Διάβασε προσεκτικά τις λέξεις: Οσο μετακινείσαι προς τις εργατογειτονιές με το μετρό τόσο πέφτει το προσδόκιμο ζωής!

Είναι μια καταπληκτική καταγραφή. Εξω και πέρα από τη στατιστική των μέσων όρων. Είναι η απόδειξη πως πρέπει να πετάς στα σκουπίδια τις γενικές στατιστικές. Οχι γιατί επιβεβαιώνει τη θέση ότι με τους αριθμούς κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά γιατί βεβαιώνει πως οι γενικές στατιστικές είναι μια απάτη. Ισχύει το ίδιο με το κατά κεφαλή ΑΕΠ, όπου το χρήμα του καπιταλιστή και το χρήμα του εργάτη βγάζουν μέσο όρο που εμφανίζει τον εργάτη πλούσιο. Ετσι και με το μέσο προσδόκιμο ζωής. Η κυρία στη χλίδα πλάι στον μεταλλωρύχο με τη χαλίκωση εμφανίζουν υψηλό προσδόκιμο ζωής. Μόνο που ο μεταλλωρύχος θα πεθάνει θέλει - δε θέλει βία στα 70-75 κι ας τον εμφανίζει ο μέσος όρος να προσδοκά να ζήσει ως τα 85.

Είναι καλές οι στατιστικές για να τις μελετάμε. Ακόμα καλύτερη όμως είναι η μελέτη στην πραγματική ζωή. Εκεί που το βίωμα γίνεται συνείδηση. Παράδειγμα το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη με τα νέα παιδιά. Χίλια μύρια κάνει για να τα ενσωματώσει στην ιδεολογία της. Και καταφέρνει πολλά. Παρ' όλα αυτά έχει πρόβλημα. Γιατί μπορεί τα παιδιά να μη γνωρίζουν τι ήταν οι προτάσεις Γιαννίτση, αλλά βιώνουν μέσα στα σπίτια τους τι σημαίνει να μην έχεις ένσημα, τι σημαίνει να κάνεις το πρώτο ένσημο στα 30, τι σημαίνει να προπληρώνεις το φόρο σου και να σε λένε μετά φοροφυγά. Τα παιδιά βιώνουν την ασκούμενη πολιτική ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά και ήδη συνδέουν την Παιδεία που δεν έχουν με την Υγεία-εφιάλτη και τη δουλειά-δουλεία. Βιώνουν δηλαδή την ταξική πάλη στο αποτέλεσμα και αργά ή γρήγορα θα αναζητούν και την αιτία. Εκεί και οι εκκλήσεις των αστών να αφήσουν τα παιδιά στην άκρη τη βία και να τα βλέπουν όλα σα διάλογο. Διάλογος όμως μεταξύ δυνάστη και των από κάτω δεν υπάρχει. Αυτό είναι ένα ακόμα βίωμα των παιδιών, βίωμα μέσα στο ίδιο το σχολείο όπου ο εντεταλμένος να περνά την κυβερνητική πολιτική καθηγητής, ο ίδιος που τα καλεί το βράδυ να περάσουν από τα ιδιαίτερα που παραδίδει, είναι επίσης εκείνος που εμφανίζεται κέρβερος μόλις τα παιδιά προσπαθήσουν να ψηλαφήσουν συλλογικές διεργασίες. Κι ας μη μιλήσουμε για τη βία να κυνηγάς ένα βαθμό και στο πίσω μέρος του μυαλού να έχεις ήδη καθαρό πως αυτό που κυνηγάς είναι να φας στη στροφή τον ίδιο τον συμμαθητή σου.

Η αστική τάξη έχει θράσος. Κάτι Μπακούρηδες, για παράδειγμα, που κολυμπάνε σε χρήμα αρπαγμένο από εργάτες, μιλάνε για διαφθορά. Δικό τους είναι το άθλημα. Αυτοί είναι που ζητάνε φακελάκι απ' τον άρρωστο. Αυτοί είναι που επιβάλλουν παραπαιδεία. Αυτοί είναι που εκβιάζουν στις εφορίες. Αυτοί είναι που κάνουν περιουσίες με τις πολεοδομικές παραβάσεις. Αυτωνών τα εργοστάσια ρυπαίνουν τον Ασωπό. Αυτών τα βαπόρια ξερνάνε θάνατο. Σε αυτωνών τα μαγαζιά μπαίνουν όρθιοι οι εργάτες για να τους βγάλουν 4 κι ο παπάς πέντε. Απ' όπου κι αν την πιάσεις τη ρημάδα τη ζωή του εργάτη, σου δείχνει τον ένοχο. Γι' αυτό και δε γίνεται καν δεκτή έστω και σαν υπόθεση εργασίας όποια κουβέντα περί διαφθοράς. Ας κοιτάξουν την τάξη τους αυτοί που μιλάνε για διαφθορά.

Στην προπαγάνδα τους οι αστοί το θέλουν δίπορτο. Οι μισοί μιλάνε για πιέσεις στις οποίες αντιστέκεται η κυβέρνηση. Οι άλλοι για πιέσεις στις οποίες πρέπει άμεσα να ανταποκριθεί η κυβέρνηση. Το διά ταύτα και στις δύο περιπτώσεις είναι να δεχτεί ο εργάτης να χάσει. Για τον εργάτη όμως εδώ παίζονται τα άγια των αγίων.

Δε χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής για να καταλάβεις ότι το Ασφαλιστικό δεν είναι κόστος στο δημόσιο ταμείο αλλά χρήμα των εργατών που τους το χρωστάνε, χρήμα που δεν το παίρνουν την ώρα που δουλεύουν και πρέπει να τους το δώσουν.

