Ολη η φιλολογία για τις επενδύσεις, μπροστά στις οποίες η εργατική τάξη οφείλει να στέκει σαν χάνος με ανοιχτό το στόμα και για την προώθηση των οποίων οι εργάτες καλούνται να πέσουν στα γόνατα, είναι ένα παιχνίδι στο γήπεδο του αντίπαλου. Την ώρα που ο αντίπαλος βαρά τον ταμπουρά και παρουσιάζει εντυπωσιακά νούμερα - παράδειγμα οι εφοπλιστές - όσοι μένουν έκθαμβοι είναι υποχρεωμένοι στη συνέχεια μαζί με το πανηγύρι για τις επιτυχίες του καπιταλιστή να χειροκροτήσουν και το χαμό των εργατών - κι εδώ πάλι με παράδειγμα τους εφοπλιστές έχουν πολλά να μαρτυρήσουν οι ναυτεργάτες, που βλέπουν τη δύναμη του στόλου να αυξάνει και τον εαυτό τους να εξαφανίζεται.

Με μια εντελώς άλλη ματιά στα πράγματα, ορίζουμε τον αγώνα στο δικό μας γήπεδο, ξεκινώντας από τις ανάγκες του λαού, μιλάμε για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε όλους τους παραγωγικούς τομείς, όταν φεύγει από τη μέση η ιδιοκτησία του καπιταλιστή στα μέσα παραγωγής, όταν το υπερπροϊόν της κοινωνικής εργασίας γίνεται κοινό κτήμα και όχι ιδιοποιημένο κέρδος.

Με αυτόν, τον άλλο προσανατολισμό, αντιμετωπίζουμε και τις εκκλήσεις να διαλέξουμε σε ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο πρέπει να ακουμπά περισσότερο η χώρα (μια μερίδα καπιταλιστών το προτιμά αμερικάνικο, άλλη γερμανικό και πάει λέγοντας).

Για την εργατική τάξη το κρίσιμο είναι με ποια σημαία θα πορευτεί η ίδια. Κι αυτή δεν μπορεί να 'ναι άλλη απ' τη σημαία που σηματοδοτεί τη δική της απελευθέρωση, χωρίς τους καπιταλιστές. Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά του ΚΚΕ με τα άλλα κόμματα, τόσο εκείνα που καθαρά σηκώνουν τη σημαία των καπιταλιστών όσο και τ' άλλα που εμφανίζονται σαν φίλοι του λαού αλλά καλούν την εργατική τάξη να βάλει πλάτη για το ξεπέρασμα της κρίσης, για τη σωτηρία δηλαδή των καπιταλιστών.

Τα ίδια οικονομικά δεδομένα που κινητοποιούν τους αστούς στην επίθεσή τους στα εργατικά δικαιώματα, για την εργατική τάξη είναι η αφορμή για να ενισχύσει τις θέσεις της. Το γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση όλο αναγγέλλεται ότι φτάνει στο τέλος της κι όλο ξαναβουλιάζει, πρέπει να γίνεται αφορμή για να πηγαίνει η συζήτηση στο πρόβλημα που συνιστά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Που ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και τώρα είναι υποχρεωμένος να βολοδέρνει από κρίση σε κρίση.

Η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να ακολουθεί σ' αυτή την πορεία. Πρέπει να αναζητά τα αδύνατα σημεία στο σύστημα για να οξύνει την κρίση, να μην αφήσει το σύστημα να σηκώσει κεφάλι, στο μέτρο των δικών της δυνατοτήτων.

Ασφάλιση, ανεργία, συμβάσεις είναι τρεις τομείς που αναδεικνύουν από τη μια την επικινδυνότητα του συστήματος κι από την άλλη την υπεροχή μιας άλλης οικονομίας χωρίς τους καπιταλιστές. Το κόψιμο των συντάξεων πάει μαζί με τη δουλειά ως το θάνατο για να μπορούν οι καπιταλιστές να εκμεταλλεύονται το κεφάλαιο που πάει για την ασφάλιση. Η ανεργία είναι έκφραση της καταστροφής εργατικής δύναμης στην οποία αναγκαστικά καταφεύγει το κεφάλαιο πιέζοντας για αυξημένα κέρδη με ένταση της παραγωγικότητας. Οι τσακισμένοι μισθοί είναι μονόδρομος για να αυξηθεί το ποσοστό κέρδους.

Στον αντίποδα, η λαϊκή οικονομία στρέφεται στην κάλυψη των όλο και διευρυμένων ανθρώπινων αναγκών, θέλει εργατικά χέρια, αξιοποιεί τα επιτεύγματα της τεχνικής για την αύξηση της παραγωγικότητας για να καλύψει λαϊκές ανάγκες και σ' αυτά τα πλαίσια επιτρέπει όλο το προϊόν της εργασίας να κατευθύνεται στη λαϊκή ευημερία, μεγεθύνει τον ελεύθερο χρόνο για να μπορεί ο άνθρωπος να αναπτύσσει πολύπλευρα την προσωπικότητά του.

Αυτήν την προοπτική προσπαθεί να σβήσει από το χάρτη η αστική τάξη με αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, με πολιτικά αναχώματα που από κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα οδηγούν την εργατική τάξη σε παράταση της υποταγής.

