Στη σημασία της αναφέρεται με ανακοίνωσή του το Σωματείο Εργαζομένων Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΣΕΕΛΣ), σημειώνοντας παράλληλα πως «χρειάζεται όλοι οι εργαζόμενοι να είμαστε σε επαγρύπνηση, για να εξασφαλιστεί ότι θα εφαρμοστούν στο ακέραιο όλοι οι όροι της Συλλογικής Σύμβασης. Οτι δεν θα αφήσουμε η νέα οικονομική κρίση να γίνει αφορμή για να μειωθούν για άλλη μια φορά οι αμοιβές μας και τα δικαιώματά μας».

Το Σωματείο χαρακτηρίζει θετικό στοιχείο την υπογραφή της Σύμβασης, «ειδικά όταν γίνεται σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που η υγειονομική βόμβα του κορονοϊού έχει επιταχύνει μια σειρά αντεργατικών μέτρων και έχει δώσει σημαντικό χτύπημα στο εργασιακό τοπίο του καλλιτεχνικού χώρου, όπως αντίστοιχα συμβαίνει στον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού αλλά και σε μια σειρά άλλους κλάδους. Αλλο ένα θετικό στοιχείο είναι ότι εξασφαλίζει μέσω της παροχής του επιδόματος σίτισης μια μικρή αλλά σημαντική βοήθεια στους εργαζόμενους του θεάτρου, που με την ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο άλλαξε απότομα η ζωή τους προς το χειρότερο, όπως δυστυχώς συνέβη σε χιλιάδες εργαζόμενους του Δημοσίου και των φορέων γενικής κυβέρνησης».

Το ΣΕΕΛΣ επισημαίνει τη σημασία της συλλογικής διεκδίκησης, ενάντια σε διαχωρισμούς των εργαζομένων σε καλλιτέχνες και τεχνικούς - διοικητικούς - βοηθητικό προσωπικό και αναφέρει επίσης: «Η διαδικασία ανέδειξε και το πραγματικό εμπόδιο που συνεχίζει να υπάρχει και δεν είναι άλλο από το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο ουσιαστικά καταργεί τη διαπραγμάτευση της Συλλογικής Σύμβασης, καθώς απαγορεύει την όποια οικονομική απαίτηση, δένοντας έτσι χειροπόδαρα τους εργαζόμενους για οποιαδήποτε βελτίωση των όρων επιβίωσής τους.

Ακόμα και τη χορήγηση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, ενός επιδόματος που το είχαμε θεσμοθετημένο από τις προηγούμενες ΣΣΕ κι εδώ και σχεδόν 9 χρόνια μάς το στερούν βάζοντας διάφορες προφάσεις, το θέτει η διοίκηση και η κυβέρνηση - τόσο η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η τωρινή της ΝΔ - ως "ευχή"», τονίζει το Σωματείο, που καλεί σε «έναν κοινό αγώνα με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να καταργηθεί όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο όλων των κυβερνήσεων, που διαχρονικά μας "μαυρίζουν" τη ζωή. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να απομονώσουμε αντιλήψεις που καλλιεργεί η ηγεσία της Ομοσπονδίας μας, της ΠΟΘΑ, αλλά και κάποιων σωματείων, που βασίζονται στην ηττοπάθεια και στη λογική του "εφικτού", το οποίο καθορίζουν οι νόμοι και η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική της "δημοσιονομικής στενότητας". Με άλλα λόγια, "σφιγμένο ζωνάρι" μόνο για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους συνταξιούχους και μύρια δώρα για τους μεγαλοεργοδότες και τους εφοπλιστές», αναφέρει το Σωματείο, που καταλήγει τονίζοντας πως «οι πιο σημαντικοί αγώνες είναι μπροστά μας».

Στην παράσταση, σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύουν ο Ταξιάρχης Χάνος και ο Χρήστος Στέργιογλου, πλαισιωμένοι από πολυπληθή θίασο ηθοποιών και χορευτών.

Ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, απηυδισμένοι από τη διαφθορά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, στην οποία έχει περιέλθει η πόλη, φεύγουν για να βρουν τον Τηρέα, τώρα πια Εποπα, κάποτε άνθρωπο, τώρα πια τσαλαπετεινό, για να μάθουν από αυτόν και τα άλλα πουλιά - που πετούν ψηλά και ίσως γνωρίζουν - αν υπάρχει κάποιος τόπος ειρηνικός να πάνε να ζήσουν εκεί... Ο Αριστοφάνης έγραψε τους «Ορνιθες» το 414 π.Χ., στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, και μέσα από το έργο του ασκεί οξύτατη κριτική στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και στον τρόπο που λειτουργούσε. Αν και η σάτιρα συνδέεται άμεσα με τον τόπο και τον χρόνο γραφής, η ευρηματική μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη κατορθώνει να μεταφέρει το κείμενο στο σήμερα και να το αποδώσει μέσα από έναν λόγο τολμηρό και επίκαιρο.