Το καλυτερότερο! Απειλή για την εθνική κυριαρχία, διαπίστωσε στα ελλείμματα ο ΓΑΠ. Τόσο καιρό μας έχουν γανώσει το κεφάλι πως το έθνος κράτος έχει τελειώσει. Πώς είναι απαραβίαστη υποχρέωση η συμμόρφωση με τις Βρυξέλλες. Και τώρα, σα να μην έγινε τίποτα, θυμήθηκαν την εθνική κυριαρχία. Πάνε να πατήσουν στη συλλογική μνήμη ενός λαού που έχει δώσει μάχες και μάχες για το περιεχόμενο αυτού του όρου. Οταν η αστική τάξη θυμάται την εθνική κυριαρχία για να ζητήσει στο όνομά της ταξική υποταγή, δίνει μια καλή ευκαιρία στους εργάτες να αρχίσουν να σκέφτονται πάνω στην πραγματικότητα των δύο εθνών...

Κάθε μέρα που περνά προσθέτει επιχειρήματα για τη συμμετοχή στην απεργία στις 17 του μήνα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ξεθεμελιώνουν το κοινωνικό - ασφαλιστικό σύστημα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τα 9 κλειδιά του νέου Ασφαλιστικού

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: 10 ΑΛΛΑΓΕΣ στις συντάξεις

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σε κατάσταση πολιορκίας

ΤΑ ΝΕΑ: Στενή πολιορκία για μέτρα φωτιά

Η ΑΥΓΗ: Συνταξιοδοτούν την κοινωνική ασφάλιση

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΣΤΟ 20% Η ΑΝΕΡΓΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Οι κερδοσκόποι έβγαλαν μαχαίρια

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σήμα κινδύνου από τις αγορές

ΕΘΝΟΣ: ΚΡΑΔΑΣΜΟΙ από ντόμινο υποβαθμίσεων

Ο ΛΟΓΟΣ: ΚΕΡΑΥΝΟΣ FITCH στην ελληνική οικονομία

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΑΡΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η ΧΩΡΑ: Σφίγγουν τη θηλιά στην ελληνική οικονομία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΚΑΒΓΑΣ για ΚΟΥΜΠΑΡΟΥΣ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ Χρηματιστήριο, Ομόλογα, Αξιοπιστία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΘΕΜΑ ΘΡΑΚΗΣ ΑΠΟ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ

«Πόσοι ζουν όσο χρειάζεται για να εισπράξουν κάποτε τη σύνταξή τους; "Η διαφορά στο προσδόκιμο ζωής πλούσιων και φτωχών αυξήθηκε από πεντέμισι τη δεκαετία του 1970 στα εννιάμισι χρόνια τη δεκαετία του 1990", έγραφε στην εφημερίδα "Γκάρντιαν" ο σερ Μπάικλ Μάρμοτ, καθηγητής στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου. "Μπαίνοντας κάποιος στο μετρό στον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου και τραβώντας προς τις φτωχότερες ανατολικές συνοικίες, διαπιστώνει πως από σταθμό σε σταθμό το προσδόκιμο ζωής μειώνεται κατά έναν χρόνο".

Το σύστημα από το οποίο εξαρτώνται οι συντάξεις και η υγεία των εργαζομένων γιατί πρέπει σώνει και καλά να είναι κερδοφόρο; Είναι το εκπαιδευτικό σύστημα κερδοφόρο; Η κοινωνία πληρώνει για την παιδεία, επειδή είναι ένα συλλογικό αγαθό. Είναι η πυροσβεστική κερδοφόρος; Είναι ο στρατός κερδοφόρος; Γιατί πρέπει να διαχειριστούμε τα οικονομικά του ασφαλιστικού συστήματος όπως διαχειρίζονται τα δικά τους οι επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο; (...) Οι κυβερνήσεις βλέπουν ελλείμματα μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία. Για να αποδείξουν πως το αναδιανεμητικό και συλλογικό σύστημα δεν είναι πια διατηρήσιμο, δίνουν το μήνυμα "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" (...) Οι κυβερνήσεις χειραγωγούν τους φόβους των εργαζομένων για να αποδομήσουν την κοινωνική αλληλεγγύη. Ομως, οι αβυσσαλέες μαύρες τρύπες για τις οποίες μιλούν, δεν είναι παρά οι δαπάνες μιας κοινωνίας που παραστέκεται με αλληλεγγύη στους ασθενείς και τους ηλικιωμένους της.

Το λεξιλόγιο των κυβερνήσεων είναι απατηλό όταν μιλούν για "κοινωνικά βάρη" που θα επαυξήσουν το κόστος της εργασίας. Γιατί αυτά τα "βάρη" είναι ήδη ένα μέρος της αμοιβής της εργασίας, που οφείλεται στους εργαζομένους από τους εργοδότες και που απλώς καταβάλλεται αργότερα. Αυτοί που θέλουν να φορτώσουν όλα τα "κοινωνικά βάρη" στην αμοιβή της εργασίας ανοίγουν τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής προστασίας προς όφελος των ασφαλιστικών εταιρειών, που θα υποκαταστήσουν την κοινωνική αλληλεγγύη. Η λογική των κυβερνήσεων, λέει ο συγγραφέας Ολιβιέ Μπονέ, δεν είναι παρά μια οικονομική ευγονική: οι προνομιούχοι θα έχουν πρόσβαση σε υψηλά εισοδήματα και καλές ιατρικές φροντίδες, ενώ τα θύματά τους θα πεθαίνουν από τις αρρώστιες και την πείνα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).