Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από το ΠΟΝΤΙΚΙ

Από κει κι ύστερα αρχίζουν οι κωλοτούμπες. Στη μια γραμμή αναφέρεται ότι πρέπει να προχωρήσει η δικαστική έρευνα, στην άλλη γραμμή, του ίδιου ρεπορτάζ, ότι ήδη οι μάρτυρες τα μασάνε και δεν προκύπτουν στοιχεία. Υπόθεση υπάρχει, στοιχεία δε βγαίνουν, πάπαλα, στο πρακτέο; Το σίγουρο είναι πως το πολιτικό όφελος για όσους κινούν αυτήν την υπόθεση είναι μέγιστο. Ειδικά αν δεις ποιος γράφει, σε ποιο έντυπο, ποιας εταιρείας για ποια πολιτική δύναμη, για ποιο οικονομικό συμφέρον...

Και εδώ ισχύει το «σκούπα σε όλους». Χωρίς να χαϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ναι, υπάρχει συνενοχή σ' αυτόν που ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και πρέπει να το πούμε στο γείτονά μας. Ναι, υπάρχει συνενοχή και σ' αυτόν που ψηφίζει τα εκλογικά συμπληρώματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό πρέπει να το πούμε, ρωτώντας το απλό: Αρκεί να πάρει τη θέση της «Ζήμενς» η Αλκατέλ; Αν όχι, γιατί αρκεί να αλλάξει το πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί αυτό το δίλημμα;

Το αίτημα έχει από καιρό πάψει να είναι το «φύγε συ, να έρθει αυτός». Και οι δύο και τα συμπληρώματά τους είναι δοκιμασμένα στο κύριο: Την αποδοχή, προώθηση των πολιτικών του κεφαλαίου.

Είναι άλλο πράγμα η ανάγκη του λαού για τηλεπικοινωνίες κι άλλο της πολυεθνικής που θέλει να πουλήσει αυτήν ή την άλλη τεχνογνωσία.

Την ανάγκη του ο λαός μπορεί να την καλύψει και χωρίς τις πολυεθνικές. Την ανάγκη του έμπορα την καλύπτουν οι κυβερνήσεις του και οι παρατρεχάμενοί του.

Οσο ζέχνει ο βόθρος τόσο περισσότερο πρέπει να απορρίπτεται κάθε πρόταση «κάθαρσης». Πρόκειται για πρόταση συγκάλυψης. Ψάχνει το φυσικό πρόσωπο και αφήνει απέξω την οικονομία. Οι καπιταλιστές δεν είναι απλά, ως φυσικά πρόσωπα, «κακοί» άνθρωποι. Είναι έγκλημα ως σύστημα. Αυτό πρέπει να χτυπηθεί. Κι εκεί κρίνεται η νομιμότητα. Από ποιον για ποιον.

Δυο αιώνες οι καπιταλιστές φτιάχνουν νόμους για το εμπόριο. Δυο αιώνες οι μόνοι ισχυροί νόμοι είναι αυτοί που κρατάνε από κάτω τους εργάτες. Οι νόμοι για το εμπόριο αλλάζουν διαρκώς καθώς αλλάζουν οι συσχετισμοί μεταξύ εμπόρων. Αλίμονο στον εργάτη που ψάχνει κάθε φορά τη νομιμότητα στον εκάστοτε νόμο. Ο,τι σήμερα είναι νόμιμο γι' αυτό το τμήμα του κεφαλαίου, αύριο είναι παράνομο γιατί αλλάζουν οι μεταξύ τους συσχετισμοί.

Το σύστημα, όμως, μένει στο απυρόβλητο. Και το σύστημα είναι παράνομο από τη σκοπιά του δίκιου του εργάτη.

Σιγά μην ψάχνουμε να βρούμε ποιος καπιταλιστής έριξε ποιον. Και οι δυο πρέπει να φύγουν απ' τη μέση. Από δω πρέπει να ξεκινάει η συζήτηση. Τα ενδιάμεσα στοιχεία είναι χρήσιμα για ένα: για να αποκαλύπτεται ξανά και ξανά ότι πρόκειται για πόλεμο σε ξένο αχυρώνα. Ο χορός των εκατομμυρίων ευρώ είναι χορός με αρπαγμένο από εργάτες χρήμα. Αυτό όσο το ξεχνάς, τόσο γίνεσαι οπαδός αυτού ή του άλλου καπιταλιστή, αυτού ή του άλλου κλιμακίου κάποιας υπηρεσίας και της αντιστοιχίας της με το κεφάλαιο.

Το αστικό κράτος δεν είναι ουδέτερο ούτε στη μεταξύ καπιταλιστών διαμάχη. Σ' αυτό το χορό των βουβαλιών οι εργάτες δεν πρέπει να είναι τα βατράχια.

Η μάχη που βρίσκεται μπροστά θα είναι σκληρή, θα έχει και κόστος. Είναι όμως μονόδρομος.