Τη μεγαλύτερη αναστηλωτική παρέμβαση της χώρας θα αποτελέσει η αποκατάσταση του Σταδίου της Αρχαίας Μεσσήνης και των στοών του, την οποία ενέκρινε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, γνωμοδοτώντας ομόφωνα υπέρ της σχετικής μελέτης που κατέθεσε ο ανασκαφέας και καθηγητής, Π. Θέμελης.

Το μνημείο έχει υποστεί φθορές από τα επιφανειακά νερά που το έχουν διανοίξει σχεδόν στη μέση και έχουν μετακινήσει μεγάλο μέρος των κερκίδων, ενώ ένα μέρος των στοών έχει πέσει από σεισμούς. Ωστόσο, η γενικότερη κατάσταση των στοών, σύμφωνα με τους μελετητές, είναι αναστρέψιμη. Ειπώθηκε χαρακτηριστικά, ότι η κατάσταση διατήρησής τους είναι εκπληκτική, αφού 75 κορμοί κιόνων βρίσκονται στη θέση τους και διατηρούν το μεγαλύτερο μέρος του αρχικού υλικού κατασκευής τους.

Αυτό που απασχόλησε περισσότερο το συμβούλιο ήταν η σκοπιμότητα της αναστήλωσης του ίδιου του σταδίου λόγω των φθορών από το χείμαρρο, αλλά, σύμφωνα με τον ανασκαφέα, τα νερά ήταν και η σωτηρία του μνημείου, αφού κατάχωσαν τις κερκίδες σχετικά νωρίς χρονικά, κατά την ύστερη αρχαιότητα, με αποτέλεσμα να διατηρούνται σχεδόν σε άψογη κατάσταση.

Το Στάδιο είχε 18 λίθινες κερκίδες όταν κατασκευάστηκε με 19 σειρές εδωλίων, από τις οποίες, οι καλύτερα σωζόμενες είναι οι κατώτερες σειρές. Περιλάμβανε επίσης αναθεματικά μνημεία και παλαίστρα. Τα υπόλοιπα εδώλια μπορούν να ταυτιστούν και να επανατοποθετηθούν στην αρχική τους θέση σχετικά εύκολα.

Η Μεσσήνη, πρωτεύουσα του Μεσσηνιακού κράτους, ιδρύθηκε από τον Επαμεινώνδα το 369 π.Χ. ταυτόχρονα με την αρκαδική Μεγαλόπολη. Η επίβλεψη των έργων ανατέθηκε στον Αργείο στρατηγό Επιτέλη. Η Μεσσήνη ακμάζει κατά τους μακεδονικούς και ρωμαϊκούς χρόνους και παραμένει πρωτεύουσα του ελεύθερου Μεσσηνιακού κράτους. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, το Στάδιο είχε μετατραπεί σε αρένα.

Πρόκειται για μια συγκλονιστική μαρτυρία.

Στις 17 Αυγούστου του 1944 τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους περικυκλώνουν την Κοκκινιά. Στόχος τους να τιμωρήσουν τον ανυπόταχτο λαό της. Να κάμψουν το ΕΑΜικό κίνημα αντίστασης. Να εξολοθρέψουν την οργάνωση και τα στελέχη του ΚΚΕ που ήταν η ψυχή του...

Οι φρικαλεότητες που διέπραξαν ήταν απερίγραπτες...

Το «δείξιμο» του κουκουλοφόρου προδότη σήμαινε δύο πράγματα: άμεσος θάνατος ή βασανιστήρια...

Αν δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη φρίκη που έζησε αυτή την ημέρα η Κοκκινιά τότε είναι αδύνατον να περιγραφεί ο μαζικός ηρωισμός του λαού της.

Το να δραπετεύει κανείς από τον κλοιό του θανάτου δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Δεν είναι ο εύκολος δρόμος, μα ο σχεδόν αδύνατος. Οταν σε κάθε βήμα, σε κάθε προσπάθεια αποδεικνύεται πως είναι αδύνατον να κατορθώσεις να ξεφύγεις. Οταν διαπιστώνεις πως η δική σου δύναμη θέλησης, η αποφασιστικότητα, δεν αρκούν. Τότε τα διλήμματα μεγαλώνουν. Γίνονται πιο πιεστικά. Η παράδοση φαντάζει σαν η μόνη «λύση». Η πιο ακίνδυνη για τους άλλους, γι' αυτούς που διακινδυνεύουν τη δική τους ζωή και τη ζωή των παιδιών τους, για να σε βοηθήσουν.

