Πότε ένα μουσείο είναι δημόσιο; Σύμφωνα με τον «ορισμό» του προέδρου του ΔΣ του νέου Μουσείου Ακρόπολης (ΝΜΑ), Δ. Παντερμαλή, «όταν στρέφεσαι στους επισκέπτες και φροντίζεις γι' αυτούς». Λίγο πριν είχε πει πως είναι «μύθος» ότι το ΝΜΑ δεν είναι δημόσιο και κατέληξε δηλώνοντας ότι το μουσείο που διοικεί «είναι περήφανο που είναι δημόσιο»!

Τα παραπάνω ειπώθηκαν κατά τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου στο μουσείο με αφορμή τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τα εγκαίνιά του και βέβαια κρύβουν την πραγματικότητα. Διότι το μουσείο χτίστηκε με χρήματα του ελληνικού λαού - χωροθετημένο πάνω σε αρχαιολογικό χώρο - και από φέτος προϋπολογίζονται πάνω από 5 εκατ. ευρώ ετησίως από τον κρατικό προϋπολογισμό, την ώρα που η Αρχαιολογική Υπηρεσία καταρρέει. Παρ' όλ' αυτά, το ΝΜΑ συστάθηκε ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, αποκομμένο από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, χάριν της διοικητικής και οικονομικής «αυτοτέλειας», που στην πραγματικότητα σημαίνει παράδοση στο κεφάλαιο. Το ΝΜΑ, λοιπόν, είναι δημόσιο ως προς το ποιος πλήρωσε το χτίσιμό του και ως προς το ποιος θα το χρηματοδοτεί στο εξής, αλλά λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά - αγοραία κριτήρια.

Αλλωστε, τον αγοραίο χαρακτήρα του μουσείου ο πρόεδρός του όχι μόνο δεν τον αμφισβήτησε, αλλά τον υπερασπίστηκε. Είπε ότι «είναι λάθος να στέκεσαι παθητικά απέναντι σε αυτό που λέμε αγορά», σημειώνοντας ότι η «διαφορά» βρίσκεται... στην ποιότητα, αναφέροντας το εστιατόριο και τα πωλητήρια του μουσείου!

Είναι χαρακτηριστική της αγοραίας λογικής, στην οποία οδηγούν τα μουσεία το αστικό κράτος και η ΕΕ μέσω του στρατηγικού στόχου για πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, η αναφορά του φυλλαδίου απολογισμού που αφορά στα οικονομικά του μουσείου. Συγκεκριμένα, σημειώνεται ότι μέχρι τώρα το ΝΜΑ δεν έχει πάρει κρατική επιχορήγηση και βασίζεται στα δικά του έσοδα προσπαθώντας «να ελαχιστοποιήσει τις δαπάνες του». Αμέσως μετά αναφέρει: «Ετσι μπορεί να δέχεται μέχρι και το 44% όλων των επισκεπτών του ετησίως με μηδενικό εισιτήριο - μια ακραία πρόκληση για έναν οργανισμό, ο οποίος βασίζεται αποκλειστικά στα δικά του έσοδα»! Να πού οδηγεί η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού: Να θεωρείται «ακραία πρόκληση» (σ.σ. εννοείται οικονομική) η έστω και μερική εφαρμογή του δικαιώματος του λαού στη δωρεάν πρόσβαση στην πολιτιστική του κληρονομιά!

Κατά τ' άλλα, το άνοιγμα της ανασκαφής στα θεμέλια του μουσείου ως επισκέψιμου εκθεσιακού χώρου φαίνεται ότι θα αργήσει πολύ, αν τελικά γίνει κάποτε. Ο Δ. Παντερμαλής επανέλαβε ακριβώς αυτό που είχε πει και πέρυσι για το ίδιο θέμα: Τα αποθεματικά του ΝΜΑ «κουρεύτηκαν», άρα η εφαρμογή της μελέτης εναποτίθεται στην ένταξη κάποιου ευρωπαϊκού προγράμματος. Πέρυσι είχε αναφέρει και τις «χορηγίες». Θυμίζουμε ότι το ΝΜΑ χτίστηκε ακριβώς πάνω σε έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους, γεγονός που εξαρχής είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων.

Μέσα στην τετραετία το ΝΜΑ είχε πάνω από 5 εκατ. επισκέψεις, ενώ «τρέχει» διάφορα αρχαιολογικά προγράμματα.

Παγκόσμια πρεμιέρα, σήμερα, στο Θέατρο «Badminton», στις 20.30, της ταινίας «Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια» του Αστέρη Κούτουλα, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, χορογραφία Ρενάτο Ζανέλα (Renato Zanella). Την ταινία θα προλογίσει ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η ιστορία της ταινίας για τη δολοφονία δυο παιδιών από την ίδια τη μητέρα τους προέρχεται από τον Ευριπίδη και είναι ένα, από την αρχαιότητα και μετά, άπειρες φορές ανακυκλωμένο θέμα που δεν έχει χάσει τίποτα από τη σύγχρονη και φρικαλέα επικαιρότητά του. Πρόκειται για μια ταινία που ξεκίνησε από τη μαγνητοσκόπηση μιας παράστασης μπαλέτου και συνδέει τον αρχαίο ελληνικό μύθο με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τη χορευτική ερμηνεία της Μαρίας Κουσουνή, τη χορογραφία του Ρενάτο Ζανέλα και την ερμηνεία της Μουσικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης.

Το φιλμ ξεκινάει με τα πρώτα μέτρα της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη και τελειώνει με τα τελευταία μέτρα της μουσικής του, η οποία συνοδεύει τις λιγοστές φράσεις που προφέρονται. Εξι σολίστες χορευτές, ανάμεσά τους η Μαρία Κουσουνή ως Μήδεια - σε εκφραστικές κοντινές λήψεις, λυρικές χορευτικές σκηνές, αποκαλυπτικές καταστάσεις πρόβας, μια μείξη από κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο εκφραστικό χορό, συνυφασμένη με εικόνες από εξεγερμένους και κουκουλοφόρους νεαρούς, βαριά οπλισμένους και ανεξέλεγκτους αστυνομικούς, μορφές από έναν άλλον, αμείλικτο κόσμο που έχει σφετεριστεί την καθημερινή πραγματικότητα.

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο προβάλλει ξαφνικά η μορφή της δεκαπεντάχρονης Bella Oelmann που, παίζοντας τον ίδιο της τον εαυτό, κάνει το κινηματογραφικό ντεμπούτο της. Η «Aθωότητα» που είναι καταραμένη, εξοβελισμένη από την κοινωνία, στο έλεος της εξάντλησης, της απογοήτευσης, της έλλειψης στοργής. Είναι μια ταινία αφιερωμένη σε αμήχανους γονείς και ιδίως σε νέους που προσπαθούν να κατανοήσουν τη σκληρή μοίρα που τους επιφυλάσσει το μέλλον.