Ετσι, αν πιστέψει κανείς τα όσα λέγονται από τα χείλη των κυβερνητικών στελεχών ή γράφονται από "έγκυρους" αναλυτές, η "Ελλάδα" είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στη Νοτιοανατολική Ευρώπη - νέος όρος αμερικανικής έμπνευσης, που αντικαθιστά το "κακόηχο" Βαλκάνια - ο κυρίαρχος των εξελίξεων, ο ειρηνοποιός της περιοχής κ.ο.κ. Μάλιστα, η πραγματοποίηση και μόνο της Διάσκεψης θεωρείται ως μεγάλη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και επιβεβαίωση του ηγεμονικού της ρόλου.

*****

Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δε συμμετέχουν τυπικά στις εργασίες της συνδιάσκεψης δε σημαίνει, βέβαια, ότι είναι απούσες. Κάθε άλλο. Οι Σημίτης - Γιλμάζ συζητούν στη βάση κειμένου, που έχουν ετοιμάσει οι υπηρεσίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ οι παρεμβάσεις είναι εξόφθαλμες σε όλες τα επίπεδα. Επίσης, οι ΗΠΑ, εκτός των άλλων, "έχουν το κεφάλι τους ήσυχο", γιατί η κυβέρνηση Σημίτη έχει αποδείξει ότι είναι ο πιστός θεματοφύλακας και τοποτηρητής των συμφερόντων τους. Η ίδια η κυβέρνηση σπεύδει να δηλώσει ότι ενεργεί ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και, βέβαια, τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών αυτών οργανισμών προωθεί.

*****

Πρώτον: Εμπέδωση των κανόνων της αγοράς από τις βαλκανικές χώρες, αποδοχή των σιδερένιων νόμων της παγκοσμιοποίησης. Τι σημαίνει αυτό σε επίπεδο βαλκανικών κρατών; "Να δημιουργήσουμε ένα πιο συνεκτικό Οικονομικό Χώρο Συνεργασίας στην περιοχή μας, που θα τον χαρακτηρίζει η ανάπτυξη και η σύγκλιση των οικονομιών μας", απάντησε ο Κ. Σημίτης. Πιο πρακτικά: "Να λάβουμε όλα τα αναγκαία μέτρα για τη διευκόλυνση της ελεύθερης κυκλοφορίας των αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων, εναρμονιζόμενοι με τις σχετικές ρυθμίσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης". Με άλλα λόγια, να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον για την ανεμπόδιστη δράση του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών στην περιοχή, ώστε να αυξηθούν τα υπερκέρδη τους, με την υπερεκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των εργαζομένων, που, ήδη, βρίσκονται σε άθλια κατάσταση. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσονται και η συνεργασία στον τομέα των υποδομών (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, συγκοινωνιακά δίκτυα), οι οποίες θα υπηρετούν πρώτα και τα κύρια τα συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.

Δεύτερον: Η "ασφάλεια και η συνεργασία" μεταξύ των βαλκανικών χωρών, που θα στηρίζεται στις "αρχές" της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Κ. Σημίτης υπήρξε σαφής. "Θα στηρίξουμε τις προσπάθειες όσων επιθυμούν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, θα στηρίξουμε τους γειτονικούς λαούς στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό τους". Ολα αυτά, στο όνομα να σταματήσουν οι συγκρούσεις στην"πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης", ενώ περισσεύουν οι ανούσιες διακηρύξεις για σεβασμό των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, της εδαφικής ακεραιότητας και του απαραβίαστου των συνόρων, για μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών κ.ο.κ. Αλήθεια, μπορεί η κυβέρνηση Σημίτη να ισχυριστεί ότι έχει αποδείξει το σεβασμό της σε αυτές τις αρχές, όταν συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις στις γειτονικές χώρες;

*****

Οι ηγεμονικοί ρόλοι, το μοίρασμα της αγοράς και των ζωνών επιρροής, ζητήματα που "παίζονται" στη Διάσκεψη, δεν έχουν σχέση με τη συνεργασία και τις σχέσεις φιλίας, που θέλουν να οικοδομήσουν οι εργαζόμενοι στις χώρες της περιοχής.

Υπάρχει άλλος δρόμος; Τον περιέγραψε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια της περιοδείας της στο Κιλκίς, αναφερόμενη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά έχει γενικότερη σημασία για τις βαλκανικές χώρες: "Η ειρήνη και η αμοιβαία ωφέλιμη συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες, ο σεβασμός των συνόρων, περνούν μέσα από τις κατακτήσεις και τα αποτελέσματα του αγώνα εναντίον της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή, εναντίον της φιλοΝΑΤΟικής πολιτικής που ακολουθούν οι ηγεσίες των δύο χωρών".

