«Οι υπογράφουσες οργανώσεις καταδικάζουμε το χαρακτηριστικό ορισμένων χωρών σαν "άξονα του κακού" κατά των οποίων οι ΗΠΑ ζητούν συστράτευση των Ευρωπαίων, και ερωτούμε:

• Ποιος έχει και πώς απέκτησε το δικαίωμα να χαρακτηρίζει ορισμένες χώρες σαν "κακές" και άλλες -τη δική του και όσες την εξυπηρετούν- σαν "καλές";
• με τι δικαίωμα αποδυναμώνουν και υποκαθιστούν τον ΟΗΕ, μοναδικό forum και ελπίδα όλων των λαών του κόσμου και ιδίως των αδυνάτων και καταπιεσμένων;
• πώς η υπερδύναμη, που αποδείχτηκε από χρόνια, ιδίως από τις 11 Σεπτεμβρίου, φωλιά της σοβαρότερης τρομοκρατίας στον κόσμο και κέντρο εκπαίδευσης τρομοκρατών, τολμά να κατηγορεί άλλες χώρες με ασυγκρίτως αραιότερα και ελαφρότερα κρούσματα, σαν τρομοκρακτικές;
• πώς, με πρόφαση την αντίκρουση των σχετικών πιθανών κινδύνων, επιβάλλει -χωρίς καμιά αναλογικότητα- τη βέβαιη και άμεση κατάργηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων με δήθεν "αντιτρομοκρατικά" μέτρα;
• ειδικότερα, πώς ο πόλεμος, που επιφέρει τη βέβαιη και άμεση κατάργηση όλων, σχεδόν, των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ολόκληρων λαών -αρχίζοντας από το δικαίωμα στη ζωή και προχωρώντας στα δικαιώματα στη σωματική ακεραιότητα, σε πολιτισμένο επίπεδο ζωής (που στηρίζεται στη σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή, την οποία ο πόλεμος κάνει στάχτη), στην οικογενειακή ζωή, στη στέγαση, στην περιουσία, στην εργασία κ.ά. - προβάλλεται ως επιβαλλόμενο μέσο αποφυγής υποτιθέμενων και ασυγκρίτως λιγότερο εκτεταμένων κινδύνων και μάλιστα εναντίον πολυάριθμων χωρών και δη ως προληπτικό μέτρο;

Είναι φανερό ότι η μόνη απάντηση μπορεί να είναι: όλα γίνονται με τη δύναμη του ισχυρότερου και αντίθετα με τη λογική, το διεθνές δίκαιο και το διεθνές συμφέρον.

Εμείς, εκπρόσωποι των πολιτών, ζητάμε το σεβασμό και την εφαρμογή, χωρίς δισταγμούς και αβαρίες, της Οικουμενικής Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που στοχεύει στην ειρήνη,τη δικαιοσύνη και την ευημερία όλων των ανθρώπων και λαών και ιδίως των αδυνάτων. Με τις αρχές αυτές εναρμονίζονται κατ' εξοχήν οι αξίες του πολιτισμού μας. Το κουρέλιασμά τους ιδίως με πολέμους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην περισσότερο ή λιγότερο ταχεία καταστροφή της ανθρωπότητας και του ίδιου του πλανήτη.

Κυβερνήτες της Ευρώπης! Συνειδητοποιείστε την κρίσιμη καμπή στην οποία βρισκόμαστε και τις τεράστιες ευθύνες σας.

Ευρωπαίοι πολίτες! Ας συνειδητοποιήσουμε το καθήκον μας και ας ενωθούμε, για να επιβάλουμε την παγκόσμια λαϊκή θέληση για Ειρήνη, Ελευθερία και Ισότητα, απαραίτητες προϋποθέσεις για δικαιοσύνη και ευημερία για όλους.

