Αυτή η «γαλλική επανάσταση» κράτησε λίγο. Ισα που έγινε τίτλος στα πρωτοσέλιδα. Ο ίδιος ο Ολάντ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: Χαρακτήρισε «απαραίτητη τη δημοσιονομική πειθαρχία», δήλωσε καθαρά ότι όχι μόνο δεν απορρίπτει το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, αλλά και ότι θα το εμπλουτίσει.

Κρίμα, πάνω που διάφοροι - απ' τον Καρατζαφέρη ως τον Τσίπρα κι απ' τον Βενιζέλο ως τον Σαμαρά - άρχισαν να μιλάνε για το «γαλλικό παράδειγμα» και να το πλασάρουν ως ελπίδα και για τον ελληνικό λαό, το παράδειγμα έδειξε τα δόντια του: Ο Ολάντ είπε σε απλά ελληνικά «τα κεφάλια μέσα».

Η μόνη που έμεινε να πανηγυρίζει είναι η Τρέμη στο «Mega». Παραφράζοντας τη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου διαπίστωσε ότι «πάνω απ' την Ευρώπη πλανάται ένα φάντασμα, το φάντασμα της ανάπτυξης». Μη γελάτε, το είπε σοβαρά. Το είπε όταν από το ρεπορτάζ μεταδόθηκε η είδηση πως και η Μέρκελ συμφωνεί με τον Ολάντ ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας πρέπει να «εμπλουτιστεί» με ένα παράρτημα για την ανάπτυξη.

Η ανάπτυξη είναι η μαγική λέξη που επαναλαμβάνεται από το 1992 ως σήμερα στους τίτλους όλων των συμφωνιών της ΕΕ και επαναλαμβάνουν τώρα τόσο ο Ολάντ όσο και η Μέρκελ. Σ' αυτή τη λέξη επενδύουν και όσοι άλλοι προσπαθούν να πείσουν πως δε φταίει ο καπιταλισμός για τα δεινά των εργατών, αλλά οι αντιαναπτυξιακές πολιτικές που λείπουν. Στο όνομα της ανάπτυξης η Συνθήκη του Μάαστριχτ υποσχόταν 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Και με την εφαρμογή της έφερε πολλαπλάσια εκατομμύρια ανέργων.

Ολοι μαζί κρύβουν το ταξικό περιεχόμενο της «ανάπτυξης», όπως με ακρίβεια προσδιορίζεται στα κείμενα που οι ίδιοι προσυπογράφουν. Πρόκειται για την καπιταλιστική ανάπτυξη και σημαίνει μόνο αύξηση κερδών, των καπιταλιστικών κερδών. Αυτήν την ανάπτυξη ευαγγελίζεται και ο Ολάντ και οι εδώ υποστηριχτές του. Αυτή η ανάπτυξη ακριβώς γιατί έχει σαν βάση της τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής προϋποθέτει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, γεγονός που επίσης κρύβουν οι υποστηριχτές του ...Ολάντ, όλα, δηλαδή, τα πολιτικά κόμματα που με τη μια ή την άλλη παραλλαγή θεωρούν αυτονόητο ότι είναι μονόδρομος οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, μονόδρομος η εξουσία του κεφαλαίου και κατά συνέπεια μονόδρομος η εντός αυτών των τειχών πολιτική - κυβερνητική διαχείριση.

Δυστυχώς, για όλους αυτούς, πεισματάρα η πραγματικότητα έρχεται ξανά και ξανά να δείξει ότι με αυτήν ή την άλλη διαχείριση, με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια, με φερετζέδες περί κρίσης χρέους ή άλλους, ένα πραγματικό γεγονός παραμένει: Το καπιταλιστικό σύστημα παραδέρνει σε μια άγρια κρίση. Αναζητά με αυτά ή τα άλλα μέτρα την περίφημη «ανάπτυξη», που όμως δεν έρχεται γιατί η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, δηλαδή είναι κρίση που για να ξεπεραστεί πρέπει να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις, πριν απ' όλα εργατική δύναμη και βεβαίως κεφάλαια, δηλαδή και αρκετοί από τους καπιταλιστές μαζί. Αυτό πασχίζουν να διαχειριστούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν ένα το κρατούμενο την Ευρωπαϊκή Ενωση και καταφεύγουν κάθε μέρα και σε μια διαφορετική πρόταση για τα ...χρέη. Αυτό που πράγματι πασχίζουν να επιβάλουν είναι την υποταγή των εργατών. Αυτό που θέλουν να εμποδίσουν είναι τη χειραφέτηση της συνείδησης των εργατών, των εργατών που μπροστά στα μάτια τους βλέπουν όλο και περισσότερο ότι αυτό το σύστημα δεν τραβάει άλλο, αυτό το σύστημα ζητάει τον νεκροθάφτη του.

Δέκα μέρες έμειναν ως τις εκλογές, είναι όμως 10 εικοσιτετράωρα που πολλά μπορούν να κριθούν για το πώς θα πορευτεί η εργατική τάξη της χώρας την επομένη των εκλογών. Θα κριθεί το πόσο αδύναμη θα είναι η όποια αστική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές. Κι αυτό σημαίνει ακόμα περισσότεροι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Θα κριθεί - κι αυτό είναι το κύριο - πόσο πιο δυνατό θα είναι στις 7 Μάη το εργατικό, λαϊκό κίνημα για να βάζει όλο και περισσότερα εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών - αντιλαϊκών επιλογών. Κι αυτό εκλογικά σημαίνει όσο το δυνατόν ισχυρότερο το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης, το μόνο κόμμα που από θέση αποκαλύπτει διαρκώς ποια είναι η βασική αντίθεση και πώς αυτή μπορεί να ξεπεραστεί. Το μόνο κόμμα που καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να βάλουν πλώρη για τη δική τους εξουσία, να μην επιτρέψουν στους καπιταλιστές να πάρουν ανάσα.

