Δύο από τα νέα πραγματικά γεγονότα είναι ότι οι συγκοινωνίες μετατρέπονται σε είδος πολυτελείας ενώ οι αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα στέλνουν - όσους δεν έχουν να πληρώσουν - πίσω στη «ρομαντική» εποχή με το κερί.

Οποιος προσθέσει αυτά τα γεγονότα σε όσα ανάλογα έχουν προηγηθεί και αναζητήσει τη μία αιτία που λειτουργεί σαν συγκολλητική ταινία ανάμεσά τους, θα καταλήξει αναγκαστικά στην ύπαρξη των μονοπωλίων και στην πολιτική που με τη μια ή την άλλη παραλλαγή υπάρχει και λειτουργεί από και για το συμφέρον των μονοπωλίων.

Ολα τ' άλλα που ακούγονται γι' αυτήν ή την άλλη διαχείριση είναι κουβέντες χρήσιμες μόνο σ' ένα: Να κρυφτεί ο ένοχος, να παραταθεί η εξουσία του.

Σ' αυτήν την επιχείρηση ο αστικός Τύπος έπαιζε και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οπως αυτές τις μέρες. Που διάφοροι δηλώνουν έκπληκτοι: Οι βενζινάδες, λένε, κλέβουν στην αντλία και το μετρό της Θεσσαλονίκης αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι είναι ένα έργο που καταπίνει δημόσιο χρήμα χωρίς να υπάρχει καμία ανάγκη γι' αυτό. Σαν λύση, οι «έκπληκτοι» ζητάνε περισσότερους ελέγχους.

Τέτοιοι ισχυρισμοί κινούνται πέρα από τα όρια της υποκρισίας.

Αυτοί που δείχνουν με το δάχτυλο πέντε-έξι βενζινάδες, που κλέβουν αλλά δεν είναι οι μόνοι που κλέβουν, είναι οι ίδιοι που κρύβουν πως η μεγάλη κλοπή γίνεται από τα μονοπώλια που ελέγχουν τα καύσιμα και την κυβέρνηση που βρήκε παπά να θάψει πέντε-έξι με την άγρια φορολογία.

Αυτοί που δηλώνουν σήμερα έκπληκτοι για όσα συμβαίνουν στα μεγάλα έργα είναι οι ίδιοι που έχουν κάνει γαργάρα το γεγονός ότι τα μεγάλα έργα δεν ξεκίνησαν για να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, αλλά σαν μια ένεση τόνωσης του μεγάλου κεφαλαίου στο χώρο των κατασκευών.

Οι ίδιοι που δηλώνουν έκπληκτοι είναι πολέμιοι του κεντρικού σχεδιασμού, και βγάζουν μπιμπίκια κάθε που ακούνε για «ενιαίο δημόσιο φορέα συγκοινωνιών» ή ανάλογο φορέα στο χώρο της ενέργειας. Την ώρα που δείχνουν τις νέες αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα κάνουν γαργάρα την απαίτηση που οι ίδιοι έχουν διατυπώσει να πληρώνει η ΔΕΗ στους νεοεισερχόμενους άλλους καπιταλιστές παραγωγούς ρεύματος την κιλοβατώρα 5 φορές πάνω από όσο η ίδια μπορεί να την παράγει.

Οσο η κρίση βαθαίνει και οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών τόσο έκπληκτοι θα δηλώνουν οι αστοί δημοσιογράφοι για το πως δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα τα προβλήματα. Δεν είναι υποκριτές. Δουλεύουν γι' αυτήν ή την άλλη μερίδα του μεγάλου κεφαλαίου, καλλιεργούν στο λαό την «κοντή μνήμη», απεχθάνονται το οργανωμένο λαϊκό κίνημα που βάζει άλλους στόχους πάλης και επιμένουν πως μπορεί να υπάρχει «ανθρώπινος καπιταλισμός».

Οσο τα θύματα αυτής της πολιτικής θα αυξάνονται τόσο θα αυξάνουν και οι έκπληκτοι. Μέχρι που τα θύματα να βγάλουν τους έκπληκτους στην αχρηστία μαζί με τα αφεντικά τους.

Οι «κυνηγοί σκανδάλων» αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι να μιλήσουν για την αιτία του κακού. Την ύπαρξη των μονοπωλίων και την ανάγκη ζωής γι' αυτά να κερδίζουν και να κερδίζουν και να ξανακερδίζουν.

