Οι εκτιμήσεις των Θέσεων για το 18ο Συνέδριο σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις στην οικονομία, στην πολιτική και την κατάσταση της εργατικής τάξης επιβεβαιώνονται και στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας.

Ενισχύεται η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Στον ιδιωτικό τομέα υγείας κυριαρχούν 4-5 μονοπωλιακοί όμιλοι π.χ. όμιλος «Marfin» της αραβικής «Dubai Financial» («Υγεία» - «Μητέρα»), ο γερμανικός «Asklepios» («Ιατρικό») ο ολλανδικός «Eureko», ο όμιλος «Euromedica», «Βιοϊατρικής» κλπ.

Βασικός μοχλός ενίσχυσης αυτής της τάσης αποτελούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Προωθούν την επιχειρηματική δράση και στα δημόσια νοσοκομεία, τη λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, τις ΣΔΙΤ, τη μείωση των παροχών υγείας από τα ασφαλιστικά ταμεία. Προωθούν την αφαίρεση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων του κλάδου και τη συνεχή αύξηση της εκμετάλλευσής τους. Στη συγκυρία της οικονομικής κρίσης, η επίθεση στα πιο θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων και οι συνέπειες από την ασκούμενη πολιτική του ευρωμονόδρομου θα είναι ακόμη μεγαλύτερης έντασης.

Πιο συγκεκριμένα, θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα η καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος και των ασφαλιστικών ταμείων για υπηρεσίες υγείας (ήδη οι εργαζόμενοι πληρώνουν 7 δισ. ευρώ κάθε χρόνο από την τσέπη τους). Η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων κινδυνεύει να στερηθεί βασικά δικαιώματα, σε όλο το φάσμα των αναγκαίων υπηρεσιών υγείας (Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας - ΕΚΑΒ - νοσοκομειακή περίθαλψη - φάρμακο - Μονάδες Εντατικής Θεραπείας - Πρόνοια). Επιπλέον σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους του κλάδου, είναι χαρακτηριστικό ότι η εντατικοποίηση της εργασίας, λόγω της έλλειψης προσωπικού, έχει ήδη δημιουργήσει συνθήκες εργασίας - νοσηλείας στο όριο της επικινδυνότητας, για εργαζόμενους και ασθενείς. Μπροστά στην επερχόμενη οικονομική κρίση αυξάνονται ήδη οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, η εφαρμογή των ευέλικτων σχέσεων εργασίας και της διευθέτησης του χρόνου εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η όξυνση των παραπάνω προβλημάτων και οι επιπτώσεις από την κρίση διαμορφώνουν μία αντιφατική κατάσταση για το εργατικό κίνημα. Από τη μία αυξάνεται ο κίνδυνος της υποχώρησης και του συμβιβασμού των εργαζομένων κάτω από την αύξηση των προβλημάτων, την εργοδοτική τρομοκρατία. Σε αυτές τις συνθήκες βρίσκει πιο πρόσφορο έδαφος ο συντεχνιασμός και ο οπορτουνισμός, που τάζει άμβλυνση των συνεπειών. Συνεχίζει να καλλιεργεί την αυταπάτη της αρμονικής συνύπαρξης του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα υγείας, σε συνθήκες επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Από την άλλη όμως και παράλληλα αυξάνεται και η αγανάκτηση των εργαζομένων, η συνειδητοποίηση των πραγματικών αιτιών των προβλημάτων, διαμορφώνοντας σημαντικές δυνατότητες για τη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων, για την εκδήλωση της πολιτικής αντεπίθεσης του ΚΚΕ.

Η μετατροπή της δυνατότητας σε πραγματικότητα προϋποθέτει καταρχήν την ένταση της προσπάθειας για αυτοτελή μαζική ιδεολογική και πολιτική ζύμωση, συνολική αντιπαράθεση με τη στρατηγική της αστικής τάξης, ανάδειξη της αναγκαιότητας της λαϊκής συμμαχίας, προβολή της επικαιρότητας του σοσιαλισμού.