Την έκκληση υπογράφουν, ανάμεσα σε άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι ακόλουθες είκοσι γυναικείες οργανώσεις:

Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, Σύνδεσμος Ελληνίδων Επιστημόνων, Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), Ενωση Ελληνίδων Νομικών, Ενωση Γυναικών Ελλάδας, Ενωση Γυναικών Κρήτης, Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών, Προοδευτική Ενωση Μητέρων Ελλάδας (ΠΕΜΕ), Σύλλογος Ελληνίδας Νοικοκυράς, Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ελληνίδων Δημοσιογράφων, Ομοσπονδία Γυναικείων Συλλόγων Νομού Φθιώτιδας, Πανελλαδικό Κίνημα Γυναικών, Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας Θεσσαλονίκης, Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας Λάρισας, τα παραρτήματα του ΣΔΓ στα Μεσόγεια Αττικής και στα Βόρεια Προάστια, Πανελλαδικό Δίκτυο Αιρετών Γυναικών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, Ευρωπαϊκό Φόρουμ Αριστερών Φεμινιστριών (Ελληνικό Τμήμα) Πρωτοποριακή Οργάνωση Γυναικών και Σύνδεσμος Επιχειρηματιών Επαγγελματιών Γυναικών Αθήνας.

Λεύκωμα για τις γυναίκες αγωνίστριες της Αντίστασης πρόκειται πολύ σύντομα να εκδώσει η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης. Το λεύκωμα, όπως μας πληροφορεί ο ΓΓ της ΠΕΑΕΑ, Φοίβος Τσέκερης, είναι έτοιμο και αμέσως μετά το καλοκαίρι θα αρχίσει να τυπώνεται για να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Το έχει επιμεληθεί η Επιτροπή Γυναικών της ΠΕΑΕΑ, που έχει συγκεντρώσει και το υλικό. «Ενα υλικό πολύτιμο, λέει ο Φοίβος Τσέκερης, που αναφέρεται σε όλες τις γυναίκες που πάλεψαν, όχι μόνο στην Εθνική Αντίσταση, αλλά και μετά τη γερμανική κατοχή για την ελευθερία, την ανεξαρτησία της χώρας μας, για μια καλύτερη ζωή του λαού μας. Γυναίκες που διακρίθηκαν ως ηγέτες, ποιήτριες, λογοτέχνιδες, αλλά και απλές γυναίκες που σύρθηκαν σε φυλακές και εξορίες, βασανίστηκαν, βρήκαν το θάνατο... Πολλές που επέζησαν ύστερα από τόσα χρόνια εγκλεισμού δε στάθηκε δυνατό να δημιουργήσουν οικογένεια! Και να σκεφθεί κανείς ότι οι περισσότερες από αυτές τις αγωνίστριες ήταν στη διάρκεια του πολέμου πολύ νέες!

Το λεύκωμα αυτό, επισημαίνει ο ΓΓ της ΠΕΑΕΑ, είναι κάτι που έλειπε και θεωρούμε την έκδοσή του απαραίτητη. Θα κάνουμε μια ξεχωριστή παρουσίαση γι' αυτό το βιβλίο, που περιλαμβάνει και πολλές φωτογραφίες. Μια ανυπολόγιστη σε αξία ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά για τη νεολαία μας, που οι αντιστασιακοί είναι αποφασισμένοι να αφήσουν σαν ιερή παρακαταθήκη στις γενιές που έρχονται. (Ηδη, έχει προηγηθεί, όπως γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας, το λεύκωμα «Πολεμάμε και τραγουδάμε» με τα τραγούδια της Αντίστασης όχι μόνο σε στίχους αλλά και με τις νότες τους, που επιμελήθηκε η Μαρία Δημητριάδου και εξέδωσε επίσης η ΠΕΑΕΑ).

«Ενα βιβλίο που έχει για μας πολύ μεγάλη σημασία, υπογραμμίζει ο συνομιλητής μας, γιατί είναι η πραγματοποίηση ενός ονείρου εξήντα χρόνων. Σκοπεύουμε να του δώσουμε πολύ μεγάλη δημοσιότητα, αν είναι δυνατό να το μάθει όλος ο ελληνικός λαός, ότι υπάρχει αυτό το βιβλίο, γιατί δεν έχει κυκλοφορήσει κάτι παρόμοιο - σε τέτοια έκταση τουλάχιστον. Σκεπτόμαστε να κάνουμε μια παρουσίαση του βιβλίου με τα τραγούδια του αγώνα και να καλέσουμε όσους δημιουργούς έχουν γράψει στίχους ή μουσική και βρίσκονται ακόμα στη ζωή. θα στείλουμε το λεύκωμα παντού, σε βιβλιοθήκες, ιδρύματα, πανεπιστήμια, χορωδίες, ώστε, καθώς θα υπάρχει η μουσική, να μπορούν να τα τραγουδήσουν και οι νέοι. Γιατί τα τραγούδια αυτά δεν είναι μουσειακά, έχουν μια διαχρονική αξία, μπορούν να εμπνεύσουν τη νέα γενιά ακόμα και σήμερα! θα στείλουμε ακόμα το βιβλίο σε όλα τα Παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ, σε Κύπρο, Ρωσία, στις ελληνικές κοινότητες του εξωτερικού, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Αμερική, στη Διεθνή Ομοσπονδία Αντιστασιακών, σε αντιστασιακές οργανώσεις της Ευρώπης και στο Σύνδεσμο Αντιστασιακών Οργανώσεων των Βαλκανίων».

