Την περασμένη Τετάρτη συμπληρώθηκαν 3 χρόνια από την οριακή εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις 9/4/2000. Αυτά τα τρία χρόνια, όμως, σίγουρα... διεύρυναν τα όρια της αντιλαϊκής πολιτικής, «μέσα και έξω». Δικαίως, λοιπόν, ο κ. Σημίτης μπορεί να «περηφανεύεται». Αυτή η «νέα» του κυβέρνηση είναι χειρότερη ακόμα κι από την προηγούμενη, που είχε χαρακτηριστεί η «χειρότερη της μεταπολίτευσης».

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από την πρώτη στιγμή της κήρυξης της «αντιτρομοκρατικής» σταυροφορίας του Μπους, στάθηκε στο πλευρό των εγκληματιών. Ο Κ. Σημίτης ήταν από τους πρώτους που συντάχτηκε με το αμερικανικό δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», μετά την 11η του Σεπτέμβρη. Οπως μάλιστα δήλωσε λίγο πριν την έναρξη της επίθεσης κατά του Αφγανιστάν, το 2001, εκείνος ο πόλεμος «ήταν αναπόφευκτος». Μάλιστα ο πρωθυπουργός φρόντισε να παράσχει και προσωπικώς τα διαπιστευτήριά του στον Μπους, με το ταξίδι στις ΗΠΑ, αρχές του 2002. Λίγους μήνες αργότερα Ελληνες φαντάροι βρέθηκαν και παραμένουν στο Αφγανιστάν.

Η σημερινή στάση της κυβέρνησης στην εισβολή κατά του Ιράκ, η πολιτική της «αντιπολεμικής» υποκριτικής ρητορείας, από τη μια και των ολόπλευρών διευκολύνσεων προς τις ΗΠΑ, από την άλλη, είναι η συνέπεια της συμμαχίας με το «αντιτρομοκρατικό» άρμα του Μπους.

Αυτή η πολιτική ήρθε απλώς να σφραγιστεί και με κινήσεις όπως η επέκταση του επαίσχυντου καθεστώτος της ετεροδικίας, η προώθηση και υπερψήφιση «τρομονόμων» καθ' υπόδειξη των ιμπεριαλιστών κλπ.

Η περίοδος αυτή σφραγίστηκε από τις εξελίξεις στο Κυπριακό, όπως καθορίστηκαν από το «σχέδιο Ανάν». Το άδικο, μη βιώσιμο και αντιλειτουργικό σχέδιο έγινε ασμένως δεκτό από την κυβέρνηση. «Μεγάλη ευκαιρία» το χαρακτήρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Συνέπεια είναι, παρά την απόρριψη του σχεδίου, η επόμενη συζήτηση για την Κύπρο να ξεκινά - με την αποδοχή της ελληνικής πλευράς - από την πιο δυσμενή αφετηρία στην ιστορία της κατοχής του νησιού, που δεν είναι άλλη από το «σχέδιο Ανάν», αλλά και στο φόντο της ευρω-διχοτόμησης του νησιού, αφού περί αυτού πρόκειται, παρά τα «πανηγύρια» για την ένταξη της (μισής) Κύπρου στην ΕΕ.

Ταυτόχρονα, δε, η κυβέρνηση υπεραμύνεται του «καλού ιμπεριαλισμού», προσπαθεί να εμφανίσει την ΕΕ σαν «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ ώστε να... «ισορροπήσει» το διεθνές δίκαιο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσει την πολιτική της έναντι της Τουρκίας, πρωτοστατώντας στον «ευρωπαϊκό» προσανατολισμό της τελευταίας, και αποδεχόμενη ρυθμίσεις όπως ο ευρωστρατός, που ταυτόχρονα με τον ενδογενή ιμπεριαλιστικό τους χαρακτήρα, θέτουν σε αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Η «εξάρθρωση» της «17Ν», μετά την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Ξηρού, στις 29/6/2002, πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ως μια επιχείρηση... εξάρθρωσης και αποσιώπησης της αλήθειας για μια υπόθεση που ταλάνισε επί 30χρόνια τον τόπο. Η κυβέρνηση πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί στη «μη απάντηση» των ουσιωδών ερωτημάτων που συνοδεύουν αυτή την υπόθεση (ρόλος μυστικών υπηρεσιών, επιλογή στόχων, πηγές πληροφόρησης της «17Ν» κλπ.), ενώ παράλληλα έδωσε το σύνθημα για την αποπολιτικοποίηση της υπόθεσης, κάνοντας - πρώτη αυτή - λόγο για «κοινούς εγκληματίες». Την ίδια ώρα η εντυπωσιοθηρία (που ακολουθήθηκε ως τακτική και στην περίπτωση των συλλήψεων για τον «ΕΛΑ») αποτελεί το σύννεφο καπνού της συνεργασίας κυβέρνησης - ΜΜΕ για την εφαρμογή αντιδραστικών διατάξεων όπως ο «τρομονόμος» και η γενική εμπέδωση ενός κλίματος τρομο-λαγνείας.

Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2002 αποτέλεσαν πεδίο δικομματικής εκτράχυνσης, όπου οι δυο εταίροι έκαναν μια πρόβα της πολιτικής κατρακύλας και της πόλωσης που ετοιμάζουν για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, που αξιοποίησε τις εντυπώσεις από τη νίκη του στην υπερνομαρχία της Αθήνας, πρωτοστάτησε σε τέτοιο βαθμό στον πόλεμο της λάσπης, ώστε έφτασε ακόμα και στο σημείο να σπονσοράρει ουσιαστικά τον εκφασισμό της πολιτικής ζωής, πριμοδοτώντας την εικόνα του Καρατζαφέρη στον ελληνικό λαό (με ανάλογο τρόπο χειρίστηκε την υπόθεση της βασιλικής περιουσίας, καθιστώντας τον «τέως» πρόσωπο της «επικαιρότητας», αφού προηγουμένως του κατέβαλε «αποζημίωση» 4,6 δισ. δραχμές).

Η μεγάλη αντιλαϊκή επίθεση του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το 2001 και ολοκληρώθηκε το 2002. Στο στόχαστρο τα ασφαλιστικά δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων. Η κυβέρνηση, με Δούρειο Ιππο τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος και αφού οι μεγαλειώδεις λαϊκές διαδηλώσεις την οδήγησαν σε προσωρινή υποχώρηση, μεταβάπτισε τα «μέτρα Γιαννίτση» σε «μέτρα Ρέππα» και τα κατέστησε νόμο του κράτους. Εντούτοις η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και η ιδιωτικοποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι η αρχή. Ηδη η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της ΕΕ, κινείται σε κατεύθυνση πλήρους ακύρωσης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η είσοδος του ευρώ την 1/1/2002 συνοδεύτηκε από μια απίστευτη προπαγάνδα για τον «παράδεισο της ΟΝΕ». Οι «καρποί» δεν άργησαν να φανούν. Ενα εκτεταμένο κύμα ακρίβειας κατατρώει έκτοτε το πορτοφόλι των εργαζόμενων, ενώ την ίδια ώρα το περιβόητο «ισχυρό χαρτί» της κυβέρνησης, η οικονομία, αποδεικνύεται «καλό χαρτί», αλλά για λίγους. Για τους πολλούς η αλήθεια είναι ότι σε ποσοστό άνω του 20% ο ελληνικός λαός ζει κάτω από τα επίπεδα της φτώχειας, ότι τα τρισεκατομμύρια του κόσμου έκαναν οριστικά «φτερά» από τη Σοφοκλέους, που κατρακύλησε στο χαμηλότερο επίπεδο της 6ετίας, οι αγρότες «εισπράττουν» ακάλυπτες υποσχέσεις, ο πληθωρισμός εκτινάχτηκε στο 4,3%, την ώρα που οι «αυξήσεις του πεντοχίλιαρου» για τους συνταξιούχους συναγωνίζονται σε κοινωνικό δαρβινισμό τις «αυξήσεις» του 2,5% για τους εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση ψήφισε δυο νόμους με την οποίους εμπορευματοποιεί παραπέρα τις υπηρεσίες υγείας και διέλυσε στην κυριολεξία τις υπηρεσίες πρόνοιας.

Με το νόμο 2889 θέσπισε 17 Περιφερειακά Συστήματα Υγείας (ΠεΣΥ) που υποτίθεται ότι οδήγησε στην περιφεριοποίηση του συστήματος υγείας, αλλά στην ουσία η κατάτμηση αυτή οδηγεί στο μελλοντικό ανταγωνισμό. Επίσης καθιέρωσε τα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία, όπου ο ασφαλισμένος καταβάλλει απ' την τσέπη του ή μέσω του ασφαλιστικού ταμείου του από 35-150 ευρώ.