Ομως πέρα απ' αυτή την προσπάθεια κρίσιμο ζήτημα παραμένει η έκβαση της πάλης με τον οπορτουνισμό για τον προσανατολισμό της δράσης του εργατικού κινήματος τόσο στο χώρο της υγείας, όσο και γενικότερα. Χωρίς ουσιαστική εξειδίκευση της γενικής πολιτικής γραμμής, χωρίς σχεδιασμένη καθημερινή δράση, που θα υπηρετεί τη στρατηγική του Κόμματος, δεν μπορεί να κερδηθεί η σημαντική μάχη του προσανατολισμού του κινήματος.

Η παραπέρα επεξεργασία ριζοσπαστικών στόχων πάλης που σηματοδοτούν την ανάγκη σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων και η μαχητική διεκδίκησή τους ανοίγει το δρόμο για τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων τόσο στους εργαζόμενους και φοιτητές - σπουδαστές του κλάδου, όσο και στη λαϊκή οικογένεια. Συσπείρωση που κινείται σε γραμμή όξυνσης της ταξικής πάλης και όχι διαχείριση - άμβλυνση των συνεπειών της κρίσης (π.χ. κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα υγείας - πρόνοιας, άμεση κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς για τον κλάδο υγείας κ.ά.).

Επίσης με κοινωνικοταξικά κριτήρια, αλλά και με μεγαλύτερη επιμονή και εξειδίκευση χρειάζεται να παρέμβουμε στα τμήματα των εργαζομένων στα οποία αντικειμενικά διαμορφώνονται οι υλικοί όροι που τους ωθούν στη συμμετοχή στο ΑΑΔΜ. Στο χώρο της υγείας η συντριπτική πλειοψηφία του νοσηλευτικού προσωπικού και οι νέοι μισθωτοί γιατροί χρειάζεται να μπουν πιο ειδικά και πρακτικά στον προσανατολισμό μας.

Τέλος, το ζήτημα της οικοδόμησης αναδεικνύεται στις Θέσεις ως βασική αδυναμία του Κόμματος. Σε ένα βαθμό η αδυναμία αυτή συνδέεται με την έλλειψη επιμονής και προσανατολισμού από τις δυνάμεις μας στην αναβάθμιση των δεσμών μας με την εργατική τάξη. Η προσπάθεια σταθεροποίησης των δεσμών και η συνεχής πολιτική - ιδεολογική στήριξη αρκετών πρωτοπόρων εργαζομένων που συγκρούονται ήδη ανοιχτά με την εργοδοσία πρέπει να αποτελέσει την προτεραιότητά μας για το ξεπέρασμα αυτής της αδυναμίας. Η στήριξη πρέπει να είναι συνεχής και όχι ευκαιριακή - περιορισμένη στις καμπές της ταξικής πάλης (π.χ. απεργίες - απολύσεις). Ετσι θα διευρύνεται στην πράξη ο μάχιμος ταξικός πόλος, ο οποίος θα παρακινεί στη δράση και νέα τμήματα των εργαζομένων και θα προχωρά η ισχυροποίηση του Κόμματος στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η προμετωπίδα του 18ου Συνεδρίου μας χαρακτηρίζει το συνέδριο αυτό συνέδριο αντεπίθεσης. Νομίζω ότι αυτός ο στόχος για ένα τέτοιο συνέδριο είναι αντίστοιχος με τις σημερινές ανάγκες δράσης του Κόμματός μας για να μπορέσουμε και να αποκρούσουμε την ολομέτωπη και πολύπλευρη επίθεση που δεχόμαστε από τον ταξικό αντίπαλο, την αστική τάξη, από τον οπορτουνισμό και από τα ενεργούμενα του κεφαλαίου, αλλά και ταυτόχρονα για να μπορέσουμε επιθετικά, πειστικά, να προωθήσουμε τη γραμμή και τη στρατηγική του Κόμματός μας. Είναι γεγονός ότι και οι δυο εισηγήσεις της ΚΕ προς το Συνέδριό μας, μας εξοπλίζουν σημαντικά και γι' αυτό συμφωνώ μ' αυτές.

