ο ρόλος της ιστορικής παράδοσης του ΚΚΕ στάθηκε η βάση για την ανασυγκρότησή του και η ασπίδα ταυτόχρονα στις πολλαπλές επιθέσεις που δέχτηκε απ' τα έξω κι από μέσα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το πετροβόλημα, ο μηδενισμός του παρελθόντος του ΚΚΕ, αποτέλεσε έναν απ' τους βασικούς στόχους της ιδεολογικής επίθεσης της άρχουσας τάξης και των δεξιών νεοαναθεωρητών. Το παρελθόν τούς ήταν εμπόδιο για το μέλλον. Την απόλυτη ρήξη που επιχείρησαν να επέλθει μ' αυτό, την είδαν σαν όρο για τη διάλυση του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, όμως, στάθηκε και μοιραία για το «ανανεωτικό» τους εγχείρημα. Ειδικά ενάντια στην ισοπέδωση που επιχείρησαν «ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες». Η δύναμη των κομμουνιστικών αξιών, ο διαχρονικά αναγεννητικός ρόλος τους άντεξαν και θ' αντέχουν στο χρόνο, γιατί δίχως αυτές, όπως κι αν διαμορφωθούν οι συνθήκες, δεν μπορεί να υπάρξει ελπιδοφόρο μέλλον.

Η πίστη στις κομμουνιστικές αξίες στάθηκε το βασικό στήριγμα χάρη στο οποίο εκατομμύρια άνθρωποι κατόρθωσαν να ξεπεράσουν μύριες δυσκολίες με το κεφάλι ψηλά, επιδεικνύοντας ακατάβλητο θάρρος, ηρωισμό, καρτερικότητα, πρόκληση στον ίδιο το θάνατο.

Απ' τις φυλακές της Κέρκυρας ο προλετάριος ποιητής Φώτης Αγγουλές μηνούσε σε κάθε κατεύθυνση τις μέρες που το κλίμα των εκτελέσεων ήταν κυρίαρχο:

«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε,

μήτε για μια στιγμή μηδ' όσο στην κακοκαιρία

λυγάει το κυπαρίσσι

έχουμε τη ζωή πολύ

παρά πολύ αγαπήσει».

Ο Μαρξ, σε γράμμα του στον Ενγκελς, έγραφε: «Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς 1852, αρρώστησε από βαριά βρογχίτιδα η μικρή φτωχή μας Φραντσίσκα. Τρεις μέρες πάλευε με το θάνατο το καημένο μας παιδί. Υπόφερε παρά πολύ. Το άψυχο κορμάκι της κειτόταν στο πίσω μικρό μας δωματιάκι κι όλοι οι άλλοι εμείς μεταφερθήκαμε στο μπροστινό κι όταν ήρθε η νύχτα ξαπλώσαμε καταγής και μαζί μας ξάπλωσαν τα τρία ζωντανά μας παιδιά και κλαίγαμε το μικρό αγγελούδι που κρύο και κατακίτρινο αναπαυόταν δίπλα μας. Ο θάνατος του αγαπημένου μας παιδιού ήρθε στην περίοδο της σκληρότερης φτώχειας. Μέσα στην απελπισία μου έτρεξα σ' ένα Γάλλο πρόσφυγα... Μου 'δωσε μ' όλη του την καρδιά 2 λίρες και μ' αυτές μπόρεσα να πληρώσω το μικρό φέρετρο του παιδιού... Οταν είχε έρθει στον κόσμο δεν είχε κούνια και το τελευταίο του μικρό καταφύγιο, του το στέρησαν για καιρό».

Σ' άλλο γράμμα του, το Σεπτέμβρη του 1852, ο Μαρξ έγραφε: «Η γυναίκα μου είναι άρρωστη. Η Τζενούλα είναι άρρωστη και η Λένχεν έχει ένα είδος νευρικό πυρετό. Γιατρό δεν μπορώ, ούτε μπορούσα να φωνάξω, γιατί δεν έχω δεκάρα για φάρμακα. Είναι 8-10 μέρες που τρέφω την οικογένεια συνεχώς με ψωμί και πατάτες, και είναι ζήτημα αν θα φτάσουνε και για σήμερα».

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ο Μαρξ δούλευε αδιάκοπα. Ενώ σ' ανάλογες έγραψε το βιβλίο «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», μην μπορώντας να βγει απ' το σπίτι του, γιατί το μοναδικό του κοστούμι βρισκόταν στο ενεχυροδανειστήριο!

