Την επαύριο κιόλας των εκλογών, η κυβέρνηση έθεσε σε λειτουργία τον «οδοστρωτήρα» των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που κινείται ήδη απειλητικά εναντίον εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Ωστόσο, το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα άνοιξε δυνατότητες για το εργατικό λαϊκό κίνημα από καλύτερες θέσεις να αντισταθεί και να αποτρέψει τα χειρότερα και υπό προϋποθέσεις να αποσπάσει και ορισμένα μέτρα που θα ανακουφίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια από την οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Κι αυτό όχι μόνο γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχασαν μεγάλο μέρος της εκλογικής τους δύναμης, με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να βρίσκεται έκτοτε στη δίνη της εσωκομματικής κρίσης, αλλά κυρίως γιατί καταγράφτηκε σημαντική άνοδος του ΚΚΕ. Η ενίσχυση της εμπιστοσύνης στην πολιτική του γραμμή και η δυναμική που αυτή περικλείει δημιουργούν προϋποθέσεις ο λαός να σηκώσει ανάστημα, με δυνάμωμα της ταξικής πάλης, στην κατεύθυνση του άλλου δρόμου ανάπτυξης, του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, να οργανώσει με ευνοϊκότερους όρους την αντίσταση, την αντεπίθεσή του.

Οι κομμουνιστές χωρίς επανάπαυση, αξιοποιώντας το πρόσφορο έδαφος, βρέθηκαν από την επομένη των εκλογών στη δράση για την οργάνωση των αγώνων ενάντια στη νέα ακόμη πιο σφοδρή επίθεση της πλουτοκρατίας, μέσω των κυβερνητικών «μεταρρυθμίσεων». Στη δράση, ώστε η θετική τάση που φάνηκε στις εκλογές, οι ριζοσπαστικές διεργασίες που αποτυπώθηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα να εκφραστούν έμπρακτα αγωνιστικά από ένα ισχυρό ταξικά προσανατολισμένο κίνημα. Στη δράση για ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση δυνάμεων από την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, των αυτοαπασχολούμενων των πόλεων, στο ταξικό εργατικό κίνημα, γενικότερα στο λαϊκό κίνημα, με διεκδικήσεις διατυπωμένες από τη σκοπιά της αντίθεσης με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Το παράδειγμα του Ασφαλιστικού είναι ενδεικτικό. Η κυβέρνηση έδωσε προτεραιότητα σ' αυτό, εξαπολύοντας νέα αντιασφαλιστική επίθεση. Η Κοινωνική Ασφάλιση αναδεικνύεται σε πεδίο μιας σκληρής ταξικής αναμέτρησης, όπου η εργατική τάξη πρέπει να παραταχθεί επιδεικνύοντας τη μέγιστη δυνατή ταξική ενότητα, αλλά και στο πεδίο όπου πρέπει να εκφραστεί η κοινή δράση των κοινωνικών αυτών δυνάμεων. Με δεδομένο ότι η εργατική τάξη δεν είναι ενιαία (πολλοί διαφορετικοί κλάδοι, πολλές μορφές εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, διαφορετικό επίπεδο συνείδησης και εμπειριών, αλλά και σε συνδικαλιστικό επίπεδο), απαιτείται συστηματική δουλιά για να γίνει πραγματικά πανεργατική υπόθεση η πάλη για την Κοινωνική Ασφάλιση και παραπέρα υπόθεση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων συνολικά, αφού και αυτά θίγονται από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, χτύπημα των βαριών και ανθυγιεινών, μείωση των εισφορών της εργοδοσίας κ.ά. Μέσα στη δράση και την πάλη πρέπει να αναδεικνύονται τα κοινά συμφέροντα και ο κοινός αντίπαλος και να σπάει η επιδίωξη - κυβερνώντων και όχι μόνο - του «διαίρει και βασίλευε».

