Με μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια χειραγώγησης και αποπροσανατολισμού, τα πραγματικά και οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων εξοστρακίζονται από τη δημόσια συζήτηση. Μεθοδευμένα και ύπουλα τα ΜΜΕ, των βαρόνων της παραπληροφόρησης, σε ρόλο νέων στρατοδικείων στέλνουν στην εξορία κάθε κοινωνικό πρόβλημα, μα προπαντός τα ζητήματα που απασχολούν και ταλανίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ «το 'χουν βάλει αμέτι μουχαμέτι», οι εργάτες να ξεχάσουν τι μεροκάματο παίρνουν, οι άνεργοι να αγνοήσουν την ανεργία τους, οι συνταξιούχοι να μη σκέπτονται τι συντάξεις λαμβάνουν.

Αυτά ακριβώς τα προβλήματα πρέπει να φέρουν στο κέντρο της αντιπαράθεσης οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και να τα φέρουν, όχι μόνο ως «υλικό» συζήτησης και προβληματισμού, αλλά κυρίως ως στοιχείο της δράσης τους, της πάλης τους μέσα από τα σωματεία και τους μαζικούς κοινωνικούς φορείς.

Η εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης για το νέο έτος, η δεδηλωμένη επιδίωξη του ΣΕΒ να παγιώσει τα μεροκάματα πείνας, αλλά και η τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που βάζει «όριο» στις διεκδικήσεις των εργαζομένων την «αντοχή» της οικονομίας, κάνουν καθαρό ότι προετοιμάζεται μια νέα περίοδος λιτότητας. Ορισμένοι, μάλιστα, επιδιώκουν να μεταφέρουν την υπόθεση της νέας Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για μετά τις εκλογές. Πολλούς θα βόλευε η προεκλογική περίοδος να μετατραπεί σε περίοδο «αγρανάπαυσης», από κάθε κοινωνική και συνδικαλιστική δράση.

Αντίθετα, για τους εργαζόμενους και η προεκλογική περίοδος, είναι ώρα για διεκδίκηση και πάλη. Τα αιτήματα για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις δεν μπορούν να περιμένουν τι θα βγάλει η κάλπη. Ισα - ίσα που οι εργαζόμενοι πρέπει να φτάσουν στην κάλπη, έχοντας ξεδιπλώσει το σύνολο των αιτημάτων τους, για τους μισθούς, τη δημόσια Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, την Παιδεία. Με την ταξική τους πάλη, να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις των επόμενων βδομάδων.

Και σίγουρα τις διεκδικήσεις αυτές, οι εργαζόμενοι πρέπει να τις αξιώσουν και με την ψήφο τους. Το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, πρέπει να πάρει συγκεκριμένο χρώμα και σχήμα. Οι δίκαιες απαιτήσεις των εργαζομένων μπορεί και πρέπει να ενισχυθούν και με την ψήφο τους. Να είναι ψήφος όχι υπέρ της ανεργίας και της «απασχολησιμότητας», αλλά ψήφος για σταθερή και πλήρη απασχόληση. Να είναι ψήφος όχι για τα 23 ευρώ μεροκάματο που έχει επιβάλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε πλήρη ταύτιση με τη ΝΔ και το ΣΕΒ, αλλά ψήφος που θα προβάλλει την απαίτηση για ουσιαστικές αυξήσεις. Να είναι ψήφος καταδίκης στις συντάξεις πείνας που δίνει στους απόμαχους της δουλιάς το κράτος και η πολιτική του δικομματισμού.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάνε στις κάλπες με κριτήριο ποια πολιτική, ποια στρατηγική, ποιο κόμμα, τελικά, αποδέχεται, στηρίζει και παλεύει μαζί του για κατώτερο μεροκάματο τα 1.100 ευρώ. Πρέπει να σκεφτεί και να κρίνει με κριτήριο το 7ωρο, πενθήμερο και 35ωρο. Οπως κριτήριο πρέπει να είναι το ύψος της κατώτερης σύνταξης στα 880 ευρώ. Κριτήριο να είναι ότι το επίδομα ανεργίας χρειάζεται να φτάσει στο 80% του βασικού μισθού και για όλο το διάστημα της ανεργίας. Κριτήριο, τελικά, πρέπει να γίνουν οι σύγχρονες και συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Ομως ψήφος κατά της ανεργίας, της ακρίβειας, της εμπορευματοποίησης της Υγείας και της Παιδείας, δεν μπορεί παρά να είναι και ψήφος κατά της ΟΝΕ, της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής Ενοποίησης, του γενικότερου δηλαδή πολιτικού πλαισίου που καθορίζει τα παραπάνω. Γι' αυτό και πρέπει με σαφήνεια, η ψήφος των εργαζομένων να καταδικάζει τους μονόδρομους της ΟΝΕ και τα κόμματα εκείνα που επαγγέλθηκαν τον παράδεισο του ευρώ.

Να είναι ψήφος καταδίκης συνολικά εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, που μοναδικός λόγος ύπαρξής τους είναι η ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.

Μπροστά στις εκλογές, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ζητάει από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα με τέτοια κριτήρια να σκεφτούν, να κρίνουν και να αποφασίσουν. Και όπως πολλές φορές έχει υπογραμμιστεί, η ψήφος στο ΚΚΕ, σημαίνει πριν απ' όλα ενίσχυση των ίδιων των αγώνων των εργαζομένων. Ενίσχυση της συσπείρωσης των λαϊκών μαζών, της συμμετοχής στους αγώνες και στη δράση τους. Γιατί μόνο με την άνοδο των αγώνων μπορεί να μπούνε εμπόδια στην αντεργατική πολιτική του δικομματισμού, να υπάρξουν κατακτήσεις, να προωθηθεί το λαϊκό μέτωπο, που θα παλεύει για μια άλλη κοινωνία με μια άλλη εξουσία.