Με το νόμο 3106/2003 κατάργησε την πρόνοια ως τομέα άσκησης της κοινωνικής πολιτικής σε κεντρικό επίπεδο. Οσες μονάδες και υπηρεσίες πρόνοιας λειτουργούσαν ή υπολειτουργούσαν τις ενέταξε στα ΠεΣΥ ή τις κατάργησε. Ετσι άφησε ελεύθερο πεδίο στην επιχειρηματική δραστηριότητα, ενώ οδηγεί ξανά στη φιλανθρωπία.

Η αντιλαϊκή πολιτική δεν μπορεί παρά να συμβαδίζει με τον εντεινόμενο αυταρχισμό. Η επικύρωση αυτής της αλήθειας ήρθε με βροντερό τρόπο, μέσα στο 2002. Αφ' ενός, ήταν η επιδρομή του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού εναντίον των ναυτεργατών και η επιβολή του «δημοκρατικού» μέτρου της... επιστράτευσής τους! Αφ' ετέρου, η ίδια η ομολογία του πρωθυπουργού στη Βουλή, τον Μάη του 2002. Οπως παραδέχτηκε, τότε, πράγματι στις λαϊκές κινητοποιήσεις και στις εργατικές συγκεντρώσεις η κυβέρνηση στέλνει ασφαλίτες με πολιτικά, οι οποίοι εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία!

Είναι η ίδια κυβέρνηση που διατείνεται ότι έχει την πιο «φιλολαϊκή» νομοθεσία στα θέματα της υγιεινής και της ασφάλειας στους χώρους δουλιάς, αλλά μόνο στα δυο τελευταία χρόνια της θητείας της έχουν βρει το θάνατο πάνω από 350 εργαζόμενοι - θύματα των λεγόμενων εργατικών ατυχημάτων στα κρεματόρια της εργοδοσίας...

Είναι η ίδια κυβέρνηση που στο όνομα του «εθνικού ιδεώδους» του 2004 προχωρά σε σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων, αλλά και σε μέτρα αστυνομοκρατίας, που όπως έχει δηλωθεί στοχεύουν πέραν της Ολυμπιάδας...

Η έναρξη της θητείας του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του Απρίλη συνοδεύτηκε από το θέμα των ταυτοτήτων και της γνωστής «κόντρας» με την Εκκλησία. Ο αποπροσανατολισμός του λαού κράτησε μήνες, με πρωταγωνιστές τον κ. Χριστόδουλο και από την άλλη εκείνους τους κυβερνώντες, που λίγους μήνες πριν είχαν αρνηθεί να σπάσουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος την αντιδραστική σύμφυση Κράτους - Εκκλησίας.

Ανάλογος αποπροσανατολισμός επιχειρήθηκε στο θέμα με τα περίφημα «φρουτάκια», όπου η προσπάθεια εμπλοκής του ονόματος του Κ. Στεφανόπουλου, έδωσε τη δυνατότητα στον πρωθυπουργό να κινδυνολογήσει, φτάνοντας στο σημείο να μιλήσει για «εκτροπή», ενισχύοντας έτσι το δυσώδες δικομματικό κλίμα.

Ανάλογα επιχειρήματα κατά εκείνων που «δεν τον άφηναν να κυβερνήσει» επιστράτευσε ο πρωθυπουργός και το 2001, όταν σε μια προσπάθεια πλήρους κυριαρχίας μέσα στο ΠΑΣΟΚ οδήγησε το κόμμα του σε συνέδριο, επανεκλέχτηκε πρόεδρος και κατόπιν, με... λυμένα τα χέρια, προχώρησε στον ανασχηματισμό που έμεινε γνωστός και ως ο ανασχηματισμός της... Κούρκουλα, λόγω της υφυπουργοποίησης της ηθοποιού.

Η ιστορία της τραγωδίας του «Σαμίνα», το 2001, των απανωτών τραγωδιών στο ΕΚΑΒ, αλλά και οι τεράστιες καταστροφές από τις διαδοχικές πλημμύρες στον Κηφισό, και όχι μόνο, θα μείνουν, επίσης, ένα μαύρο στίγμα αυτής της τρίχρονης κυβερνητικής διαδρομής του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, ποιος θα ξεχάσει τον κ. Σημίτη να δηλώνει από το βήμα της Βουλής, στην προσπάθεια να δικαιολογήσει την εφοπλιστική ασυδοσία, ότι «αυτή είναι η Ελλάδα»;...