Ταξική - λαϊκή ενότητα και πάλη όχι απλά για να αποκρουστούν οι αντιασφαλιστικοί σχεδιασμοί και για την υπεράσπιση του υπάρχοντος κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, αλλά και για το ανέβασμα του πήχη των απαιτήσεων τουλάχιστον εκεί που ορίζουν οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού. Κι αυτές σήμερα δεν μπορούν να ικανοποιηθούν παρά με μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των συντάξεων, απόδοση στα ασφαλιστικά ταμεία όλων των χρωστούμενων οφειλών σε αυτά κ.λπ. Αιτήματα που προϋποθέτουν και την απόρριψη των εκβιασμών γύρω από τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, στους οποίους επιδίδονται θρασύτατα όσοι ευθύνονται για την καταλήστευσή τους, για το όργιο εισφοροδιαφυγής και εισφοροκλοπής. Ενα τέτοιο πλαίσιο αιτημάτων είναι ρεαλιστικό γιατί είναι αναγκαίο, αλλά και γιατί υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις υλοποίησής του, ο ασύλληπτος πλούτος που παράγει η εργατική τάξη.

Οπως αναγκαίο είναι σήμερα να μπορεί να απολαμβάνει ο λαός π.χ. δημόσιες δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας. Κι αυτό το αίτημα δεν μπορεί παρά να συμπληρώνεται με το αίτημα για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στον ευαίσθητο αυτό τομέα και φυσικά η λαϊκή πάλη να χτυπά στον πυρήνα του προβλήματος, αφού όσο το κεφάλαιο θα κάνει μπίζνες στην Υγεία τόσο ο λαός θα χρειάζεται να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να βρίσκει την υγειά του όταν χρειάζεται.

Αλλωστε, η υπονόμευση του δημόσιου συστήματος υγειονομικής περίθαλψης από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αποτυπώνεται στα κέρδη 4 ανωνύμων εταιρειών που κάνουν μπίζνες στον τομέα της Υγείας, που στο α' εξάμηνο του 2007 αυξήθηκαν κατά 21 εκατομμύρια ευρώ ή 90,9%!!! Εκτινάχτηκαν στα 43,80 εκατ. ευρώ, από 22,95 εκατ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2006. Με την πολιτική υποχρηματοδότησης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, μεγάλωσαν οι ελλείψεις σε εξοπλισμό των κρατικών νοσοκομείων (αξονικοί τομογράφοι κ.λπ.) και προσωπικό (γιατροί, νοσοκόμοι κ.λπ.), οδήγησαν τους εργαζόμενους (που πληρώνουν ένα σωρό λεφτά για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) στην αγκαλιά της λεγόμενης «ιδιωτικής πρωτοβουλίας».

Το σύνολο των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων που στοχεύουν στο να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία αναπαραγωγής που έχει το μεγάλο κεφάλαιο, στο να καλλιεργήσουν το έδαφος για αύξηση της κερδοφορίας του προσφέροντάς του στο «πιάτο» τη δυνατότητα να έχει φτηνούς εργάτες.

Η πολιτική της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, έχει καταγραφεί ως πολιτική εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα, αφού εκφράζει και υπηρετεί κραυγαλέα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Πλατιά λαϊκά στρώματα το κατανοούν στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Σημασία έχει να γίνει το επόμενο βήμα της καταδίκης αυτής της πολιτικής στη λαϊκή συνείδηση και αυτό να εκφραστεί με απεγκλωβισμό πλατιών λαϊκών δυνάμεων απ' τα κόμματα αυτά, με την αποκήρυξη αντιλήψεων περί «μονόδρομων», αλλά και στόχων που αφορούν στη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου όπως η ανταγωνιστικότητα κ.ά. Αυτός είναι ο στόχος των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που ξεδιπλώνονται με σφοδρότητα και που είναι επιτακτικά αναγκαίο να συναντήσουν απέναντί τους ενωμένους και ετοιμοπόλεμους όσους θίγονται και έχουν ζωτικό συμφέρον να τις αντιπαλέψουν, την εργατική τάξη, τη μικρομεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, κάθε ριζοσπαστική δύναμη, κάθε έναν που ασφυκτιά στις σημερινές συνθήκες.

