Τα παιχνίδια της αποχαύνωσης βασιλεύουν στα κανάλια της τηλεόρασης, που για πολύ κόσμο είναι και ο μοναδικός τρόπος διασκέδασης και ενημέρωσης. Τα ίδια παιχνίδια ευτελισμού της νοοτροπίας, επηρεάζουν ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας μας, καθώς τα τηλεοπτικά περιοδικά συντηρούν αυτή τη μόδα της τηλεθέασης με... παραλειπόμενα από τις ασημαντότητες που μας βομβαρδίζουν.

Οπως ξέρουμε, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας ήταν από τους πρώτους φορείς που αντέδρασαν διαδηλώνοντας ενάντια στο γνωστό τηλεσκουπίδι έξω από τον «ΑΝΤΕΝΝΑ», ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Από τότε, η ΟΓΕ επισήμανε: «Καταγγέλλουμε την προσπάθεια εθισμού του τηλεοπτικού κοινού στη λογική της "κλειδαρότρυπας", επιχείρηση χειραγώγησης της κοινής γνώμης, χρήσιμη για την προετοιμαζόμενη αστυνόμευση της ζωής μας και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους.... Καλούμε όλους - και κύρια τις γυναίκες του λαού μας που αποτελούν και τους κύριους αποδέκτες των τηλεσκουπιδιών - να ξεσηκωθούν ενάντια στο τηλεοπτικό τέλμα, που δεν προσβάλλει μόνο τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας, αλλά και την κουλτούρα του λαού μας!».

Γι' αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που αποκορύφωσή του είναι το «Μπιγκ Μπράδερ», συζητάμε με τηΝ Σοφία Θωμάρεη, μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ και πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών Κερατσινίου «Η Στοργή του Παιδιού».

Σε πολλούς χώρους δουλιάς, λέει, «παίζουν» το «Μπιγκ Μπράδερ», ψηφίζουν ποιος θα φύγει. Αλλά δε φτάνει αυτό. Σε μια προέκταση του παιχνιδιού, σχολιάζουν ότι σε περίοδο που θα γίνονται απολύσεις, οι εργοδότες μπορεί να χρησιμοποιήσουν τους ίδιους τους εργαζόμενους για να «αποφασίζουν» ποιους θα διώξουν από τη δουλιά, αποκλείοντας τούς πιο αδύναμους - που συνήθως είναι οι γυναίκες - και τα άτομα με προβλήματα.

Τα παραπάνω καταγγέλθηκαν στα πλαίσια της περιφερειακής σύσκεψης της ΟΓΕ που έγινε πρόσφατα στα Χανιά και στο Ρέθυμνο.

- Τι είναι όμως αυτό που ωθεί αρκετούς νέους και νέες να παρακολουθούν ένα τόσο ανούσιο θέαμα και μάλιστα να κάνουν στις παρέες τους ψηφοφορίες;

- Τους ελκύει το νέο, το πρωτοεμφανιζόμενο, απαντά η Σοφία Θωμάρεη. Περιμένουν ακόμα να δουν κάτι το τολμηρό. Φαντάζονται ότι θα μπορούσαν να γίνουν και αυτοί διάσημοι με τον ίδιο τρόπο - να επιδιώξουν τη δημοσιότητα χωρίς να το αξίζουν. Ετσι επιβραβεύεται η ασημαντότητα: Είναι φοβερό λάθος να προσπαθούν να κάνουν βεντέτες και «ήρωες» άτομα που δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν, δεν έχουν αγωνιστεί για ένα σκοπό, δεν ασχολούνται με κάτι ώστε να δείξουν την αξία τους. Εφτασαν ακόμα να τους καλέσουν στο Πανεπιστήμιο, με κατάληξη το γνωστό γιαούρτωμα...

- Ορισμένοι και ορισμένες πιστεύουν ότι τέτοια φαινόμενα και τέτοια άτομα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται και να «στριμώχνονται» με επιχειρήματα και ένα διάλογο που θα ξεσκέπαζε την κενότητά τους...

