Οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ, οι εκατοντάδες χιλιάδες ασφαλισμένοι, πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους μπροστά στην κάλπη: Αποδυναμωμένος δικομματισμός, ενισχυμένο ΚΚΕ, για να προστατευτούν από τα χειρότερα που έρχονται στην Κοινωνική Ασφάλιση

Τα αντιδραστικά σχέδια του δικομματισμού, ανεξάρτητα από το ποιος από τους δύο θα κάτσει στην κυβερνητική καρέκλα, επιβάλλουν την εκλογική καταδίκη τους και την ενίσχυση του ΚΚΕ. Γιατί, αν δεν ισχύσουν αυτές οι δύο προϋποθέσεις, η επόμενη μέρα θα είναι ακόμα χειρότερη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Σε ομιλία του στις 23/8, ο Κ. Καραμανλής ξεκαθάρισε τρία βασικά πράγματα σε σχέση με το Ασφαλιστικό:

Πρώτον, ότι η «μεταρρύθμιση» στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης αποτελεί προτεραιότητα και άρα η νομοθετική διαδικασία προς αυτήν την κατεύθυνση θα επισπευστεί αμέσως μετά τις εκλογές.

Δεύτερον, διέγραψε το περιεχόμενο της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, λέγοντας ότι προέχει η εφαρμογή του νόμου Ρέππα (ενοποίηση Ταμείων, παράλληλη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων για χιλιάδες εργαζόμενους, μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης της σύνταξης, πετσόκομμα στις λεγόμενες «πρόωρες» και αναπηρικές συντάξεις, αλλά και στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα).

Μίλησε, επίσης, για την παροχή κινήτρων, ώστε να παραμένει ο εργαζόμενος στη δουλιά ακόμα και μετά τη συμπλήρωση των τυπικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ηδη, ο νόμος Ρέππα προβλέπει την «εθελούσια» παράταση του εργάσιμου βίου στα 67 χρόνια.

Τρίτον, προσδιόρισε τη μέθοδο με την οποία θα επιχειρηθεί η χειραγώγηση των εργαζομένων και η προώθηση των αντιασφαλιστικών αλλαγών. Πρόκειται για τη δοκιμασμένη μέθοδο του «κοινωνικού διαλόγου», την αξιοποίηση των «κοινωνικών εταίρων», που τόσα δεινά έχει συσσωρεύσει στις πλάτες των εργαζομένων.

Σε όλα τα παραπάνω, προστίθενται οι διαρροές για την πρόθεση της κυβέρνησης να εξαγγείλει τη θέσπιση «εθνικής» σύνταξης, ύψους μέχρι 600 ευρώ.

Μόλις την περασμένη Παρασκευή, μιλώντας σε εκπροσώπους της τρίτης ηλικίας, ήταν η σειρά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να ξεδιπλώσει τα αντιασφαλιστικά σχέδια του κόμματός του. Αφού πρώτα κατέφυγε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να πείσει ότι η εικοσάχρονη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαφέρει από εκείνη της ΝΔ στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, πρότεινε ανάμεσα σε άλλα:

• Την εφαρμογή των νόμων του ΠΑΣΟΚ, όπως ο νόμος Ρέππα, οι προβλέψεις του οποίου καταγράφηκαν παραπάνω.
• Την «εθελούσια» αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με την παροχή κινήτρων για την παραμονή στην εργασία. Συγκεκριμένα, είπε ότι «στόχος μας είναι να φθάσουμε ή να ξεπεράσουμε τον μέσο όρο αποχώρησης από την εργασία των 62,7 ετών, που είχαμε καταφέρει το 2003», ισχυριζόμενος προκλητικά ότι «κάθε άνθρωπος που περνά τα 65 χρόνια, συνεχίζει να ζει και να είναι ενεργός»...
• Την παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών, αφού κάτι τέτοιο μπορεί σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να οδηγήσει σε «ανάπτυξη της παραγωγής, μεγαλύτερα έσοδα» και «περισσότερους εργαζόμενους»...
• Επίσης, ο Γ. Παπανδρέου έκανε λόγο για «αναμόρφωση του θεσμού του ΕΚΑΣ και το διπλασιασμό του αριθμού των δικαιούχων», καθώς και για «θεσμοθέτηση της βασικής σύνταξης στα 550 ευρώ για το μεμονωμένο και 950 ευρώ για το ζευγάρι», για τους αγρότες.

