ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΙΕΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Μόνη εγγύηση ο ταξικά προσανατολισμένος αγώνας

Ωσπου εικόνες σαν κι αυτή από την ταφή των ναυτεργατών του «SAILOR» να μην μπορούν να υπάρχουν

Επισήμως φτάνουν τους 70 οι εργάτες που σκοτώθηκαν από τις αρχές του 2002 μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Εβδομήντα εργάτες θύματα της επιδίωξης του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση των κερδών του. Θύματα της αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης που ενισχύει και επιβραβεύει την ασυδοσία των εργοδοτών. Στις αρχές Σεπτέμβρη ακόμα οκτώ εργαζόμενοι θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους.

Οι αντιδράσεις που προκάλεσαν οι πρόσφατοι θάνατοι εργαζομένων στη ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ και στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης ήταν σαν σκηνές από χιλιοπαιγμένη ταινία. Η κυβέρνηση εξαγγέλλει για πολλοστή φορά την αύξηση των ελέγχων, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές εμφανίζονται να αγανακτούν και ζητούν δήθεν την άμεση απόδοση ευθυνών, οι εργοδότες λένε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι ή κάποιοι άλλοι, πάντως όχι αυτοί. Και όλοι μαζί σαν μια χορωδία δίνουν μια ιλαροτραγική παράσταση, φωνάζοντας παντού: «Από κοινού, εργοδότες και εργαζόμενοι να προσπαθήσουμε να λύσουμε το πρόβλημα». Κάνοντας καθαρό πως ακόμα και μπροστά στο θάνατο δε χάνουν το στόχο: την προώθηση του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας.

Τα στοιχεία που παρουσιάζουμε σε διπλανή στήλη δείχνουν ένα μόνο μικρό κομμάτι της πραγματικότητας. Οχι μόνο δεν αναφέρονται στο σύνολο των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων, αλλά αποκρύπτουν και μια άλλη διάσταση, αυτή των επαγγελματικών ασθενειών, που κυριολεκτικά θερίζουν τους εργαζόμενους, αλλά που η κυβέρνηση έχει επιμελώς φροντίσει να μην υπάρχει ούτε καν μηχανισμός καταγραφής τους.

Θα το διαδηλώνουμε ξανά και ξανά: «Με αίμα ποτισμένα τα κέρδη τους»

Η κουβέντα που κάναμε με τον Γ. Σταυρόπουλο, στέλεχος του ΠΑΜΕ και στο παρελθόν επικεφαλής της Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας της ΓΣΕΕ, δείχνει - αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες της άθλιας κατάστασης που βιώνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλιάς, τα κρεματόρια του σήμερα.

Ο Γ. Σταυρόπουλος, αναφερόμενος στην προσπάθεια κυβέρνησης, εργοδοτών και εργοδοτικών συνδικαλιστών να καλλιεργήσουν την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, τονίζει κατηγορηματικά ότι «σε καμιά περίπτωση το ζήτημα της προστασίας της ζωής των εργαζομένων από τον επαγγελματικό κίνδυνο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί σε αυτή την κατεύθυνση. Το ζήτημα έχει καθαρά ταξικό χαρακτήρα. Από τη μια υπάρχουν οι εργοδότες, που μπροστά στη μόνιμη επιδίωξή τους για μεγιστοποίηση των κερδών τους, επιλέγουν την εντατικοποίηση της εργασίας με διάφορες μεθόδους και τη μη τήρηση των μέτρων ασφάλειας - ως μια από τις μεθόδους μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης - και από την άλλη, υπάρχουν οι εργαζόμενοι που πρέπει πρώτιστα να υπερασπιστούν τη φυσική τους ύπαρξη. Αυτά είναι δύο πράγματα εξ ορισμού αντίθετα και περικλείουν μέσα τους τη σύγκρουση. Γι' αυτό λέμε ότι όσο αυγαταίνουν τα κέρδη των εργοδοτών, ταυτόχρονα αυξάνει και ο κίνδυνος για τη ζωή των εργαζομένων».

Eurokinissi

Ο εργάτης πάει στο μεροκάματο για να ζήσει κι όχι για να τον κουβαλήσουν τέσσερις...

