Γιατί τα γράφουμε αυτά; Διότι θέλουμε να σημειώσουμε ότι η εποχή των μετρίων, η εποχή των "λογιστάκων", που έχουν αναλάβει να διαχειριστούν σε πολιτικό επίπεδο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Το γεγονός ότι οι πρώτοι τη τάξει πολιτικοί ιθύνοντες της άρχουσας τάξης δεν αντέχουν να συγκριθούν με το ειδικό βάρος των προκατόχων τους, φαίνεται να έχει γενική ισχύ. Ο Κλίντον είναι "λίγος", σε σχέση με τον Ρίγκαν. Ο Σιράκ είναι "λίγος", σε σχέση με τον Μιτεράν. Ο Μπλερ είναι "λίγος", σε σχέση με την Θάτσερ, της οποίας δηλώνει θαυμαστής. Ο Σαντέρ είναι "λίγος", σε σχέση με τον Ντελόρ. Οσο για τα καθ' ημάς, ο Σημίτης είναι κάτι περισσότερο από "λίγος", σε σχέση με τον Παπανδρέου, τον Μητσοτάκη, τον Καραμανλή.

Πρόκειται για μια σύμπτωση; Για πρωτοκαθεδρία των μετρίων που οφείλεται στην τύχη; Η, μήπως, είναι μοιραία η έλλειψη των "μεγάλων ηγετών" και ως εκ τούτου ήρθε μοιραία η ώρα των "διαχειριστών χωρίς άστρο";

***

Είναι τυχαίος αυτός ο συνδυασμός; Ο συνδυασμός της στυγνής πολιτικής, της πολιτικής του κυνισμού και των κανονιοφόρων, που έχει σε πολιτικό επίπεδο τη σφραγίδα κάποιων τόσο "λίγων"; Νομίζουμε, όχι. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ολιγαρχίας έχουν πάντα μια σχετική αυτοτέλεια στον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους. Οι κεφαλαιοκράτες τούς αφήνουν περιθώρια να επιλέγουν τους τακτικούς χειρισμούς, με τους οποίους θα επιτύχουν τους στρατηγικούς στόχους της άρχουσας τάξης.

Σήμερα, και στον πιο αδαή παρατηρητή, είναι φανερό ότι αυτή η σχετική αυτοτέλεια των πολιτικών υπαλλήλων της πλουτοκρατίας, απέναντι στα αφεντικά τους, ελαχιστοποιείται όλο και περισσότερο. Οι πολυεθνικές καθιστούν σαφές πως, αν χρειαστεί, δεν αποκλείουν να αναλάβουν απευθείας την πολιτική τους εκπροσώπηση. Οι υποψηφιότητες του Ροζ Περό στις ΗΠΑ ή του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, είναι χαρακτηριστικές. Συνεπώς, ο σημερινός συσχετισμός δύναμης τούς επιτρέπει να αξιοποιούν στα πολιτικά πόστα τέτοιες "μαριονέτες", χωρίς την ανάγκη οι υπάλληλοι - "πιόνια" τους να χαρακτηρίζονται από κάποιο ιδιαίτερο "ειδικό βάρος". Στην εποχή του "εμείς σκεφτόμαστε, εμείς αποφασίζουμε και εσείς, απλώς, εκτελείτε", οι πολυεθνικές φαίνεται ότι δε χρειάζονται Κένεντι, Τσόρτσιλ, Ντε Γκολ. Χρειάζονται "λογιστάκους".

***

Ετσι, έχουμε τον πρώτο πολίτη της χώρας, τον κ. Σημίτη, ο οποίος δηλώνει, ως άλλος Κλίντον, "διευθυντής ορχήστρας", να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ ...σοβαρότητας μετά το άλλο. Πήγε στη Δράμα και είπε στους κατοίκους, που κρυώνουν και έχουν απούλητα τα προϊόντα τους, να πάρουν από την Ολλανδία τα σκήπτρα στον πατατόσπορο... Πήγε στους αγρότες της Θεσσαλίας και τους είπε να φυτέψουν σπαράγγια... Πήγε στο Συμβούλιο Αγροτικής Πολιτικής και τους έκανε διατριβή για το εκ Ιαπωνίας λευκόσαρκο ροδάκινο... Πήγε στο Θράκη που μαραζώνει και είπε στους κατοίκους να ασχοληθούν με τις λεωφόρους της Πληροφορικής και τις οπτικές ίνες... Πήγε στη χέρσα Ηπειρο και τους είπε να βάλουν θερμοκήπια... Πήγε στους επαγγελματοβιοτέχνες και τους μίλησε με πάθος για τον κουρέα του στη Σίφνο... Ολα αυτά, συνοδευόμενα από δηλώσεις του τύπου "το ΠΑΣΟΚ είναι η Αριστερά της πράξης", "δεν υπάρχει λιτότητα", "είστε μεμψίμοιροι όσοι διαμαρτύρεστε", "εμείς είμαστε σοσιαλιστική κυβέρνηση" και άλλα τέτοια...

