Eurokinissi

Η πρόσφατη διαμαρτυρία των πλημμυροπαθών ενάντια στα «σχέδια ανασυγκρότησης» της περιοχής βρήκε απέναντι τα ΜΑΤ

Ο σχεδιασμός αυτός περιλαμβάνει:

• Τη διαχείριση των νερών με στόχο την παραπέρα εμπορευματοποίηση, το ακόμα πιο ακριβό νερό - εμπόρευμα για τα νοικοκυριά και τους αγρότες.
• Την «αλλαγή» στις καλλιέργειες, στο όνομα της «εξοικονόμησης νερού», που πετάει εκτός παραδοσιακούς βιοπαλαιστές καλλιεργητές και ενισχύει τους μεγαλοπαραγωγούς. Επίσης αλλαγές στη χρήση γης, για κάθε είδους επιχειρηματικά σχέδια μεγάλων ομίλων, κυρίως της «πράσινης ανάπτυξης».
• Το μοίρασμα νέων πακέτων από το Ταμείο Ανάκαμψης σε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες.
• Νέα χαράτσια με τη μορφή της υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης, όπως και απαλλαγή του κράτους από κάθε ευθύνη προστασίας του λαού.

Στον σχεδιασμό της κυβέρνησης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων «βάζουν πλάτη» όλα τα κόμματα του συστήματος, ιδιαίτερα τα κόμματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η πλειοψηφία των τοπικοδιοικητικών αρχών, με μπροστάρη βέβαια την περιφερειακή αρχή.

Ολοι τους συμφωνούν στην ουσία και την κατεύθυνση των παρεμβάσεων, και όταν εκφράζουν ορισμένες «ενστάσεις» αυτές αφορούν θέματα διαδικασίας, προσώπων, διασφάλισης κονδυλίων και ταχύτητας υλοποίησης του «σχεδίου ανασυγκρότησης».

Στο «στρατηγικό σχέδιο ανασυγκρότησης» της Θεσσαλίας το οποίο περιγράφεται στην έκθεση της ολλανδικής εταιρείας προβάλλεται η «αρχή της αναλογικότητας» για τον σχεδιασμό των παρεμβάσεων. Δηλαδή ότι ο βαθμός και ο τρόπος αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών θα καθορίζονται από τη ζυγαριά κόστους - οφέλους για το κράτος και τους ομίλους.

Για το σύνολο των έργων και των δράσεων που προτείνονται, αναφέρεται ρητά ότι το κριτήριο θα είναι αν το οικονομικό κόστος θα είναι μικρότερο από το οικονομικό όφελος που προκύπτει, ή από τα οικονομικά στοιχεία που θα προστατεύει το έργο!

Τονίζεται ακόμα ότι «το παρόν master plan έχει αναπτύξει μια στρατηγική που μπορεί να εφαρμοστεί στο συντομότερο δυνατό χρονικό πλαίσιο (...) Χωρίς να γίνονται υπερβολές στο κόστος κατασκευής».

Ακόμα, το σύνολο των έργων και των υποδομών που προτείνονται εντάσσονται «στις πολιτικές και τις προτεραιότητες για κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της περιοχής», που σημαίνει προώθηση των επιχειρηματικών σχεδίων πάνω στο έδαφος της καταστροφής, εφαρμογή των Οδηγιών και αποφάσεων της ΕΕ και της ΚΑΠ, της πολιτικής δηλαδή και των αναδιαρθρώσεων που έχουν οδηγήσει στη χειροτέρευση της ζωής του λαού.

Στο ολλανδικό σχέδιο προτείνονται έργα αποσπασματικής διαχείρισης των πλημμυρών, με κατασκευή κυρίως φραγμάτων ανάσχεσης, αντί για ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτων, χειμάρρων, ρεμάτων, ποταμών κ.λπ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πλαίσιο των κοινοτικών Οδηγιών της «πράσινης μετάβασης» απορρίπτονται ως ακριβά και ακατάλληλα τα μεγάλα φράγματα άνω των 20 μ., οι ταμιευτήρες και τα σχετικά υδροηλεκτρικά έργα πολλαπλού σκοπού (ύδρευσης, άρδευσης, παραγωγής Ενέργειας). Σε αυτήν τη λογική κινούνταν και η πρώτη έκθεση της «HVA», τον Νοέμβρη.

