Στη σχηματοποίηση των σχεδιασμών για την επόμενη μέρα του πολέμου και την εδραίωση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στο Αφγανιστάν προχωρά το ΝΑΤΟ, μετά και τη Σύνοδο Υπουργών Εξωτερικών, της «Συμμαχίας», που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες στις 23 Απρίλη, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας. Η παρουσία των κατοχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, αλλά και τα έργα ανοικοδόμησης, ο έλεγχος της χώρας και η στρατηγικής σημασίας διατήρηση της ΝΑΤΟικής παρουσίας τέθηκαν στο επίκεντρο των συνομιλιών για την εξέλιξη του πολέμου από στρατιωτική σε πολιτική κατοχή, ενώ τη στάση τους καθορίζουν και άλλες δυνάμεις που θέλουν να εδραιώσουν την παρουσία τους στην περιοχή, όπως η Ρωσία και η Κίνα, διεκδικώντας μερίδιο στη λεία του πολέμου.

Στα βασικά ζητήματα που συζητήθηκαν κατά την πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ ήταν η χρηματοδότηση των μελλοντικών στρατιωτικών δομών του Αφγανιστάν, σύμφωνα με τις «δεσμεύσεις» που έχουν αναλάβει οι διεθνείς οργανισμοί, για την εξασφάλιση της «σταθερότητας» στη χώρα και μετά το 2014, οπότε και υποτίθεται ότι θα ξεκινήσει η αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων. Το ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά μέσα από τις δηλώσεις του γγ του οργανισμού, Αντερ Φον Ράσμουσεν, τη σταθερή και συνεχή «δέσμευσή» του για παραμονή στο Αφγανιστάν και μετά το 2014, σε ρόλο «υποστηρικτικό» των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας, που θα συνεχίσουν με τον τρόπο αυτό να ελέγχονται και να διοικούνται από τις κατοχικές δυνάμεις, εξασφαλίζοντας την επ' αόριστον κυριαρχία τους σε μία στρατηγικής σημασίας περιοχή. Η συνεργασία του ΝΑΤΟ με το Αφγανιστάν, σύμφωνα με τον Α. Ράσμουσεν βασίζεται στις «αμοιβαίες» δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι δύο πλευρές.

Στο επίκεντρο μπαίνουν και οι επικείμενες εκλογές, όπου η «Συμμαχία» έχει δεδηλωμένη πρόθεση να παρέμβει, με το πρόσχημα της εξασφάλισης της αξιοπιστίας και της καταπολέμησης της διαφθοράς με παράλληλη προστασία «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», με προφανή στόχο για ακόμα μία φορά την άμεση παρέμβαση και έλεγχο του αποτελέσματος, σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για το Αφγανιστάν.

Οι σχεδιασμοί για το Αφγανιστάν τονίστηκαν ακόμα περισσότερο με τη συμμετοχή στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ του Προέδρου της χώρας, Χαμίντ Καρζάι, ο οποίος έκανε λόγο για κοινούς στόχους και ικανοποίηση των αφγανικών αρχών για τις «δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ». Ο Α. Ράσμουσεν από την πλευρά του έκανε λόγο για νέα εποχή στο ρόλο του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, σε ρόλο «υποστηρικτικό» και όχι μάχιμο, υπενθυμίζοντας ότι η «Συμμαχία» θα συνεχίσει με βάση τις πρόνοιες της Συνόδου του Σικάγο.

Το θέμα του Αφγανιστάν συζητήθηκε και στη Σύνοδο ΝΑΤΟ - Ρωσίας, που πραγματοποιήθηκε παράλληλα με τη σύνοδο στις Βρυξέλλες και στην οποία επαναβεβαιώθηκε η συνέχεια της συνεργασίας για την αεράμυνα των κατοχικών δυνάμεων, αλλά και της παροχής «τεχνικής και εκπαιδευτικής υποστήριξης» στις αφγανικές δυνάμεις.

Συνομιλίες με τον Αφγανό Πρόεδρο Χαμίντ Καρζάι και τον επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων του Πακιστάν Ασφάκ Παρβέζ Καγιάνι, είχε την περασμένη βδομάδα στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Τζον Κέρι, ο οποίος άσκησε πιέσεις για βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Αφγανιστάν και Πακιστάν, καθώς και συνεργασία με στόχο την καταπολέμηση των «Ταλιμπάν» και την προώθηση «ειρηνευτικών συνομιλιών», ενόψει και της δήθεν αποχώρησης των δυνάμεων κατοχής, από το Αφγανιστάν το 2014. Ο Τζ. Κέρι μετά τη συνάντηση ζήτησε «πράξεις», κάνοντας λόγο για μία «κρίσιμη περίοδο». Οι ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Ταλιμπάν επί του παρόντος δείχνουν να έχουν παγώσει, καθώς τα παζάρια μεταξύ «ανταρτών» και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων συνεχίζονται για το ρόλο των σημερινών «τρομοκρατών» στις κρατικές δομές.