Στην ερώτησή μας τι και ποιον εξυπηρετεί αυτή η αντίληψη, επισημαίνει ότι «βάζει από την πίσω πόρτα τη θέση της διάχυσης ευθυνών, που πρακτικά σημαίνει ότι δεν ευθύνεται κανένας ή ότι, ίσως, φταίει ο εργαζόμενος, δηλαδή το ίδιο το θύμα. Πόσες φορές, συνεχίζει, δεν έχουμε ακούσει από εργοδότες, αλλά και από τα στελέχη της κυβέρνησης να λένε ότι φταίνε και οι εργαζόμενοι που δε χρησιμοποιούν τα μέσα ατομικής προστασίας (τα οποία πολλές φορές δε χορηγούνται καν, αλλά που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για τα σοβαρά και θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα). Ετσι, μεθοδευμένα, συγκαλύπτονται οι ευθύνες της εργοδοσίας, αλλά και της κυβέρνησης, που συστηματικά υποβαθμίζει τα αρμόδια κρατικά όργανα ελέγχου και, ταυτόχρονα, ενισχύει την ασυδοσία των εργοδοτών μέσω της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Οψεις αυτής της ανατροπής είναι τα εξαντλητικά ωράρια και η κατά κόρον εξαναγκαστική τοποθέτηση ανειδίκευτων εργαζομένων σε εργασίες που απαιτούν ειδίκευση, με αποτέλεσμα να εκτίθενται σε μεγάλο κίνδυνο».

«Ταυτόχρονα, συνεχίζει ο συνδικαλιστής, αυτή η αντίληψη του κοινωνικού εταιρισμού προσπαθεί να καλύψει τις ευθύνες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Που αντί να οργανώνει τους αγώνες των εργαζομένων, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα. Ανάλογη τακτική ακολουθεί και στο Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, όπου έχουν δώσει τη δυνατότητα στο ΣΕΒ να κάνει ό,τι θέλει και να προωθεί τη δική του αντίληψη».

«Επίσης, συμπλήρωσε, αξίζει να αναφερθούμε και στο καθεστώς ατιμωρησίας που απολαμβάνουν οι εργοδότες παρά τα εγκλήματα που συντελούνται σε βάρος των εργαζομένων. Σχεδόν κανένας εργοδότης δεν έχει τιμωρηθεί και αν τιμωρείται κάποιος, μικρός εργολάβος συνήθως, οι ποινές είναι αστείες. Ο εργοδότης αν σκοτωθεί κάποιος, απλώς τον αντικαθιστά και η ζωή συνεχίζεται. Και εδώ φυσικά έχει τεράστιες ευθύνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, όπως η ΝΔ, που έχουν βάλει το χέρι τους για να υπάρχει αυτή η κατάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι η ΝΔ τη μία ημέρα τοποθετήθηκε για το ατύχημα στη ΔΕΗ και την άλλη ημέρα έκανε το κορόιδο για το ατύχημα στη ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ».

Με δεδομένες λοιπόν τις ευθύνες των εργοδοτών και της κυβέρνησης, καθώς και αυτές των εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστών, πώς πρέπει να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι;

«Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, απαντά ο Γ. Σταυρόπουλος, με συνέπεια και σταθερότητα προσπαθεί να καταδείξει την ανάγκη του συλλογικού αγώνα. Ακόμα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι δεν πρέπει να ενδιαφερόμαστε μόνο για τη σύμβαση, αλλά δίνουμε ακόμα μεγαλύτερη σημασία στον αγώνα για την ίδια μας τη φυσική ακεραιότητα. Ομως αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να επεκταθεί σε κάθε εργασιακό χώρο και αυτό δεν είναι εύκολο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, εκτός των άλλων δυσκολιών, υπάρχουν πλήθος επιχειρήσεων που είναι εργασιακά γκέτο. Οχι μόνο δεν υπάρχουν Επιτροπές Εργαζομένων για την Υγιεινή και Ασφάλεια, αλλά ούτε καν στοιχειώδης συνδικαλισμός.

