Στα τρία χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από όταν έγινε η Συνδιάσκεψη, έγιναν βήματα στην παραπάνω κατεύθυνση και βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα, όπως αποτυπώνουν και οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Μεταξύ άλλων, οι Θέσεις αναδεικνύουν:

• Την ανάγκη να δυναμώσουν οι προσπάθειες για την αναδιάταξη δυνάμεων και τη νέα διάρθρωση του Κόμματος, «που δεν αποτελούν ένα στενό οργανωτικό μέτρο, αλλά μέτρο προσανατολισμού δράσης με βάση το χαρακτήρα και τη στρατηγική του Κόμματος».

Τα βήματα αυτά συνδέονται με την ενίσχυση του Κόμματος ως επαναστατικού - εργατικού κόμματος, που παλεύει για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, κόμματος όχι γενικά του λαού αλλά της εργατικής τάξης που είναι η πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, κόμματος που δεν παλεύει αόριστα για την ανακούφιση του λαού (που άλλωστε κι αυτή είναι αδύνατη χωρίς σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους) αλλά έχει και την κατάλληλη στρατηγική για την ανατροπή όσων εμποδίζουν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Είναι βήματα απαραίτητα για να ενισχυθεί η εργατική σύνθεση του Κόμματος, να πυκνώσουν οι γραμμές του με εργάτες.

• Οι Θέσεις υπογραμμίζουν ακόμα πως «Η αναδιάταξη έφερε ακόμα πιο καθαρά στην επιφάνεια τις δυσκολίες προσανατολισμού των Οργανώσεων στην εργατική δουλειά και στην Κοινωνική Συμμαχία. Παραμένουν ισχυρές επιβιώσεις και λαθεμένες αντιλήψεις που καλλιεργήθηκαν τη μακρόχρονη περίοδο όπου ο κύριος όγκος των κομματικών δυνάμεων είχε προσανατολισμό δράσης με εδαφικά κριτήρια και όχι συνδυασμένα κοινωνικοταξικά. Ανάμεσα στα άλλα, επικράτησε η αντίληψη ότι η δράση του Κόμματος για την εκλογική ενίσχυσή του, για τη διεύρυνση του κύκλου επιρροής διευκολύνεται με κριτήριο τον τόπο κατοικίας, κάτω και από τις δυσκολίες που αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια στην προσέγγιση των εργατοϋπαλλήλων στο χώρο εργασίας...».

Η ανάγκη να ενισχυθεί η παρέμβαση στο χώρο κατοικίας δεν αναιρεί την πρωταρχική σημασία που έχει η παρέμβαση στον κλάδο, στο χώρο δουλειάς. Την επίμονη και καλοσχεδιασμένη δουλειά που χρειάζεται για να συνδέει ο εργάτης τις εξελίξεις στη ζωή του με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία. Οι δεσμοί που αναπτύσσονται με εργατικές μάζες στη γειτονιά πρέπει στοχοπροσηλωμένα να τροφοδοτούν την παρέμβαση του Κόμματος κατά κλάδο. Για παράδειγμα, οι επαφές που καταγράφονται στις εργατογειτονιές της Αττικής με μεταλλεργάτες πρέπει να τροφοδοτούν τη δράση των κομματικών δυνάμεων στο Μέταλλο. Γεννούν αυξημένα καθήκοντα αλλά και νέες δυνατότητες για να προχωρά η διάδοση πιο πλατιά της πρότασής μας για την ανάπτυξη του κλάδου του Μετάλλου, την ανάδειξη των επιπτώσεων που έχει το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους, πώς η ένταση του ανταγωνισμού οδήγησε σε διάλυση τα ναυπηγεία, σε ξεπούλημα σημαντικές μονάδες, όπως τη ΛΑΡΚΟ, σε κλείσιμο μια σειρά χαλυβουργεία κ.τ.λ. Ετσι θα δημιουργούνται προϋποθέσεις ώστε σε έναν κλάδο στρατηγικής σημασίας να διαμορφώνεται μια πρωτοπορία που θα αποκτά συνείδηση της ταξικής της θέσης και των συμφερόντων της, διαμετρικά αντίθετων με αυτά των μονοπωλίων.

• «Η κομματική οικοδόμηση απαιτεί ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης στις πλατιές εργατικές μάζες, κυρίως εκείνες που υποφέρουν περισσότερο από την καπιταλιστική κρίση, σχέδιο δράσης που αντιμετωπίζει - όσο εξαρτάται από τον υποκειμενικό παράγοντα - τους ανασχετικούς παράγοντες για τη στρατολογία, αλλά και εξαντλεί μέχρι κεραίας τις δυνατότητες που περικλείει η δυναμική δράση του Κόμματος και η στρατηγική του».

Οι απαιτήσεις για τη συσπείρωση εργατικών μαζών, ειδικά εκείνων που πλήττονται περισσότερο από την αντιλαϊκή πολιτική και άρα έχουν μεγαλύτερο συμφέρον να συμπαραταχθούν με το ΚΚΕ, γίνονται όλο και πιο σύνθετες. Χρειάζεται καλύτερη οργάνωση για να απαντηθούν αυταπάτες και αντιλήψεις που γεννούν οι ίδιες οι αντικειμενικές συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή τους. Π.χ., στην περίπτωση των νέων που δουλεύουν με ολιγόμηνες συμβάσεις πότε στον έναν και πότε στον άλλο χώρο, χρειάζεται να λαμβάνουμε υπόψη ότι λίγο - πολύ τέτοια παιδιά θεωρούν αυτονόητο να μην έχουν σταθερή εργασία. Οι χαμηλές τους προσδοκίες να γεννούν ακόμα και ευγνωμοσύνη απέναντι στην εργοδοσία («δε λες που με κρατά στη δουλειά, ούτε το όνομά μου δε λέω...») ή στην κυβέρνηση για τα προγράμματα που δίνουν στις επιχειρήσεις φτηνό εργατικό δυναμικό. Δεν αρκεί η επισήμανση ότι αυτές οι συνθήκες δουλειάς είναι σκέτη εκμετάλλευση. Χρειάζεται να αναδεικνύεται γιατί και πώς, σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού, ούτε αυτό το πενιχρό και περιστασιακό μεροκάματο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν.