ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ιμπεριαλιστική μεταμέλεια...

Το αναποδογύρισμα («ξαναγράψιμο») της ιστορίας, ειδικότερα και ιδιαίτερα του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, συνεχίζεται και, κατά τα φαινόμενα, συμπληρώνεται. Στην πλαστογραφία έρχεται να προστεθεί η ...μεταμέλεια. Δε φτάνει η υποβάθμιση έως εξαφάνιση του γιγάντιου ρόλου της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του χιτλερικού φασισμού και των συμμάχων του. Στον ιμπεριαλισμό χρειάζεται και κάτι ακόμη: Η καταδίκη (επιεικώς η εκτίμηση ως λάθους) της αντιχιτλερικής συμμαχίας ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση (ΕΣΣΔ) και στις δημοκρατικές καπιταλιστικές χώρες. Διέπραξε, λοιπόν, λάθος η Βρετανία που συνέπραξε με την ΕΣΣΔ! Γιατί εκείνο που έπρεπε να γίνει, κατά τους σημερινούς ιμπεριαλιστές, ήταν η σύμπραξη της Βρετανίας, των ΗΠΑ κλπ. με τον Χίτλερ, για να συντριβεί η ΕΣΣΔ!..

Εκπληξη; Καμία. Οι δημοκρατικοί ιμπεριαλιστές αυτοαποκαλύπτονται. Και επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός, είτε με τη φασιστική μορφή άσκησης της εξουσίας του, είτε με τη δημοκρατική, ήταν και παραμένει δικτατορία του κεφαλαίου.

Στο ένθετο «Ουίνστον Τσόρτσιλ - Αδόλφος Χίτλερ» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» (σελ. 23) διαβάζουμε: «Οι Βρετανοί ιστορικοί, που βιώνουν σήμερα τις συνέπειες από τη διάλυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ασχολούνται με το ερώτημα κατά πόσον η στάση του Τσόρτσιλ στο κρίσιμο καλοκαίρι του 1940 υπήρξε ορθή και μήπως θα ήταν πιο συμφέρον για τη Βρετανία να είχε συνθηκολογήσει με τη Γερμανία, αφήνοντάς τη να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με τη Ρωσία. Ενα άλλο στοιχείο της σύγχρονης ιστοριογραφίας, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του Τσόρτσιλ και του Χίτλερ, είναι το πνεύμα της μονομαχίας. Οι δύο άντρες αντιμετωπίζονται ως προσωπικότητες, που ήρθαν στη Γη με σκοπό να μονομαχήσουν ο ένας με τον άλλον. Με αυτό το πνεύμα έχουν γραφτεί βιβλία και έχουν γυριστεί ντοκιμαντέρ από γνωστούς σκηνοθέτες. Ωστόσο, τα γεγονότα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο: Δεν υπήρξε κανενός είδους ντετερμινισμός στη σχέση των δύο ηγετών. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Αδόλφος Χίτλερ δε γεννήθηκαν για να μονομαχήσουν. Προήλθαν από διαφορετικές χώρες, ανήκαν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, έζησαν διαφορετική ζωή. Υπό κανονικές συνθήκες, δε θα είχε ακούσει ο ένας τον άλλον. Αλλά ακριβώς αυτή υπήρξε η ιδιαιτερότητα του 20ού αιώνα: Να φέρει έναν αριστοκράτη από τη Βρετανία σαν την άρνηση του μικροαστού από τη Γερμανία. Να βλέπει τον πρώτο σαν ήρωα και το δεύτερο σαν το αντίθετό του. Αλλά κάτι άλλο που δείχνουν τα γεγονότα είναι ότι καμία ιστορική προσέγγιση δεν είναι μόνιμη. Καθώς τα χρόνια περνούν και νέες γενιές ιστορικών έρχονται στο προσκήνιο, πολλά από όσα θεωρούσαμε ως δεδομένα ανατρέπονται. Η ιστορική εικόνα του Ουίνστον Τσόρτσιλ, του «πατέρα της νίκης», δεν αποτελεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα» (υπογράμμιση Μ. Μ.).

