Απελπισία. Οργή. Τρόμος. Καταστροφή. Αδιέξοδο. Οι λέξεις ωχριούν μπροστά στην τραγωδία που ζει για περισσότερο από 15 μέρες το Πακιστάν. Οι μουσώνες εμφανίστηκαν φέτος σαν την απόλυτη καταστροφή για το λαό της χώρας, καθώς οι βροχές σαρώνουν όλο το Πακιστάν, ξεκινώντας από τις βορειοδυτικές περιοχές και κατεβαίνοντας προς το νότο, καθ' όλο το μήκος του Ινδού ποταμού. Οι εικόνες από τις πληγείσες περιοχές ξεπερνούν κάθε φαντασία. Οι άνθρωποι τρέχουν να ξεφύγουν από τη λάσπη, που σταδιακά πνίγει τη χώρα. Ο λαός παραμένει αβοήθητος, με την κυβέρνηση να επιδεικνύει εγκληματική αδιαφορία και ολιγωρία.

Σύμφωνα με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς, οι πληγέντες από την καταστροφή φτάνουν τα 15 εκατομμύρια, οι νεκροί αναμένεται να φτάσουν κάποιες χιλιάδες, ενώ έξι εκατομμύρια άνθρωποι χρήζουν άμεσης ανθρωπιστικής βοήθειας για να επιβιώσουν και τουλάχιστον ένα εκατομμύριο παραμένουν οι αποκλεισμένοι, που περιμένουν βοήθεια. Η κυβέρνηση στα επίσημα στοιχεία της αναφέρει ότι 722.508 σπίτια είχαν ισοπεδωθεί, μέχρι την Τετάρτη και τα αναγνωρισμένα θύματα της βροχής φτάνουν τα 1.335. Ωστόσο, οι πραγματικές απώλειες υπολογίζεται ότι είναι κατά πολύ μεγαλύτερες, αφού οι υπολογισμοί της κυβέρνησης αφορούν κυρίως όσους προσέφυγαν στις αρχές και δήλωσαν πληγέντες. Η πραγματική εικόνα, όταν αποκαλυφθεί, αναμένεται να ξεπεράσει κάθε υπολογισμό (με τους πληγέντες να ξεπερνούν αυτούς του τσουνάμι του 2004 ή του περσινού σεισμού στην Αϊτή), αφού κανείς δεν ξέρει πόσος είναι ο πραγματικός πληθυσμός στη χώρα, που εκτιμήσεις αναφέρουν ότι ξεπερνά τα 170 εκατομμύρια, ενώ στην τελευταία απογραφή του 1998 ανερχόταν σε 132 εκατομμύρια.

Οι βροχές που ξεκίνησαν από το Μπαλουχιστάν, επεκτάθηκαν στη διοικητική περιφέρεια Κίμπερ Πακτουνκχούα, πνίγοντας κυριολεκτικά στη λάσπη την κοιλάδα Σουάτ. Σε αυτή την περιοχή εντοπίζονται οι μεγαλύτερες απώλειες, με περισσότερους από 1.000 επιβεβαιωμένους νεκρούς και τουλάχιστον 173.500 ισοπεδωμένα σπίτια.

Οι κάτοικοι της κοιλάδας Σουάτ και των περιοχών των φυλών είχαν ήδη γονατίσει, αφού από το 2008 - αλλά και παλαιότερα - και μετά σφυροκοπούνται ανελέητα τόσο από τον κυβερνητικό στρατό της χώρας όσο και από τα αμερικανικά κατοχικά στρατεύματα του γειτονικού Αφγανιστάν, καθώς η περιοχή χαρακτηρίστηκε «προπύργιο των Ταλιμπάν» και άρχισε να βομβαρδίζεται και να γίνεται κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων με τη δικαιολογία της «πατάξης της τρομοκρατίας». Οι νεκροί ανυπολόγιστοι, ενώ εκατομμύρια ήταν οι πρόσφυγες που εγκατέλειψαν τη Σουάτ το 2009, μετά τις μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις του στρατού της κυβέρνησης, που έφερε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του Αφγανιστάν στο Πακιστάν. Τουλάχιστον δύο χρόνια ο λαός των συγκεκριμένων περιοχών, όπως και όλης της χώρας βιώνει έναν ακήρυχτο πόλεμο, με τη ζωή του να μετατρέπεται καθημερινά σε κόλαση και τους κυβερνώντες να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Οι καταστροφικές βροχές (αποτέλεσμα και αυτό της καταστροφής του περιβάλλοντος λόγω της καπιταλιστικής ανάπτυξης) βρήκαν εκατομμύρια ανθρώπους εξαθλιωμένους και ανήμπορους να αντιδράσουν, αφού και πριν αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης. Ανθρωποι που έφταναν να πουλούν ζωτικά όργανά τους για λίγα δολάρια, φυσικά δεν είχαν τις υποδομές να αντέξουν και να επιζήσουν μιας τέτοιας φυσικής καταστροφής, όπως οι φετινοί μουσώνες, που προκάλεσαν τις χειρότερες βροχές και πλημμύρες στην ιστορία της χώρας, με την κυβέρνηση να δηλώνει απούσα και ανίκανη να ανταποκριθεί.

