Η επίθεση κλιμακώνεται μετά τη νομοθέτηση του Ασφαλιστικού και ορισμένων μέτρων για τις εργασιακές σχέσεις με βάση το μνημόνιο, που σε γενικές γραμμές οδηγούν σε τεράστια ευελιξία στην εργασία, σε συντάξεις πείνας, σε δουλειά ως το θάνατο, σε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με την καθιέρωση μισθών πολύ πιο χαμηλών και από αυτούς τους κατώτατους που καθορίζει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, (απόλυτη μείωση μισθών). Με τη μετατροπή των δημοσίων νοσοκομείων ολοκληρωτικά σε επιχειρήσεις με κριτήριο το κέρδος, που σημαίνει αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να έχουν υπηρεσίες υγείας κλπ...

Ολ' αυτά βεβαίως δεν πρόκειται να γεμίσουν τα άδεια κρατικά ταμεία. Αποφασίζονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Φτηναίνουν τους εργάτες με μέτρα που προαποφασίστηκαν με τη στρατηγική της Λισαβόνας στην ΕΕ και συνεχίζονται με τη στρατηγική «ΕΕ - 2020». Η κλιμάκωση της πολεμικής επίθεσης στους εργάτες δεν θα έχει σταματημό. Ηδη αποφασίστηκε στην ΕΕ η εκπόνηση νέων ακόμη πιο άγριων συνταξιοδοτικών συστημάτων, στο όνομα της ανόδου του προσδόκιμου ζωής, και ας πέφτει, αλλά και της λεγόμενης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Βιάζονται να ενταφιάσουν ολοκληρωτικά τις όποιες κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων που δεν είχαν καταστρέψει ως τώρα, σε συνδυασμό με την επίθεση στις κατακτημένες λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα (καθόλου τυχαία δεν άρχισαν ξανά τα δικαστήρια που καταδικάζουν το δικαίωμα της απεργίας), ενώ υπάρχει έξαρση κατασυκοφάντησης και καταστολής των λαϊκών αγώνων. Στην άγρια επίθεσή τους απαιτούν άκρα του τάφου σιωπή από το λαϊκό κίνημα. Δηλαδή πασχίζουν για το θάνατο του νεκροθάφτη τους οι αστοί. Τους έχουν πονέσει πολύ οι ανερχόμενοι αγώνες και πρέπει να τους πονέσουν τόσο ώστε να τους γυρίσει μπούμερανγκ η αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση, σαρώνοντας τις προσδοκίες σωτηρίας τους από την αγιάτρευτη πληγή της κρίσης τους.

Αλλωστε η περίοδος που διανύουμε αναδεικνύει ολοένα και πιο ανάγλυφα την ένταση της διαπάλης κεφαλαίου, μονοπωλίων από τη μια μεριά και των εργατών, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων από την άλλη. Η κρίση βγάζει στην επιφάνεια τη σύγκρουση των αντίθετων ταξικών συμφερόντων και στην Ελλάδα η σύμπλεξή της με τα χρέη και τα ελλείμματα κάνει αυτή τη σύγκρουση σφοδρότατη. Η αγωνία των επιτελείων της άρχουσας τάξης για την αντοχή του αστικού πολιτικού συστήματος, την ικανότητά του να χειραγωγεί και να υποτάσσει λαϊκές δυνάμεις στις άγριες συνθήκες αφαίρεσης κατακτήσεων δεν είναι τυχαία.

Το ίδιο και η επίθεσή τους στο ΚΚΕ, στο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα που γίνεται συνδυασμένα. Επίθεση τόσο στην πολιτική γραμμή όσο και στις μορφές πάλης. Φοβούνται, και ας αναπαράγουν την άποψη ότι η κυβέρνηση ενώ πέρασε τα πιο βάρβαρα μέτρα εντούτοις οι λαϊκές αντιδράσεις δεν ήταν ανάλογες... Και πράγματι αυτό έχει μια δόση αλήθειας. Θα μπορούσαν οι πανεργατικές κινητοποιήσεις να είχαν ακόμα μεγαλύτερο εύρος και δυναμισμό. Αλλά οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όχι μόνο δεν προετοίμασαν το εργατικό κίνημα να οργανώσει πανεργατικούς αγώνες που θα εμπόδιζαν, θα έβαζαν φραγμό στα μέτρα, αλλά υπονόμευσαν και όποια τέτοια προσπάθεια, αφού υπέγραφαν μνημόνια συνεργασίας με το ΣΕΒ για ενίσχυση της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας, κόντρα τάχα στους κερδοσκόπους, βάζοντας πλάτες να νομοθετήσει η κυβέρνηση το θάνατο των εργατικών κατακτήσεων.