Το παράδειγμα Ολάντ αναδεικνύεται σε παράδειγμα υποταγής των εργατών στις ανάγκες των καπιταλιστών.

Το παράδειγμα των εργατών που μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, με την αποφασιστική παρέμβαση του ΚΚΕ, αναγνώρισαν τον ταξικό τους αντίπαλο και πήραν την απόφαση να παλέψουν πια για το γκρέμισμά του, δείχνει το δρόμο μας.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ να εκφραστεί στην κάλπη

ΤΑ ΝΕΑ: Γαλλική επανάσταση

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Κίνημα για ευρω - ομόλογο

ΕΘΝΟΣ: Γκρεμίζει το «τείχος της Μέρκελ» ο Ολάντ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ανοίγει τώρα στην Ευρώπη η συζήτηση για τη λιτότητα

Ο ΛΟΓΟΣ: «Βουτιά» τζίρου για μια στις οκτώ επιχειρήσεις

ΑΥΡΙΑΝΗ: «Απατεώνας» ο Γιωργάκης

Η ΑΥΓΗ: Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει μπροστά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ομολογεί συνδιαλλαγή

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Συντάξεις, ποιες εξαιρούνται από τις μειώσεις του Μαΐου

Η ΝΙΚΗ: Ποιοι μπορούν να «κουρέψουν» τα στεγαστικά τους δάνεια

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Στο έλεος των ληστών οι πολίτες

«Είμαι εργάτης στην ΠΙΝΔΟ και όλη η οικογένειά μου εργάτες είναι και αυτοί. Πάντα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ. Για χρόνια δεν αντιλαμβανόμουν καθαρά την πραγματικότητα, δεν καταλάβαινα την εκμετάλλευση και τους ψήφιζα. Οι εξελίξεις στην ΠΙΝΔΟ με τα απλήρωτα μεροκάματα, με τη συμπεριφορά Διοίκησης και εργοδοτικών συνδικαλιστών να σκέφτονται τα κέρδη και μόνο τα κέρδη, με όποιο κόστος, με απειλές ότι θα χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, έδειξαν πως και η ΠΙΝΔΟΣ είναι μια ακόμη καπιταλιστική επιχείρηση που θυσιάζει δικαιώματα εργατών και μικρομεσαίων πτηνοτρόφων για τα κέρδη μιας χούφτας μεγαλοπαραγωγών - "παραγόντων" του τόπου μας. Με τις απεργίες, κατάλαβα τι μεγάλη δύναμη έχουμε εμείς οι εργάτες στα χέρια μας και πως χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά. Μας φοβούνται. Μέσα από την Επιτροπή Αγώνα του ΠΑΜΕ, οι εργάτες μπορούν να ενώνονται, να οργανώνονται μέχρι να μπορέσουν να σηκώσουν κεφάλι. Πρέπει εμείς οι εργάτες να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας, να σχεδιάσουμε το πώς θα ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, με βάση τις ανάγκες μας. Πρέπει ο λαός να πάρει στα χέρια του την εξουσία.

Το μοναδικό κόμμα που παλεύει γι' αυτό το σκοπό είναι το ΚΚΕ. Παλεύω με το ΚΚΕ γιατί καταλαβαίνω ότι πρέπει να παλέψω για την Εργατική, τη Λαϊκή εξουσία. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να μας πουλήσει, για να πάρει υπουργεία. Είναι τιμή για μένα, για τους εργάτες της ΠΙΝΔΟΥ, του Νομού, να είμαι υποψήφιος του ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές. Είναι ντροπή για τους εργάτες να προσκυνούν και να ψηφίζουν τα κόμματα των αφεντικών τους. Είναι ντροπή για τον εργάτη να ψηφίζει τα αφεντικά του. Ούτε τα αφεντικά, ούτε το ΠΑΣΟΚ αλλάζουν. Πρέπει να αλλάξουμε εμείς (...) Το ΚΚΕ έγκαιρα αποκάλυψε τη θύελλα που ήρθε. Δεν τσιγκουνεύτηκε δυνάμεις στην πάλη για την οργάνωση του αγώνα μας στο εργοστάσιο, στο χωριό, στη γειτονιά μας. Τώρα προειδοποιεί για τη νέα θύελλα που ετοιμάζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και η ΕΕ. Με ΚΚΕ ισχυρό και στις εκλογές, με τους εργάτες οργανωμένους στον αγώνα, υπάρχει λύση. Στην κατάσταση που ζούμε σήμερα, πρέπει να κάνουμε θυσίες. Θα είναι όμως θυσίες για εμάς και τα παιδιά μας. Οχι για τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Γι' αυτό, οι θυσίες αυτές πιάνουν τόπο. Η ψήφος των εργατών να είναι κόκκινη. Εχουμε τη δύναμη να τους εμποδίσουμε, να τους φοβίσουμε, να τους ανατρέψουμε. Με ΚΚΕ ισχυρό και σένα στον αγώνα, μπορούμε»

(αποσπάσματα από δήλωση του Λάμπρου Ευαγγέλου, βιομηχανικού εργάτη στην ΠΙΝΔΟ, υποψήφιου βουλευτή του ΚΚΕ στα Γιάννενα / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).