Τέλος, να προσθέσουμε και τούτο. Πρέπει να πείσουμε τους εργαζόμενους ότι ο αγώνας για την προστασία της ζωής τους από τον επαγγελματικό κίνδυνο εντάσσεται στον αγώνα για την επίτευξη γενικότερων αλλαγών. Δε γίνεται δηλαδή να απαιτείς να υπάρξει επίλυση του προβλήματος αυτού και να μην επιδιώκεις ταυτόχρονα την ανατροπή της πολιτικής που το γεννά, την ασυδοσία και τις νοσηρές καταστάσεις στους χώρους δουλιάς. Αρα παλεύοντας για το επιμέρους, ο εργάτης πρέπει να προσανατολιστεί στην πάλη για την επίτευξη γενικότερων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών».

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

Ο μεγάλος ένοχος

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, την ομιλία του στη ΔΕΘ για την Ελλάδα της Ασφάλειας στην οποία οδηγεί τάχα η κυβερνητική πολιτική και ήρθαν τα θανατηφόρα ατυχήματα στη ΔΕΗ ΑΕ και στη «Motor Oil», να θρυμματίσουν το νέο προπαγανδιστικό εύρημα. Ετσι και αλλιώς, η πραγματικά μαύρη εικόνα της Ελλάδας του «Εξπρές Σαμίνα», της «Ρικομέξ», της «Φαράν», του Κηφισού και του αιματοβαμμένου Ολυμπιακού Χωριού, δεν μπορεί να χρωματιστεί απ' τα επικοινωνιακά κόλπα της προεκλογικής εκμετάλλευσης του σίριαλ της «17 Νοέμβρη».

Οι πρόσφατες δολοφονικές ενέργειες δεν είναι τυχαία γεγονότα, για να εξακολουθούμε να τις αποκαλούμε «εργατικά ατυχήματα». Η έρευνα για το μεγάλο ατύχημα της ΔΕΗ ΑΕ θα προσδιορίσει, αργά ή γρήγορα, τις συγκεκριμένες εγκληματικές παραβιάσεις της νομοθεσίας σχετικά με το ωράριο εργασίας, το θερμικό περιβάλλον κατά τη διάρκεια της εργασίας, την έλλειψη μέσων ατομικής προστασίας, την έλλειψη προστασίας των θυμάτων από ιονίζουσες ακτινοβολίες κλπ. Ομως, το θέμα είναι να αντιπαρατεθούμε αποφασιστικά στους μεγάλους ενόχους, που βρίσκονται πίσω από τα συγκεκριμένα εγκλήματα.

Μεγάλος ένοχος είναι η κυβερνητική πολιτική, που στοχεύει στη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης στ' όνομα της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων. Πρόκειται για την πολιτική που οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας και στα ελαστικά ωράρια, δηλαδή στις συνθήκες που γεννούν αντικειμενικά το εργατικό ατύχημα. Στον κυβερνητικό παράδεισο των ιδιωτικοποιήσεων και των μεγάλων κατασκευαστικών έργων αναβαθμίζεται και η δράση των υπεργολάβων που εκμεταλλεύονται ανεκπαίδευτους, αλλοδαπούς κυρίως εργάτες, χωρίς να τηρούν στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας εργασίας.

Μεγάλος ένοχος είναι το αστικό κράτος, που υπονομεύει στην πράξη ακόμα και την εφαρμογή της κατακτημένης νομοθεσίας, για να μη θιχτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Επιθεωρήσεις Εργασίας χωρίς υποδομή και στελέχωση, με συμφιλιωτικό προσανατολισμό μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων διασφαλίζουν το ανεξέλεγκτο της κατάστασης. Δικαστικές Αρχές που εκδίδουν αποφάσεις σαν αυτή για το «Εξπρές Σαμίνα» υπόσχονται την ατιμωρησία των ενόχων. Νόμοι σαν αυτούς που καθιστούν τον Τεχνικό Ασφάλειας και το Γιατρό Εργασίας υπάλληλους του εργοδότη και μετατρέπουν επίσης την αρμόδια Επιτροπή των Εργαζομένων σε απλό σύμβουλο της εταιρίας ολοκληρώνουν την εικόνα. Η πρόσφατη παράδοση της αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου στις ιδιωτικές Εξωτερικές Υπηρεσίες Προστασίας και Πρόληψης αποτελεί το κερασάκι στην εφιαλτική αυτή τούρτα.