Σε αντιδιαστολή βεβαίως με το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, που έδρασαν έτσι ώστε να αναπτυχθούν μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, κόντρα στο κεφάλαιο, κόντρα στην πολιτική των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και της «τρόικας», κόντρα στο φιλομονοπωλιακό συνδικαλισμό. Γι' αυτό και το πολεμούν αδυσώπητα. Ξέρει ο ταξικός αντίπαλος της εργατικής τάξης τι κάνει. Γιατί η περίοδος εμπεριέχει στοιχεία έκφρασης δυναμικής του ταξικού εργατικού κινήματος, που αντικειμενικά μπορεί να διαμορφώνει συνθήκες για να βγουν στο προσκήνιο της ταξικής πάλης τεράστιες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις. Αρκεί στη λαϊκή συνείδηση να μην περάσουν τα μέτρα.

Η πείρα αυτών των ταξικών αγώνων μπορεί και πρέπει να γίνεται γόνιμη δράση για την ανάπτυξη ενός μαζικού δυναμικού ρωμαλέου κινήματος, ταξικά οργανωμένου και προσανατολισμένου, κόντρα στην εργοδοσία και το κράτος της. Ενός κινήματος που τα χαρακτηριστικά της οργάνωσης των απεργιών του τελευταίου εξαμήνου θα αποτελούν όχι απλά θετικά παραδείγματα, αλλά καθολική έκφραση οργάνωσης και τρόπου δουλειάς, δηλαδή κινήματος οργανωμένου σε κάθε τόπο δουλειάς, κάθε κλάδο, μέσα από σωματεία, σωματειακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα. Με τα συνδικάτα να ανεβάζουν συνεχώς τη συλλογική τους δράση, εντάσσοντας συνεχώς ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους στις γραμμές τους, που να αναλαμβάνουν δράση, παλεύοντας όχι μόνο για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής οικογένειας, για την ανατροπή και κατάργηση της εκμετάλλευσης. Με την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολουμένους στις πόλεις, με τη φτωχή αγροτιά.

Αρα, σήμερα, το κάλεσμα στον αγώνα για την απόκρουση της πολιτικής που φορτώνει τις συνέπειες της κρίσης στο λαό, μπορεί να ενισχύει την ταξική πάλη μόνο με τη σύνδεση αυτού του αγώνα με την προοπτική του φιλολαϊκού δρόμου ανάπτυξης της οικονομίας. Και ταυτόχρονα με την ανάδειξη της ανάγκης οργάνωσης των εργαζομένων στα ταξικά συνδικάτα, στη συνειδητή και δραστήρια ανάληψη ευθυνών αυτής της οργάνωσης από τα κάτω σε σύνδεση με το ΠΑΜΕ και τα σωματεία που συσπειρώνονται σ' αυτό. Ετσι θα συνειδητοποιούν από την ίδια τους την πείρα, όχι μόνο τη διέξοδο, αλλά και το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν ολοκληρωμένα, για να μεγαλώσουν τη δύναμή τους, για να ενισχύουν, να μαζικοποιούν την πάλη στη γραμμή διεξόδου στα προβλήματά τους.

Δεν αρκούν οι σημερινές απεργίες για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης. Σήμερα απαιτείται η σύνδεση του αγώνα για τα αναφαίρετα δικαιώματα των εργατών, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, εισόδημα που να εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή με κοινωνικές παροχές υψηλού επιπέδου, για ελεύθερο χρόνο κ.ά., με ενότητα και αγώνα για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ανάπτυξη για το λαό και όχι για τα μονοπώλια. Ενότητα και αγώνας για την προετοιμασία της εργατικής τάξης για σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Για την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Αγώνας για την αποδέσμευση από την ΕΕ, σε συνδυασμό με το στόχο, η εργατική τάξη να διεκδικήσει και να κατακτήσει την εξουσία. Σ' αυτή την κατεύθυνση καθοριστικός - θεμελιακός είναι ο πρωτοπόρος ρόλος και η δράση των κομμουνιστών.