- Προσωπικά δε μ' αρέσουν τέτοιες χειρονομίες, ωστόσο θα πρέπει να ομολογήσω ότι τη χάρηκα αυτή την αντίδραση. Για ποια δημοκρατία και ποιο διάλογο να μιλήσουμε όταν μας επιβάλλουν τέτοια θεάματα και τέτοιες νοοτροπίες; Μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι με επιχειρήματα θα ξεφτιλίζονταν πιο αποτελεσματικά και εύκολα, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με άτομα ενός συγκεκριμένου πνευματικού επιπέδου και με κοινό που σε κάποιες περιπτώσεις αποκτά την ψυχολογία όχλου. Θα έβρισκαν τον τρόπο, οι ενδιαφερόμενοι, να γυρίσουν τη συζήτηση εκεί που θέλουν, για διαφημιστικούς λόγους... Και δεν είναι μόνο από το «Μπιγκ Μπράδερ» που περνάει αυτή η νοοτροπία του ανταγωνισμού για το ποιος θα επιβιώσει, ο «θάνατός σου η ζωή μου». Τη βλέπουμε να επιβάλλεται μέσα από εκπομπές που ήδη παίζονται ή προετοιμάζονται για να βγουν στον αέρα. Για παράδειγμα, στον «Αδύνατο Κρίκο» της Ακρίτα, εγώ η ίδια έχω παρατηρήσει περιπτώσεις όπου κάποιες που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο συνασπίζονται και ψηφίζουν για να βγάλουν από το παιχνίδι τον καλύτερο, που είναι «σαΐνι» μπροστά τους. Ετσι αναπαράγεται και επιβραβεύεται αυτό που συμβαίνει και στην κοινωνία: Σημασία δεν έχει ποιος αξίζει, αλλά να βγει από τη μέση αυτός που μας ενοχλεί, δηλαδή έχουμε παράπλευρα, διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Στο «Μέγκα» πάλι προετοιμάζεται μια εκπομπή με τίτλο το «μπαράκι», που θα είναι μια επιχείρηση με εργαζόμενους, ανοιχτό και σε επισκέπτες. Και εδώ θα γίνεται ψηφοφορία να φύγει αυτός που δεν είναι αρκετά παραγωγικός, δε βγάζει λεφτά, δεν είναι ευγενής κλπ. Ο ατομισμός σε όλη του την αποθέωση, η ατομική επικράτηση σε βάρος της συλλογικότητας και της συνεργασίας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... και η αποχαύνωση βασιλεύει! Προς τα εκεί θέλουν να στρέψουν τον κόσμο.

- Ετσι βέβαια ποιος να ασχοληθεί με τα πραγματικά σημαντικά προβλήματα, όπως είναι το συνταξιοδοτικό, η ανεργία, ο πόλεμος και η Ειρήνη: Μπορεί κανείς να συγκρίνει το κοινό που παρακολουθεί τέτοια υποπροϊόντα με τον κόσμο που ενδιαφέρεται για την καμπάνια που κάνει αυτό τον καιρό η ΟΓΕ ενάντια στον πόλεμο;

- Οχι, από πολλές απόψεις. Εξάλλου, η καμπάνια αυτή γίνεται σε τοπικό επίπεδο και οι γυναίκες που την παρακολουθούν δεν την παρακολουθούν παθητικά αλλά ενεργητικά... Ολοι θέλουμε την Ειρήνη, όλες απεχθανόμαστε τον πόλεμο. Ομως είναι πιο δύσκολο να προβληματιστεί ο κάθε άνθρωπος, η κάθε γυναίκα για το ποιος φταίει που έχουμε πόλεμο, γιατί γίνεται ο πόλεμος, ποιες προεκτάσεις και συνέπειες θα έχει ο πόλεμος. Χρειάζεται συνεχής συζήτηση για να γίνουν συνείδηση κάποια πράγματα και αυτό προσπαθούμε.

«Δυο σε ένα», όπως πάντα, κυκλοφόρησε η φετινή ατζέντα της ΟΓΕ, που αυτή τη φορά είναι μικρή και ιδιαίτερα εύχρηστη. Σε κομψό σχήμα, περιλαμβάνει ημερολόγιο, τηλεφωνικό ευρετήριο και στυλό, σκίτσα και σύντομα κείμενα για θέματα που ενδιαφέρουν κάθε συνειδητοποιημένη γυναίκα: Την επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα και την Παιδεία, τα ΜΜΕ, τη γυναίκα και τη θρησκεία, τον πολιτικό γάμο, το δανεισμό εργαζομένων, τον τρομονόμο, την ετήσια έκθεση της «Γιούνισεφ» για τα εγκλήματα ενάντια στα παιδιά του κόσμου, το μισθοφορικό στρατό, τα ναρκωτικά. Κι ακόμα, τηλέφωνα για προστασία από τη βία, τη σεξουαλική εκμετάλλευση και εμπορία, τηλέφωνα γυναικείων οργανώσεων, υπουργείων, εφημερίδων, δικαστικών αρχών κ.ά. Ενα χαρακτηριστικό κείμενο: «Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια, είναι είδος πρώτης ανάγκης και δικαίωμα. Ομως ο πολιτισμός παραδίδεται στα χέρια των λίγων και οικονομικά ισχυρών, στην εμπορευματοποίηση και στη μαζική υποκουλτούρα. Αυτό γίνεται συνειδητά, γιατί λαοί χωρίς κουλτούρα είναι εύκολοι στη χειραγώγηση και στην περιθωριοποίηση».