Οι στόχοι των εφοπλιστών, δεν περιορίζονται στο Α και το Β αντιναυτεργατικό μέτρο που εξασφάλισαν απλόχερα τα χρόνια της μεταπολίτευσης από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η επίθεσή τους χτυπάει στην καρδιά. Στην ταύτιση της ελληνικής σημαίας με τις σημαίες ευκαιρίας, στη διάλυση του βασικού κρίκου - δεσμού της ναυτιλίας με την εθνική οικονομία. Στο ξεκαθάρισμα, δηλαδή, των λογαριασμών με το ελληνικό ναυτεργατικό δυναμικό και την αντικατάστασή του με χαμηλόμισθους, ανασφάλιστους χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα, αλλοδαπούς ναυτεργάτες. Μ' αυτό ακριβώς σχετίζεται η απαίτηση για νέα μείωση των οργανικών συνθέσεων. Ολα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, που την ταυτίζουν με τη μείωση του εργατικού κόστους. Ολα στο όνομα των υπερκερδών της κινητήριας δύναμης του κεφαλαίου.

***********

Οι ενθουσιασμοί άρχισαν να πέφτουν με τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση των ναυτεργατών, το Γενάρη. Γιατί ο πολυήμερος ηρωικός αγώνας απέδειξε ότι οι ναυτεργάτες δεν είναι εύκολη λεία. Δεν αποδέχονται το ρόλο του σφάγιου, θυσία στο βωμό των υπερκερδών και της "δόξας" μιας χούφτας εφοπλιστικών οικογενειών που για να διατηρήσουν, όπως λένε, την "πρωτιά", δε διστάζουν να πετάξουν τα ελληνικά πληρώματα έξω από τα πλοία, να διαλύσουν το ΝΑΤ, να αποκόψουν εντελώς την ελληνική ναυτιλία από την εθνική οικονομία. Η πρόκληση δεν αφορά μόνο τους ναυτεργάτες, αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού.

*********

Την ίδια περίοδο, η ελληνική σημαία αριθμούσε 1.099 πλοία, 54.332.080 τόνων DW και από πλευράς χωρητικότητας βρισκόταν στην τρίτη θέση του παγκόσμιου στόλου, μετά τη Λιβερία και τον Παναμά, που διαθέτουν τη σημαία τους, ως σημαία ευκαιρίας. (Τα καζάντια τους αντανακλώνται στην αθλιότητα που αντιμετωπίζουν οι λαοί τους. Η Λιβερία είναι από τις χώρες που το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μικρότερο από εκείνο του 1960).

Οπως επανειλημμένα έχει γράψει το αμερικανικό περιοδικό FORTUNE, οι Ελληνες εφοπλιστές συγκαταλέγονται στους πλουσιότερους καπιταλιστές του κόσμου και στα πλαίσια αυτά η περιουσία του ιδιοκτήτη της εταιρίας CERES, του Λιβανού, υπολογίζεται, περίπου, στα 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Κάθε χρόνο και καλύτερα. Συγκρίνοντας τα στοιχεία του Μάρτη του 1988 με αυτά του Μάρτη του 1996, διαπιστώνεται ότι ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε την περίοδο αυτή κατά 759 πλοία - 44.689.900 τόνοι DW.

Χαρακτηριστικές από κάθε άποψη είναι οι γενικότερες επιδόσεις των Ελλήνων εφοπλιστών στη διεθνή ναυτιλιακή αγορά.

Σύμφωνα με στοιχεία του περιοδικού "Ναυτιλιακά Χρονικά", την περίοδο 1960 - 1990 παρατηρούνται οι εξής "επιδόσεις":

- Αγορές μεταχειρισμένων πλοίων, 7.427 πλοία.

- Πωλήσεις μεταχειρισμένων πλοίων, 3.369 πλοία.

- Πωλήσεις στα διαλυτήρια, 3.670 πλοία.

- Παραλαβές ναυπηγούμενων πλοίων, 1.615 πλοία (1963 - 1990).

- Ολικές απώλειες 1.009 πλοία!!

Τα τεράστια αυτά μεγέθη και τα υπερκέρδη που συνεπάγονται, δεν προήλθαν εξ ουρανού, ούτε οφείλονται στο επιχειρηματικό, κατά το μύθο δαιμόνιο.

*********

Γιώργης ΜΑΡΙΝΟΣ

Μέλος του Γραφείου της ΚΟΝ του ΚΚΕ

ΣΠΟΤ

Η επίθεση των εφοπλιστών χτυπά πλέον στην "καρδιά". Στην ταύτιση της ελληνικής σημαίας με τη σημαία ευκαιρίας, στη διάλυση του βασικού κρίκου - δεσμού της ναυτιλίας με την εθνική οικονομία

- Η κυβέρνηση προχωρά στη δεύτερη φάση της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, με την πώληση του 17% των μετοχών μέσα στο 1997. Ποιοι κατά τη γνώμη σας είναι οι λόγοι αυτής της ενέργειας;

