Κλειστά λοιπόν τα πανεπιστήμια όλης της χώρας, και μάλιστα παραμονές εξετάσεων. Κλειστά μετά από ομόφωνες, το πιο συχνά, αποφάσεις των πιο μαζικών συνελεύσεων των πανεπιστημιακών των τελευταίων χρόνων. Πέρα από όσους, με πρώτο τον υπουργό Παιδείας, επιδιώκουν να φέρουν σε αντιπαράθεση τους πανεπιστημιακούς με τους φοιτητές τους και την κοινωνία, όπως άλλωστε πράττουν οι εκάστοτε κυβερνώντες απ' αφορμή κάθε κινητοποίηση, πολλοί είναι εκείνοι που καλοπροαίρετα διερωτώνται γιατί οι πανεπιστημιακοί αποφάσισαν να κινητοποιηθούν τώρα, όταν σε λίγες μέρες αρχίζει η εξεταστική περίοδος, με κίνδυνο να χάσουν οι φοιτητές τις εξετάσεις του Ιούνη.
Εύλογη απορία, για όλους εκείνους που δίχως να το ομολογούν ανοιχτά, εθισμένοι από την ίδια τη φύση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, θεωρούν ότι κορύφωση αν όχι ουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι οι εξετάσεις, αλλά και για τους μη γνωρίζοντες τα των πανεπιστημίων.
Αν λοιπόν η κινητοποίηση των πανεπιστημιακών, η οποία ας σημειωθεί ότι τουλάχιστον ως προς το σκέλος της βελτίωσης των συντάξεών τους, βρίσκει σύμφωνους όχι μόνον τους πρυτάνεις, τον υπουργό Παιδείας, αλλά, κατά τα λεγόμενα του τελευταίου, και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, γινόταν κατά τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους και όχι κατά την περίοδο των εξετάσεων, τότε δε θα ήταν σε βάρος των φοιτητών; Με ποια λογική όταν κινδυνεύουν οι εξετάσεις, δηλαδή ο έλεγχος της γνώσης και της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, πρόκειται για τη συντέλεια του κόσμου και όταν διακόπτεται από κάποια κινητοποίηση η ίδια η παροχή γνώσης και η όλη διαδικασία πνευματικής ανάπτυξης των φοιτητών, ούτε γάτα ούτε ζημιά; Από πού κι ως πού το μέσο ελέγχου είναι πιο σημαντικό από τον ίδιο το σκοπό; Ποιο το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας αν δεν υπάρχει παράδοση, διάλογος, έρευνα, καθημερινή επαφή φοιτητών-καθηγητών; Ποιο το νόημα των ίδιων των εξετάσεων αν όχι μιας τυπικής διαδικασίας, που θα ερχόταν να επικυρώσει μια λειψή ακαδημαϊκή χρονιά; Ποιος θα ήταν ο ρόλος του πανεπιστημίου, αν όχι ένα ανώτατο εξεταστικό κέντρο, μετά από το εξεταστικό κέντρο στο οποίο έχει μετατραπεί το Λύκειο; Και με βάση ποια διδακτέα ύλη θα έδιναν εξετάσεις οι φοιτητές;
Ετσι, λοιπόν, στην κάθε περίπτωση και όχι μόνον ούτε κυρίως κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, μια αποχή ή απεργία των πανεπιστημιακών πλήττει τους φοιτητές. Μήπως συνεπώς στην κάθε περίπτωση «οι πανεπιστημιακοί με την ευθύνη που επιβάλλει η ιδιαιτερότητα του έργου τους», όπως τους καλεί να λειτουργήσουν ο κύριος υπουργός, θα πρέπει να μην προβαίνουν ποτέ σε κινητοποιήσεις; Η απάντηση είναι πως ακριβώς λόγω της «ιδιαιτερότητας του έργου τους», οι πανεπιστημιακοί αν θέλουν να τιμούν τον τίτλο του ακαδημαϊκού δασκάλου, όχι μόνον όπως ο κάθε εργαζόμενος έχουν το δικαίωμα να κινητοποιούνται, αλλά αυτό αποτελεί και υποχρέωσή τους στο βαθμό που η κινητοποίησή τους στοχεύει στην υπεράσπιση και στην αναβάθμιση του πανεπιστημίου.
