Μετά το πραξικόπημα της χούντας του Πινοσέτ στις 11 Σεπτέμβρη 1973, ο «νέος Χιλιανός κινηματογράφος» τραβήχτηκε σιγά σιγά στην άκρη, κάνοντας χώρο σε ένα στρατευμένο σινεμά που κατάγγελλε την πολιτική βία και γινόταν εργαλείο αντίστασης στη δικτατορία. Χαρακτηριστική είναι η εμβληματική για την περίοδο 1975-79 ταινία του Πατρίσιο Γκουσμάν «La Batalla de Chile»... Ο κινηματογράφος της περιόδου της μετάβασης στην αστική δημοκρατία που διαδέχθηκε το στρατευμένο σινεμά, αντιμετώπισε δυσκολίες στην ανάπτυξη μιας «βιομηχανίας» που επιχειρούσε να επανακαθορίσει μια χιλιανή ταυτότητα. Αποτέλεσμα, οι ταινίες πάνω στην πρόσφατη μνήμη της χώρας πραγματώνονται είτε μέσα από υλικό τεκμηρίωσης, ή συχνότερα, με το υλικό της μυθοπλασίας να εμπίπτει στο τοπικό φολκλόρ... Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά - δεκαπέντε δικτατορίας και εικοσιπέντε αστικής δημοκρατίας - εμφανίζεται το φαινόμενο του «νεότατου Χιλιανού κινηματογράφου» που σηματοδοτεί κάτι παραπάνω από αισθητικό κίνημα... Οι κινηματογραφιστές που εντάσσονται σ' αυτό το τελευταίο, γεννήθηκαν - οι περισσότεροι - τη δεκαετία του '70. Ετσι έχουν συναίσθηση και βιώματα τόσο από τη δικτατορία, μια που μεγάλωσαν μέσα σ' αυτήν, όσο και από τη «δημοκρατία» μέσα στην οποία άρχισαν να ασχολούνται με το σινεμά... Ο γεννημένος το '74 στην Αργεντινή Σεμπαστιάν Λέλιο ανήκει στους σκηνοθέτες του κινήματος του «νεότατου Χιλιανού κινηματογράφου».

Ο σκηνοθέτης ισχυρίζεται ότι και οι τέσσερις, μέχρι τώρα, ταινίες του - «LAS AGRADA FAMILIA»(2006), «NAVIDAD» (2009), «THEYE AR OF THE TIGER» (2011) και «ΓΚΛΟΡΙΑ» (2013) - βρίσκονται σε διάλογο με την κοινωνία της Χιλής. Στην «ΓΚΛΟΡΙΑ», που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στη Χιλή και μπήκε στο κοινωνικό φαντασιακό γεννώντας πλήθος συζητήσεων και αντιπαραθέσεων, ο σκηνοθέτης προσεγγίζει τους οικογενειακούς δεσμούς και «κεντά» στα εύθραυστα κοινωνικά ζητήματα με όχημα την καταπληκτική του πρωταγωνίστρια Παουλίνα Γκαρσία, βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο πρόσφατο φεστιβάλ του Βερολίνου. Αν υπάρχει μια ανατρεπτική ιδέα στην ταινία είναι ότι επικεντρώνει σε ένα πρόσωπο ξεχασμένο, από μια κοινωνία που θέτει ως κεντρική της αξία τη διαρκή νεότητα... Επίσης η όραση, συνιστά θέμα ιδιαίτερα σημαντικό που συνεχώς επανέρχεται. Κατ' αυτή την έννοια τα τεράστια, παρωχημένα γυαλιά της πρωταγωνίστριας είναι στοιχείο θεμελιώδες. Και είναι σημαντικό που στην τελευταία σκηνή η Γκλόρια σηκώνεται επιτέλους να χορέψει χωρίς γυαλιά: αυτό σημαίνει ότι ζει μια στιγμή συνδεδεμένη ουσιαστικά με τον εσωτερικό της κόσμο, μπορεί να βλέπει μέσα της και έτσι τα γυαλιά τίθενται πια εκτός χρήσης. Είναι σαν να χορεύει για το γεγονός ότι και μόνο υπάρχει... Νήμα στην εξέλιξη της ίντριγκας επίσης συνιστά το γεγονός ότι η Γκλόρια είναι μαχητής. Για κάθε χτύπημα της ζωής δεν το βάζει κάτω. Ξανασηκώνεται και συνεχίζει το δρόμο της, ισορροπώντας ανάμεσα στην αισιοδοξία και τον πόνο, σε μια ζωή που συνιστά καθημερινή ποίηση... Το φινάλε αναδεικνύει και το θέμα της προσωπικής ελευθερίας, σηκώνει όμως πολύ νερό με ποιο νόημα γεμίζει κανείς αυτή την παρεξηγημένη έννοια...