Τις κινήσεις τους για την επόμενη μέρα στο Αφγανιστάν, ωστόσο, συντονίζουν και άλλες χώρες στη Ασία που επιθυμούν μερίδιο από τη λεία της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο συνεδρίασε την Παρασκευή, 26 Απρίλη, στο Αλμάτι του Αζερμπαϊτζάν, σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών η Σύνοδος της Διαδικασίας της Κωνσταντινούπολης, στην οποία συμμετέχουν οι 14 χώρες της ομάδας που αποκαλείται και «Καρδιά της Ασίας» (Αφγανιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Κίνα, Ινδία, Ιράν, Καζαχστάν, Κιργιστάν, Πακιστάν, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Τατζικιστάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν). Στο επίκεντρο των συνομιλιών της βρέθηκε η ανοικοδόμηση και οι επενδύσεις στο Αφγανιστάν με βάση και τις «νέες ευκαιρίες» που ανοίγονται για τις αστικές τάξεις των συγκεκριμένων χωρών, σε μία διαλυμένη κυριολεκτικά χώρα, μετά από 11 χρόνια πολέμου.

Οι χώρες που συμμετέχουν στη συγκεκριμένη διάσκεψη, ξεκίνησαν τις παράλληλες επαφές τους από το 2011 στην Κωνσταντινούπολη, οπότε και υπέγραψαν την κοινή διακήρυξη των στόχων τους για το Αφγανιστάν, διεκδικώντας συμμετοχή στις επενδύσεις, την Παιδεία και τις υποδομές με το πρόσχημα ότι τα περιφερειακά προβλήματα απαιτούν τοπικές λύσεις. Αυτές οι κινήσεις συνδέονται άμεσα και τις εκτιμήσεις γεωλόγων που κάνουν λόγο για κοίτασμα πετρελαίου, στα βόρεια της χώρας, που μπορεί να δώσει 1,8 δισ. βαρέλια, ενώ θεωρείται ότι το Αφγανιστάν είναι μία χώρα με πολλές πετρελαιοπηγές και κοιτάσματα φυσικού αερίου. Σημαντικό πόλο έλξης επίδοξων «άσπονδων φίλων» που κόπτονται για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της περιοχής είναι και τα επίσης πλούσια κοιτάσματα σιδήρου, λιθίου, χαλκού και χρυσού αξίας περίπου ενός τρισ. δολαρίων, τα οποία διαθέτει το Αφγανιστάν.

Μεταξύ αυτών, η Ρωσία ήδη συμμετέχει και υποστηρίζει τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, ενώ Τουρκία και Κίνα έχουν αποκτήσει μεγάλα συμβόλαια εκμετάλλευσης έργων και φυσικών πόρων στο Αφγανιστάν, επιδιώκοντας να εδραιώσουν την παρουσία τους, με το συμφερότερο τρόπο, ενώ αντίστοιχα κινούνται και οι υπόλοιπες δυνάμεις.

Και ενώ οι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στη χώρα, ο αφγανικός λαός εξακολουθεί να αποτελεί το μοναδικό θύμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, καθώς οι σφαγές αμάχων συνεχίζονται τόσο από τις κατοχικές και τις ελεγχόμενες αφγανικές δυνάμεις όσο και από τους Ταλιμπάν. Οι Ταλιμπάν συνεχίζουν να διαδραματίζουν το ρόλο τους, στην εξασφάλιση του λόγου ύπαρξης των κατοχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, εντείνοντας την πολεμική τους στην κυβέρνηση Καρζάι, με το φόβο της ισχυροποίησής τους να διατηρείται ζωντανός και να θέτει εν αμφιβόλω την «ασφάλεια» του Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων το 2014.

Οι Ταλιμπάν όταν πολεμούσαν στο πλευρό των ιμπεριαλιστών το λαϊκό καθεστώς που στήριξαν οι σοσιαλισστικές χώρες, έτσι και σήμερα εξακολουθούν να αποτελούν τον ενισχυτικό παράγοντα στο κλίμα ανασφάλειας και την δήθεν αναγκαία παρουσία των αμερικανο-ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Παράλληλα δημιουργούν συνθήκες αποσταθεροποίησης και στο γειτονικό Πακιστάν διαχέοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και αιματοκυλίζοντας έναν ακόμα λαό, δίνοντας πάγια δικαιολογία για επιχειρήσεις αμερικανικών δυνάμεων και σε αυτή τη χώρα. Οι δικλίδες ασφαλείας που έχουν δημιουργήσει οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να δικαιολογούν την πάγια παραμονή και παρουσία τους στην περιοχή του Πακιστάν και του Αφγανιστάν ενισχύονται με κάθε τρόπο, καθιστώντας σαφές ότι οι λαοί των δύο χωρών θα συνεχίζουν να πληρώνουν με αίμα τα συγκεκριμένα συμφέροντα για πολλές δεκαετίες πρόσφυγες στις ίδιες τους τις πατρίδες.