Τα 'χει αυτά η λογική του «ευρωμονόδρομου». Είναι αναπόφευκτες οι αντιφάσεις και τα αδιέξοδα, όταν είσαι εγκλωβισμένος στην ευρωένωση των πολυεθνικών, στην πορεία ενοποίησής της, κλπ. Χαρακτηριστική απόδειξη αποτελεί η χτεσινή ανακοίνωση της ΠΓ του ΣΥΝ για το επικείμενο γαλλικό δημοψήφισμα, η οποία καταλήγει ως εξής: «Αν επικρατήσει το ΝΑΙ, υπάρχει ο κίνδυνος νεοφιλελεύθερου εγκλωβισμού της Ευρώπης για τα επόμενα 20 - 30 χρόνια. Αν επικρατήσει το ΟΧΙ, θα παραμείνει ανοιχτή η προοπτική να προχωρήσουμε στην οικοδόμηση της ενωμένης Ευρώπης, αλλά αυτή τη φορά μαζί με τους λαούς της».

Δηλαδή, τι θα κάνουν για τα επόμενα 20 - 30 χρόνια, στην περίπτωση - όπως λένε - που εγκλωβιστεί η ευρωένωση στο νεοφιλελευθερισμό; Θα κλείσουν το «μαγαζί» ή θα «προσαρμόσουν» ακόμη περισσότερο τους στόχους τους στη νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα; Και στην άλλη περίπτωση, αν επικρατήσει το ΟΧΙ, πώς βλέπουν την «ανοιχτή προοπτική» της «ενωμένης Ευρώπης»; Με τους λαούς και τις πλουτοκρατίες, σε αγαστή συνύπαρξη, να συνδιαμορφώνουν το «κοινωνικό σύνταγμα» του «ανθρώπινου ευρω-καπιταλισμού»;

Επαίρεται η «Αλουμίνιον της Ελλάδος», πρώην ΠΕΣΙΝΕ και νυν μέλος του ομίλου «Μυτιληναίος», για το «βραβείο καλύτερης επίδοσης Ασφάλειας μεγάλων μονάδων παραγωγής Αλουμινίου της Ευρώπης» που της απονέμει για τέταρτη συνεχή χρονιά το Διεθνές Ινστιτούτο Αλουμινίου.

Δηλαδή, «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει», βράβευση μεταξύ πολυεθνικών, με δισ. ευρώ κέρδη, που θρέφονται από τον ιδρώτα και το αίμα χιλιάδων εργατών που εκμεταλλεύονται για δεκάδες χρόνια.

Εξάλλου, στο ίδιο Δελτίο Τύπου, δεν τους λείπει το θράσος ν' αναφέρουν ότι «οι υψηλές επιδόσεις και τα καλά αποτελέσματα αφετηρία έχουν πάντα μία, το ανθρώπινο δυναμικό, την κινητήρια αυτή δύναμη, που είναι οι άνθρωποι της εταιρίας». Και σωστά απ' την πλευρά τους, όσο δεν έχουν απαιτήσεις οι εργάτες και ξεχειλίζει ο «μπεζαχτάς» της εταιρίας. Γιατί, αν αποφασίσουν να διεκδικήσουν, τότε αλλάζει το τροπάρι. Βρίσκουν και τα κάνουν, όμως. «Η διάκριση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία...» σημειώνει η αξιοθρήνητη ανακοίνωση της πλειοψηφίας του σωματείου...

Ομως, άλλη είναι η εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζει η «Αλουμίνιον της Ελλάδας» (ΑτΕ) και άλλη η πραγματικότητα που ζουν και βιώνουν οι εργαζόμενοί της.

Δεκάδες μικρά ή μεγαλύτερα ατυχήματα (εκτός των θανατηφόρων, που, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να αποκρύψουν) αποσιωπώνται με το «καλό» ή με το «ζόρι». Π.χ., στις 13 Μάη, τραυματίστηκε εργάτης από καυτή αλουμίνα και έπαθε εγκαύματα α΄ και β΄ βαθμού. Ρωτάμε: Αποσιωπήθηκε το γεγονός ή όχι; Απ' ό,τι ξέρουμε, ναι. Ανάλογα παραδείγματα την τελευταία 4ετία υπάρχουν αρκετά και δεν έχουν καν σημειωθεί από την Επιθεώρηση Εργασίας, αφού η τελευταία διερευνά μόνον «ενυπόγραφες καταγγελίες», όπως λέει ο υπεύθυνος στη Λιβαδειά. Και, βέβαια, η αποσιώπηση των γεγονότων αυτών συντελείται μέσα σ' ένα καθεστώς πιέσεων και εκβιασμών. Αν χρειαστεί, ακόμη και στο συγγενικό περιβάλλον του όποιου άτυχου εργάτη.

Κι έτσι, η ΑτΕ, είτε ως θυγατρική της γαλλικής ΠΕΣΙΝΕ, πριν, είτε ως μέλος του ομίλου «Μυτιληναίος», παίρνει πρώτα βραβεία από τους «συντρόφους της». Προφανώς, το πραγματικό νόημα του βραβείου πρέπει να αφορά στον ανταγωνισμό μεταξύ των πολυεθνικών, με βασικό κριτήριο την ικανότητα απόκρυψης των εργατικών ατυχημάτων...