Η ταινία του Λέλιο τέλος διαπνέεται από μια διττή κίνηση. Δεν κριτικάρει απλά μια κοινωνία, μετά θάνατο, αλλά προτίθεται να εμφυσήσει ζωή στο αδρανές σώμα που κατάντησε η Χιλή, καθώς και η εθνική της κινηματογραφία. Αν γκρεμίζει κάτι είναι για να το ξαναχτίσει καλύτερα...

Παίζουν: Παουλίνα Γκαρσία, Σέρζιο Χερνάντες, Ντιέγκο Φοντεσίλα, Λους Χιμένες κ.ά.

Παραγωγή: Χιλή Ισπανία (2013).

24 κάμερες κινηματογραφούν την περίφημη συναυλία, κάποιες τόσο κοντά στους τέσσερις επί σκηνής μουσικούς, που αισθάνεσαι να βρέχεσαι από τον ιδρώτα που αστείρευτα εκσφενδονίζεται από τα τεράστια αποθέματα αδρεναλίνης των μουσικών που, όντες «φάτσα» στο πιστό κοινό τους που κατακλύζει το στάδιο, βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία μαζί του. Ολα είναι γιγαντωμένα σ' αυτό το σούπερ θέαμα των Metallica- το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1983 - όλα «λειώνουν μαζί» σε μια εμπειρία γελοία και ταυτόχρονα μεγαλειώδη.

Γρήγορη, επιθετική και απαιτητική η μουσική. Σε αντίστοιχους ρυθμούς οι πολύχρωμες ακτίνες λέιζερ, οι αληθινές αστραπές, τα εκθαμβωτικά ειδικά εφέ, το γιγαντιαίο άγαλμα της δικαιοσύνης που στήνεται και καταρρέει επί σκηνής, οι λευκοί - νεκροταφείου - σταυροί που ξεφυτρώνουν... Στο ίδιο τέμπο το ακαριαίο, επιθετικό μοντάζ... Στο φτωχό σε ίντριγκα μυθοπλαστικό κομμάτι, ο Τριπ με ένα παλιό βανάκι βγαίνει στους δρόμους, αναζητώντας τη μοιραία τσάντα. Με αφορμή ένα τρομαχτικό τρακάρισμα, ο νεαρός καταδύεται σε μια δυστοπική περιπέτεια... Στην κολασμένη νεκρή μεγαλούπολη με τις άδειες λεωφόρους που, απ' το πουθενά βγαίνουν ετοιμοπόλεμοι νεαροί με μαντήλια στο πρόσωπο, με ρόπαλα και μολότωφ παραταγμένοι σε θέση μάχης... Φλεγόμενες πέτρες δίπλα σε φλεγόμενα κουφάρια αυτοκινήτων, καταιγιστική η πάλη των νεαρών, σώμα με σώμα, με τις δυνάμεις του κράτους, πάνοπλες, με ασπίδες, κράνη, χημικά και σκυλιά... Από το πουθενά πάλι, ξεφυτρώνει η έφιππη φιγούρα του σκοτεινού τιμωρού της Αποκάλυψης. Με πρόσωπο καλυμμένο από μάσκα αερίων - σήμα κατατεθέν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - εκτοξεύει το φονικό μεταλλικό του λάσο που αρπάζει από το λαιμό τους νεαρούς εξεγερμένους... Ο τιμωρός είναι ντυμένος σαν τους νεαρούς, περίεργο που τους κυνηγά... κυνηγά και τον Τριπ που πασχίζει να επιβιώσει σ' αυτό το βάναυσο δυστοπικό τοπίο, το ερειπωμένο και φλεγόμενο τοπίο βιβλικής καταστροφής με δεκάδες πτώματα νεαρών να κρέμονται από τα κλαδιά του ουρανού...

Οι παραπάνω εικόνες σχετίζονται με τους ζοφερούς στίχους των τραγουδιών του συγκροτήματος με την τριαντάχρονη καριέρα. Τα καλύτερα, πάντως, σημεία της ταινίας είναι τα πλάνα που εστιάζουν στο κοινό... που με πάθος τραγουδά με τα χέρια υψωμένα απειλητικά, στάση που συμπυκνώνει αυτό που είναι η ταινία... αυτό που είναι η μουσική των Metallica...

Παίζουν: Ντέιν Ντε Χάαν, τα μέλη του συγκροτήματος, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2013).