Δεν έχουμε χρόνο. Δεν έχουμε χρόνο για υποκρισίες. Είναι αφανισμός το κάθε μέρα.

Η τυφλή δικαιοσύνη, η υποκρισία, ο πληθυντικός της συνενοχής. Οχι άλλο.

Ποιος αγοράζει τα νεφρά των παιδιών που αρπάζονται από τις φαβέλες στη Βραζιλία; Αυτός που κλαίει, δήθεν, για την αρπαγή της μικρής στις ΗΠΑ από έναν τύπο που μοίραζε εκκλησιαστικά φυλλάδια.

Ποιος στήνει ατομικό παράδεισο μέσα στο δάσος; Αυτός που πλακώνει στο ξύλο το παιδί του αν κάνει το λάθος κι ακουμπήσει στην παραλία ένα βρώμικο σκουπιδοτενεκέ.

Ποιος δήθεν κλαίει για το χρήμα που θα πληρώσουν οι οικογένειες για τα παιδιά που πέρασαν σε σχολές της επαρχίας; Αυτός που έχει στήσει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα και στηρίζει με νύχια και δόντια το σύστημα της βαθιάς ταξικής διαίρεσης.

Λοιπόν, δεν είναι νόμος να πληρώνεις για την εκπαίδευση, στο τέλος τέλος μισθωτούς σκλάβους εκπαιδεύουν, ας πληρώσουν το κόστος τα αφεντικά.

Δεν είναι νόμος η ανοχή στο νόμο των αστών.

Μια φωτιά που μπήκε για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου (η φωτιά στην Ηλεία) μας πλασάρεται σαν διαφήμιση υπέρ του κεφαλαίου που δήθεν σπεύδει στην περιοχή για να μαλακώσει τις πληγές. Ενοχος μια γιαγιά! Ντροπή; Οχι μόνο για τους δικαστές. Για όλους όσοι ανέχονται αυτήν τη δικαιοσύνη, αυτό το πολιτικό σύστημα, που χειροκροτάνε σαν σωτήρα αυτόν που θα κερδίσει από την Ιόνια Οδό.

Είναι πολλά, αβάσταχτα πολλά πια αυτά που δεν αντέχονται. Δεν είναι απλά αντιαισθητικό να χαζεύεις την Πατριανάκου και την Αποστολάκη στο γυαλί.

Απλά δεν αντέχονται όλοι αυτοί. Δε γίνεται σχεδόν κάθε απόγευμα να κηδεύεις κι έναν εργάτη και την άλλη μέρα το πρωί να χαριεντίζεσαι με τους φονιάδες του. Δε γίνεται.

Η αρθρογράφος στην «Καθημερινή» κάτι προσπαθεί να πει για το ιδιωτικό σε βάρος του Δημόσιου. Δεν το προχωράει γιατί επί της ουσίας συμφωνεί με την κυριαρχία του ιδιωτικού, που είναι αποτέλεσμα βαριάς ιδεολογικής παρέμβασης από την αστική τάξη που έτσι εξασφαλίζει κοινωνική συμμαχία για το δικό της ιδιοτελές συμφέρον.

Τι να κάνουμε; Δε μετέχουμε όλοι στο έγκλημα. Δεν πετάμε όλοι τα σκουπίδια κάτω. Δεν έχουμε όλοι βιλίτσα στο δάσος, γιατί δεν επιδιώξαμε να έχουμε βιλίτσα στο δάσος. Καμιά συνενοχή, λοιπόν.

Οποιος νιώθει κάτι, ας έρθει στο μέτωπο: Για να είναι όλη η γη δημόσια. Να έχει ο καθένας το σπίτι που του αναλογεί στις ανάγκες του, να έχει το εξοχικό για όσο το χρειάζεται. Απλά πράγματα. Και σε οδηγούν σε κεντρικό σχεδιασμό με κοινωνική ιδιοκτησία. Εδώ που είναι τα πράγματα, κάθε συζήτηση για ατομικές ευαισθησίες ταΐζει - δυναμώνει την αιτία που αφήνει στο απυρόβλητο.

Γύρνα τους την πλάτη. Ασ' τους να εκλογολογούν. Ψάξε τον δικό σου διπλανό για να κάνετε μαζί το βήμα. Μπορούμε να κάνουμε ξανά τις γειτονιές να είναι γειτονιές. Να βρισκόμαστε για να μιλήσουμε για βάσανα κι ελπίδες. Κι εκεί μέσα να γεννιέται η προοπτική, η οργάνωσή της, το όνομά της: Λαϊκή εξουσία! Εύκολο είναι. Αρκεί κάθε φορά που μετράς ένα νεκρό γείτονα - συνάδελφο, να θυμάσαι πως ο αντίπαλος μετράει έναν ποταμό κερδών. Ετσι ξεκινάνε οι σταγόνες της οργής να γίνουνε ποτάμι που θα τα πάρει όλα σβάρνα.

Είναι απλά τα πράγματα: Βλέπεις στο γυαλί κάποιον Καμπουράκη. Ξέρεις ότι είναι κραγμένος ΠΑΣΟΚος, του Κακαουνάκειου μάλιστα φυράματος. Τον ακούς να κλαίει γιατί, λέει, στενάζουν οι ξενοδόχοι! Μετάφρασέ το επιτόπου: Οι ξενοδόχοι έχουνε χεστεί στο τάλιρο κι έχουν τσακίσει τους υπαλλήλους τους. Γιατί λέει αυτός ότι στενάζουν; Στο λέει ο ίδιος. Γιατί στην αγορά κυκλοφοράνε μεταχρονολογημένες επιταγές που κάποτε λήγουν. Κι αυτοί που έχουνε χεστεί στο τάλιρο θα πρέπει να πληρώσουν και κάποιες υποχρεώσεις τους. Τους κλείνει το μάτι και τους λέει «με τη ΝΔ είσαστε χαμένοι, έρχεται το ΠΑΣΟΚ να σας σώσει». Προσπαθεί, δηλαδή, να χτίσει - στο κομμάτι που του αναλογεί στις εσωκομματικές του χρεώσεις - την κοινωνική συμμαχία που έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ για να καβαλήσει ξανά στην κυβερνητική εξουσία. Ως εδώ καλά. Είδες, όμως, κανέναν Καμπουράκη να βεβαιώνει ότι η επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση θα σημαίνει 1.400 ευρώ μισθό, 1.100 επίδομα ανεργίας; Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις. Γι' αυτό ο κάθε Καμπουράκης μιλάει στηρίζοντας το σύστημα. Είναι εύκολο το παιχνίδι εκεί.

Δηλώνει και κάτι άλλο η επίμονη προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ, όπως και η αντίστοιχη της ΝΔ. Και οι δυο γνωρίζουν καλά πως δεν έχουν τους εργάτες στην τσέπη, ακόμα κι αυτούς που μόλις πρόσφατα τους ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Τους το λένε και οι δημοσκοπήσεις, που αυτές τις μέρες κυκλοφοράνε εσωκομματικά. Χάνει η ΝΔ, δεν κερδίζει το ΠΑΣΟΚ, δεν τραβάει ο ΛΑ.Ο.Σ., κατά διαόλου ο ΣΥΡΙΖΑ, για βρούβες οι οικολόγοι. Συναγερμός στα επιτελεία τους. Τρόμος στο γκουβέρνο ακόμα και στην πιθανότητα όλη αυτή η δυσαρέσκεια να στραφεί ΚουΚουέδικα!

Η ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ: «Μια γιαγιά ηλικίας 78 (!!!) ετών (...) "στην προσπάθειά της να φτιάξει κόλλυβα για το μνημόσυνο συγγενή της, λησμόνησε το σκεύος επί της εστίας της κουζίνας, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί πυρκαγιά (...) με αποτέλεσμα να επιφέρει τον θάνατο 36 ατόμων και την αποτέφρωση 50.000 στρεμμάτων δασικής έκτασης». (το δικαστικό πόρισμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ: «Χιλιάδες οικογένειες θα υποχρεωθούν και αυτή τη χρονιά να ξοδεύουν σχεδόν έναν μισθό κάθε μήνα για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές των παιδιών τους - όσων τουλάχιστον πέρασαν σε άλλη πόλη». (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ)

Ο ΛΑΘΟΣ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ: «Κάτω, Αλέξανδρε, είπα πέτα κάτω τη σακούλα (σ.σ. από τα τσιπς), όχι στο καλάθι, είναι βρώμικο, θα λερωθείς, είπα μην το αγγίζεις, πέτα τη σακούλα αμέσως κάτω!» ούρλιαξε η μαμά στο μικρό αγόρι που έκανε να πετάξει τη γυαλιστερή συσκευασία σε καλάθι της κοσμοβριθούς προκυμαίας (...) "Ακου να θέλει να πλησιάσει τον βρωμοκάδο". Το πιο αξιοκατάκριτο, το πιο ολέθριο από τα χούγια μας. Μέσα, ο ιδιωτικός μας χώρος, ο αποστειρωμένος με χλωρίνες και ντετόλ, «ναός», έξω, ο κοινόχρηστος δημόσιος χώρος, χαβούζα. Δεν είναι μικρό κουσούρι η χειμαρρώδης ιδιοτέλειά μας. Είναι βαριά αναπηρία, που μας καθηλώνει στο σημείο μηδέν του πολιτισμού, που ευθύνεται για τις συμφορές μας. Εξαιτίας του τρομακτικού χάσματος μεταξύ του ενδιαφέροντός μας για το ιδιωτικό κι εκείνου για το δημόσιο, μετατρέπεται η όμορφη χώρα σε σκουπιδότοπο, σε αβίωτο τσιμεντότοπο, εξαιτίας του, καιγόμαστε». (η Τ. Καραϊσκάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)