Διαφορετικά, κάθε κίνημα που εστιάζει σε επιμέρους ζητήματα, που οριοθετεί τις διεκδικήσεις του στο στενό οικονομικό πεδίο, διεκδικώντας ένα ψίχουλο απ' την τεράστια πίτα που οι εργάτες παράγουν και την καρπώνονται μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, είναι κίνημα με ημερομηνία λήξης, με κοντόθωρη στόχευση, θα είναι ευάλωτο σε πιέσεις και επιθέσεις, πιο εύκολο να ενσωματωθεί, να απονευρωθεί, ακόμα και οι όποιες κατακτήσεις, που μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες να αποσπάσει, θα είναι εύκολο να παρθούν πίσω με την πρώτη ευκαιρία.

Οι συνθήκες επιβάλλουν την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος συνεπούς στον ταξικό προσανατολισμό, με συνέχεια στην πάλη του και διεκδικήσεις τέτοιες που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Ενα κίνημα που θα ανατρέπει το συσχετισμό δυνάμεων και θα τον διαμορφώνει υπέρ του, ένα κίνημα που μέσα από την αγωνιστική εμπειρία θα ωριμάζει, θα ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις, θα αποκτά συνείδηση της αναγκαιότητας μιας άλλης, της λαϊκής εξουσίας, θα φέρνει στο επίκεντρο αυτό το κρίσιμο ζήτημα, κάνοντας μετρήσιμα βήματα προς τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας.

Η πείρα μας από την πολύχρονη σταθερή δράση με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με επιμονή στον προσανατολισμό της δουλιάς στην εργατική τάξη, η αποτύπωση αυτής της δράσης σ' ένα βαθμό και στο εκλογικό αποτέλεσμα, επιβάλλει τη με ακόμη μεγαλύτερη ένταση δουλιά στην ίδια ρότα. Ακριβώς μέσα σε μια τέτοια διαδικασία θα πείθονται οι άνθρωποι του μόχθου τόσο για την αναγκαιότητα να παλεύουν για τη λαϊκή εξουσία, αλλά και για τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της εξουσίας στο πλαίσιο της οποίας οι ίδιοι θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Η ίδια η πραγματικότητα αποκαλύπτει την αναγκαιότητά της. Ο πλούτος που παράγουν η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τον καρπώνονται οι κεφαλαιοκράτες φτάνει και περισσεύει και για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν για όλους Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και για εργατικό, λαϊκό εισόδημα που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες και για ασφάλιση και σύνταξη αξιοπρεπή.

Για να γίνουν αυτά πραγματικότητα πρέπει να παραμεριστεί το εμπόδιο της ιδιοποίησης του παραγόμενου πλούτου, που πρέπει να ανήκει στην κοινωνία, σ' αυτούς που τον δημιουργούν, και όχι στους λίγους καπιταλιστές. Χρειάζεται κοινωνική ιδιοκτησία των μεγάλων και βασικών μέσων παραγωγής, που ως ιδιοκτησία του λαού θα λειτουργούν όχι για την επίτευξη του κέρδους αλλά για την ικανοποίηση των αναγκών του. Απαιτείται κεντρικός παλλαϊκός σχεδιασμός πολύτιμο εργαλείο για την ανάπτυξη όλων των τομέων με βάση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σε όφελος του λαού και σε αντίθεση με τον καπιταλισμό που επενδύει όπου βγάζει κέρδη.

Αυτός ο δρόμος πρέπει να αναδεικνύεται μέσα από κάθε πλευρά της δράσης που αναπτύσσουμε πλατιά στο λαό, τον οποίο αν ακολουθήσει, μπορεί όχι μόνο ν' αποτρέψει τα χειρότερα που έρχονται, αλλά και να αποσπάσει κατακτήσεις σαν «προκαταβολή» όσων του οφείλονται και θα απολαύσει στη δική του, τη λαϊκή εξουσία.