Επιμένει εδώ και καιρό η «Εφημερίδα των Συντακτών» στην προσπάθεια να τσουβαλιάσει το ΠΑΜΕ με τους εργατοπατέρες της ηγετικής ομάδας ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ, να συκοφαντήσει ως έναν «μικροκομματικό καβγά» σε βάρος των εργαζομένων την πάλη ενάντια στην απροκάλυπτη παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους στα συνδικάτα, την πάλη ενάντια στην υποταγή τους στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τις προάλλες, μάλιστα, η εφημερίδα ξεπέρασε τον εαυτό της! Αβαντάροντας το σχέδιο των εργατοπατέρων να υπονομεύσουν την απεργία της ερχόμενης Τρίτης, όπως και την προσπάθειά τους να την παρουσιάσουν ως «κομματική», σχολιογράφος της εφημερίδας «ανακάλυψε» ότι υπάρχουν δύο απεργίες: Μία «από το ΕΚΑ (ΠΑΜΕ - ΣΥΡΙΖΑ)» και μία από «τα ενωμένα σωματεία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ)»! Και ρωτάμε: Δεν ξέρουν άραγε ότι η απόφαση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας ήταν ομόφωνη; Δεν ξέρουν ότι εκτός του ΕΚΑ την ίδια μέρα απεργούν η ΑΔΕΔΥ, δεκάδες Εργατικά Κέντρα, όπως του Πειραιά, της Πάτρας, της Λάρισας, της Εύβοιας κ.ά., Ομοσπονδίες όπως η ΠΝΟ, η Ομοσπονδία Μεταφορών κ.ά.; Και αλήθεια, τι πάει να πει «τα ενωμένα σωματεία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ)»; Αυτό πια... ούτε ο Παναγόπουλος δεν το ξέρει!
Το είδαμε κι αυτό. Ο λόγος για την έρευνα - και πολύ περισσότερο για τα συμπεράσματα - που παρουσιάστηκε μέσα στη βδομάδα στο πλαίσιο ενός προγράμματος που συντονίζεται από το υπουργείο Περιβάλλοντος και τα αντίστοιχα «ταμεία» της ΕΕ, σχετικά με την «προσαρμογή της Ελλάδας στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής». Ανάμεσα στα «ευρήματα», έτσι όπως καταγράφηκαν στον Τύπο, είναι ότι... ένας στους δύο θέλει να μπουν διόδια στο κέντρο των πόλεων, ότι ανάμεσα στα μέτρα που υπερτερούν «στον αγώνα για το μετριασμό και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής» είναι... η νηστεία (ίσως και η προσευχή, αλλά αυτό δεν διευκρινίζεται), όπως επίσης και η διαπίστωση ότι οι νέοι 15 έως 17 ετών «δίνουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στην ανεργία και την εν γένει οικονομική κατάσταση από τους μεγαλύτερους» και άρα «είναι σαφής η έλλειψη ενημέρωσής τους για την κλιματική αλλαγή και απαιτείται άμεση και έντονη ευαισθητοποίησή τους»! Κι αν δεν καταλάβατε, η μόνη «προσαρμογή» που επιδιώκουν τα αστικά επιτελεία είναι αυτή των λαϊκών αναγκών στον στενό «κορσέ» της καπιταλιστικής κερδοφορίας και στα «θέλω» των «πράσινων» επιχειρηματικών ομίλων, και όχι βέβαια στις επιπτώσεις από την καταστροφή του περιβάλλοντος, που προκύπτει από το κυνήγι του κέρδους και από την αναρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Σε αντίθεση με τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Γεωργούλη, που πήρε το λόγο στη συζήτηση για το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα, για να μιλήσει σχετικά με την ...πολιτιστική ατζέντα (!) της ΕΕ, ο έτερος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αρβανίτης, σε δήλωσή του, εμφανίστηκε «λάβρος» κατά του νέου αντικομμουνιστικού κειμένου. Υπάρχει όμως μια «μικρή» λεπτομέρεια: Στη μακροσκελή του δήλωση στην «Αυγή», δεν βρήκε μια λέξη να πει για το γεγονός ότι το ψήφισμα δεν φέρει μόνο την υπογραφή των «νεοφιλελεύθερων» του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που «φλερτάρουν» με την ακροδεξιά, αλλά και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ανεξάρτητα από τη στάση που κράτησαν τελικά στην ψηφοφορία ορισμένοι ευρωβουλευτές της συγκεκριμένης ομάδας. Και βέβαια, η νέα αντικομμουνιστική αθλιότητα έρχεται να «χτίσει» πάνω στη σάπια θεωρία των «δύο άκρων», της ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού, που αποτελεί επίσημη ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής ένωσης, την οποία σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι υπερασπίζονται από κοινού. Αλλά και πάνω σε προηγούμενα κατάπτυστα κείμενα, όπως εκείνο το άθλιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον περασμένο Μάη, που μιλούσε για «Σιδηρούν Παραπέτασμα» και το οποίο συνυπέγραψε η τότε ελληνική κυβέρνηση. Δεν λέμε, καλή η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλύνει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, της οποίας φιλοδοξεί να γίνει η «αριστερή» πτέρυγα, αλλά μάταιος ο κόπος του...
