«Χτες γράφτηκε ιστορία», βεβαίωναν όλα τα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο χτες.

Ψάχνοντας να βρούμε από πού προκύπτει η εκτίμηση, διαβάζουμε στον «Ελεύθερο Τύπο»: «"Σήμερα γράφτηκε ιστορία", έγραψε χτες στο twitter της» η Α. Διαμαντοπούλου. Μάλιστα...

Η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι καταργεί τον κωδικό για τα μυστικά κονδύλια προς δημοσιογράφους είχε άμεση εφαρμογή. Μια ματιά στα χτεσινά κύρια άρθρα το βεβαιώνει. Ολα εκτός γραμμής.

Μανδραβέλης της «Καθημερινής» και Παππάς της «Ελευθεροτυπίας» ζήτησαν να δοθούν τα ονόματα στη δημοσιότητα. Δυστυχώς, ο Μόσιαλος είχε ήδη δηλώσει ότι δεν υπάρχουν παραστατικά, έχουν καταστραφεί. Κι έτσι ο Μανδραβέλης και ο Παππάς δε θα μάθουν ποτέ ποιοι σιτίζονταν από τα μυστικά κονδύλια. Τι θλίψη...

Ευτυχώς, όσοι διαβάζουν εφημερίδες δε χρειάζονται παραστατικά για να μάθουν. Μια απλή σύγκριση κάθε μέρα των κειμένων που διακινούνται αρκεί.

Στην ηλεκτρονική έκδοση εφημερίδας διαβάσαμε για μια έρευνα που βεβαίωνε πως «δεν ζει οικογένεια με λιγότερα από 2.275 ευρώ». Για να βγει το νούμερο υπολογίζει ανάμεσα σε άλλα ότι η οικογένεια πληρώνει το μήνα για εκπαίδευση 66 ευρώ, για στέγαση 291 ευρώ και για διατροφή 356 ευρώ. Για μεταφορές υπολογίζει 353 ευρώ και για τηλέφωνα 98 ευρώ.

Οσοι έχουν σχέση με τα οικονομικά της οικογένειάς τους, μπορούν να κάνουν την σύγκριση... Κι όσοι πληρώνονται ήδη με τους νέους μισθούς δε χρειάζεται να κάνουν καμιά σύγκριση. Αρκεί να αποφασίσουν να μην επιτρέψουν άλλο να τους δουλεύουν τόσο χοντρά.

Τώρα που σύσσωμος ο «αστικός κόσμος» (αυτόν τον όρο χρησιμοποίησαν εντελώς τυχαία όλα τα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο χτες) αποφάσισε να αντιμετωπίσει ενωμένος όσους διαδηλώνουν ενάντια στην εφαρμοζόμενη πολιτική, ε, είναι σίγουρο πως θα 'ρθουν χαρούμενες μέρες. Το βεβαιώνουν: Ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ που ζητά επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, η ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ που ασκείται στο μαύρο χιούμορ και μια ανταποκρίτρια της «Μοντ» στην Ουάσιγκτον.

Το κλάμα στελεχών ιμπεριαλιστικών οργανισμών για την κρίση αποκαλύπτεται γρήγορα ως προσπάθεια αξιοποίησης της κρίσης για μεγαλύτερη ένταση της επίθεσης στην εργατική τάξη.

Την ώρα που ομολογούν ότι θα πρέπει να καεί μια ολόκληρη γενιά για να αποδώσουν υπέρ των καπιταλιστών τα μέτρα που παίρνονται σήμερα, πιέζουν για επιτάχυνση αυτής της καταστροφικής πολιτικής. Και από τη σκοπιά των συμφερόντων που προωθούν σωστά πιέζουν, γιατί αυτό ακριβώς χρειάζονται τα μονοπώλια: Ακόμα μεγαλύτερες ανατροπές στην αγορά εργασίας. Για όλους αυτούς είναι επείγον να κινεζοποιηθούν παγκόσμια οι σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας.

Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο φαντάζουν γραφικές οι αναφορές στελεχών της σοσιαλδημοκρατίας, που προσπαθούν με μαύρο χιούμορ να δείξουν ότι δεν είναι αυτός ο σωστός δρόμος. Οτι υπάρχει ακόμα καιρός για υπεράσπιση αυτού που ονομάζουν «κοινωνικό κράτος». Η πολιτική που εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ το βεβαιώνει.

Ο νοσταλγός (στην «Καθημερινή») δεν έκρυψε ποτέ τις ιδεολογικές ρίζες του. Και δεν είναι απ' τους χειρότερους. Αλλοι μιλούν ευθέως και για τον Μεταξά. Αναμενόμενο κάποια στιγμή να μιλήσουν και για τον Βενιζέλο σαν μεγάλο αναμορφωτή με αναφορές στα ξερονήσια που πρώτος αυτός εγκαινίασε.

Αλλά η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική τους μελαγχολία. Και σε λύπη του νοσταλγού, εργάτες, φοιτητές, αγρότες σε διάφορα σημεία του πλανήτη κρατάνε ζωντανή τη φωτιά μιας έντονης αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ακόμα κι όταν η διεκδίκηση περιορίζεται σε πρωτόλεια δημοκρατικά αιτήματα, απέναντι βάζει μιαν εξουσία που όλο και περισσότερο καταφεύγει σε μεθόδους σιδερένιας φτέρνας.

