Με τη μεγάλη νίκη των λαών κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού «Αξονα» Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, τέλειωσε πριν από 65 χρόνια ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο αιματηρός που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι νεκροί στη διάρκειά του έφτασαν τα 50 εκατομμύρια.

Στη νίκη επί του «Αξονα» συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ομως, για την πραγματοποίησή της υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης.

Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939-1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. Και σε αυτά, ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Και στην Ελλάδα, όταν ένα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου επέλεγε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές, ένα άλλο, μαζί με το Παλάτι, διέφυγε στο εξωτερικό (Κάιρο και Λονδίνο), παίρνοντας μαζί του τεράστιες ποσότητες κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό, ενώ ένα τρίτο, που έμεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα προσβλέποντας καιροσκοπικά σε μελλοντικές εξελίξεις, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργήθηκαν το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ - 16 Αυγούστου 1941) και στις 27 Σεπτέμβρη 1941 το ΕΑΜ. Στο ΕΑΜ και στις οργανώσεις του (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ, ΕΛΑΝ) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989-1991), ξεκίνησε μια πιο συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να καταστήσει τις νεότερες γενιές ευάλωτες στη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξει μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα όπου τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989-1991.

Τα ιμπεριαλιστικά «κέντρα» συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται, επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη «διέξοδο» από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο. Ακόμα, με στόχο την αναδιάταξη στο συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κρατών.

Ταυτόχρονα, αποσιωπούν το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ κατέβαλε μεγάλες και πολύχρονες προσπάθειες για να αποσοβηθεί η πολεμική έκρηξη, ότι ακολουθούσε με συνέπεια πολιτική ειρήνης, επειδή μόνο από αυτήν είχε συμφέρον για να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική κοινωνία. Εχοντας καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είχε καταργήσει και το κίνητρο της συμμετοχής στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η Σοβιετική Ενωση υποχρεώθηκε να διεξαγάγει έναν πόλεμο που προκάλεσε ο ιμπεριαλισμός.

Κρύβουν, επίσης, επιμελώς ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αναθέρμανε τις ελπίδες των αντεπαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ενωση, που τον είδαν ως τη μεγάλη ευκαιρία για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και συμμάχησαν με τους Γερμανούς.

Τα αντικομμουνιστικά «κέντρα» ονοματίζουν σήμερα την Αντίσταση «τρομοκρατία»! Εμφανίζουν ως σφαγές αμάχων την παραδειγματική τιμωρία των «δωσίλογων». Προβάλλουν ως βασική αιτία της δημιουργίας οργανώσεων τύπου «Ταγμάτων Ασφαλείας» και της συνεργασίας με τους κατακτητές την ανάγκη «αθώων να προστατευθούν από το αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι κομμουνιστές»!

Αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα. Δεν είναι μόνον οι δυνάμεις του «Αξονα» που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι και οι κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από τα πιο χαρακτηριστικά εγκλήματα των ΗΠΑ - Βρετανίας ήταν ο βομβαρδισμός της Δρέσδης (13 προς 14 Φλεβάρη 1945), στη διάρκεια του οποίου η πόλη μεταμορφώθηκε σε σωρούς ερειπίων, χάθηκαν πάνω από 120.000 άνθρωποι και καταστράφηκε ανυπολόγιστης αξίας πολιτιστικός πλούτος. Κι αυτό, παρότι ο βομβαρδισμός της Δρέσδης δεν είχε στρατιωτική σημασία. Σήμερα, δε λείπουν και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η Δρέσδη βομβαρδίστηκε μετά από απαίτηση του Στάλιν!! Ομως τα εργοστάσια της Γερμανίας, όπου οι ΗΠΑ είχαν επενδύσεις, παρέμειναν άθικτα.

Οι ταξικές κοινωνικές αντιθέσεις υπάρχουν αντικειμενικά, είναι ασυμφιλίωτες και καμιά εκστρατεία για την εμπέδωση της «ταξικής συνεργασίας» δεν είναι σε θέση να τις εξαφανίσει. Είναι, όμως, σε θέση να επιβραδύνει την ταξική πάλη, αν δεν υπάρξει έγκαιρη αποκάλυψη και θωράκιση του εργατικού κινήματος.