Για να γίνουμε όμως κόμμα αντεπίθεσης, είναι ανάγκη πρώτα απ' όλα εμείς οι κομμουνιστές ατομικά και συλλογικά, ως μέρος του συνολικού κομματικού οργανισμού, να γίνουμε κομμουνιστές αντεπίθεσης. Να γίνουμε δηλαδή ιδεολογικά, οργανωτικά, πολιτικά, θεωρητικά και πρακτικά ικανοί να ανταποκριθούμε σ' ένα τέτοιο καθήκον σε κάθε πόστο, σε κάθε χώρο.

Πρέπει δηλαδή, όσον αφορά σε μας τους εκπαιδευτικούς, να κατακτήσουμε την ικανότητα να δουλεύουμε με τη στρατηγική του Κόμματός μας και μέσα στην τάξη με τους μαθητές και στο γραφείο και στο σύλλογο με τους συναδέλφους, αλλά και με τους γονείς και στο γενικότερο περίγυρό μας.

Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ικανοί όχι μόνο να αποκαλύπτουμε το σχολείο της ανταγωνιστικότητας - βαρβαρότητα, της στρατηγικής του κεφαλαίου, αλλά και να αντιπαραθέτουμε στο σχολείο αυτό το λαϊκό σχολείο, το σχολείο που θα υπηρετεί και θα υπηρετείται από τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.

Αυτό σημαίνει πως πρέπει να 'χουμε την ικανότητα να αποδείχνουμε πώς συνδέονται οι εκπαιδευτικές πολιτικές, τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία με τις γενικότερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με τη στρατηγική του κεφαλαίου, την ανταγωνιστικότητα, την ασύδοτη και ανεμπόδιστη κερδοφορία του. Να 'χουμε την ικανότητα να θέτουμε στόχους παρεμπόδισης, αποτροπής και ανατροπής των επιμέρους και γενικότερων αντιλαϊκών εκπαιδευτικών πολιτικών στην προοπτική του λαϊκού σχολείου της λαϊκής εξουσίας.

Πρέπει να γίνουμε ικανοί να αποκαλύπτουμε πως θέλει το σύστημα να μας χειραγωγεί και να μας κάνει υποχείριους του, θύτες της ανταγωνιστικότητας, για να «διαπαιδαγωγούμε» τους μαθητές αυριανούς εργάτες, με τα «ιδανικά», τις απαξίες της ανταγωνιστικότητας, της καταρτισιμότητας, της απασχολησιμότητας, της εκπαιδευσιμότητας, της ασφαλισιμότητας, της επιβιωσιμότητας, με τα «ιδανικά» του Ευρωπαίου Πολίτη της συναίνεσης, της υποταγής, της χειραγώγησης, του πειθαναγκασμού, με τη βαρβαρότητα της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, της ευελιξίας της εργασίας κλπ. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να γίνουμε ικανοί να αποκαλύπτουμε πως είμαστε και πως γινόμαστε θύματα της ανταγωνιστικότητας, με την επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντια σε όλα τα δικαιώματά μας, ενάντια στο βιοτικό μας επίπεδο.

