Η χτεσινή εκδήλωση ήταν πραγματικά «ζεστή». Ομιλίες, τραγούδια από φοιτητές του Παντείου, το χρονικό του εγκλήματος, καθετί ήρθε να παίξει το ρόλο του συνδετικού κρίκου με τις βαθιές ρίζες του ΚΚΕ, τη μήτρα δηλαδή κάθε αγώνα ενάντια στο αλυσόδεμα του ανθρώπου. Το έκαναν σαφές οι δεκάδες Κνίτες που ήρθαν στο πρώην εργοστάσιο της «ΕΤΜΑ», κρατώντας κόκκινες σημαίες και ενώθηκαν με τους εργάτες. Τα συνθήματά τους, οι σύγχρονες ανάγκες τους, η απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Γιατί «η Σωτηρία ήταν δικό μας σπλάχνο... Τη φάγανε και είχαν όλους εμάς στο νου τους».

«Η σημερινή εκδήλωση δεν έχει σκοπό μόνο να τιμήσει την Σωτηρία, αλλά και να μας δείξει με τον καλύτερο τρόπο ότι οι αγώνες των φοιτητών συναντιούνται αντικειμενικά με το εργατικό κίνημα, γιατί πολύ απλά ο αντίπαλος είναι κοινός: Είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι και το κράτος τους, που το μόνο ήθος και η μόνη αξία που γνωρίζουν είναι του κέρδους και θα κάνουν τα πάντα, ώστε αυτό να διογκώνεται σε βάρος των εργαζομένων. Γι' αυτό η "ΕΤΜΑ", όπως και άλλες επιχειρήσεις, έκλεισε και μεταφέρθηκε στην Κίνα, πετώντας χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο», είπε στο χαιρετισμό του, εκ μέρους των Επιτροπών Αγώνα Παντείου, ο Μένιος Μπολτσής. Αναφερόμενος στην αντεστραμμένη πραγματικότητα που διδάσκονται στις σχολές τους, τόνισε: «Προσπαθούν να μας πείσουν ότι για να βγούμε από την υπάρχουσα άθλια κατάσταση, πρέπει να βάλουμε πλάτη στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Ετσι, τάχα, θα ζήσουμε καλύτερα, θα βγούμε όλοι κερδισμένοι και τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι γονείς μας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι για να μοιράζονται οι λίγοι τον πλούτο, πρέπει οι πολλοί να μοιραστούν τη φτώχεια». Και κατέληξε λέγοντας ότι «το ΜΑΣ θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη σε κάθε έτος και αμφιθέατρο, για να ανέβει η οργάνωση και η συμμετοχή των φοιτητών στον αγώνα για τις σπουδές και το μέλλον που μας αξίζει».

Εκ μέρους του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, η Ρίτσα Ιωαννίδου τόνισε ότι η Σωτηρία καλούσε σε απεργία τους εργάτες, καλούσε να παλέψουν ενάντια στη λιτότητα, την ανεργία, την ακρίβεια, όπως κάνουν και σήμερα εκατοντάδες νέοι μαζί με τα ταξικά συνδικάτα. «Οπως τότε έτσι και σήμερα - είπε - η εργοδοσία επιχειρεί με εκβιαστικά και τρομοκρατικά διλήμματα, αξιοποιώντας και την ανεργία, να φοβίσει τους εργαζόμενους να σκύψουν το κεφάλι. Με την ψήφιση του νέου συνδικαλιστικού νόμου που επιχειρούν να περάσουν με το τρίτο μνημόνιο, θέλουν να βάλουν περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση και στην προκήρυξη απεργιών. Θέλουν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου στο εργατικό κίνημα, να αλυσοδέσουν την εργατική τάξη, ώστε να εφαρμόζουν χωρίς αντιδράσεις την αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική και την επιθετικότητα του κεφαλαίου που συνεχίζεται αμείωτα (...) Αυτό που αποδεικνύεται σήμερα, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει την καλύτερη υπηρεσία στο σύστημα. Μέσα κι από το δημοψήφισμα θέλησε να κάνει το λαό συνένοχο. Διαπράττει έγκλημα απέναντι στο λαό. Επιχειρεί να ανακόψει κάθε δρόμο προς τη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων. Να μας βάλει να παλεύουμε κάτω από τις σημαίες των αντιπάλων μας και όχι με βάση τα δικά μας συμφέροντα. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι μονόδρομος, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε σήμερα ούτε αύριο. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να παρασυρθούν από τις νέες σειρήνες, γιατί μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Είναι ώρα ευθύνης για την εργατική τάξη», σημείωσε η ομιλήτρια.

Αμέσως μετά τις ομιλίες, ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από τους: Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος και το Συνδικάτο Αττικής, Ομοσπονδία Φαρμάκου ΟΕΦΣΕΕ, Συνδικάτο Φαρμάκου Αττικής, Ομοσπονδία Οικοδόμων και Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, ΟΓΕ, Επιτροπή Αγώνα Παντείου, Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, ΚΣ της ΚΝΕ, Επιτροπή Περιοχής ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

Οι συγκεντρωμένοι τίμησαν τη μνήμη της Σωτηρίας με ενός λεπτού σιγή.

Ο Μ. Χρηστίδης γεννήθηκε στη Χαλκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1954, στη «Μικρή μας πόλη» του Θόρντον Γουάιλντερ, ενώ το 1958 πρωτοεμφανίζεται στον κινηματογράφο, στην ταινία «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1967 με τη χούντα φεύγει για το Παρίσι και αναπτύσσει αντιδικτατορική δράση, μαζί με τη σύζυγό του Ντόρα Γιαννακοπούλου και το θεατρικό συγγραφέα Γεράσιμο Σταύρου. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 επέστρεψε στην Ελλάδα, δούλεψε για λίγο ως ηθοποιός κι έπειτα δούλεψε σε εφημερίδες ως κριτικός θεάτρου.