Την κοιλάδα Σουάτ και τις βόρειες περιοχές ακολούθησε η περιφέρεια της Πουντζάμπ, που επίσης θάφτηκε στη λάσπη, με περισσότερες από 500.000 ισοπεδωμένες κατοικίες. Εικόνες απελπισίας και σε αυτή την περίπτωση, με εκατομμύρια ανθρώπους να προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βροχή, σώζοντας ό,τι μπορούσαν εκτός από τη ζωή τους. Στοιβαγμένοι σε φορτηγά, πεζή, σε κάρα, εγκατέλειπαν με κάθε τρόπο τα σπίτια τους, δηλώνοντας οργισμένοι για το κράτος που τους εγκατέλειψε στην τύχη τους. «Δεν έχουμε τίποτα πια. Δε μας βοηθά κανείς. Τρέχουμε να σωθούμε», δήλωναν χαρακτηριστικά.

Με τους μουσώνες να προχωρούν νότια, συναγερμός σήμανε και στην περιφέρεια Σιντχ, όπου επίσης ξεκίνησε κύμα φυγής, ενώ η λάσπη συνέχιζε το καταστροφικό της έργο, έχοντας διασχίσει όλη τη χώρα.

Οι περιοχές που καταστράφηκαν συγκέντρωναν τη συντριπτική πλειοψηφία της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής, καταστρέφοντας το 80% των αποθεμάτων προϊόντων διατροφής, προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημιές. Περισσότερα από 700.000 εκτάρια (7 εκατομμύρια στρέμματα) καλλιεργήσιμων εκτάσεων έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Η επισιτιστική κρίση ήδη κάνει την εμφάνισή της στους πληγέντες, αφού οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν μέρες να φάνε και η βοήθεια που διανέμεται είναι τόσο περιορισμένη που σε ορισμένες περιπτώσεις δε φτάνει καν στους επιζώντες.

Στο σκηνικό της απόγνωσης έρχονται να προστεθούν και οι επιδημίες. Η καθολική σχεδόν έλλειψη καθαρού νερού και οι ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής φέρνουν ως συνέπεια τη χολέρα, που αρχίζει να εξαπλώνεται και απειλεί να γίνει επιδημία, μαζί με τη δυσεντερία και τη διάρροια, που θερίζουν τους πληγέντες. Γιατροί και φάρμακα είναι δυσεύρετα, με το λαό να αφήνεται για ακόμα μία φορά στην τύχη του, να παλέψει για τη ζωή του.

Ελλείψει καταυλισμών, όσοι καταφέρνουν να αποδράσουν από την καταστροφή στις προς το παρόν ασφαλείς περιοχές, κατασκηνώνουν όπου βρουν. Κοιμούνται ακόμα και στη μέση του δρόμου, προσπαθώντας να προστατευθούν με πλαστικά κομμάτια και χαρτόνια, μέσα σε τσιμεντένιους σωλήνες.

Παράλληλα οι βροχές απειλούν τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, τα οποία αναγκάστηκαν να κλείσουν αρκετές μονάδες παραγωγής, δημιουργώντας μπλακ άουτ σε πολλές περιοχές, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Η κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ, που έχει δείξει καταπληκτική ικανότητα στην εισαγωγή πολέμου από το Αφγανιστάν, υιοθετώντας την πολιτική των ιμπεριαλιστών, είναι ανίκανη να προσφέρει στοιχειώδη βοήθεια σε συνθήκες απόλυτης καταστροφής. Με τους άστεγους να ανέρχονται σε εκατομμύρια, έχει δώσει μόλις 68.924 σκηνές, έχει δημιουργήσει μόλις 168 καταυλισμούς και δεν είναι σε θέση να διανείμει τρόφιμα, φάρμακα και νερό. Οι ιατρικές ομάδες είναι μόνο 119, ενώ ο στρατός δηλώνει αδυναμία να προσεγγίσει τις πληγείσες περιοχές, λόγω των συνεχιζόμενων βροχών και των αντίξοων καιρικών συνθηκών. Σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ ισχυρίζεται ότι έχει δώσει οικονομική βοήθεια, η οποία φυσικά δεν καταλήγει ποτέ στους πληγέντες (βλέπε το σχετικό πίνακα).

