Τρεις οι αξιόλογες ταινίες της βδομάδας. Πρώτη η, σε επανέκδοση, «Εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ» (1955) του Λουίς Μπουνιουέλ, από την μεξικάνικη περίοδο του μεγάλου Ισπανού. Σε χαλαρή διασκευή από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Rodolfo Usigli από το 1944, ο Μπουνιουέλ αναπαριστά προσφιλή του, της περιόδου στοιχεία. Ανδρες μπλοκαρισμένους που δεν έχουν μεγαλώσει, φυλακισμένους των εμμονών και του φετιχισμού τους, εξωτερικά γεμάτους μπουρζουά στολίδια, εσωτερικά με τάσεις προς το έγκλημα και την κακοποίηση των γυναικών... Δεύτερη ταινία, η πολυαναμενόμενη Αργυρή Αρκτος του τελευταίου φεστιβάλ Βερολίνου, αμερικάνικη τρίωρη σχεδόν «Μεγαλώνοντας» (2013) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και τέλος η μικρή «ταινία δημιουργού» από την Ισπανία «Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά» (2013) του Νταβίντ Τρουέμπα.

Η πλουσιότατη κινηματογραφικά βδομάδα συμπεριλαμβάνει, εκτός των αφιερωμάτων που αναφέρονται παρακάτω, και την έναρξη του 20ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας στις 17 του μήνα.

Ταυτόχρονα, η «New Star» διοργανώνει στο σινεμά «Μαρία - Ελενα Οναρ New Star Αrt Cinema» (Αγ. Παρασκευής 40 - Ανάκασα - Αγ. Ανάργυροι) από τις 11 έως και τις 17 Σεπτέμβρη, κινηματογραφικό αφιέρωμα στην 41η επέτειο της δολοφονίας του Χιλιανού λαϊκού ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε και την επιβολή στυγνής, αμερικανοκίνητης, στρατιωτικής δικτατορίας στη χώρα, με προβολή σημαντικών ταινιών, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ και παράλληλη έκθεση φωτογραφίας, αφίσας, ντοκουμέντων... Σήμερα το βράδυ προβάλλεται στις 20.00 το ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν «Σαλβαδόρ Αλιέντε» (2004) και στις 22.00 το «Βρέχει Πάνω απ' το Σαντιάγο» (1976) του Χέλβιο Σότο με ημερήσιο εισιτήριο 5 ευρώ.

Επίσης, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 και Μεγ. Αλεξάνδρου 134-136 - Κεραμεικός) διοργανώνει στους χώρους της, από τις 15 έως τις 18 Σεπτέμβρη, «Εβδομάδα Κινεζικού Κινηματογράφου». Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα προβληθούν οκτώ ταινίες της τελευταίας τριετίας, σκηνοθετημένες από γνωστούς δημιουργούς και διακεκριμένες σε διεθνή φεστιβάλ, που καλύπτουν ευρύ ειδολογικό φάσμα και αποδίδουν τη σύνθετη εικόνα της σημερινής, εθνικής αυτής κινηματογραφίας. Για λεπτομερή πληροφόρηση απευθυνθείτε στην Ταινιοθήκη.

Σε αυτή την πλούσια και σε πρεμιέρες βδομάδα, με ελάχιστες όπως είπαμε αξιόλογες εξάρσεις, οι δυο, δυστυχώς, ελληνικές ταινίες είναι επιεικώς απαράδεκτες, απ' όπου κι αν τις πιάσεις, όπως και να τις γυρίσεις... Την πρωτιά κατέχει η «Τελική Αποπληρωμή» (2014) του Αλέξανδρου Λεονταρίτη και έπεται η «Τελευταία φάρσα» (2013) του Βασίλη Ραΐση. Απαράδεκτη - για διαφορετικούς λόγους - και η αμερικάνικη ταινία καταστροφής «Μέσα στον κυκλώνα» (2014) του Στίβεν Κουέιλ, με εντυπωσιακά και φιλόδοξα εφέ αλλά τίποτα παραπάνω. Με ψευδο-ντοκουμενταρίστικη δομή στην αφήγηση, χωρίς σενάριο, με γελοίους, στερεοτυπικούς διαλόγους, χωρίς ενδιαφέροντες «χαρακτήρες» που να προσδίδουν κάποιο νόημα στις φορτισμένες με εφέ σκηνές, όπου όλοι μα όλοι - από τους επαγγελματίες ως τους σπουδαστές και κάποιους μεθυσμένους επαρχιώτες - επιμένουν να καταγράφουν οπτικά, ακραία φαινόμενα - της μητέρας φύσης και μη - μπας και κερδίσουν λεφτά μ' αυτό το υλικό. Μοναδικός μοχλός στην ανάπτυξη της ιστορίας οι άθλοι της επαγγελματικής ομάδας κινηματογράφησης των φαινομένων, με τον ιδιώτη / επενδυτή του πρότζεκτ, να απαιτεί από τους εργαζόμενους να φτάσουν όσο πιο κοντά, ακόμα και στο εσωτερικό του κυκλώνα. Το τέλος φέρνει χάπι εντ στους ήρωες που βγήκαν από την κόλαση χωρίς αμυχή, λόγω πίστης και αγάπης στην πατρίδα / θρησκεία / οικογένεια. Για ακόμα περισσότερα εισιτήρια, η ταινία θα έπρεπε να προβάλλεται σε αίθουσες εφοδιασμένες με σύστημα να φυσά μανιωδώς και να καταβρέχει τους θεατές...

Πιο αιματηρή και πιο πορνό από την προηγούμενη, αφού η βία παίρνει το πάνω χέρι και παράγει πολλά κομμένα κεφάλια, η αμερικάνικη συνέχεια «Αμαρτωλή πόλη: Η κυρία θέλει φόνο» (2014) των Φρανκ Μίλερ και Ρόμπερτ Ροντρίγκες, με έναν γερασμένο Μπρους Γουίλις με λιγότερο χρόνο εμφάνισης από το στήθος της Εύα Γκριν...

Σε ανάλογα χνάρια βαδίζει και η αμερικάνικη ταινία τρόμου «Ξόρκισε το κακό» (2014) του Σκοτ Ντέρικσον, που, παρά τα σκηνοθετικά ευρήματα που έχουν κυρίως να κάνουν με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τις στιγμές που ο θεατής αναπηδά στην πολυθρόνα του, η λίστα με τα ατοπήματα αυτού του θρήνου του τρόμου - που βασίζεται σε αληθινή ιστορία - θα μπορούσε να είναι μακρά. Αποτυχημένο σενάριο, καθολική προπαγάνδα γεμάτη σαχλές προλήψεις, όργιο κλισέ, αξιολύπητη επιχειρηματολογία για την ύπαρξη υπερφυσικών φαινομένων, το κακό οπτικοποιείται με το συμβατικότερο των τρόπων και τέλος η ανόητη χρήση της μουσικής των «Doors»...