Για τις πεδινές περιοχές αναφέρει ότι «οι υποδομές θα αποτελούνται κυρίως από αναχώματα ποταμών, καθώς και από δευτερεύοντα εσωτερικά αναχώματα που θα λειτουργούν ως αντίσταση σε περίπτωση ρήξης των αναχωμάτων των ποταμών ή πολύ έντονης χερσαίας πλημμύρας». Για την ώρα πάντως δεν υπάρχουν καν αναχώματα, αφού παραμένουν κατεστραμμένα από τον «Daniel».

Η έκθεση της ολλανδικής εταιρείας θεωρεί πως αν και η Θεσσαλία αποτελεί μία από τις περιοχές με τον μεγαλύτερο κίνδυνο πλημμύρας, πρέπει να γίνει αποδεκτό ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος! Σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Δεδομένου ότι δεν είναι δυνατό να προστατευτούν πλήρως όλες οι περιοχές, όπως περιοχές με λίγους κατοίκους ή περιοχές με μεμονωμένες εγκαταστάσεις, αυτές έχουν προοριστεί για ζώνες ελεγχόμενης πλημμύρας σε περίπτωση ακραίων φαινομένων».

Ουσιαστικά, κομμάτι του λαού των πληγεισών περιοχών σπρώχνεται είτε να αποδεχτεί ότι θα «πνίγεται» ανά 2-3 χρόνια, είτε να αφήσει το σπίτι και τη γη του. Είναι ακόμα ένας δρόμος συγκέντρωσης της αγροτικής παραγωγής και διαμόρφωσης προϋποθέσεων για άλλες επενδύσεις (φωτοβολταϊκά κ.ά.).

Συνολικά, το «Στρατηγικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας - φράγματα, υποδομές και έργα υδρονομίας», που παρουσίασε η κυβέρνηση πριν από μερικούς μήνες, περιλαμβάνει έργα που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, και οπωσδήποτε με ολοκληρωμένο σχέδιο και όχι αποσπασματικό χαρακτήρα, όπως γίνεται μέχρι σήμερα.

Πολλά από αυτά είχαν εξαγγελθεί και στο παρελθόν αλλά έμειναν στα χαρτιά, με τραγικά αποτελέσματα για τον λαό της Θεσσαλίας.

Το «σχέδιο ανασυγκρότησης» προωθεί επίσης την παραπέρα εμπορευματοποίηση του νερού. Υλοποιώντας όσα προβλέπονται στο master plan των Ολλανδών και πατώντας στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων, η σημερινή της ΝΔ, με τον φερετζέ της «εξοικονόμησης υδάτινων πόρων», της αντιπλημμυρικής προστασίας και των «μόνιμων λύσεων» στην άρδευση, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης με τον νόμο που ψήφισε πριν λίγους μήνες για τη δημιουργία Ανώνυμης Εταιρείας (ΟΔΥΘ ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το σύνολο των υδάτων της Θεσσαλίας, με στόχο να γίνει «πιλότος» για όλες τις Περιφέρειες της χώρας.

Σε αυτήν εκχωρούνται όλες οι αρμοδιότητες: Από τη στρατηγική της διαχείρισης, την εκπόνηση μελετών και κατασκευής έργων, την παρακολούθηση της ποιότητας και της ποσότητας των υδάτων, της έρευνας, μέχρι τον έλεγχο και την εφαρμογή των αντιλαϊκών Οδηγιών της ΕΕ για το νερό, την «πράσινη» και «ευφυή» γεωργία, που θα επιταχύνει το ξεκλήρισμα των βιοπαλαιστών αγροτοκτηνοτρόφων (βλ. και σελ. 20).

Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο: «Ανασυγκρότηση» υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, όπως είναι το σχέδιο κυβέρνησης - Περιφέρειας με τη στήριξη και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, ή σύγκρουση με αυτόν τον σχεδιασμό και κλιμάκωση του οργανωμένου αγώνα για να ανοίξει ο δρόμος της ανασυγκρότησης με κριτήριο τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων βιοπαλαιστών της πόλης και της υπαίθρου;

Αυτοί που «έπνιξαν» τη Θεσσαλία, και τώρα υπόσχονται «ανασυγκρότηση» με τα υλικά της ίδιας πολιτικής που μας έφερε ως εδώ, κοροϊδεύουν και προκαλούν τον λαό, που δεν πρέπει να έχει καμία προσδοκία και καμία εμπιστοσύνη στους συνένοχους της καταστροφής.

Σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής πορείας για τη Θεσσαλία και όλη τη χώρα, προς όφελος του λαού και των σύγχρονων αναγκών του. Υπάρχουν όλα τα αναγκαία μέσα, η γνώση, το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό για να υπάρξει οργανωμένο σχέδιο διαχείρισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, για να μπορέσει να ζήσει ο λαός στον τόπο του με αξιοπρεπές εισόδημα, με συνδυασμένη κάλυψη των κοινωνικών του αναγκών.

Η περιοχή της Θεσσαλίας έχει σοβαρά παραγωγικά πλεονεκτήματα για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας προς όφελος των βιοπαλαιστών αγροτών, της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Με την κατασκευή των αναγκαίων έργων εξασφάλισης επάρκειας νερού στη Θεσσαλία θα άλλαζε η κατάσταση. Με την αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων θα αναπτυσσόταν η παραγωγή τροφίμων, καλύπτοντας τις λαϊκές ανάγκες με εγχώρια ποιοτικά και φτηνά προϊόντα, θα βελτιωνόταν η σχέση φυτικής - ζωικής παραγωγής με την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, θα παράγονταν πρώτες ύλες για τη μεταποιητική βιομηχανία.

Συνολικότερα, θα συνέβαλλε όχι μόνο στην αύξηση των παραγόμενων φυτικών και ζωικών προϊόντων, αλλά γενικότερα στην πολύμορφη βιομηχανική ανάπτυξη, στη βελτίωση των όρων ζωής, στην αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Θα εξασφάλιζε επιπλέον φτηνή ηλεκτρική ενέργεια, με την κατασκευή και λειτουργία υδροηλεκτρικών σταθμών.

Μαζί λοιπόν με τη διεκδίκηση για να αποκατασταθεί ολόκληρη η περιοχή, για να συνεχίσουν να ζουν και να παράγουν στον τόπο τους οι αγρότες, οι εργαζόμενοι που έμειναν άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι που είδαν να μειώνεται το εισόδημά τους, είναι ανάγκη να μπει πιο αποφασιστικά και πιο μαζικά στο στόχαστρο της εργατικής - λαϊκής πάλης ο πραγματικός ένοχος γι' αυτήν την τεράστια καταστροφή.

Και ο ένοχος δεν είναι άλλος από μια κοινωνική οργάνωση, ένα κοινωνικό - οικονομικό - πολιτικό σύστημα που θυσιάζει τις ανάγκες του λαού, ακόμα και την ανάγκη του να ζει προστατευμένος από τις φυσικές καταστροφές, στον βωμό της κερδοφορίας των λίγων.

Ο ένοχος είναι το εχθρικό για το λαό κράτος, γιατί είναι φτιαγμένο να υπηρετεί μια χούφτα παράσιτα, εκμεταλλευτές του μόχθου των ανθρώπων.

Γιατί όταν η ίδια η οργάνωση της παραγωγής έχει ως κριτήριο το κέρδος, τότε είναι αδύνατη η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των προβλημάτων πολιτικής προστασίας. Γιατί όταν συνολικά η οικονομία λειτουργεί με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και η κρατική πολιτική χαράσσεται με βάση τις εκάστοτε ανάγκες ενίσχυσης αυτής της κερδοφορίας, τότε υπονομεύεται η δυνατότητα σχεδιασμού για τη συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των κοινωνικών αναγκών.

Η ζωή επιβεβαιώνει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής. Στον δρόμο για μια κοινωνία όπου η ζωή δεν θα κοστολογείται, αλλά θα μπαίνει στο επίκεντρο η ικανοποίηση όλων των αναγκών του λαού, η προστασία της ζωής και της περιουσίας του, του περιβάλλοντος όπου ζει.

Με μια διαφορετική οικονομική και κοινωνική οργάνωση, τον σοσιαλισμό, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, με τον πλούτο στα χέρια αυτών που τον παράγουν, με ανάπτυξη που θα έχει αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών και κοινωνικών αναγκών.

Ο οργανωμένος αγώνας για πλήρη προστασία και αποκατάσταση της ζωής και του εισοδήματος του λαού είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσει ο λαός τη ζωή που του αξίζει. Σε αυτόν τον δρόμο συνεχίζουμε!