Ετσι, ψάχνουν τη «μαρίδα» για να μπορούν να προτείνουν μια καλύτερη διαχείριση. Δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο μιας μερίδας του Τύπου. Αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί δίνουν ρεσιτάλ αυτόν τον καιρό με προτάσεις επί προτάσεων για το πώς μια άλλη διαχείριση θα κάνει ανθρώπινο τον καπιταλισμό.

Ολοι μαζί ξορκίζουν την επιμονή με την οποία το ΚΚΕ λέει στους ανθρώπους της δουλειάς ότι δε φτάνει πια η άμυνα, ότι ο αγώνας πρέπει να φτάνει ως και το επίπεδο της εξουσίας. Κι ότι αυτό για να γίνει χρειάζεται να χτιστεί από τα κάτω η κοινωνική συμμαχία που θα έχει τέτοιο πολιτικό στόχο.

Καθώς το ένα αδιέξοδο διαδέχεται το άλλο για τη λαϊκή οικογένεια που όσο κι αν παλεύει βλέπει την κατάστασή της να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η ανταπόκριση πλατιών λαϊκών στρωμάτων σε κάλεσμα σαν κι αυτό που απευθύνει το ΚΚΕ δημιουργεί πρόβλημα στην αστική τάξη.

Γι' αυτό και θα ενταθούν στο επόμενο διάστημα οι έκπληκτοι και όσοι απορούν δήθεν για το ένα ή το άλλο σκάνδαλο.

Για να συγκεντρωθεί εκεί η προσοχή και όχι στο μόνο γεγονός ότι η όλο και πιο αχαλίνωτη εξουσία των μονοπωλίων είναι αυτή καθαυτή το πρόβλημα. Κι αυτό είναι το πρόβλημα που ζητάει τη λύση του.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Παραδίδουν στο κεφάλαιο τη διαχείριση των σκουπιδιών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΕΞΤΡΑ ΦΟΡΟΙ για 1 εκατ. μικρομεσαίους

ΤΑ ΝΕΑ: Μας κλέβουν στη βενζίνη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: «ΣΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΛΙΑ»

ΕΘΝΟΣ: ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ δύο ταχυτήτων στο μέρισμα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μετατάξεις υπαλλήλων «στα τυφλά»

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «ΣΚΟΥΠΑ» στο Δημόσιο

Η ΑΥΓΗ: Βρώμικη πολιτική για τα σκουπίδια

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΑΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ η νέα καταιγιστική επίθεση των ξένων κερδοσκόπων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΛΑΙΛΑΠΑ σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Εκτός ελέγχου Χ.Α. - spead

«Η επίθεση (μείωση μισθών, τσάκισμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων) στην εργατική τάξη και το λαό από κυβέρνηση, τρόικα, κεφάλαιο απαιτεί την ολοένα και μεγαλύτερη ένταση των ταξικών αγώνων των εργατών, τη συγκρότηση της συμμαχίας τους με τ' άλλα φτωχά, λαϊκά στρώματα στην πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών των οικογενειών τους σε αντιμονοπωλιακή ρότα.

Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν αρκούν οι απεργιακοί αγώνες για να εξασφαλίσουν το δίκιο του. Οσο δυναμικοί και αν είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να βάλουν μερικά εμπόδια στα χειρότερα, αλλά αυτό δεν αρκεί. Αλλωστε, φιλολαϊκή διέξοδος στην κρίση στα πλαίσια του συστήματος δεν υπάρχει. Σήμερα δεν μπορεί να επιλυθούν τα λαϊκά προβλήματα δίχως την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας.

Η οριστική λύση των προβλημάτων απαιτεί ρήξη με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων. Επομένως, απαιτείται κίνημα που παλεύει, αναπτύσσεται, έχει τη συνέπεια και να φτάσει την πάλη ως το επίπεδο της εξουσίας. Ολα τα υπόλοιπα περί μορφών διαχείρισης, όπως πολιτική για αύξηση της ζήτησης, προκειμένου να μη βαθύνει η ύφεση, που εκφράζουν αστικά επιτελεία, ή για απαίτηση από την κυβέρνηση να μην πληρώσει το χρέος, που προβάλλουν διαφόρων αποχρώσεων οπορτουνιστές, ή για την ουτοπία της διακυβέρνησης στην καπιταλιστική ΕΕ της ανισομετρίας, αποτελούν παγίδες εγκλωβισμού του λαού στην πολιτική που μεγαλώνει τα βάσανά του»

(το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).