- Η κυβέρνηση ισχυρίζεται - όπως, άλλωστε, έκανε και όταν εκχωρήθηκε το 8% των μετοχών - πως με τη μετοχοποίηση εισρέει χρήμα στον ΟΤΕ, για να ενισχυθούν τα επενδυτικά του προγράμματα. Ομως, τα προγράμματα βαλτώνουν, τα κεφάλαια μένουν αναξιοποίητα και αποδεικνύεται πόσο σαθρό είναι αυτό το επιχείρημα. Οι λόγοι που ξεπουλιέται ο ΟΤΕ είναι πολιτικοί. Υπαγορεύονται από τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης να υλοποιήσει τις εντολές της ΕΕ και να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Ομως, η ιδιωτικοποίηση είναι η ορατή πλευρά των εξελίξεων. Ταυτόχρονα προωθούνται "αλλαγές", που ανατρέπουν τη μορφή και την αποστολή του Οργανισμού. Ο ΟΤΕ, σύμφωνα με το Σχέδιο Οργανωτικού και Διοικητικού Εκσυγχρονισμού (ΣΟΔΕ), αλλάζει εκ βάθρων. Από δημόσιος οργανισμός κοινής ωφέλειας, μετατρέπεται σε καθαρά εμπορική ιδιωτική επιχείρηση, που - στο όνομα του ανταγωνισμού - θα λειτουργεί αποκλειστικά με τα περίφημα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δηλαδή το κόστος και το κέρδος.

Το ΣΟΔΕ, που ήδη μπαίνει σε εφαρμογή, προβλέπει τη θυγατροποίηση - ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών μονάδων του ΟΤΕ, (κινητή τηλεφωνία, συνδρομητικά κέντρα, κατάλογοι, καρτοτηλέφωνα, κλπ.) την εκχώρηση σε ιδιώτες του έργου των σημαντικότερων λειτουργιών του, όπως: προμήθειες, μελέτες αναδιοργάνωσης του δικτύου.

- Αυτές οι αλλαγές θα έχουν επιπτώσεις στους εργαζόμενους; Μπορείτε να περιγράψετε ορισμένες;

- Οι αλλαγές αυτές θα πλήξουν τους εργαζόμενους με πολλούς τρόπους. Η ιδιωτικοποίηση, η εφαρμογή του ΣΟΔΕ ως αναγκαίο συμπλήρωμα, απαιτούν παράλληλα την ανατροπή των κατακτημένων εργασιακών σχέσεων και την προσαρμογή τους στη νέα μορφή του Οργανισμού, όπως καθορίζει και η "Λευκή Βίβλος". Ετσι, οι άμεσες επιπτώσεις είναι η απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας,(π.χ. πρόωρη συνταξιοδότηση), η κατάργηση σταδιακά του μόνιμου προσωπικού. Αυτό, βέβαια, θα έχει ανεπανόρθωτες συνέπειες και στο ταμείο ασφάλισης των εργαζομένων. Ηδη, σήμερα στον ΟΤΕ, σε θέσεις και έργο μόνιμου προσωπικού, απασχολούνται χιλιάδες προσωρινοί συμβασιούχοι, ανθεί η "μαύρη εργασία" και ο θεσμός των εργολάβων. Οπως επίσης και η υπηρεσιακή ισοπέδωση του προσωπικού (προσωπικό βάσης), η κατάργηση των βασικών κλάδων και ειδικοτήτων, η υπονόμευση θεσμικών δικαιωμάτων, που αφορούν την απόλυση, μετάθεση, απόσπαση, η μερική απασχόληση κ.ά.

- Οταν λέτε ότι η λειτουργία του ΟΤΕ θα είναι με βάση το κόστος και το κέρδος, πώς θα εκφραστεί αυτό στο εισόδημα των εργαζομένων;

- Η διοίκηση του ΟΤΕ έχει επεξεργαστεί σχέδιο ανατροπής του βασικού ενιαίου μισθολογίου του προσωπικού. Σκοπεύει στη μισθολογική ισοπέδωσή του και μάλιστα προς τα "κάτω", και στην εφαρμογή συστήματος σύνδεσης του μισθού με την "παραγωγικότητα". Ολα αυτά αποβλέπουν και στην οικονομική "ομηρία" των εργαζομένων, στη διαιώνιση του ρουσφετιού και του βολέματος ημετέρων.

- Απέναντι σ' όλα αυτά, ποια είναι η στάση των εργαζομένων και η τακτική του συνδικαλιστικού κινήματος;

Η ΕΣΚ είναι η μόνη παράταξη, που έχει ξεκάθαρες θέσεις και παλεύει να μην περάσουν αυτές οι επιλογές. Είναι δίπλα και "μέσα" στους εργαζόμενους που ανησυχούν και αγανακτούν. Δυστυχώς, η πλειοψηφία στα συνδικάτα, κυρίως η ΠΑΣΚΕ και η ΑΣ (ΣΥΝ), έριξαν το συνδικαλιστικόκίνημα στην αδράνεια, αποδέχτηκαν και δεν αντέδρασαν στα σχέδια αυτά.

Γ. ΖΑΧ.