Η ταύτιση των δύο είναι οφθαλμοφανής. Προσπαθούν, ωστόσο, από κοινού να κρύψουν δύο βασικά ζητήματα:

Το πρώτο έχει να κάνει με το από πού εκπορεύεται αυτή η στρατηγική ταύτιση. Και εδώ η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Είναι οι δεσμεύσεις και των δύο απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και τις αποφάσεις στα πλαίσια της ΕΕ, στη διαμόρφωση των οποίων έχουν και οι δύο συμμετοχή. Τα κιτάπια της στρατηγικής της Λισαβόνας, που θέλει το ευρωενωσιακό κεφάλαιο το πιο «ανταγωνιστικό» σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι το 2010, είναι η παρτιτούρα απ' όπου «ξεσηκώνουν» τις προτάσεις τους. Από δω προκύπτει και το πώς αντιλαμβάνονται την Κοινωνική Ασφάλιση, την οποία το κεφάλαιο θεωρεί «κόστος». Με τον ίδιο τρόπο τη βλέπουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και κάνουν τα αδύνατα δυνατά, ώστε να απαλλάξουν τους εργοδότες από αυτό ακριβώς το «κόστος».

Το δεύτερο σχετίζεται με το τι πραγματικά σχεδιάζουν. Και σ' αυτό το ερώτημα υπάρχει απάντηση. Στόχος τους είναι ένα σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης με τρεις πυλώνες. Ο ένας θα στηρίζεται σε ένα κρατικό επίδομα - σύνταξη, σαν το ύστατο δίχτυ προστασίας από την απόλυτη εξαθλίωση. Ο δεύτερος πυλώνας θα στηρίζεται στα λεγόμενα «επαγγελματικά ταμεία», που θα λειτουργούν σε ανταποδοτική βάση και ο τρίτος στην ιδιωτική Ασφάλιση που γιγαντώνεται και καραδοκεί. Και όλα αυτά, βέβαια, ύστερα από μια μακρά παραμονή στην εργασία, η οποία θα είναι τόσο «εθελούσια», όσο «εθελούσια» είναι και η ανάγκη της επιβίωσης.

Οσο για την τυπική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αυτή θα έρθει σαν φυσικό επακόλουθο, όταν θα επιτευχθεί η ούτως ή άλλως παράταση του εργάσιμου βίου για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν χώρες όπως η Σουηδία, όπου δεν υπάρχουν τυπικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αφού θεωρείται αυτονόητο ότι για να επιβιώσει κανείς θα πρέπει να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα! Αν θέλει να συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα, απλά δε θα μπορεί να τα βγάλει πέρα. Ο απόλυτος εκβιασμός...

Αυτά πρέπει να σκεφτούν οι εργαζόμενοι των 657,89 ευρώ μεικτά το μήνα και οι συνταξιούχοι των 500, πηγαίνοντας προς την κάλπη, αλλά και από την επομένη, όταν θα αρχίσουν οι σειρήνες του αντιδραστικού «διαλόγου». Και να σταθμίσουν το συμφέρον τους, παίρνοντας υπόψη ένα ακόμα στοιχείο:

Ο Ν. Αναλυτής είναι ο «εμπειρογνώμονας», τον οποίο η ΝΔ διόρισε σαν επικεφαλής στην επιτροπή για το Ασφαλιστικό. Είναι βέβαιο ότι τα προδιαγεγραμμένα συμπεράσματα του πορίσματός του θα αξιοποιηθούν στο έπακρο από την επόμενη κυβέρνηση στη χάραξη της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (11/8/2007), έδωσε μια γεύση του πορίσματος.

«Κάθε χρόνο που μένει κανείς στην εργασία υπάρχει μεγάλη ωφέλεια για το ασφαλιστικό σύστημα», είπε. «Εμμένω στην άποψη αυτή. Για τους εργαζομένους να προβλέπεται ότι τα πρόσθετα χρόνια θα έχουν αυξημένη βαρύτητα και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν μειωμένες εισφορές όταν κρατούν τον εργαζόμενο περισσότερο χρόνο. Είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και πρέπει να το δούμε επειγόντως αλλά σε λογικά πλαίσια. Λέμε ότι το υποχρεωτικό όριο συνταξιοδότησης είναι 65 έτη για τους άνδρες και 60 για τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι του ιδιωτικού τομέα παίρνουν σύνταξη στα 59 - 60 και οι του Δημοσίου στα 58 - 60. Ο μέσος όρος συνταξιοδότησης είναι στην Ελλάδα τα 61. Εάν το πραγματικό 61 το κάνουμε 63, ωφελείται το σύστημα πάρα πολύ».

Θεωρείται αυτονόητο ότι η ΝΔ που τον διόρισε ασπάζεται πλήρως της απόψεις του. Φαίνεται όμως ότι το ίδιο κάνει και το ΠΑΣΟΚ, αφού η δήλωση Αναλυτή και οι προτάσεις Παπανδρέου μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό...