ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι εργάτες δεν είναι α-λογα

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Σαν τα άλογα: Τα κοιτάζεις στα δόντια πριν τ' αγοράσεις. Κι αν είναι χαλασμένα, ο ιδιοκτήτης είναι υποχρεωμένος να σκοτώσει το ζώο αφού δεν μπορεί να πουληθεί.

Ετσι και με τους ανθρώπους. Τους κοιτάζουν στα δόντια κι αν είναι χαλασμένα δεν τους ασφαλίζουν, γιατί θα έχει κόστος η περίθαλψή τους. Και μια σωστή ασφαλιστική εταιρεία δεν υπάρχει για να πληρώνει, αλλά για να αυξάνει τα κέρδη των μετόχων της, κέρδη που βασίζονται στο τζογάρισμα του κεφαλαίου που συγκεντρώνεται από τις συνδρομές των ασφαλισμένων. Αυτοί θα πρέπει να μπορούν για πολλά χρόνια να εισφέρουν σε χρήμα. Αν είναι άρρωστοι, προκαλούν ζημιά. Αυτά στη μήτρα του ελεύθερου κόσμου, τις ΗΠΑ.

Στα δικά μας: Αξιοπρόσεκτη η τοποθέτηση για το μέλλον της κεντροδεξιάς. Αντε και πήρες τις εκλογές, άντε και επέβαλες τους φόρους στα συνήθη υποζύγια. Χωρίς ιδεολογική κυριαρχία, την επομένη θα πέσεις. Αυτό λέει το κείμενο και η πράξη το υποστηρίζει: Στην ίδια εφημερίδα με όρους συμπολίτευσης ομολογείται ότι τα συνήθη υποζύγια θα πληρώσουν και πάλι τα έσοδα του κρατικού ταμείου, γεγονός που δημιουργεί ασφυκτική κατάσταση.

Εκεί, λοιπόν, ο ρόλος της χρήσιμης στο πολιτικό σύστημα αντιπολίτευσης.

Είναι κανόνας: Μια αντεργατική κυβέρνηση χρειάζεται μια εξίσου αντεργατική αντιπολίτευση, που, όμως, να παριστάνει τη φιλεργατική για να εξασφαλίζεται ισορροπία στο πολιτικό σύστημα, να μην αφήνεται, δηλαδή, περιθώριο, να χειραφετηθούν οι εργάτες και να συσπειρωθούν στο δικό τους πολιτικό κόμμα, διεκδικώντας την εξουσία για τον εαυτό τους.

Πόσο πιο καθαρά να διατυπωθεί; Το λένε και το ξαναλένε αυτές τις μέρες ο ένας μετά τον άλλο οι αναλυτές του δεξιο-κεντρο-αριστερού φάσματος: Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ισχυρή κεντροαριστερή αντιπολίτευση.

Τι αντιπολίτευση θα είναι αυτή; Την περιγράφει το «μανιφέστο» της: Με περιεχόμενο - περηφάνια από το κυβερνητικό παρελθόν της - όλα αυτά ακριβώς που πρέπει να αποφεύγει ο εργάτης: Συναίνεση, πάγωμα μισθών (θητεία Α. Παπανδρέου), παράταση εργάσιμου βίου (θητεία Κ. Σημίτη), διάλογος, υπεράσπιση της καπιταλιστικής Ευρώπης, ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα (στοιχεία με βάση τα οποία η αστική τάξη εγκρίνει αν ένα κόμμα στέκεται σωστά εντός του πολιτικού συστήματος).

Ολα αυτά πρέπει να διατηρηθούν ως κόρη οφθαλμού. Κι όπως γράφει και ο αρμόδιος να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ στον ίσιο δρόμο, πάση θυσία πρέπει να εξασφαλιστεί ότι τα δύο κόμματα θα είναι ισχυρά. Γι' αυτό μπορούν να τα βρουν και στον εκλογικό νόμο. Σωστός. Θυμίζει σ' όποιους ξεχνιούνται ότι η Δημοκρατία δεν είναι το καθεστώς όπου κράτος είναι το δίκιο του δήμου, αλλά ένας από τους τρόπους για να ασκεί την εξουσία της η αστική τάξη. Αλλιώς τι νόημα έχει η διατήρησή της;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Ο,ΤΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ: «Θέλουμε ένα ΠΑΣΟΚ που εκφράζει τη μεγάλη κεντροαριστερά (...) ένα ΠΑΣΟΚ που ξέρει να δημιουργεί πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις (...) ένα ΠΑΣΟΚ υπερήφανο για το έργο των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη (...) ένα ΠΑΣΟΚ που πιστεύει στον διάλογο των κοινωνικών εταίρων (...) ένα ΠΑΣΟΚ που πιστεύει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (...) ένα ΠΑΣΟΚ που στηρίζει μια οικονομία ανταγωνιστική (...) που στηρίζει την επιχειρηματικότητα» (από το μανιφέστο Βενιζέλου / ΕΘΝΟΣ).