Μήπως όμως τα αιτήματα των πανεπιστημιακών είναι «συντεχνιακά» και δεν αφορούν τους φοιτητές και την ίδια την Παιδεία στο σύνολό της; Αν όμως η αύξηση των κονδυλίων για την Ανώτατη Εκπαίδευση, η πάγια αξίωση των πανεπιστημιακών για αποκλειστική απασχόληση στο πανεπιστήμιο, την οποία απέρριψε η κυβέρνηση το 1977 με την εισαγωγή της πλήρους, αλλά όχι της αποκλειστικής απασχόλησης, η αξιοπρεπής αμοιβή μόνο από τον μισθό τους, ένα ποσοστό σύνταξης ίδιο με όλους τους άλλους εργαζόμενους, η επέκταση του επιδόματος 25ετίας, που σήμερα χορηγείται μόνο στους καθηγητές, σε όλες τις βαθμίδες, είναι αιτήματα που δεν εξυπηρετούν την ίδια τη δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση, τους ίδιους τους φοιτητές, τότε τι τα εξυπηρετεί; Μήπως η εξώθηση των πανεπιστημιακών να αναζητούν συμπληρωματικούς πόρους στην «ελεύθερη αγορά» και η μετατροπή της απασχόλησής τους στο πανεπιστήμιο σε δευτερεύουσα απασχόληση; Πώς, αλήθεια, μπορεί να νοηθεί βελτίωση, αναβάθμιση, εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση, πρόοδος -- και ό,τι άλλο ανά διαστήματα προβάλλει ο υπουργός -- με επταετές τουλάχιστον «πάγωμα» των μισθών των καθηγητών και με συντάξεις πείνας; Κι αν είναι συντεχνιακό αίτημα, δηλαδή αφορά μόνο στο ίδιο συμφέρον τους και όχι αυτό της κοινωνίας, το αίτημα για αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη των κύριων συντελεστών της εκπαιδευτικής διαδικασίας, των καθηγητών, τότε τι δεν είναι συντεχνιακό;
Και όλοι αυτοί που δικαίως αγωνιούν σήμερα για τις εξετάσεις και μόνον των φοιτητών, δε θα έπρεπε να αγωνιούν και για την υποβάθμιση των πανεπιστημιακών πτυχίων, που ειδικά για τις θεωρητικές σχολές σημαίνει πτυχίο επιπέδου bachelor μετά τετραετή φοίτηση, και για τους φοιτητές των Πολυτεχνείων αβέβαιη πρόσβαση για όλους σε δωρεάν μεταπτυχιακά; Για την πολυδιάσπαση των προπτυχιακών τμημάτων, έτσι που το πανεπιστήμιο να παράγει τεχνοκράτες μιας χρήσεως αντί για επιστήμονες με κριτική σκέψη; Για την αυθαίρετη από πλευράς υπουργείου αύξηση των φοιτητών δίχως αντίστοιχη αύξηση των κονδυλίων; Για την έλλειψη υποδομής και πιο ειδικά αιθουσών, έτσι που να στοιβάζονται 150 φοιτητές σε αίθουσες των 50; Για την έλλειψη εξοπλισμού; Για την έλλειψη επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού; Για τη σχεδόν εξαφάνιση της θεωρητικής και της βασικής έρευνας; Για την ουσιαστική κατάργηση της εκπαιδευτικής άδειας των πανεπιστημιακών, δηλαδή για την κατάργηση μιας από τις πλέον σημαντικές δυνατότητες που είχαν για να βελτιώνονται επιστημονικά; Και τελικά για τη βαθμιαία μετατροπή των πανεπιστημίων σε ΠΑΕ (πανεπιστημιακές ανώνυμες εταιρίες), έρμαια της αγοράς, και των πανεπιστημιακών σε κυνηγούς προγραμμάτων και εξωπανεπιστημιακής απασχόλησης; Μήπως όλα αυτά δεν τα πληρώνουν οι φοιτητές; Μήπως όλα αυτά, αγαπητέ πρύτανη, κύριε Ξανθόπουλε, «δεν τραυματίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία σε βαθμό μόνιμης βλάβης;».
Αλλά και ως προς την επιλογή του χρόνου της κινητοποίησης, ποιος είναι εκείνος που από το Γενάρη, οπότε και τέθηκαν τα αιτήματα των πανεπιστημιακών, επέλεξε τα μέσα του Μάη, λίγες δηλαδή μέρες πριν τη διεξαγωγή των εξετάσεων, για να τους απαντήσει ή, μάλλον, για να τους προκαλέσει βάναυσα; Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας; Διότι τι άλλο είναι από βάναυση πρόκληση όταν τους ανακοινώνεται ότι για να τους αυξήσει τις συντάξεις στο 50%(;;;) των αποδοχών τους, από το 40% που είναι σήμερα, θα τους μειώσει, μέσω αύξησης των κρατήσεων, τις αποδοχές, που, σημειωτέον, αυξήθηκαν για τελευταία φορά το 1997, και όταν τους παραπέμπει σε διάλογο (με το διάδοχό του;) το καλοκαίρι του 2003 για πιθανές αυξήσεις το 2004, δηλαδή ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι; Μήπως τελικά ο κύριος Ευθυμίου, παίζοντας στην πλάτη των φοιτητών, επιδιώκει να τους χρησιμοποιήσει και να τους φέρει σε αντίθεση με τους καθηγητές τους για να πετύχει έτσι με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: Τη μη ικανοποίηση των αιτημάτων των πανεπιστημιακών και τη γενικότερη απρόσκοπτη ολοκλήρωση της απαξίωσης του δημόσιου πανεπιστημίου, που θα συνεχιστεί μέσα στον Ιούνη (απλή σύμπτωση;) με την κατάθεση των νομοσχεδίων για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα και για την αξιολόγηση;
Ας έχουν λοιπόν γνώσιν οι φύλακες, δηλαδή οι φοιτητές και το κίνημά τους, και ας σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και το ύψος των περιστάσεων απαιτεί όχι μόνο να συμπαρασταθούν στους πανεπιστημιακούς, αλλά απ' αφορμή την κινητοποίησή τους να θέσουν συνολικά το ζήτημα δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση, και να τους καλέσουν να αγωνιστούν μαζί τους, όχι μόνο για την ικανοποίηση των επιμέρους αιτημάτων τους, αλλά για τη συνολική αναβάθμισή της.
Του
Γιώργου ΡΟΥΣΗ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
