Οποιο τρόπο μέτρησης και αν επιλέξει κάποιος, το συμπέρασμα είναι πασιφανές: Σε μια κοινωνία που εδώ και τόσες δεκαετίες οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε συνθήκες λιτότητας, σε μια οικονομία που φέρεται να μην αντέχει τον εξανθρωπισμό των συνθηκών ζωής για το λαό, σε μια κοινωνία που στο όνομα των αναδιαρθρώσεων χειροτερεύουν τα δεδομένα για τους εργαζόμενους, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου βελτιώνουν συνεχώς τα μεγέθη που αφορούν τις επιχειρήσεις τους. Ενισχύουν τη θέση τους συνολικά, αποσπώντας αστρονομικά κέρδη και καταρρίπτοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Ρεκόρ, που έχουν να κάνουν με την αποδοτικότητα των κεφαλαίων τους, ή άλλως - κι αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιείται - με την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Επειδή, λόγω των περιορισμών που υπάρχουν από την άποψη του χώρου είναι αδύνατον να παρουσιαστεί κάποιο ευρύ φάσμα από το πλήθος των στοιχείων που αφορούν τις εξελίξεις των οικονομικών μεγεθών των επιχειρηματικών κλάδων και των επιχειρήσεων, ο σημερινός «Ρ» θα αρκεστεί σε στοιχεία που συνδέονται αποκλειστικά με την κερδοφορία των κεφαλαίων. Ενα από τους βασικούς παράγοντες που συμβάλει στη διαβόητη... «ανταγωνιστικότητα», το σύγχρονο ιδεολογικό φόβητρο και το φάντασμα που κυνηγά κάθε λαϊκό δικαίωμα, κάθε λαϊκή κατάχτηση, κάθε στοιχείο που βελτιώνει τις συνθήκες διαβίωσης του λαού.

Ας δούμε ορισμένα στοιχεία που αφορούν τη βιομηχανία και τους διάφορους κλάδους της, όπως αυτοί στατιστικοποιούνται από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Μια κωδικοποίηση, βέβαια, για την οποία υπάρχει σωρεία ενστάσεων, ορισμένες από τις οποίες έχουν και θεμελιακό χαρακτήρα. Το σύνολο των στοιχείων που αξιοποιούνται στο κείμενο έχουν πηγή τη φετινή έκδοση της ICAP «Η Ελλάδα σε αριθμούς», ενώ οι σχετικοί υπολογισμοί είναι της εφημερίδας μας. Η εικόνα που παρουσιάζεται με τα κέρδη, είναι αποκαλυπτική και κραυγαλέα. Οχι μόνο για το μέγεθος των κερδών που τσεπώνει μια απίθανα μικρή κάστα μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά και για τον αδυσώπητο μεταξύ τους ανταγωνισμό, που βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο.

Το 2003, οι καταγεγραμμένες μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, αυτές δηλαδή που νομικά έχουν τη μορφή της «Ανώνυμης Εταιρίας» (ΑΕ) και της «Εταιρίας Περιορισμένης Ευθύνης» (ΕΠΕ), ήταν συνολικά 5.675. Ολοι και οι 27 κλάδοι εμφανίζονται κερδοφόροι. Στην πρώτη θέση της κερδοφορίας, με βάση τον όγκο των κερδών, βρίσκεται ο κλάδος «Μη μεταλλικά Ορυκτά», ενώ στην τελευταία ήταν ο κλάδος «Καπνός». Οι 18 κλάδοι είχαν αυξημένα κέρδη σε σχέση με το 2002, ενώ σε 9 κλάδους σημειώθηκε κάμψη κερδών. Μεγαλύτερη αύξηση κερδών (462%) παρατηρήθηκε στον κλάδο «Εφημερίδες - Περιοδικά», ενώ στη θέση με τη μικρότερη αύξηση (2,4%) ήταν ο κλάδος «Εκδόσεις - Εκτυπώσεις». Μείωση κερδών παρατηρήθηκε η μικρότερη στον κλάδο των «Τροφίμων- Ποτών» (-5,8%) και η μεγαλύτερη (-39%) στον κλάδο «Υποδήματα - Δερμάτινα είδη».

Τα συνολικά επίσημα καθαρά κέρδη όλων των κλάδων της βιομηχανίας έφτασαν τα 2,42 δισεκατομμύρια ευρώ. Το 2002, τα αντίστοιχα κέρδη όλων των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων ήταν 1,98 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε μια χρονιά, δηλαδή, που η εισοδηματική πολιτική για τους εργαζόμενους ήταν δεν ήταν 3%, τα επίσημα καθαρά κέρδη των μεγαλοβιομηχάνων αυξήθηκαν κατά 22,5%! Και βεβαίως, το σημαντικό ζήτημα δεν είναι απλά το ποσοστό αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρηματιών. Είναι τα ίδια τα κέρδη, η μάζα των κερδών, ο όγκος τους, που εδώ και χρόνια έχει παγιωθεί σε απίστευτα υψηλά επίπεδα. Πρόκειται ωστόσο για επίπεδα που η ντόπια και η ευρωενωσιακή πλουτοκρατία θεωρεί ότι πρέπει ν' αυξηθούν ακόμα περισσότερο και γι' αυτό βρίσκονται σε εξέλιξη οι μεθοδεύσεις για την πιο γρήγορη προώθηση των σχετικών αναδιαρθρώσεων, που σε κάθε περίπτωση επιτυγχάνονται με την επιβολή όλο και πιο αντιδραστικών πολιτικών σε βάρος των εργαζομένων.

Για να μην ξεχνιόμαστε τα 2 και 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο για μια χούφτα μεγαλοβιομηχάνους, δεν είναι... μικρή κατάχτηση για το σύστημα. Μιλάμε για ποσά που είναι 700 - 850 δισεκατομμύρια παλιές δραχμές, κονδύλια δηλαδή, τα οποία μια άλλη κοινωνία θα μπορούσε να αξιοποιήσει με τέτοιους τρόπους ώστε να εξασφαλίσει λύσεις για μια σειρά λαϊκά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και ο τόπος.

Ενδιαφέρον έχει να δει κανείς πώς οι μεγαλοβιομήχανοι μοιράζονται τα κέρδη των επιχειρήσεών τους. Γιατί μπορεί ο αριθμός των μεγάλων βιομηχανιών να είναι 5.675 μονάδες, όμως οι συνθήκες ανταγωνισμού και ο άσβεστος πόλεμος ανάμεσα στις διάφορες επιχειρηματικές ομάδες έχει σαν αποτέλεσμα τη συνεχή ισχυροποίηση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, κάτι που οδηγεί στην εικόνα, ένας πολύ μικρός αριθμός επιχειρηματιών να συγκεντρώνουν το απόλυτα μεγαλύτερο κομμάτι των κερδών. Ιδού λοιπόν τα στοιχεία, που αναφέρονται στον τρόπο που μοιράζονται τα 2,42 δισεκατομμύρια ευρώ, που είναι τα συνολικά κέρδη της βιομηχανίας:

Οι 5 πιο κερδοφόρες παίρνουν το 29%. Οι 50 πρώτες το 67% των κερδών. Οι 100 πρώτες το 79% των κερδών. Οι 200 πρώτες το 90% των κερδών. Οι υπόλοιπες 5.475 παίρνουν το 10% των κερδών!

Τα στοιχεία αυτά έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον επειδή αποκαλύπτουν ότι μέσα από την εξέλιξη του συστήματος, στα πλαίσια της οποίας εντείνονται όλο και περισσότερο οι διαδικασίες συγκέντρωσης των κεφαλαίων και συγκεντροποίησης της παραγωγής, ιδιαίτερα μεγάλες διαστάσεις παίρνει η συγκέντρωση των κερδών σε λιγότερες επιχειρήσεις. Αποδεικνύεται κοντολογίς ότι το γενικό κουμάντο και στην κοινωνία και ανάμεσα στους διάφορους επιχειρηματικούς ομίλους το έχει κυριολεκτικά μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών. Ετσι, σε 200 μόλις επιχειρήσεις αναλογεί το 90% των κερδών της βιομηχανίας και στις υπόλοιπες 5.475 το 10%!

Αποκαλυπτικό, είναι και το στοιχείο που αναφέρεται στα κέρδη που κατά μέσο όρο είχαν το 2003 οι βιομηχανικές επιχειρήσεις, χωρισμένες με κριτήριο την ίδια την κερδοφορία τους. Ετσι, ενώ οι 5 πιο κερδοφόρες είχαν κατά μέσο όρο κέρδος που ξεπέρασε τα 141 εκατομμύρια ευρώ, ο μέσος όρος για ολόκληρη τη βιομηχανία ήταν 427 χιλιάδες ευρώ.

Τέλος, τα επίσημα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων το 2003, αυτής της μικρής ομάδας των 200 μεγαλοεπιχειρηματιών - κι αυτό πρέπει να μένει και να μη λησμονείται - τα ποσά, δηλαδή, που τσέπωσαν κατακλέβοντας τον ιδρώτα των εργατών, που λιώνουν κάτω από τις μηχανές, αυτοί χάριν των οποίων εξυφαίνονται και εκτελούνται τα διάφορα αντιλαϊκά προγράμματα, αντιστοιχούν:

• Στις ετήσιες συντάξεις για όλους τους πολιτικούς υπαλλήλους.
• Στο βασικό μισθό όλων των δημοσίων υπαλλήλων για ένα ολόκληρο εξάμηνο.