Από αυτήν την άποψη κρίνεται και αποκαλύπτεται η σκοπιμότητα μιας από τις βασικές μεθοδολογικές αρχές των «αναθεωρητών» της Ιστορίας, να «εξηγήσουν» τα ιστορικά γεγονότα με τον εξορκισμό της πάλης των τάξεων, που την ονοματίζουν ξεπερασμένη μετά την κορύφωση των αντεπαναστατικών εξελίξεων του 1989-1991. Ετσι υπηρετούν το νέο συσχετισμό υπέρ του κεφαλαίου, καλυπτόμενοι πίσω από μια δήθεν αταξική θεώρηση της Ιστορίας.

Σήμερα, στα κράτη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία εκφράζεται με την αναστήλωση των χιτλερικών συμβόλων, τις διώξεις κομμουνιστών, τις διακρίσεις σε βάρος τους, την εκτός νόμου θέση οργανώσεων. Παρ' όλα αυτά, έρευνες σε διάφορες χώρες αποκαλύπτουν ότι μεγάλο ποσοστό των λαών τους επιθυμούν να ζήσουν στο σοσιαλιστικό καθεστώς.

Εξέχοντα ρόλο στη στρέβλωση της ιστορικής μνήμης παίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Πρωτοστατώντας στην αντικομμουνιστική υστερία, καθιέρωσε την 9η Μάη ως «Ημέρα της Ευρώπης», απαλείφοντας την «Ημέρα της Νίκης των Λαών»! Καθόλου τυχαίο ότι η εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και η απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ονοματίζεται κατοχή! Στη Γερμανία και στην Αυστρία, οι λιποτάκτες του γερμανικού στρατού, που αυτομόλησαν στους αντιπάλους, κυρίως στο Σοβιετικό Στρατό, ουσιαστικά θεωρούνται «εθνική ντροπή»!

Καμία πλαστογραφία δε θα σβήσει τις εποποιίες: Του Στάλινγκραντ, του Λένινγκραντ, της Μόσχας, του Κουρσκ, της Σεβαστούπολης, όλων των ηρωίδων πόλεων. Των μικρότερων και μεγάλων μαχών του Κόκκινου Στρατού, του Κόκκινου Ναυτικού, της Κόκκινης Αεροπορίας, των παρτιζάνων στα μετόπισθεν, τον απίστευτο ηρωισμό εκατομμυρίων.

Αποτελούν μέρος του ιμπεριαλιστικού ιδεολογικού πολέμου η παραχάραξη της Ιστορίας, η επιχείρηση «αποϊδεολογικοποίησης» της ιστοριογραφίας, η συκοφαντική ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό, του Στάλιν με τον Χίτλερ, για να διαμορφωθούν υποταγμένες συνειδήσεις, να συκοφαντηθεί η ταξική πάλη και η προοπτική της.

Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος. Αποτελεί μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, που ο Χίτλερ και γενικότερα το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του εξέφρασαν και υπηρέτησαν τα συμφέροντά τους. Αντίθετα, ο Στάλιν και γενικά η σοβιετική εξουσία εξέφρασαν και υπηρέτησαν τα συμφέροντα των εκατομμυρίων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς.

Παράλληλα, συνεχίζεται η αναπαραγωγή των προπαγανδιστικών αστικών επιχειρημάτων, που υποστηρίζονται ένθερμα από τον οπορτουνισμό, για το «μοίρασμα του κόσμου», που δήθεν συμφωνήθηκε στη Γιάλτα (11 Φλεβάρη 1945) ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στις ΗΠΑ - Βρετανία.

Στο υποτιθέμενο «μοίρασμα του κόσμου» ανακαλύπτουν την αιτία που ο Κόκκινος Στρατός δεν μπήκε στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα το ΕΑΜ να νικηθεί από την ντόπια άρχουσα τάξη και τους Εγγλέζους.

Ετσι απενοχοποιούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ενώ ενοχοποιούν τον Κόκκινο Στρατό και τον προλεταριακό - σοσιαλιστικό διεθνισμό, την ένοπλη λαϊκή πάλη του Δεκέμβρη 1944 και των χρόνων 1946-1949, γιατί, παρά την ήττα της, φοβούνται τις παρακαταθήκες της. Ο ηρωικός αγώνας του λαού της Αθήνας και του Πειραιά το Δεκέμβρη 1944, όπως και ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) είναι ορόσημα.

Εξήντα πέντε χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα διδάγματα από αυτόν ενισχύουν τη θεωρητική θέση ότι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός αποτελεί τη μόνη εναλλακτική λύση.