Η δραπέτευση του Φ. Κωνσταντινίδη από το μπλόκο της Κοκκινιάς είναι από τις μοναδικές. Με την περιγραφή της αναδείχνεται ο ανυπέρβλητος ηρωισμός του απλού λαού, που με κάθε θυσία προσπαθεί να σώσει τους μπροστάρηδες του δικού του αγώνα. Το μεγάλο πρωταγωνιστή της ζωής και της ιστορίας που σε δύσκολες και τραγικές στιγμές φανερώνει τις τεράστιες δυνάμεις και δυνατότητες που έχει.

«Την ιστορία να τη θυμάσαι στις μεγάλες στιγμές...», λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Κι αυτό το βιβλίο - μαρτυρία του Φ. Κωνσταντινίδη αποτελεί συμβολή, ώστε να γνωρίσουν οι νεότεροι, ειδικά οι νέοι αγωνιστές, τις μεγάλες στιγμές αυτού του λαού.

Το «ακέφαλο» Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), μετά την παραίτηση του προέδρου του, Μάνου Ευστρατιάδη, φαίνεται να δημιουργεί προβλήματα και έντονους προβληματισμούς, τόσο στο Κέντρο όσο και σε φορείς του κινηματογράφου όπως είναι και η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΕΣ).

Από την πλευρά του το Κέντρο με επιστολή του προς την Διασωματειακή Επιτροπή Κινηματογράφου, υπογεγραμμένη από την προεδρεύουσα αντιπρόεδρο Δέσποινα Μουζάκη, φαίνεται να καθησυχάζει λέγοντας πως το ΕΚΚ «συνεχίζει να λειτουργεί απρόσκοπτα και υλοποιεί προς το παρόν χωρίς την παραμικρή αλλαγή το έργο που έχει αναληφθεί», ενώ υποβαθμίζει με έναν τρόπο την καθυστέρηση της πρώτης δόσης από τη χρηματοδότηση του ΟΠΑΠ διευκρινίζοντας ότι «οφειλόταν στην αλλαγή του τρόπου εκταμίευσης μετά τη μετοχοποίηση του οργανισμού και όπως ανακοινώθηκε αρμοδίως, έχει ήδη δρομολογηθεί η καταβολή 500.000.000 δρχ., που υπολογίζεται να καλύψει όλες τις υποχρεώσεις του οργανισμού για το επόμενο δίμηνο».

Από την πλευρά της, όμως, η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών με ανακοίνωσή της - με αφορμή συνέντευξη της Δέσποινας Μουζάκη στην «Ελευθεροτυπία» - καταλογίζει βλέψεις της Δ. Μουζάκη για τη θέση του προέδρου του ΕΚΚ ενώ της καταλογίζει έλλειψη προσόντων για τη θέση αυτή.

Συγκεκριμένα, σημειώνεται στην ανακοίνωση της ΕΕΣ: «πριν αναλάβει τη θέση της Αντιπροέδρου, η μόνη σχέση που είχε με τον κινηματογράφο ήταν η ιδιότητά της ως στέλεχος διαφημιστικής εταιρίας», ενώ της επιρρίπτει ευθύνη όσον αφορά στον τομέα της δικής της ευθύνης που είναι η προώθηση και διανομή ταινιών. Την κατηγορούν επίσης για «συμμετοχή σε εταιρίες οι οποίες έχουν συμφέρον στην παραγωγή ταινιών» και για επιλεκτική προώθηση εταιριών παραγωγής που «έχουν αναλάβει μέχρι και εννιά παραγωγές ενώ άλλες δεν έχουν πάρει καμία».

Τέτοιου είδους «μάχες», πάντως, τις έχουμε δει και στο παρελθόν και πιθανά να υπάρξουν και στο μέλλον. Το θέμα είναι όχι ποιος κερδίζει, αλλά ποιος χάνει. Και ελπίζουμε να μη χάσει ο Ελληνικός Κινηματογράφος, γιατί χαθήκαμε. Οσοι αγαπούν και νοιάζονται για τον Ελληνικό Κινηματογράφο μπορούν - αν θέλουν - να «ανταμώσουν».