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Είναι ολοφάνερο ότι η Διάσκεψη της Κρήτης δε συναντάται πουθενά με τον πόθο και τη δίψα των λαών των βαλκανικών χωρών για ειρήνη και αμοιβαία επωφελή συνεργασία, οράματα που δεν μπορούν να γίνει πράξη, παρά μόνο ενάντια στα σχέδια και τα συμφέροντα των ισχυρών της Νέας Τάξης, τα οποία, πρώτα και κύρια, έρχεται να υπηρετήσει η Διάσκεψη

- Τι ώθησε τους μαζικούς φορείς να δημιουργήσουν το "Συντονιστικό Φορέων Θεσσαλονίκης για την προάσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας"; - Κατ' αρχάς ο σκοπός της δημιουργίας του Συντονιστικού δεν είναι να υποκαταστήσει τους ήδη υπάρχοντες φορείς, που βρίσκονται στην εκπαίδευση. Σκοπός της δημιουργίας του είναι η ενημέρωση των πολιτών γύρω από το νόμο, ο συντονισμός της δράσης των ήδη υπαρχόντων φορέων όσο αυτό είναι δυνατόν, καθώς και η καταγραφή και ανάδειξη των προβλημάτων του κάθε σχολείου ξεχωριστά. Σήμερα ξέρουμε ότι η πλειοψηφία των σχολείων της Θεσσαλονίκης δουλεύει σε διπλοβάρδια, καθώς επίσης ότι υπάρχουν προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής. Αυτά όμως πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένα. Επίσης, η δημιουργία του Συντονιστικού θα συμβάλει και στη συσπείρωση όλων των φορέων, που θα αγωνίζονται για την κατάργηση του αντιεκπαιδευτικού νόμου.

- Τι σημαίνει για τους φορείς ο νέος αντιεκπαιδευτικός νόμος;

- Για τους μαθητές το "κοσκίνισμά" τους αρχίζει πολύ νωρίτερα, από την Α λυκείου, με νέο σκληρότερο εξεταστικό σύστημα. Επιδίωξη του νόμου είναι να ελαττωθούν, όχι μόνο αυτοί που μπαίνουν στα πανεπιστήμια, αλλά και αυτοί ακόμα που τελειώνουν το λύκειο. Μόνο οι κάτοχοι του Απολυτηρίου Ενιαίου Λυκείου (ΑΕΛ) θα έχουν την "πιθανότητα" να εισαχθούν στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, όπου και εδώ θα γίνεται ένα δεύτερο κοσκίνισμα. Διατηρείται το κλειστό σύστημα εισακτέων στις σχολές των ΑΕΙ - ΤΕΙ και κάθε σχολή θα βάζει τους δικούς της όρους επιλογής. Αρα, ούτε όλοι οι κάτοχοι του ΑΕΛ θα μπαίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Για τους γονείς αυτό σημαίνει πολύ περισσότερες δαπάνες σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα για να μπορέσουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν το ΑΕΛ. Για τους σημερινούς φοιτητές, η αποσύνδεση του πτυχίου από το δικαίωμα στην εργασία σημαίνει πως το πτυχίο δε θα έχει καμία αξία. Ο νόμος για την παιδεία σημαίνει επίσης την κατάργηση της δωρεάν εκπαίδευσης. Από την άλλη πλευρά, οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, ενώ περίμεναν τόσο καιρό να διοριστούν, τώρα όλα ανατρέπονται, ενώ γνωρίζουμε πως με την κατάργηση της επετηρίδας αυτό που θα κυριαρχήσει είναι το ρουσφέτι. Για τους εκπαιδευτικούς σημαίνει μεγαλύτερη αστυνόμευση στο έργο τους, αφού μέχρι τώρα ο χώρος των εκπαιδευτικών για την κυβέρνηση ήταν χώρος που δεν μπορούσε να ελέγξει.

- Γιατί ο αγώνας για την κατάργηση αυτού του νόμου πρέπει να γίνει υπόθεση όλων;

- Ο νόμος αυτός αφορά πολλούς. Γονείς, μαθητές, καθηγητές, φοιτητές, όλους μας δηλαδή, μια και οι περισσότεροι εμπλεκόμαστε με τη μια ή την άλλη ιδιότητα. Αφορά, όμως, πρώτα και κύρια την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους γιατί αυτών τα παιδιά είναι που στην πλειοψηφία τους αποκλείονται από την εκπαίδευση γενικά. Είναι αυτών τα παιδιά που θα οδηγηθούν στη φτηνή κατάρτιση, που θα γίνουν εργαζόμενοι μιας χρήσεως. Και είναι αυτοί που με τους φορείς τους πρέπει να βρεθούν μπροστά, μαζί με όλους τους άλλους ενδιαφερόμενους, στην πάλη για την κατάργηση αυτού του αντιεκπαιδευτικού νόμου.

Α. Γ.