Η σταχυολόγηση που προηγήθηκε δεν πρέπει, λόγω του "ελαφρού" του πράγματος, να δημιουργήσει την αίσθηση της ...πλάκας. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Αυτή η ελαφρότητα είναι πλευρά του νομίσματος που στην άλλη πλευρά του έχει έμβλημα τον κυνισμό. Γιατί μόνο κάποιος κυνικός και αδιάφορος για τα λαϊκά προβλήματα, μπορεί να λέει στους ξωμάχους που στραγγαλίζονται να φυτέψουν σπαράγγια... Γιατί αυτοί που λένε τα παραπάνω είναι οι ίδιοι που στέλνουν φυλακή τους αγρότες, που κυνικά δηλώνουν ότι "αν ξαναβγείτε στους δρόμους παραγραφή των διώξεων δεν έχει", που παρακολουθούν το ΚΚΕ με χαφιέδες της Ασφάλειας και την ίδια ώρα το κατηγορούν ότι εκείνο "επαναφέρει φαντάσματα του παρελθόντος" (!), που ασκούν κοινωνική πολιτική τύπου Πινοσέτ κλπ. Με άλλα λόγια, εδώ έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα μετριότητας και αντιλαϊκού κυνισμού. Αυτό είναι, τελικά, το "προσόν" των σύγχρονων υπηρετών των πολυεθνικών. Αυτοί μας κυβερνούν.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

...Η ελαφρότητα είναι πλευρά του νομίσματος που στην άλλη πλευρά του έχει έμβλημα τον κυνισμό. Γιατί μόνο κάποιος κυνικός και αδιάφορος για τα λαϊκά προβλήματα, μπορεί να λέει στους ξωμάχους που στραγγαλίζονται να φυτέψουν σπαράγγια... Γιατί αυτοί που λένε τα παραπάνω είναι οι ίδιοι που στέλνουν φυλακή τους αγρότες, που κυνικά δηλώνουν ότι "αν ξαναβγείτε στους δρόμους παραγραφή των διώξεων δεν έχει", που παρακολουθούν το ΚΚΕ με χαφιέδες της Ασφάλειας...

- Τι περιμένουν οι εργαζόμενοι της συμπρωτεύουσας από το 26ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, οι εργασίες του οποίου αρχίζουν σήμερα;

- Θα έλεγα, σε μία γενική έκφραση, ότι οι εργαζόμενοι της πόλης μας από ένα Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, πολλά θα μπορούσαν να περιμένουν. Πρώτα και κύρια, την ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, να καταδειχτούν και να χρεωθούν οι πολιτικές που δημιουργούν αυτά τα προβλήματα και, βέβαια, θα περιμένουν προτάσεις και λύσεις στα προβλήματά τους και, πολύ περισσότερο, την οργάνωση των αγώνων τους για να προωθήσουν αυτές τις λύσεις. Θα περίμεναν, βέβαια, να αναδειχτεί το ΕΚΘ της πόλης σε καταλύτη των εξελίξεων.

- Γιατί δεν μπορεί σήμερα το ΕΚΘ να είναι ο καταλύτης αυτών των εξελίξεων;

- Επειδή οι συσχετισμοί που υπάρχουν δεν το επιτρέπουν αυτό. Στην απερχόμενη διοίκηση πλειοψηφούν οι δυνάμεις εκείνες, οι οποίες έχουν σαν βασικό προσανατολισμό και στόχο την κοινωνική συναίνεση και τον "κοινωνικό εταιρισμό". Αυτό εκφράζεται με την τοποθέτησή τους και τη θέση τους υπέρ του λεγόμενου "κοινωνικού διαλόγου". Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν αντικειμενικές δυνατότητες ανάπτυξης των αγώνων. Υπάρχουν δυνάμεις μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης, οι οποίες επιμένουν και θα επιμένουν για τον προσανατολισμό του ΕΚΘ σε αγωνιστική ταξική κατεύθυνση. Οι δυνάμεις αυτές θα δώσουν τη μάχη στο Συνέδριο, μέσα από τις γραμμές της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Θα καλέσουν τους αντιπροσώπους στο Συνέδριο να ψηφίσουν, παίρνοντας υπόψη τις θέσεις και την πρακτική της κάθε παράταξης. Παίρνοντας υπόψη ποια παράταξη και ποιος συνδυασμός απευθύνεται σ' αυτούς, πολιτικά, συνδικαλιστικά κι όχι με βάση τις εξυπηρετήσεις που έτυχαν - εισιτήρια, εφταήμερα, διορισμοί - κάποιοι από κάποιους.

- Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ήταν η μόνη παράταξη, που καταψήφισε τον απολογισμό δράσης της απερχόμενης διοίκησης του ΕΚΘ. Τι είναι αυτό που καθόρισε τη συγκεκριμένη στάση της παράταξης;

- Θεωρήσαμε, και σωστά θεωρήσαμε, ότι στα κορυφαία ζητήματα των εργαζομένων η πλειοψηφία της διοίκησης δεν είχε τη θέση εκείνη που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των εργαζομένων. Εννοούμε ζητήματα ("κοινωνικός διάλογος", ΟΝΕ κλπ.), τα οποία σηματοδότησαν την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος, που έβαλαν τη σφραγίδα τους. Η πλειοψηφία της διοίκησης επανειλημμένα τοποθετήθηκε αρνητικά απέναντι στις προτάσεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ για αγωνιστικές διεκδικήσεις και λύση των προβλημάτων των εργαζομένων. Από αυτή την άποψη, δεν μπορούσε ο συνδυασμός μας παρά να δώσει αρνητική ψήφο και να καταδικάσει αυτήν την πολιτική της πλειοψηφίας στη διοίκηση του ΕΚΘ.

- Τι προσδοκά η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ από αυτό το Συνέδριο, αλλά και γενικότερα;

- Περιμένουμε να αναδειχτεί το πρωτοπόρο συνδικαλιστικό ρεύμα σε πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα αριθμητικά αποτελέσματα της ψηφοφορίας, αλλά πολύ περισσότερο με τη συσπείρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων και, γενικότερα, των εργαζομένων σε μία αγωνιστική ταξική κατεύθυνση και ανάπτυξη των αγώνων για λύση των προβλημάτων.

Α. Ν.