Να γιατί υποχρεωτικά στο εργατικό - λαϊκό κίνημα μπαίνει επιτακτικά θέμα με ποια σημαία εξαρχής προχωρά.

Το ΚΚΕ θαρρετά καλεί την εργατική τάξη να σηκώσει ψηλά τη δική της σημαία. Η κοινωνική συμμαχία που χτίζεται με πυρήνα το ταξικό κίνημα μέσα στους χώρους δουλειάς, παντού όπου ζει η εργατική τάξη, σ' αυτό το δρόμο κινείται.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΗ νέο πλήγμα για τη λαϊκή κατανάλωση

ΤΑ ΝΕΑ: Η μεγάλη νύχτα της εκπαίδευσης

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Κάτω από τη βάση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ωρα της κρίσης για τις πανελλαδικές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εφαγε «πόρτα» από Ομπάμα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Βερολίνο: Αμεσα η μείωση ΦΠΑ, αργότερα το «κούρεμα»

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Νέο σχέδιο για ριζικές φορολογικές ανατροπές

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μαζικές αγορές σε ομόλογα και μετοχές

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ποιες αποδείξεις μειώνουν τον φόρο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Τι αλλάζει στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα

ΕΘΝΟΣ: Συντάξεις εξπρές για γυναίκες

Η ΑΥΓΗ: Ξεπουλάνε και το δίκτυο της ΔΕΗ

Η ΕΛΛΑΔΑ: Νάρκη στον τουρισμό

«Το ταξίδι του Αντ. Σαμαρά στην Κίνα διαφημίστηκε από τα αστικά επιτελεία σαν ευκαιρία για την Ελλάδα να προσελκύσει κεφάλαια για επενδύσεις (...) Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική (...) Η Κίνα (...) αναζητάει πύλη εισόδου στην Ευρώπη για τα εμπορεύματά της. Η Ελλάδα μπορεί να παίξει αυτόν το ρόλο (...) Οι πολυεθνικές της Κίνας ενδιαφέρονται να δυναμώσουν τις σχέσεις τους με το ντόπιο εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο διακινεί το μεγαλύτερο μέρος των κινεζικών εμπορευμάτων παγκόσμια. Τι πείρα υπάρχει; Ο ελληνόκτητος στόλος είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, διακινεί τεράστιες ποσότητες κινεζικών προϊόντων, έχει συμφωνίες δισεκατομμυρίων με πολυεθνικές της Κίνας και την ίδια ώρα τα ναυπηγεία στην Ελλάδα μαραζώνουν. Οχι όμως και στην Κίνα, όπου οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν χτίσει την τελευταία δεκαετία πάνω από 400 βαπόρια, ενώ εκκρεμούν άλλες 300 παραγγελίες! Ποιος ωφελήθηκε; Σίγουρα όχι οι χιλιάδες ναυτεργάτες που (όσοι δεν είναι άνεργοι) δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας στα καράβια του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Ούτε οι χιλιάδες μεταλλεργάτες και άλλες ειδικότητες εργαζομένων στα ναυπηγεία, όπου δεν πέφτει σφυριά.

(...) Η "Cosco" έβαλε στο χέρι μια από τις προβλήτες του ΟΛΠ (...) Τι έγινε; Οι ελάχιστες νέες θέσεις εργασίας (μερικές εκατοντάδες) είναι κακοπληρωμένες, χωρίς δικαιώματα και με βαριά αντεργατικούς όρους που τώρα γενικεύονται σε όλες τις επιχειρήσεις. Επιπλέον, με τη δραστηριοποίηση της πολυεθνικής στον Πειραιά, χάθηκαν πάνω από 30.000 θέσεις εργασίας από μικρομεσαίες επιχειρήσεις στις χερσαίες μεταφορές, που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή και τις συνέθλιψε ο ανταγωνισμός. Για κερασάκι στην τούρτα, το κινεζικό μονοπώλιο έβαλε στο χέρι τη βασικότερη θαλάσσια πύλη εισόδου της χώρας και πήρε υπό τον έλεγχό του κρατικές υποδομές στρατηγικής σημασίας, μαζί με τον πλήρη έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου (...) Το ίδιο ισχύει και με τη συμφωνία ανάμεσα στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την "Cosco" και τη HP για τη σιδηροδρομική μεταφορά των προϊόντων της τελευταίας με χρήση του δικτύου που φτιάχθηκε με λεφτά του λαού. Αν κάποιοι μπορούν να πανηγυρίζουν για το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα, αυτοί είναι οι 60 επιχειρηματίες που έχει μαζί του και το σινάφι τους στην Ελλάδα, που ψάχνουν κερδοφόρες συμπράξεις με τους Κινέζους, για να βελτιώσουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού. Ο δρόμος ανάπτυξης που υπόσχονται τα κόμματα της διαχείρισης προϋποθέτει να γίνει ο λαός δούλος των μονοπωλίων. Οι τεράστιες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας θα μπουν στην υπηρεσία του λαού μόνο αν αυτός πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, ξεπατώνοντας τα μονοπώλια και την εξουσία τους» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).