Ετσι, η «μπάλα» παίρνει ακόμη και τον Τσόρτσιλ, από τους επιφανείς ηγήτορες των σφαγών του βρετανικού λέοντα όπου Γης... Το «ξαναγράψιμο» της ιστορίας του Β` Παγκοσμίου Πολέμου δε ...συγχωρεί «αμαρτίες» ούτε των Ηρακλειδών του κεφαλαίου. Κι ας είναι οι αντιθέσεις ανάμεσα στα τμήματά του (γερμανικό - βρετανικό - γαλλικό κ.ά.), που σπρώχνουν τους Ηρακλειδείς να βάζουν πάνω απ' όλα τους ανταγωνισμούς τους για κυριαρχία με τα άλλα ιμπεριαλιστικά τμήματα... Είναι οι ίδιοι ανταγωνισμοί, που οδήγησαν στη φρίκη του Α` Παγκοσμίου Πολέμου. Ανταγωνισμοί για την κυριαρχία στις αγορές και σε σφαίρες επιρροής. Αυτό έκανε ο Τσόρτσιλ (δηλαδή το βρετανικό κεφάλαιο) και βρήκε τώρα τον μπελά του... Οπως γράφει το ένθετο της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», «αν ο Τσόρτσιλ δεν επέβαλε την άποψή του στους δύσπιστους συνεργάτες του, η Βρετανία θα συνθηκολογούσε με τη Γερμανία και ο κόσμος δε θα ήταν πλέον ο ίδιος»... (σελ. 21) (υπογράμμιση Μ. Μ).

1. Καθόλου ανεξήγητη δεν είναι η λύσσα των ιμπεριαλιστών και κάθε πληρωμένης (ή και μη) γραφίδας τους, όπως τόσοι και τόσοι ιστοριογράφοι που «αναθεωρούν» την ιστορία. Και που το μόνο θετικό που μπορεί να τους καταλογίσει κανείς, είναι ο απροκάλυπτος, δηλαδή ο με κάθε ειλικρίνεια ομολογημένος, κυνισμός τους. Οπως οι παραπάνω ιστοριογράφοι.

Σε τι ακριβώς συνίσταται η λύσσα; Στο γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση πραγματοποίησε μιαν εποποιία, που μένει ανεξίτηλος φάρος έμπνευσης και δε θα σβηστεί με τίποτε, όση λάσπη κι αν ριχτεί, όση αξιοποίηση του οπορτουνισμού κι αν γίνει στην κατεύθυνση της ακύρωσης και της κατασυκοφάντησης της σοβιετικής (κομμουνιστικής) εποποιίας. Θέλουν να αμαυρώσουν το κόκκινο παρελθόν, επειδή φοβούνται το μέλλον τους, παρά το πισωγύρισμα που έφερε η αντεπανάσταση του 1989-1991. Και όταν λέμε παρελθόν, δεν εννοούμε μόνο τη νίκη του σοβιετικού λαού κατά του χιτλερικού φασισμού και των συμμάχων του, αλλά και το συντελεστή αυτής της νίκης, που είναι η ταχεία πρόοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Δίχως αυτήν την πρόοδο, δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η συντριβή της Γερμανίας.

Θέλουν να σβήσουν από τη συνείδηση των λαών κάθε ίχνος αλήθειας και να διαμορφώσουν μια πλαστή ιστορική πραγματικότητα, ιδιαίτερα στις πολύ νεότερες γενιές, που δε γνώρισαν ούτε την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης.