Τέτοιο ηθικό μεγαλείο κι ατσαλένια θέληση χαρακτήριζε το δημιουργό του επιστημονικού σοσιαλισμού και καθοδηγητή της παγκόσμιας εργατικής τάξης, που θα μπορούσε να διδάξει σ' οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο της Ευρώπης και ν' ακολουθήσει μια καριέρα που θα του εξασφάλιζε μια πλούσια ζωή, αν...

Αν δεν έβαζε υπέρτατο σκοπό, όπως ήθελε η αντίδραση της εποχής για να τον ανταμείψει, να υπηρετήσει μ' όλες τις πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις την υπόθεση της εργατικής τάξης αταλάντευτα και μέχρι την τελευταία του πνοή, σ' οποιεσδήποτε συνθήκες.

Το στοιχείο του ηρωισμού δεν το συναντάμε μόνο σε ηγέτες της εργατικής τάξης. Η αντοχή στον πολυκύμαντο δρόμο του επαναστατικού κινήματος, απόρροια της βαθιάς πίστης στο δίκαιο τού αγώνα και της ακλόνητης πεποίθησης «ότι αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς για ένα ιδανικό», είναι χαρακτηριστικό των απλών ανθρώπων που προσχώρησαν στο επαναστατικό κίνημα. Δεν είναι απλώς κάτι το προσιτό και σ' αυτούς. Είναι δημιούργημά τους, αν μπορούμε να το εκφράσουμε έτσι.

Η ογδοντάχρονη αγράμματη ανταρτομάνα της Κρήτης Μπλαζάκαινα, όντας κρατούμενη στο Μακρονήσι, έδωσε στους βασανιστές της αυτή την απάντηση, όταν της ζήτησαν να υπογράψει δήλωση μετανοίας.

Δε δουλώνω δεν απογράφω!

ντα, τσι Τούρκους δεν εδούλωσα

σε σας θα δουλώσω;

Δε δουλώνω, δεν απογράφω!

...Χιλιάδες κομμουνιστές κι ΕΑΜίτες έδωσαν απλόχερα τη ζωή τους στις φυλακές, στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Μπορούσαν να ζήσουν, αρκεί να υπέγραφαν μία δήλωση ότι αποκηρύσσουν το ΚΚΕ. Δεν το έκαναν. Να θυμηθούμε μόνο τους ηρωικούς Μακρονησιώτες, Ακροναυπλιώτες, τους κρατούμενους της Κέρκυρας στα χρόνια της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και δεκάδων άλλων τόπων. Το ΕΑΤ - ΕΣΑ και την «Μπουμπουλίνας» στα χρόνια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας 1967 - '74. Τον Τατάκη, τον Βαλλιανάτο, τον Παπαρήγα, το δάσκαλο Σταυρίδη, την Ηλέκτρα, το γερο-Μάγγο, τον Σουκατζίδη και τους άλλους 199 της Καισαριανής, τον Γαμβέτα, τον Κτιστάκη. Τόσους και τόσες...

Στη μάχη κατά της δήλωσης μετανοίας και για να μείνουν πιστοί στα ιδανικά τους, ίσως το πιο μαρτυρικό παράδειγμα να είναι ο αγώνας των 108 εξόριστων του Αϊ-Στράτη και ο θάνατος 33 απ' την πείνα! Ενας απ' αυτούς, ο Καλή Σιντό, φτωχόπαιδο απ' την Τούμπα Θεσσαλονίκης, έλεγε: «Ο,τι κι αν συμβεί δε γίνομαι προδότης. Είμαι παιδί του Μαλτέζου (Δολοφονήθηκε με φρικτά βασανιστήρια στις φυλακές Κέρκυρας από τους δημίους του Μεταξά, μισοπεθαμένος του ζητούσαν υπογραφή δήλωσης μετανοίας αλλά απαντούσε ζήτω το ΚΚΕ). Δε θα με λυγίσει τίποτα. Κι αν πεθάνω θα είναι περήφανη η ΟΚΝΕ γιατί κάνω σαν μέλος της το χρέος μου απέναντι στη νεολαία και στο λαό μας...».

Το Φλεβάρη του 1942 ο Σιντό ζει φρικτές μέρες και ώρες. Απ' την πείνα άρχισε να πρήζεται. Μια μέρα, συγκεντρώνοντας όλες του τις δυνάμεις, φωνάζει: «Σύντροφοι, πεινώ! Οσοι ζήσετε και βγείτε έξω, πέστε στους φίλους μου, στους συγγενείς, στους γνωστούς μου: Ο Σιντό πέθανε από την πείνα μα δεν πρόδωσε! Το ακούτε σύντροφοι; Να μην ξεχάσετε! Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω η ΟΚΝΕ». Και ο Σιντό, το φτωχό Εβραιόπουλο, έκλεισε για πάντα τα μάτια...

Οπως έγραψε ο Αλβαρο Κουνιάλ, αναφερόμενος στην ηθική δύναμη και αντοχή του αγωνιστή: «Αντιμετωπίζοντας στις φυλακές θηριώδη βασανιστήρια, ο κομμουνιστής αποδεικνύει ότι αν το όριο της φυσικής του αντοχής είναι ο θάνατος, όριο της ηθικής του αντοχής δεν υπάρχει, αυτή δεν μπορεί να τη συντρίψει τίποτα».

Μπροστά στους λαούς ορθώνεται ένα προαιώνιο δίλημμα: Αγώνας ή υποταγή; Συμφιλίωση μ' ένα άχαρο παρόν, όπου ο καθένας θα κοιτάζει να «βολευτεί» όπως - όπως ή πάλη ενάντια στη νέα τάξη πραγμάτων, για την κοινωνική απελευθέρωση, την ειρήνη, τη σωτηρία του πολιτισμού;

Το δίλημμα είναι άτεγκτο, αμείλικτο, αναπόφευκτο. Δε γίνεται να παραμεριστεί. Ανάλογα με το σκέλος που θα επιλέξει κανείς, τοποθετείται αναγκαστικά με την επιτάχυνση ή με την επιβράδυνση της προόδου και μ' ό,τι σημαίνει αυτό.

Στον άνθρωπο που κουράστηκε, αλλά και στον κάθε αγωνιστή, ο Μπρεχτ δίνει τούτη τη συμβουλή.

«Λες ότι αγωνίστηκες πολύ καιρό. Να συνεχίσεις

ν' αγωνίζεσαι δεν μπορείς άλλο.

Μάθε λοιπόν:

Είτε συ φταις, είτε όχι,

αν δεν μπορείς άλλο να συνεχίσεις

ν' αγωνίζεσαι,

θ' αφανιστείς.

Λες ότι έλπιζες πολύ καιρό. Να συνεχίσεις

να ελπίζεις δεν μπορείς άλλο.

Τι έλπιζες;

Οτι ο αγώνας θα 'τανε εύκολος;

Δεν είναι τέτοια η περίπτωση.

Η θέση μας πιο άσκημη είναι απ' ό,τι

νόμιζες.

Ετσι η κατάσταση είναι: Αν το υπεράνθρωπο δεν κατορθώσουμε

πάμε χαμένοι. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που

κανείς μας δεν μπορεί ν' απαιτήσει

θ' αφανιστούμε.

Οι εχτροί μας περιμένουνε ακριβώς αυτό: Να κουραστούμε.

Σαν ο αγώνας στο πιο πικρό σημείο φτάσει

είναι οι αγωνιστές πιο κουρασμένοι.

Οσοι αγωνιστές παραείναι κουρασμένοι,

χάνουν τη μάχη».

Οι σύγχρονες συνθήκες, μπορεί να μην μοιάζουν μ' αυτές που ιστορικά έδωσαν πράξεις ηρωισμού των κομμουνιστών, όπως π.χ. τα βασανιστήρια για να προδώσουν τους συντρόφους τους ή να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας και στάθηκαν όρθιοι ακόμη και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αλλά κάθε εποχή έχει το δικό της ηρωισμό. Η ταξική πάλη δεν είναι «δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα», αλλά με «αγκάθια» που τον περπατάς υποχρεωτικά ξυπόλυτος. Και έτσι θα 'ναι ως την τελική νίκη της κοινωνικής απελευθέρωσης ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι κομμουνιστές βρίσκονται μπροστά σε προκλήσεις που απαιτούν ένταση των προσπαθειών για την ολόπλευρη ανάπτυξη του Κόμματος και του μαζικού λαϊκού κινήματος, συνεχή κι ακούραστη πάλη ενάντια σε χρόνιες καθυστερήσεις, επίπονη δουλιά υποδομής, που ανοίγει το δύσβατο δρόμο του μέλλοντος. Πρόκληση που διαμορφώνει καθήκοντα σύνθετα, αλλά ελπιδοφόρα για το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεων, καθώς και των φίλων του Κόμματος και της ΚΝΕ. Βαραίνει, όμως, πολύ περισσότερο τις πλάτες των στελεχών.

