«Κάτω τα χέρια από το Σουδάν» φώναζαν την Τετάρτη δεκάδες χιλιάδες Σουδανοί στο Χαρτούμ...

Οσο για τη γενικότερη κατάσταση στη Μέση Ανατολή; Είναι πιο εύφλεκτη από ποτέ. Οπως και στο Αφγανιστάν, όπου τα προβλήματα συσσωρεύονται και η κατοχή περιπλέκεται τόσο για τους εισβολείς, όσο και για την «κυβέρνηση» - μαριονέτα του Χ. Καρζάι. Μέσα στο ποτάμι της διεθνούς γεωπολιτικής ρευστότητας πλέει από καιρό το «πλοιάριο» Σουδάν. Από μακριά προβάλλει σαν «ξένο σώμα». Από πιο κοντά, εμφανίζεται ως ένα από τα ενδιαφέροντα κομμάτια στο παζλ των επεμβατικών σχεδιασμών από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ο κόσμος μοιάζει, λοιπόν, στα πρόθυρα μίας ακόμη ολέθριας επέμβασης. Με τις γνωστές συνταγές (ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, απειλές στρατιωτικής επέμβασης από Ουάσιγκτον και Λονδίνο προ της εξαπόλυσης μίας ριψοκίνδυνης αποστολής)... Και τα γνωστά προσχήματα («ανθρωπιστική επέμβαση» στο όνομα των ταλανιζόμενων και εκδιωκόμενων αυτοχθόνων της δυτικής σουδανικής επαρχίας, Νταρφούρ, όπως προ 12ετίας στη Σομαλία ή προ πενταετίας στο Κοσσυφοπέδιο). Οπως και ο εβδομαδιαίος αυθαίρετος πολλαπλασιασμός των νεκρών στο Νταρφούρ από 30.000 έως και 80.000 (όπως διέδιδαν πρότινος ανώνυμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι)...

Το καζάνι μιας ακόμη διεθνούς εστίας έντασης (ίσως μεσοπρόθεσμα και σύρραξης...) κοχλάζει. Οσο και εάν η σουδανική ισλαμική κυβέρνηση του στρατηγού Ομάρ αλ Μπασίρ πασχίζει να απωθήσει τα επικριτικά πυρά ιμπεριαλιστικών δυνάμεων περί της δεινής, εδώ και καιρό, κατάστασης στο Δυτικό (και όχι μόνον!) Σουδάν. Μολονότι επιχειρεί να καταστήσει διεθνώς σαφές πως απώτερος στόχος δεν είναι τα θύματα των παραστρατιωτικών ομάδων, Τζαντζαγουίντ. Αλλά τα «πλούσια αποθέματα του Νταρφούρ σε πετρέλαιο, χαλκό και ουράνιο που έχουν από καιρό εντοπίσει ξένες εταιρίες», όπως καταμαρτυρούσε με δηλώσεις του στο Γαλλικό Πρακτορείο στις 3 του μήνα ο νυν υπουργός Πληροφοριών του Σουδάν (πρώην υπουργός Ορυχείων), Αλ Ζαχάουι Ιμπραήμ Μάλεκ.

Ομως, παρότι η σουδανική κυβέρνηση «δεσμεύτηκε», μεσοβδόμαδα, να αυξήσει σε 12.000 τους στρατιώτες της στο Νταρφούρ, για να αφοπλίσει τους παραστρατιωτικούς, που η ίδια εξόπλισε και παρότρυνε σε δράση, μολονότι ο υπουργός Πληροφοριών έτεινε «κλάδο ελαίας» στους αντάρτες του Νταρφούρ, καλώντας τους «να τα βρουν για να μοιραστούν από κοινού εξουσία και ορυκτό πλούτο», τα επιτελεία των «ειδικών» σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Νέα Υόρκη έχουν πάρει... φωτιά. Οχι τώρα. Ηδη κατά το μεσοδιάστημα της θητείας του προηγούμενου προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον. Οπότε και άρχισαν τα πρώτα πήγαινε - έλα Αμερικανών απεσταλμένων στο Νότιο Σουδάν, με υποτιθέμενο στόχο την εξεύρεση ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ ισλαμιστών του Βορρά και ανταρτών του σουδανικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του νότου. Ή, πιο σωστά, για να μειωθούν οι όποιοι κίνδυνοι διέτρεχαν οι (παλιές και νέες) επενδύσεις αμερικανικών εταιριών στην περιοχή...

Ετσι, «τρέχει» η κλεψύθρα της αντίστροφης μέτρησης για την εξαπόλυση επέμβασης με τους Γάλλους στρατιώτες να παραφυλάνε ήδη στα σύνορα του Σουδάν με το Τσαντ, κάπου 5.000 Βρετανούς στρατιώτες να είναι σε κατάσταση ετοιμότητας και μερικές εκατοντάδες στρατιώτες της Αφρικανικής Ενωσης να ετοιμάζονται για το Νταρφούρ. Ολοι στις επάλξεις... Με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο να προπαγανδίζουν για «τις ανάγκες ανθρωπιστικής επέμβασης», που θα εξυπηρετήσει στη διεκπεραίωση ενός διττού στόχου. Αφ' ενός να πάρουν το πάνω χέρι στον ενεργειακό πλούτο του («αγνού» ακόμη από τη δραστηριότητα πολυεθνικών) Νταρφούρ. Αφ' ετέρου την ανάκτηση του «χαμένου» (για τις αγγλοαμερικανικές εταιρίες...) εδάφους στον ενεργειακό χάρτη πετρελαιοαγωγών του Ανατολικού και Νότιου Σουδάν (όπου δραστηριοποιούνται περισσότερο πετρελαϊκές εταιρίες του Καναδά, της Κίνας, της Μαλαισίας, της Ρωσίας κλπ). Επομένως, η πορεία για την εξαπόλυση επέμβασης με το... νεύμα του ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Εκτός και εάν η κυβέρνηση του Ομάρ αλ Μπασίρ (παρά τα μηνύματα που εξέπεμψε την περασμένη Τετάρτη η διαδήλωση κατά της ξένης επέμβασης από 100.000 άτομα στο κέντρο του Χαρτούμ) ενδώσει στις πιέσεις. Και παραδώσει ενεργειακώς «γην και ύδωρ». Κάτι, ωστόσο, που ακόμη και εάν προτίθεται (έστω και μετά βίας...) να κάνει, δε θα μπορέσει να το πράξει δίχως αντιδράσεις. Κυρίως επειδή στην προκείμενη γεωπολιτική σκακιέρα συμμετέχουν πολύ περισσότεροι παίχτες από το Χαρτούμ, την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες κλπ.