Ποιοι είναι οι "Θεατρίνοι"; Η Κλάρα και ο Παύλος, οι δύο "Θεατρίνοι",η Αννα Φόνσου και ο Γιώργος Τζώρτζης,συνεχίζουν με εντατικό ρυθμό τις πρόβες του έργου του Αντώνη Δωριάδη,που θα ανέβει στις 12 του Δεκέμβρη (για 30 μόνο παραστάσεις), στο θέατρο "Ελυζέ".Στη συνέχεια θα δοθούν παραστάσεις στον Πειραιά και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Οι "Θεατρίνοι" ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία Γιώργου Ρεμούνδου,σκηνικά Γιώργου Ανεμογιάννη και μουσική Τάκη Μπουγά.

Η Κλάρα είναι μια γυναίκα που χάθηκε στη φιλοδοξία και το όνειρο. Που πόθησε την επιτυχία, λαχτάρησε τα πρωτοσέλιδα, τη φήμη, το χειροκρότημα. Ο Παύλος, ένας πρώην ζεν πρεμιέ, ονειρεύεται να πει "όχι" έστω και μια φορά στη ζωή του. Ο Παύλος πηγαίνει στο αεροδρόμιο, όχι για να κάνει τα ταξίδια του ονείρου του, αλλά για να πιει καφέ, απολαμβάνοντας αυτό που ζουν οι άλλοι. Τα θεατρικά όνειρα ντύνονται στο γιουσουρούμ. Με κουρέλια ρούχα, φυσώντας σαν θηρία που έχασαν το θήραμά τους, τριγυρίζουν στους φθαρμένους χώρους ενός εγκαταλειμμένου κινηματογραφικού στούντιο. Ανάμεσα σε κάμερες, μπομπίνες, προβολείς, κομμάτια σκηνικών και πόστερ παλιών ηθοποιών, δίπλα στην Γκάρμπο, την Ντίτριχ, την Μονρόε, τον Μπράντο και τον Ντιν, δίπλα σε σκουπίδια, βγάζουν χολή για ό,τι χάθηκε. Τα λόγια τους είναι μαχαίρια, που καρφώνονται στα πλευρά τους. Βρίζουν, σκληραίνουν, απογυμνώνουν την ψυχή τους...

Η Αννα Φόνσου επιχειρεί φέτος ένα τόλμημα ανεβάζοντας το έργο αυτό σε δική της παραγωγή. "Θέλοντας να κάνεις κάτι που σε αντιπροσωπεύει - λέει - κάνεις δική σου δουλιά, αλλιώς συμμετέχεις απλώς στο όνειρο κάποιου άλλου. Ο κύριος σκοπός μου, αφού το παρουσιάσω στην Αθήνα και τον Πειραιά, είναι να το μεταφέρω στην επαρχία, την οποία αγάπησα πάρα πολύ, μετά την τελευταία μου δουλιά, στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, που ουσιαστικά ήταν και η πρώτη μου. Από τώρα το περιμένω. Δεν ήξερα πόσο με αγαπάει το κοινό εκεί. Είμαι 38 χρόνια ηθοποιός και δεν είχα πάει ποτέ. Ντρέπομαι, αλλά όσο με κρατούν οι δυνάμεις μου, θα τους ανταποδώσω αυτή την αγάπη".

- Στις σημερινές συνθήκες η επιχειρηματική δραστηριότητα δεν είναι εξοντωτική;

- Είναι μια τρέλα. Είχα 18 χρόνια να κάνω δική μου δουλιά και είναι τρέλα, πιστέψτε με. Δεν παίρνω καμιά επιχορήγηση, ούτε έχω χορηγό και είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

- Ωστόσο ο καλλιτέχνης έχει ανάγκη να ακούγεται.

- Πρέπει να εκφράζεται. Η τέχνη είναι πολύ ισχυρή φωνή και δεν έχουμε άλλο τρόπο εμείς οι ηθοποιοί να δηλώσουμε την παρουσία μας, παρά μόνο με την υποκριτική μας τέχνη.