Φοβούνται κάτι περισσότερο: Τις νομοτέλειες κίνησης της κοινωνίας. Με άλλα λόγια: Την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

2. Ανάμεσα στους τότε ιμπεριαλιστές διεξαγόταν σφοδρή διαπάλη, όπως διεξάγεται και σήμερα. Ακόμα και στο ίδιο το συντηρητικό κόμμα της Μ. Βρετανίας εκφράζονταν δύο γραμμές τακτικής: Εκείνη που θεωρούσε ότι τα συμφέροντα του βρετανικού ιμπεριαλισμού εξυπηρετούνταν καλύτερα με τη σύμπραξή του με τον Χίτλερ (Τσάμπερλεν, Μπάλντουιν, κ.ά.) κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Και η γραμμή που θεωρούσε ότι εκείνη τη στιγμή έπρεπε η Βρετανία πρώτα να αντιμετωπίσει τα γερμανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα (Τσόρτσιλ κ.ά.), ώστε από καλύτερες θέσεις να ασκήσει την πολιτική της κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Για παράδειγμα, η Βρετανία υπήρξε μια από τις χώρες που παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακία στον Χίτλερ (Σύμφωνο Μονάχου), γεγονός που βρήκε αντίθετο τον Τσόρτσιλ. Ενώ μέχρι και το Μάη του 1940 τα περισσότερα μέλη της βρετανικής κυβέρνησης πίστευαν στην ανάγκη να υπάρξει αγγλογερμανική συνεννόηση. Είναι οι ίδιοι, που απέρριπταν τις από χρόνια πριν προτάσεις της ΕΣΣΔ να δημιουργηθεί συμμαχία κατά της Γερμανίας.

Η ΕΣΣΔ, γνωρίζοντας ότι αποτελεί κοινό στόχο όλων των ιμπεριαλιστών, προσπάθησε να αξιοποιήσει αυτές τις αντιθέσεις με πολλούς τρόπους. Για να κερδίσει πολύτιμο χρόνο, συνήψε με τη Γερμανία το γνωστό «Σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ - Ρίμπερντροπ» (πολύ καλά έπραξε), το οποίο έχει δεχτεί πυρά υποκρισίας από αστούς και μικροαστούς πολιτικούς.

Η διάλυση της βρετανικής αυτοκρατορίας δεν οφείλεται στο ότι τελικά συμμάχησε στον πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση. Οφείλεται στην πάλη των λαών, που καταδυναστεύονταν από τη Βρετανία, κυρίως μετά την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία, το 1917. Και, βεβαίως, οφείλεται στο γεγονός ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού έφερε τις ΗΠΑ στην πρωτοκαθεδρία του καπιταλιστικού κόσμου και τη Βρετανία σε υποδεέστερη θέση, όπως έφερε «πιο κάτω» από τη θέση όπου βρίσκονταν και την Ιταλία και τη Γερμανία και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες.

3. Ταυτόχρονα όμως, το λάθος λάθος, αλλά και η ...προσφορά προσφορά: Ο χαρακτηρισμός του Τσόρτσιλ ως «πατέρα της νίκης» υπηρετεί τη γνωστή άποψη πως, αν ο Χίτλερ νικήθηκε, ήταν γιατί ο δήθεν «ελεύθερος κόσμος» έδωσε τις μέγιστες θυσίες! Αποκρύπτεται το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση είχε 22 εκατομμύρια νεκρούς κατά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και συνολικά πάνω από 30 εκατομμύρια θύματα μαζί με τους τραυματίες και τους ανάπηρους.

Οπως αποκρύπτεται και ότι, μόνον όταν ο σοβιετικός Κόκκινος Στρατός πήρε στο κυνήγι τις Γερμανικές Στρατιές, οι «σύμμαχοι» άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο. Μέχρι τότε κυριαρχούσε η πολιτική των ΗΠΑ, που έλεγαν το εξής: «Αφήνουμε τους Γερμανούς να σφάζονται με τους Σοβιετικούς. Οταν η μια πλευρά νικιέται, θα την ενισχύουμε. Κι όταν παίρνει πάνω της, θα ενισχύουμε την άλλη, ώστε να τσακιστούν και οι δύο»!..

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