1948... «Στη μάχη μπήκε όπως συνήθως και η αεροπορία με τρία "Σπιτφάιερ", που γάζωναν το έδαφος πιθαμή προς πιθαμή. Και καθώς καιγόταν το πελεκούδι, τα ανταρτικά τραγούδια δονούσαν την ατμόσφαιρα, με τη φωνή της καλλικέλαδης Ελενίτσας Καραγιώργου από τη Βίνιανη Ευρυτανίας να ακούγεται περισσότερο. Ετσι γινόταν σε κάθε μάχη, όταν άναβε για καλά το καμίνι, όσοι ήταν να πεθάνουν, πέθαιναν με το τραγούδι στο στόμα.

Με πεισμωμένη αποφασιστικότητα, αντιμετωπίζαμε τις επιθέσεις του Στρατού που έβαλε στόχο να καταλάβει το ύψωμα στο οποίο εγκαταστάθηκε η διοίκηση της μεραρχίας. Η Καραγιώργου πολεμούσε άφοβα και τραγουδούσε, αλλά κατά τις 11 το πρωί μια ριπή από αεροπλάνο της έκανε κόσκινο το κορμί. Με κίνδυνο της ζωής μου την πλησίασα, αλλά ήταν πλέον αδύνατο να τη βοηθήσω, αφού την έβλεπα να ξεψυχάει, χωρίς ούτε έναν αναστεναγμό... (Η Ελενίτσα Καραγιώργου, ανάμεσα στον ανταρτόκοσμο είχε ξεχωριστή θέση. Πρώτη στο χορό, πρώτη στο τραγούδι και τη μάχη. Η καλή συμπεριφορά, η λυγερή κορμοστασιά και πάνω απ' όλα η ψυχική της συγκρότηση, κρατούσαν ψηλά το κύρος της και έκαναν επιβλητική την παρουσία της σε όλους τους συναγωνιστές της)».

Ηταν ένα απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο του Παναγιώτη Αρβανίτη «Οδυνηρά σταχυολογήματα» που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Από μικρό παιδί στον αγώνα. ΕΠΟΝίτης στην Αντίσταση. Ανταρτόπουλο στο Δημοκρατικό Στρατό δίνει την εποχή του όπως την έζησε στην επαρχία, μέσα στο χάος και την οδύνη του εμφυλίου πολέμου: οικογένειες ολόκληρες που πέθαναν από το κρύο και την πείνα, παρακρατικοί που δολοφονούσαν τρίχρονα και εξάχρονα παιδιά, βασανιστήρια και αγριότητες που υπέστησαν νέοι άντρες αλλά και νέες γυναίκες πριν πεθάνουν. Βαθιά ανθρώπινο το βιβλίο του Αρβανίτη, δεν περιγράφει μόνο μάχες και γεγονότα αλλά και αντιδράσεις ανθρώπινες κι ακόμα τη λεβεντιά των νέων γυναικών που έδωσαν τα πάντα για ένα καλύτερο κόσμο... τη λεβεντιά των μαχητριών που πέθαιναν τραγουδώντας. Οπως τέσσερις νεαρές αντάρτισσες που τραυματισμένες και ανήμπορες τις αποτέλειωσαν οι «άντρες» του κυβερνητικού στρατού:

«Ανάμεσά τους η Ελένη Κοντομέρκου, που από το χάραμα ακόμα, πολεμούσε όρθια και τραγουδούσε, περιφρονώντας το Χάρο που γυρόφερνε κρατώντας το κοφτερό του δρεπάνι. Μαζί της, αγκαλιασμένες, σα να προσπαθούσαν να αντλήσουν δύναμη η μια από την άλλη, ήσαν η Αικατερίνη Μπακόλα, η Σοφία Γιαννοπούλου και η Αικατερίνη Τσώνη...».