Το γεγονός ότι η προοπτική του σοσιαλισμού δεν είναι άμεσα ορατή σήμερα, δε δικαιολογεί καμιά τάση αναδίπλωσης, υποβιβασμού της πάλης για τη νίκη των ιδεών του σοσιαλισμού. Αντίθετα, η σταθερή προσήλωση του ΚΚΕ στο σκοπό αυτό, η αδιάκοπη θεωρητική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία για την προσέγγισή του, καθιστά το Κόμμα πιο αξιόμαχο, πιο φερέγγυο, πιο αποτελεσματικό στην πάλη για τα σημερινά φλέγοντα, κρίσιμα προβλήματα του λαού και της χώρας. Εξοπλίζει με τη δύναμη της προοπτικής το εργατικό κίνημα.

Σήμερα οι κομμουνιστές δεν αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν παλιότερα οι σύντροφοί μας. Εχουμε, ωστόσο, καθημερινά μπροστά μας νέες δυσκολίες, σύγχρονα προβλήματα, σε πρώτη γραμμή τα ιδεολογικά, που προκύψανε μετά τις αρνητικές διεθνείς εξελίξεις, αλλά και την απότομη επιδείνωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων, που σπρώχνει σε μια τάση ατομικής προσαρμογής στις νέες δυσμενείς συνθήκες.

Σήμερα οι κομμουνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι μ' ένα πέλαγος απογοήτευσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ιδεολογικής σύγχυσης. Τεράστιας σημασίας αποφάσεις για το μέλλον της χώρας και του λαού, όπως η οικονομική και πολιτική ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών κέντρων, της ΕΕ, η εμπέδωση της «νέας τάξης πραγμάτων».... που σε άλλους καιρούς αν συνέβαιναν θα συναντούσαν ισχυρότατες λαϊκές αντιδράσεις, σήμερα «περνούν» με σχετική ευκολία. Αυτή η κατάσταση, όπως είναι επόμενο, δεν αφήνει ανεπηρέαστους κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Παράλληλα, υπάρχουν όλες οι δυσκολίες που προκύπτουν απ' τις λεγόμενες σύγχρονες ανάγκες της ζωής. Ο χρόνος των γονιών στην εργασία, οι ευθύνες ανάπτυξης και ανατροφής των παιδιών, οι έγνοιες για τη μελλοντική επαγγελματική πορεία τους, οι ανάγκες του νοικοκυριού, το άγχος της επιβίωσης και διαβίωσης. Γενικά, τα όσα προβλήματα γεννιούνται απ' την καπιταλιστική κρίση. Η ανεργία, η ακρίβεια, το μολυσμένο περιβάλλον, το άγχος. Τα «δώρα» αυτά του καπιταλισμού υποχρεώνουν τους εργαζόμενους ν' απασχολούνται σε δύο και τρεις δουλιές ή να εργάζονται υπερωριακά, ακόμα κι επτά μέρες τη βδομάδα! Το πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου έχει γίνει κυριολεκτικά εκρηκτικό.

Αυτός ο τρόπος ζωής, η αναζήτηση ατομικών λύσεων μακριά απ' το δρόμο του αγώνα, ίσως στις σημερινές συνθήκες ν' αποτελεί τη «σύγχρονη δήλωση μετανοίας», την οποία καλείται να υπογράψει ο κομμουνιστής, ο νέος και η νέα που θα μπορούσαν να γίνουν κομμουνιστές.

Μέσα σ' αυτή την κατάσταση οι κομμουνιστές καλούνται να υπερβούν τον εαυτό τους, δίνοντας όλες τις δυνάμεις τους, για να μην μπορέσει ο ιμπεριαλισμός να κερδίσει ούτε πόντο περισσότερο, για να νικηθεί ο δικομματισμός μέσα απ' την ανατροπή του σημερινού πολιτικού συσχετισμού των δυνάμεων, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας.

Απ' τη μια πλευρά, υπάρχει η ανάγκη της όσο γίνεται μεγαλύτερης ποσοτικής προσφοράς. Απ' την άλλη πλευρά, υπάρχει η ανάγκη της ποιοτικής βελτίωσης.