Την ίδια στιγμή επίσης πρέπει να γίνουμε ικανοί να προβάλλουμε την ανάγκη για άμεση απειθαρχία σ' αυτές τις επιδιώξεις του συστήματος και να αναδείχνουμε τη συνολική εναλλακτική λύση και διέξοδο από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Να αποδείχνουμε ότι όλος ο πλούτος δημιουργείται από την εργατική τάξη και τον δικαιούνται οι εργάτες, όλοι οι εργαζόμενοι, όχι μόνο γιατί τον παράγουν, αλλά και γιατί είναι εκείνη η κοινωνική δύναμη που ιστορικά επωμίζεται το ρόλο να δώσει συνέχεια στην εξέλιξη της κοινωνίας. Σε αυτήν την προοπτική θα πρέπει να θέτουμε αιτήματα και για την παιδεία και για το βιοτικό μας επίπεδο, αντίστοιχα με τις σύγχρονες ανάγκες μας, κάνοντας σαφές ότι επιδιώκουμε να πετύχουμε την όποια κατάκτηση και σήμερα, αλλά και ότι ταυτόχρονα η όποια κατάκτηση, αν δε συνδέεται με την προοπτική γενικότερων αλλαγών και κοινωνικών ανατροπών, θα 'ναι πάντα επισφαλής και έρμαιο των κάθε φορά συσχετισμών δυνάμεων και συγκυριών.

Η σημερινή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος μας προσφέρει πρόσθετα χειροπιαστά επιχειρήματα για να αποδείξουμε ότι και τα πλούτη του κεφαλαίου τα πληρώνει ο εργάτης από την υπεραξία που του κλέβει ο ατομικός και ο συλλογικός καπιταλιστής, αλλά και την κρίση του συστήματος πάλι την πληρώνει ο εργάτης, με τις απολύσεις, την ανεργία, την ανέχεια, τη δυστυχία και όχι σπάνια ακόμα πιο επώδυνα και με πολέμους. Και όλα τούτα να τα δείχνουμε με στοιχεία ότι συμβαίνουν και θα συμβαίνουν επειδή υπάρχει και για όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα και μαζί του η κύρια αντίθεσή του, η αντίθεση της κοινωνικοποίησης της παραγωγής από τη μια, αλλά και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής που επιτρέπει και επιβάλλει την ιδιοποίηση των προϊόντων της κοινωνικοποιημένης παραγωγής από την άλλη. Ετσι τώρα μπορούμε να αποδείχνουμε πιο χειροπιαστά τα όρια του σημερινού εκμεταλλευτικού συστήματος και την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Τέλος, το κλειδί για να φθάσουμε σ' αυτές τις αναγκαίες κοινωνικοοικονομικές ανατροπές, είναι το ΑΑΔΜ. Είναι πρώτιστη ευθύνη να το κατανοήσουμε, πρώτα και κύρια, εμείς οι ίδιοι βαθιά αυτό το μέτωπο, για να μπορούμε, με τη σειρά μας, να συμβάλουμε και στην αναγκαία, ευρύτερη κατανόηση της αναγκαιότητας αυτού του κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Ευθύνη μας είναι και στο χώρο μας να συμβάλουμε στο χτίσιμο αυτού του μετώπου, ενισχύοντας την αρτηρία αυτού του μετώπου που είναι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Και η αναγκαιότητα αυτή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη και επείγουσα γιατί η παιδεία και η εκπαίδευση έχει βαρύνοντα ρόλο και από την άποψη της καθημερινής ενασχόλησης μ' αυτήν εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και από την άποψη της διαπάλης των ιδεών που σχετίζονται με το σήμερα και με το αύριο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης. Εδώ υστερούμε, υπάρχουν αναστολές, αδράνειες συνείδησης και συνειδητοποίησης που πρέπει άμεσα να ξεπεραστούν για να μπορέσουμε αποτελεσματικά να αντιπαλέψουμε και την εκπαιδευτική πολιτική του κεφαλαίου και των πολιτικών φορέων του, αλλά και το δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό που έχει βρει πρόσφορο έδαφος στο χώρο της εκπαίδευσης, μα πάνω απ' όλα για να συμβάλουμε στην προοπτική της επαναστατικής κατάκτησης και αμετάκλητης οικοδόμησης του σοσιαλισμού.