Την περασμένη Κυριακή 29 Μάρτη στο πάρκο Γουδή έγινε εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, Ηλ. Αργυριάδη, Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση, που εκτελέστηκαν στις 30 Μάρτη του 1952. Τη διοργάνωσαν οι Τομεακές Οργανώσεις Α' Αθήνας - Γαλατσίου και Ανατολικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ μαζί με τις αντίστοιχες Οργανώσεις της ΚΝΕ. Στην εκδήλωση μίλησε ο Στέφανος Λουκάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ χαιρέτισε η Μαργαρίτα Καλούμενου, κόρη του Νίκου Καλούμενου. Σήμερα παρουσιάζουμε αποσπάσματα από τις ομιλίες.

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του στάθηκαν όρθιοι μπροστά στο απόσπασμα. Δεν ήθελαν να τους δέσουν τα μάτια, για να φύγουν παίρνοντας μαζί τους το τελευταίο γι' αυτούς γλυκοχάραμα τ' αυγερινού και την ανατολή του ήλιου της Ελλάδας και του κόσμου. Την ανατολή του μέλλοντος της εργατικής τάξης, για την οποία έδωσαν τη ζωή τους.

Ολοι μας, μα ιδιαίτερα η νέα γενιά πρέπει να ξέρει και να θυμάται ότι δολοφόνοι του Μπελογιάννη και των συντρόφων του ήταν η κεφαλαιοκρατία της Ελλάδας, το Παλάτι, οι Αμερικάνοι, η κυβέρνηση του «κεντρώου» Πλαστήρα.

Ο Μπελογιάννης πέρασε στο πάνθεον των λαϊκών ηρώων με τη θυσία του, γιατί έκανε το καθήκον του έως το τέλος. Ηξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του, με μια δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ και των ιδεών του, αλλά έφτασε συνειδητά μέχρι το εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Μπελογιάννης εξέφρασε την ανάγκη να υπάρχει και να δρα το ΚΚΕ σε όλες τις συνθήκες, νόμιμες και παράνομες, αντιπαλεύοντας το δήθεν «ιερό και όσιο» της αστικής νομιμότητας. Η σταθερή επιμονή του ΚΚΕ, να ενισχύει τη δουλειά του για την ανασυγκρότηση των χτυπημένων παράνομων Κομματικών του Οργανώσεων, επικρίνεται ως τα σήμερα από τους οπορτουνιστές. Γιατί οδηγούσε λένε στον άσκοπο χαμό στελεχών του Κόμματος και στην απομόνωσή του από τις πλατιές μάζες των ΕΑΜιτών. Είναι αυτοί που δεν ήθελαν και δε θέλουν να υπάρχει και να δρα το ΚΚΕ ως επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Κάποιοι, μπορεί ακόμη και να γράφουν, τιμώντας τάχα τον Νίκο Μπελογιάννη ως πρόσωπο, μακριά, έξω και ενάντια σ' αυτό για το οποίο θυσιάστηκε, την ιδεολογία του, το Κόμμα του, το ΚΚΕ. Τους αφήνουμε στην περιφρόνηση της εργατικής τάξης.

Σήμερα, η ταξική πάλη μπορεί να μην έχει θυσίες σαν του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Απαιτεί, όμως, θυσίες από τις «ατομικές υποχρεώσεις» του τρόπου ζωής μιας άχαρης καπιταλιστικής καθημερινότητας, που πασχίζει να επιβάλει ως πραγματικότητα ατομικά πρότυπα και αξίες, έτσι που να ορθώνονται εμπόδια στην οργανωμένη δράση. Βάζει διλήμματα που ωθούν στην ατομική αναζήτηση καλύτερων ημερών που υπάρχουν για τους λίγους, τους αστούς, ενώ είναι άπιαστο όνειρο για το λαό. Οπλιζόμαστε με την ίδια αυτή δύναμη της πίστης στο Κόμμα και στη νίκη στις σημερινές συνθήκες της ταξικής πάλης.

Πολλές φορές μάς ρωτούν πώς άντεξε στην πορεία του χρόνου το Κόμμα μας, ενώ τ' άλλα κόμματα, αστικά και μικροαστικά, έρχονται και παρέρχονται, διαλύονται, δημιουργούνται νέα.

Είναι δύσκολο, αδύνατο να το καταλάβουν άνθρωποι που βολεύονται στον καπιταλισμό. Είναι αυτοί που κάνουν τα πάντα για να μη γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας, όπως οι αστοί, τα κόμματά τους, αλλά και οι κάθε λογής οπορτουνιστές που πλασάρουν «αριστερές ιδέες» υποστυλώνοντας τα θεμέλια του συστήματος.

H ύπαρξη και η δράση του ΚΚΕ είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη της εργατικής τάξης. Από τη δική της ανεξάντλητη δύναμη αντλεί τη δική του ζωή και ύπαρξη το Κόμμα. Και η εργατική τάξη υπάρχει και θα υπάρχει, γιατί η εργατική δύναμη παράγει τον πλούτο.