Η εγκληματική αυτή στάση του κράτους του Πακιστάν, απότοκο της πολιτικής που εξυπηρετεί την πλουτοκρατία του Ισλαμαμπάντ, έχει φέρει τη λαϊκή οργή και τις πρώτες διαδηλώσεις. Παρά τις προσπάθειες του πρωθυπουργού της χώρας Γιουσούφ Ράζα Γκιλάνι να δείξει ότι γίνονται προσπάθειες, αλλά το μέγεθος της καταστροφής ξεπερνά τις δυνατότητες του κράτους, ζήτησε άμεσα διεθνή παρέμβαση. Σε αυτό το κλίμα εμφανίζονται διάφοροι «σωτήρες», υποσχόμενοι χρήμα και βοήθεια, με στόχο την αποκομιδή κερδών από την τραγωδία. Οι ΗΠΑ έσπευσαν να ανακοινώσουν κονδύλια βοήθειας και έστειλαν στρατό και ελικόπτερα να «βοηθήσουν», φορώντας ανθρωπιστικό προσωπείο. Ο ΟΗΕ απηύθυνε διεθνή έκκληση για τη συγκέντρωση 459 εκατομμυρίων δολαρίων με στόχο την «αντιμετώπιση της καταστροφής».

Οι «Ταλιμπάν» από την πλευρά τους εμφανίζονται να ηγούνται των προσπαθειών αρωγής στους πληγέντες και απειλούν την κυβέρνηση, προκειμένου να μη δεχθεί διεθνή βοήθεια, αξιοποιώντας με τη σειρά τους την καταστροφή. Τα Ηνωμένα Εθνη απάντησαν άμεσα, προειδοποιώντας την κυβέρνηση και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να αναλάβουν δράση εναντίον των «ισλαμιστών», επαναβεβαιώνοντας ότι την ανθρωπιστική βοήθεια ξεπερνούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Ακρως αρνητικό και δυσμενές είναι το κλίμα απέναντι και στον Πακιστανό πρόεδρο Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, που ενώ ο λαός πνιγόταν στη λάσπη, πραγματοποιούσε ευρωπαϊκή περιοδεία, δίνοντας το «πράσινο φως» για επέκταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου από το Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, ζητώντας παράλληλα επ' αόριστο συνέχιση της κατοχής και ενίσχυσής της. Λίγο πριν την κορύφωση της καταστροφής, ο Α. Ζαρντάρι, συνοδευόμενος από τα δύο του παιδιά, αναχώρησε για το Παρίσι, για συναντήσεις με τον Γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, προκειμένου να δηλώσει την υποστήριξή του στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Στη συνέχεια προτίμησε, αντί για το Πακιστάν, που ήδη μετρούσε πάνω από 1.000 νεκρούς, να επισκεφθεί το Λονδίνο και τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, όπου έμεινε μέχρι την περασμένη Τρίτη, για να δηλώσει ότι η χώρα του δεν «εξάγει τρομοκρατία», αλλά είναι πρόθυμη να εισάγει ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προωθώντας παράλληλα την πολιτική καριέρα του γιου του Μπιλαουάλ Μπούτο Ζαρντάρι.

Ο «πρόεδρος» του Πακιστάν δεν επίσπευσε την επιστροφή του ούτε όταν οι πληγέντες έφτασαν τα 14 εκατομμύρια. Ο ίδιος υπεραμύνθηκε με άρθρο του στην «Wall Street Journal» για την περιοδεία του, υποστηρίζοντας ότι επέστρεψε κομίζοντας βοήθεια σε άμεσο χρόνο και υποσχέσεις υποστήριξης για «ανοικοδόμηση» σε μακροπρόθεσμη προοπτική, εξαγριώνοντας ακόμα περισσότερο το λαό.

Η τραγωδία στο Πακιστάν δεν είναι παρά μία συνάρτηση και των περιβαλλοντικών εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού και της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα, που προωθεί τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας και καταδικάζει τα λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και την εξαθλίωση.