Μέσα στη φροντίδα για την κάλυψη των αναγκών της ζωής και ταυτόχρονα μέσα στα μέτωπα πάλης, θα γίνεται η σύνδεση του ατομικού με το κοινωνικό συμφέρον. Εκεί θ' αποκτά κοινωνικό περιεχόμενο ο ελεύθερος χρόνος. Τότε τα κομματικά καθήκοντα θα γίνονται ανάγκη ζωής κι όχι βαρύ φορτίο και καταναγκαστικό έργο.

Μέσα στους εργαζόμενους γίνονται διεργασίες. Η αγανάκτηση συσσωρεύεται στάλα - στάλα. Το ποτήρι δεν ξεχειλίζει αμέσως. Τίποτα το ουσιαστικό, ωστόσο, δε θα προκύψει, αν απουσιάζει ή είναι αδύνατη η παρέμβαση του συνειδητού παράγοντα. Αν ο καθένας και η καθεμιά βρεθεί στο «πόστο» του, τα γεγονότα θα ξετυλιχτούν θετικά και με πιο γρήγορους ρυθμούς ίσως απ' ό,τι φανταζόμαστε.

Κάνουμε λόγο, ιδιαίτερα για το ρόλο που παίζουν τα στελέχη του ΚΚΕ... Η τοποθέτησή τους σε υπεύθυνες δουλιές, η ανάγκη ν' αναδεικνύονται σύντροφοι και συντρόφισσες διατεθειμένοι, αν χρειαστεί, να εγκαταλείψουνε και την επαγγελματική τους δραστηριότητα για ν' αφοσιωθούν αποκλειστικά στην κομματική δουλιά, είναι βασική προϋπόθεση προκειμένου να εκπληρώσει το ΚΚΕ την ιστορική αποστολή του. Το επαναστατικό κίνημα χρειάζεται στελέχη πλήρως αφοσιωμένα στην κομματική δουλιά. Χρειάζεται ανθρώπους που θα μπορούν, απερίσπαστοι από άλλες ασχολίες, να βρίσκονται στη «θέση» τους κάθε στιγμή, να παρακολουθούν συνεχώς τις πολιτικές εξελίξεις, να διευκολύνουν την κομματική παρέμβαση, να λύνουν προβλήματα οργάνωσης της δουλιάς, να μετακινούνται σ' όλη τη χώρα.

Στην ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος τα επαγγελματικά στελέχη του κυριολεκτικά διασύρθηκαν απ' τους κάθε είδους εκπροσώπους του καπιταλισμού. Η κρίση που περάσαμε ανέδειξε επίσης και τις απόψεις των πρώην κομμουνιστών για τα επαγγελματικά στελέχη. Χτυπώντας αυτό το «θεσμό» χτυπούσαν τη δυνατότητα του ΚΚΕ να εξασφαλίσει ένα σημαντικό μέσο στην πάλη του ως επαναστατικό κόμμα. Χτυπούσαν τη διαπαιδαγώγηση στο πνεύμα της απεριόριστης προσφοράς που χαρακτηρίζει χιλιάδες κομμουνιστές, επαγγελματικά ή μη στελέχη.

Τι είναι τελικά η προσφορά στο επαναστατικό κίνημα; Η λέξη, από μόνη της, δεν αναδεικνύει τη άλλη πλευρά, η ουσία της οποίας βρίσκεται στο γεγονός ότι πολλά «παίρνει» ο καθένας μας απ' το ΚΚΕ. Τι; Την ανάπτυξη της προσωπικότητας, που τροφοδοτείται απ' το όραμα μιας άλλης κοινωνίας και τη συλλογική δράση για την πραγματοποίησή του. Συνήθως αυτή η τόσο σημαντική πλευρά παραγνωρίζεται. Μοιάζει να είναι αόρατη. Αλλά είναι βασική.

Οι κομμουνιστές δεν κυνηγάμε κάποια άπιαστη «Ιθάκη». Παλεύουμε για το βέβαιο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό αύριο. Ωστόσο, στο σημείο που αναφερόμαστε, ταιριάζουν στην κομματική πορεία μας και στα όσα «πήραμε» απ' το ΚΚΕ, τα λόγια του ποιητή:

«Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι δίχως αυτή δε θα 'βγαινες στο δρόμο».

Πηγή:

Μάκη Μαΐλη, Τάκη Μαμάτση, Ελένης Μπέλλου, «Κομμουνιστικές αξίες και σοσιαλισμός», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1994.