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: «Η ενότητα ενός κόμματος δεν είναι ταμπού. Οταν οι πολιτικές διαφορές είναι αγεφύρωτες, το διαζύγιο μπορεί να είναι ακόμα και επωφελές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως η μάχη για την προεδρία μόνο εμμέσως έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Είναι πρωτίστως μάχη εξουσίας. Εάν το ΠΑΣΟΚ διασπαστεί για πρόσωπα, η κεντροαριστερά θα εγκλωβιστεί σε μακρόχρονη κρίση με αρνητικές επιπτώσεις συνολικά για το σύστημα. Η ΝΔ θα παραμείνει εκ των πραγμάτων χωρίς αντίπαλο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ισορροπία του πολιτεύματος» (ο Σ. Λυγερός στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: «Ούτως ή άλλως το εκλογικό σύστημα του 2004 αποδείχτηκε μπούμερανγκ για το ΠαΣοΚ. Θα μπορούσε ενδεχομένως να διαπραγματευτεί τώρα με τη ΝΔ έναν εκλογικό νόμο που να ενισχύει όχι μόνο το πρώτο αλλά και τα δύο μεγάλα κόμματα σε βάρος των μικρών. Ειδάλλως θα έχει πρόβλημα» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑ της αντιλαϊκής πολιτικής

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Δίνει 2,9 δισ. παίρνει 6 δισ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ποιοι κερδίζουν ποιοι πληρώνουν

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ανάπτυξης καταθέτει η κυβέρνηση

ΤΑ ΝΕΑ: Αγρια κοροϊδία για ακίνητα - καύσιμα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Νέοι φόροι 2 δισ. ευρώ σε ακίνητα και καύσιμα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αναδιάταξη φόρων, αύξηση εσόδων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΦΟΡΟ-ΧΕΙΜΩΝΑΣ

ΕΘΝΟΣ: ΚΕΦΑΛΙΚΟΣ φόρος στα ακίνητα

Η ΑΥΓΗ: Φορολογική επιδρομή εις βάρος των πολλών

Η ΧΩΡΑ: Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και φόρους

Ο ΛΟΓΟΣ: Στο 4% η Ανάπτυξη

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΑΠΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Παίρνει κεφάλι ο Γ. Παπανδρέου

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες

«Οσο οι μεταρρυθμίσεις είναι αόριστες και δεν προσδιορίζεται το κοινωνικό όφελος που θα προκύψει για τον καθένα, ιδίως τον αδύναμο, θα υπάρχει ζήτημα. Οσο οι μεταρρυθμίσεις δεν προσδιορίζονται ως "δίκαιες" και "κοινωνικές" θα υπάρχει πρόβλημα. Κι όσο θα λείπει από την Κεντροδεξιά η ιδεολογική ζύμωση τόσο πιο δύσκολα θα γεννηθούν νέες πολιτικές πρωτοπορίες (...) η ΝΔ πρέπει να γίνει μια παράταξη που (...) δεν επαφίεται μόνο στην ηγεσία Καραμανλή για να παραμείνει στην εξουσία» (ο Μ. Κοττάκης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Ειδικά για φορομπήχτες

«Οι εισπράξεις από τη φορολογία εισοδήματος μισθωτών, συνταξιούχων, μικρομεσαίων επαγγελματιών με ατομικές επιχειρήσεις, αγροτών και λοιπών φυσικών προσώπων προβλέπεται να αυξηθούν κατά 6,8% ή κατά 700 εκατ. ευρώ το 2008 και να ανέλθουν συνολικά σε 10,93 δισ. ευρώ. Σημαντικό τμήμα από τα πρόσθετα αυτά έσοδα θα προέλθει από τις αυξήσεις στις κρατήσεις φόρου εισοδήματος των μισθωτών και συνταξιούχων με μηνιαίες αποδοχές πάνω από 875. ευρώ, λόγω της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας» (το ρεπορτάζ στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

Τους κοιτάζουν στα δόντια

«Εδώ και χρόνια οι ξένοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να προσφέρουν στους Αμερικανούς αυτό που θεωρείται δεδομένο σε κάθε άλλη πλούσια οικονομία του πλανήτη: εθνική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους (...) το πρόβλημα αφορά κυρίως αυτούς που θα επιθυμούσαν ιδιωτική κάλυψη και που - αν και δεν είναι φτωχοί - δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να στραφούν στον ιδιωτικό τομέα. Οι άνθρωποι με μέσο εισόδημα και με κακό ιστορικό υγείας είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο: οι ιδιωτικές ασφαλιστικές δε θέλουν να συνεργαστούν μαζί τους» (το άρθρο σε Financial Times /ΗΜΕΡΗΣΙΑ).