Και αφού υπάρχει και θα υπάρχει εργατική τάξη, θα υπάρχει και θα δρα και το Κόμμα της ως οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία της για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, κάνοντας το άλμα του περάσματος από την παλιά και ιστορικά ξεπερασμένη εκμεταλλευτική κοινωνία στη νέα, στηριγμένο στην επιστημονική κοσμοθεωρία για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Και ακριβώς όλ' αυτά είναι που συγκροτούν τις αξίες των κομμουνιστών, την πίστη και τη συνείδησή τους. Αυτή η πίστη και η συνείδηση ήταν που δημιούργησαν την ανεξάντλητη δύναμή τους να αντικρίζουν αλύγιστοι, ήρεμοι, το εκτελεστικό απόσπασμα των αστών και του κράτους τους, γιατί η εκτέλεση δεν μπορούσε να σκοτώσει την πεποίθηση ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, ότι η κοινωνία για την οποία αγωνίστηκαν δίνοντας και τη ζωή τους είναι νομοτελειακά η προοπτική της Ιστορίας.

Αυτή η πίστη και η συνείδηση δεν μπορεί να εκτελεστεί, να δολοφονηθεί, να σκοτωθεί γιατί ήταν, είναι και θα είναι ζωντανή για πάντα.

Σήμερα το Κόμμα μας αγωνίζεται εξοπλισμένο με το Πρόγραμμά του που ψήφισε στο 19ο Συνέδριό του για να οργανωθεί η εργατική, η λαϊκή αντεπίθεση, σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ρότα, να οργανωθεί η λαϊκή συμμαχία για την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, από τώρα, μέσα από τους αγώνες πρέπει να προετοιμάζουν και να προετοιμάζονται για την προοπτική της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Στο κίνημα, προκειμένου να έχει αποτελέσματα χρειάζεται να υπάρχει ξεκάθαρη αντίληψη για την αιτία των προβλημάτων, για τους υπαίτιους, τον πραγματικό αντίπαλο που δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά το κεφάλαιο, η εξουσία του, οι έξωθεν της χώρας σύμμαχοί τους, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Πρωτοστατούμε στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης προτάσσοντας την αναγκαιότητα κάλυψης όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης, την κατάργηση όλου του αντεργατικού αντιλαϊκού πλαισίου, την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας που απαιτεί αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο, την εξουσία τους.

Και χρειάζεται ένα πανίσχυρο ΚΚΕ, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές, παντού όπου ζουν και δουλεύουν οι άνθρωποι του μόχθου.

Σ' αυτό το καθήκον καλούμαστε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας καθένας από το δικό του μετερίζι. Εχοντας παρακαταθήκη τη ζωή, τη δράση και τη θυσία του Νίκου Μπελογιάννη.

«Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος, Αργυριάδης. Εκτελέστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση το 1952, 30 του Μάρτη Κυριακή στις 4 το ξημέρωμα, επειδή ήταν αγωνιστές του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Τι προηγήθηκε:

1. Προπολεμικά: Το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ανάπτυξή του, ανάμεσα στον ελληνικό λαό, με περιόδους παραγκωνισμών, κατατρεγμών, εξοριών. Τότε είχαν ξεκινήσει τη δράση τους και οι τέσσερις εκτελεσμένοι που τιμάμε σήμερα.

2. Πόλεμος, κατοχή, Εθνική Αντίσταση: Και τότε συνέχισαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και στα βουνά με το ΕΑΜ.

3. Δεκεμβριανά: Η τεράστια δύναμη του Κομμουνιστικού Κόμματος οδηγήθηκε ύπουλα στη γνωστή σύγκρουση με την κυβέρνηση, με στόχο να παραγκωνιστεί.

4. Εμφύλιος: Κι ο καθένας από τους 4, όπως κι όλοι οι άλλοι κομμουνιστές, στο δικό του πόστο, πολεμούν με σκοπό να διατηρηθεί η δύναμη του Κόμματος στον ελληνικό χώρο.

5. Τελικά θέσανε το ΚΚΕ, εκτός νόμου!

Ομως το Κομμουνιστικό Κόμμα συνέχισε να υπάρχει. Και, αναπόφευκτα, ανέπτυξε την παράνομη δράση του. Γιατί η ύπαρξή του και η δράση του είναι η ίδια η ανάγκη των καταπιεσμένων και των εργαζομένων που πολεμάνε ενάντια στην εκμετάλλευση που ασκείται πάνω τους από τη διαρκώς ανερχόμενη πλουτοκρατία. Τότε οργανώθηκε, σκόπιμα, η δίκη Μπελογιάννη.

Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος, Αργυριάδης και αργότερα Πλουμπίδης και άλλοι σπουδαίοι αγωνιστές του Κομμουνιστικού Κόμματος στήθηκαν μπροστά στα ντουφέκια της δουλικής ελληνικής κυβέρνησης.

Παρ' όλα αυτά, επί εκατό συνεχώς χρόνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ζει και αγωνίζεται πάντα για τα ίδια ιδανικά.

Κι εμείς οι κομμουνιστές θα στεκόμαστε πάντοτε αιώνια απτόητοι, με πείσμα, με σθένος, όπως και οι παλιοί αγωνιστές απέναντι στα ντουφέκια τους (μαζί μας ζούνε και μας δυναμώνουν και μας μεταδίδουν την πίστη για να αντέχουμε) και θα είμαστε ο μόνος κίνδυνος γι' αυτούς που μας εκμεταλλεύονται. Το ξέρουν καλά γι' αυτό μας φοβούνται. Ο κομμουνισμός είναι η δύναμη του λαού, των λαών όλων, της Ανθρωπότητας».