Απέναντι στην απόλυτη αποκάλυψη της βαρβαρότητας που σηματοδοτεί η εξουσία των μονοπωλίων, ορισμένοι εξακολουθούν να μιλάνε για «δημοκρατική εκτροπή» (το χτεσινό άρθρο στην «Ελευθεροτυπία» θρηνεί για μια δημοκρατία που έγινε «πιο μικρή»). Βολεύει μια τέτοια εκδοχή, ώστε, απέναντι στην εξουσία των μονοπωλίων, να προβάλλεται ως εναλλακτική κάποιο «δημοκρατικό μέτωπο».

Σβήνουν, όμως, έτσι, το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά στην όξυνση της ταξικής αναμέτρησης, γεγονός που σημαίνει πως όπως χτες έτσι και σήμερα συγκρούονται όλο και πιο έντονα δύο γραμμές: Αυτή που δέχεται ότι υπάρχει και δημοκρατική λειτουργία της εξουσίας των μονοπωλίων, απέναντι σε εκείνη που αποδεικνύει πως αυτό το σύστημα έχει φάει προ πολλού τα ψωμιά του, είναι υποχρεωμένο να καταφεύγει όλο και περισσότερο στη βαρβαρότητα, δεν εξανθρωπίζεται, κουβαλά μαζί το νεκροθάφτη του ...και ο οποίος ήρθε η ώρα να κάνει τη δουλειά που ιστορικά έχει χρεωθεί.

Ασχετο: Τα ρεπορτάζ από τη Λιβύη μιλούν για μεγάλη φυγή από την Τρίπολη προς την Τυνησία. Αφού ελευθερώθηκαν, γιατί φεύγουν;

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ο αντιδραστικός νόμος - πλαίσιο

Το ΠΟΝΤΙΚΙ: Χωρίς πάτο το βαρέλι...

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Συναίνεση ευθύνης στην Παιδεία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ιστορική συμφωνία για το μέλλον της Παιδείας

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η πρώτη συναίνεση!..

ΤΑ ΝΕΑ: Η Παιδεία βγαίνει από το... άσυλο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εθαψαν το δημόσιο Πανεπιστήμιο

Η ΑΥΓΗ: Πρόβα κεντροδεξιάς διακυβέρνησης

ΑΥΡΙΑΝΗ: Βάζουν λουκέτο 183.000 μικρές επιχειρήσεις που απασχολούν 250.000 εργαζομένους

ΕΘΝΟΣ: Τα μυστικά του νέου μισθολογίου στο Δημόσιο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Αναγνώριση χρόνου για την επικουρική σύνταξη

Ο ΛΟΓΟΣ: Μηδενικό έργο εμφάνισαν οι 34 μεγαλύτερες εφορίες

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σε κρίσιμο δίλημμα οι τραπεζίτες

«Το πόσο δίκιο είχε τότε ο Αβέρωφ, όταν επεσήμαινε το λάθος της ηρωοποίησης της Αριστεράς, το δείχνει το γεγονός ότι, σήμερα, μερικοί επαγγελματίες αγωνιστές του ΚΚΕ φθάνουν για να αποκλείσουν τα ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος, ενώ κανένας υπουργός, είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της Ν.Δ., δεν τολμά να διατάξει την αστυνομία να τους απομακρύνει αμέσως και αν χρειαστεί να τους συλλάβει: αυτό, δηλαδή, που θα συνέβαινε χωρίς δεύτερη σκέψη σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα του δυτικού κόσμο» (στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Οδοφράγματα, από την έρημο Ατακάμα στο βόρειο άκρο στα σύνορα με τη Βολιβία έως την Πούντα Αρένας στα στενά του Μαγγελάνου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η επίθεση των αρχών ασφαλείας. Διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις, ακόμη και τις μικρές. Αποκλεισμός βιομηχανικών μονάδων και εργοστασίων για την περιφρούρηση της 48ωρης απεργίας, είναι το σκηνικό που διαμορφώνεται στη Χιλή. Μια απεργία που έχει διευρύνει πολύ τη βάση της, καθώς περισσότερα από 80 συνδικάτα, φοιτητικές και λαϊκές οργανώσεις έχουν δηλώσει συμμετοχή, και συνάμα έχει ριζοσπαστικοποιήσει και τα αιτήματά της: απαιτεί την κατάργηση του υπάρχοντος συντάγματος της Χιλής (...) ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και του Εργατικού Δικαίου, δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα, αύξηση των δαπανών για την Παιδεία και την Υγεία και θέσπιση νόμων που να κατοχυρώνουν τη λαϊκή βούληση (...) Πρόκειται για μία πραγματική μάχη, δεδομένης της εκδηλωμένης ετοιμότητας της κυβέρνησης να θέσει σε ισχύ το "νόμο για την ασφάλεια" έναντι της απεργίας και των διαδηλώσεων. Θέση που σημαίνει ένταση της καταστολής» (το ρεπορτάζ στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).