1860 Πεθαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Αρθουρ Σοπενχάουερ.
1933 Αρχίζει στη Λειψία η δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ (γερμανικό Κοινοβούλιο) - προβοκάτσια των ναζί που έγινε το Φλεβάρη. Κατηγορούμενοι ήταν ο Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, ηγετικό στέλεχος του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι Βούλγαροι κομμουνιστές Ποπόφ και Τάνεφ και ο αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο Ράιχσταγκ, Ερνστ Τόργκλερ. Ο Ντιμιτρόφ και οι σύντροφοί του αθωώθηκαν πανηγυρικά και το Φλεβάρη του 1934 η κυβέρνηση Χίτλερ υποχρεώθηκε να τους απελευθερώσει και να τους επιτρέψει να μεταβούν στην ΕΣΣΔ.
1934 Γεννιέται ο Καναδός τραγουδιστής και συνθέτης Λέοναρντ Κοέν.
1947 Γεννιέται ο Αμερικανός συγγραφέας Στίβεν Κινγκ.
1949 Ιδρύεται η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, αποτελούμενη από την αμερικανική, τη βρετανική και τη γαλλική ζώνη κατοχής. Πρωτεύουσα της ΟΔ Γερμανίας ορίζεται η Βόννη. Η ανακήρυξη της ΟΔ Γερμανίας ήταν ένα ακόμα βήμα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, που οδήγησε στην οριστική διχοτόμηση της Γερμανίας.
1791 Γεννιέται ο Βρετανός χημικός και φυσικός Μάικλ Φαραντέι, του οποίου το όνομα δόθηκε στη μονάδα μέτρησης της χωρητικότητας πυκνωτή.
1862 Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν, ανακοινώνει ότι από την 1η Γενάρη του 1863 θα απελευθερωθούν όλοι οι σκλάβοι στις βόρειες Πολιτείες (Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος, 1861 - 1865). Βεβαίως, θα χρειαστούν ακόμα πολλές δεκαετίες ωσότου οι Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς συμπολίτες τους.
1940 Υπογράφεται μεταξύ της φινλανδικής κυβέρνησης (όπου το μεγαλύτερο κόμμα του κυβερνητικού συνασπισμού ήταν οι Σοσιαλδημοκράτες) και της ναζιστικής Γερμανίας στρατιωτική συμφωνία για τη συμμετοχή της Φινλανδίας στον πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Στις 25 Ιούνη 1941, 3 μέρες μετά την έναρξη της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα», η Φινλανδία κήρυξε και αυτή τον πόλεμο στη Σοβιετική Ενωση, ενώνοντας τις δυνάμεις της με τις υπόλοιπες χώρες του Αξονα.
1947 Ιδρύεται το Γραφείο Πληροφοριών των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (Κομινφόρμ) με σκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών και τον συντονισμό της δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
1968 Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Οδηγητής», Οργάνου του ΚΣ της ΚΝΕ.
1980 Τα ιρακινά στρατεύματα εισβάλλουν στο ιρανικό έδαφος. Αρχίζει ο πόλεμος Ιράν - Ιράκ, που θα κρατήσει σχεδόν 8 χρόνια (έως τις 20/8/1988) και θα στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μαχητές και αμάχους.