- Και με το ρεπερτόριο που επιλέγει κανείς, όταν είναι δική του επιλογή...

- Ναι. Μέσα από τα έργα μιλούν για την αλήθεια, όπως ήταν και το έργο του Μπρεχτ,που έπαιξα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου.Σε τέτοια έργα λέω πάντα "ναι". Και το έργο του Αντώνη Δωριάδη πιστεύω πως περιέχει μια μεγάλη αλήθεια. Είναι ένας συγγραφέας που δεν έχει καταναλωθεί. Εργα του έχουν παιχτεί μόνο από τις κρατικές σκηνές και το Θέατρο Τέχνης του Κουν. "Οι θεατρίνοι" πήραν βραβείο στην Γκρενόμπλ, ως πρωτότυπο και στο Βέλγιο ως καλύτερο θεατρικό έργο. Εχει παιχτεί στη Γαλλία και θα ξαναπαιχτεί το χειμώνα. Μπορεί να μιλάει για τους ηθοποιούς και το δράμα τους, που σε όλη τους τη ζωή θέλουν να παίξουν τους μεγάλους ρόλους και να πάρουν τη ρεβάνς, αλλά αφορά και οποιονδήποτε άνθρωπο έχει έρθει σ' αυτή τη ζωή για να υπάρξει και να μην περάσει απαρατήρητος.

- Αλλωστε, κάθε άνθρωπος ονειρεύεται κάτι...

- Ασφαλώς. Κάθε άνθρωπος θέλει κάτι να πάρει και κάτι να δώσει. Ετσι και η Κλάρα είναι ένα ασυμβίβαστο πλάσμα, δεν κάνει παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, γι' αυτό κάνει δικό της θίασο, πηγαίνει στην επαρχία, παίζει κάθε μέρα και άλλο έργο. Αισθάνεται σαν να κάνει μια ηρωική πράξη, παίζοντας διαφορετικά έργα, κωμωδίες, τραγωδίες. Μαζί με τον σύντροφό της, τον Παύλο, αναζητούν το φως που χάθηκε, ελπίζουν, έστω για λίγο, στο σήμερα. Η Κλάρα περιμένει έναν κινηματογραφικό σκηνοθέτη, που της υπόσχεται την εκδίκηση απέναντι στην ανυποληψία της αποτυχημένης. Η συνάντηση είναι η αφορμή, ίσως ένα τεράστιο ψέμα. Και όσο εκείνος δεν έρχεται και δεν πρόκειται να έρθει, εκείνη κινείται ανάμεσα στα παλιά σκηνικά, αλλάζει ρούχα και έχοντας θεατή της τον Παύλο ερμηνεύει Λαίδη Μάκβεθ, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Νίνα... κι έτσι τελειώνει η ζωή της σ' αυτό το υπόγειο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, μη μπορώντας να συμπληρώσει τα ένσημά της για την πολυπόθητη σύνταξή της. Ολοι οι άνθρωποι δουλεύουν μια ζωή γι' αυτά τα πολυπόθητα ένσημα, που πολλές φορές, όταν φτάνει η ώρα μπορεί και να μην τα έχουμε πια ανάγκη. Κάνεις τόσο κόπο για να τα συγκεντρώσεις και μπορεί, μέχρι τότε, να έχεις πεθάνει. Την καταλαβαίνω την Κλάρα. Κι εγώ θέλω τρία χρόνια ακόμη για να πάρω σύνταξη και πρέπει να κάνω 250 μεροκάματα το χρόνο και μόνο θεατρικά. Καταλαβαίνεις, φοβάμαι ότι δε θα την πάρω ποτέ. Μοιάζω σ' αυτό με την ηρωίδα. Σ' αυτό και στο ότι έχει μάθει να αγωνίζεται. Σ' αυτά μοιάζω με την ηρωίδα.

- Χαμένα όνειρα, λοιπόν;

- Ολα της τα όνειρα. Και το αντιλαμβάνεται σε μια μεγάλη ηλικία. Μπορεί βέβαια και να μη θέλει να το πιστέψει. Να μην παραδεχτεί ότι έχασε. Το λέει η ίδια "τα ναι και τα όχι τα φέρουμε μέσα μας μια ζωή" και λέει επίσης ότι "είναι καλύτερο να χάνεις παρά να κερδίζεις, αρκεί να είναι τίμιο". Το λέει, αλλά δεν το πιστεύει, γιατί από τη στιγμή που πιστέψεις ότι είναι καλό να χάνεις, ηρεμείς. Εγώ που έχω χάσει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου, κάπου, όταν παραδέχτηκα την ήττα μου, ηρέμησα και ηρέμησαν και οι άλλοι.

- Μήπως γενικότερα είμαστε ένας λαός με χαμένα όνειρα;

- Είμαστε ο λαός - όπως λέει και ο Ελύτης - με τη χαμένη περισπωμένη. Η χώρα που γέννησε τους μεγάλους ποιητές και τους μεγάλους αγώνες... Λέει κάποια στιγμή η Κλάρα "ζω μέσα στο όνειρο, την ουτοπία και την απάτη".

- Ζώντας όμως, έστω και μέσα στην ουτοπία, υπάρχουμε και μπορούμε να ελπίζουμε...

- Αλίμονο, αν δεν ελπίζεις. Πάει να μας παρασύρει το σύστημα να μη σκεφτόμαστε και να μην ελπίζουμε. Ο,τι χειρότερο, δηλαδή. Αν δεν ελπίζουμε, δεν έχουμε και κανένα λόγο να ζούμε. Ζούμε με την ελπίδα ότι θα δημιουργήσουμε. Εχω πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά, που λένε. Είμαι ΚΚΕ από τη μέρα που γεννήθηκα και δεν μπορώ να παραιτούμαι από τίποτε. Θα επιμένω μέχρι να φύγω από τη ζωή.

- Εκτός από την προσπάθειά τους όμως να μην ελπίζουμε, φαίνεται πως το σύστημα στοχεύει στην εξόντωσή μας. Πώς απαντάτε εσείς σ' αυτή την προσπάθεια εξόντωσης;

- Απαντώ με τις θέσεις μου, που δε φοβήθηκα ποτέ να εκφράσω και με τις δουλιές μου, φυσικά. Είχα έναν πατέρα ιδιαίτερο, που δίδαξε διαφορετικά τη ζωή. Αν και κάποια στιγμή, η ζωή μού τα έδωσε εντελώς καπιταλιστικά, διέκρινα, ευτυχώς γρήγορα, τα καπιταλιστικά χαστούκια και έφυγα. Ποτέ δε θέλησα να έχω περισσότερα λεφτά από το διπλανό μου. Θέλω να ζω όπως όλοι οι άνθρωποι. Θέλω τόσα όσα μου χρειάζονται για να ζήσω. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και θέλω να γεμίζω και τους νέους ανθρώπους με αισιοδοξία. Στη ζωή δεν είναι όλα μαύρα. Εμείς πρέπει να παλέψουμε, να αγωνιστούμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαι διαθέσιμη πάντα στον αγώνα. Αισθάνομαι νέα και ζωντανή όσο αγωνίζομαι.

- Με το άλλο μεγάλο όνειρό σας, το "Σπίτι του ηθοποιού", πώς πάνε τα πράγματα;

- Μας είχε υποσχεθεί ο δήμαρχος Αθηναίων, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, να μας παραχωρήσει ένα κτίριο, το οποίο τελικά δε μας έδωσαν. Ζήτησα να δω τον υπουργό Πολιτισμού. Υπάρχουν χρήματα για να φτιαχτεί, αλλά πρέπει να βρεθεί κονδύλι και για να λειτουργήσει. Οσο με κρατούν οι δυνάμεις μου, θα αγωνίζομαι για αυτό το "σπίτι". Σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να απευθυνθούμε και σε κάποιον άλλο δήμαρχο. Θα μπορούσε ίσως να φτιαχτεί και στην Καισαριανή. Ξέρω πως θα το αγκαλιάσει με αγάπη, η Καισαριανή.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