Ο πραγματικός ένοχος είναι, σε τελευταία ανάλυση, το κεφάλαιο και ο εκμεταλλευτικός τρόπος παραγωγής, που θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Ο εργοδότης θα διαχειρίζεται πάντα τα μέτρα αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου με κριτήριο την επίπτωση στην κερδοφορία του. Θα συγκρίνει πάντα το κόστος των μέτρων πρόληψης με το κόστος του εργατικού ατυχήματος για την επιχείρηση και θα επιλέγει τις συμφέρουσες γι' αυτόν λύσεις. Οταν, μάλιστα, σήμερα δίπλα στην ουσιαστική ατιμωρησία, δεν υπάρχει για το κεφάλαιο και κανένα πρόσθετο ασφαλιστικό κόστος απ' την αύξηση της επικινδυνότητας στον εργασιακό χώρο, είναι αναμενόμενο ένα μεγάλο μέρος των κεφαλαιοκρατών να αδιαφορεί πλήρως για τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Παράλληλα, η εργοδοτική τρομοκρατία ακυρώνει κάθε προσπάθεια συγκρότησης και ουσιαστικής δράσης των αρμοδίων επιτροπών των εργαζομένων στους περισσότερους εργασιακούς χώρους.

Μεγάλος ένοχος είναι και η σημερινή καθεστωτική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα και επιχειρεί να καθηλώσει τα συνδικάτα στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και της περιβόητης κοινής προσπάθειας κράτους, κεφαλαίου και εργαζομένων για την ασφάλεια στον εργασιακό χώρο.

Η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας είναι τμήμα της γενικότερης επίθεσης στο σύνολο των εργατικών κατακτήσεων των περασμένων δεκαετιών. Συνολική, σταθερή και αγωνιστική πρέπει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων.

Οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος δε θα περιοριστούν στην αυτονόητη απαίτηση για αυστηρή εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας και για ουσιαστικό έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης απ' τις Επιθεωρήσεις Εργασίας με μετρήσιμα αποτελέσματα (παραπομπές στη Δικαιοσύνη, διακοπή εργασιών κλπ.).

Απαιτούν άμεσα την κατάργηση των ιδιωτικών ΕΞ.ΥΠ.Π και τη δημιουργία κρατικού Σώματος Τεχνικών Ασφάλειας και Γιατρών Εργασίας. Διεκδικούν την ουσιαστική κατοχύρωση της ασφαλιστικής κάλυψης του επαγγελματικού κινδύνου για τους εργαζόμενους. Αγωνίζονται ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στο καθεστώς του ελαστικού ωραρίου, της εντατικοποίησης, της άτυπης και μαύρης εργασίας.

Προσπαθούν ν' ανοίξουν το δρόμο για να πάρει ο λαός την τύχη στα χέρια του και να γίνει ο κυρίαρχος του κοινωνικού πλούτου. Μόνο σε αυτές τις συνθήκες της λαϊκής εξουσίας μπορεί να υπάρχει αποτελεσματική προστασία της ζωής του εργαζόμενου από σώματα δημόσιων λειτουργών επιφορτισμένα, αφενός για την αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου και αφετέρου για την επιθεώρηση των εργασιακών χώρων με την πολύπλευρη βοήθεια του εργατικού ελέγχου.

Ο αγώνας ενάντια στην πλουτοκρατία συνεχίζεται επομένως και θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Οι μεγάλοι ένοχοι θα μας βρουν μπροστά τους ακούραστους και αδιάλλακτους. Αυτή είναι η δική μας αγωνιστική υπόσχεση μπροστά στους νεκρούς αθώους συναδέλφους μας.

Μάκης ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Μηχανικός Ασφάλειας, Αντιπρόεδρος του Πανελλ. Συλλόγου Διπλ. Μηχανολόγων -Ηλεκτρολόγων

Βαριά, αβάσταχτα βαριά, η λίστα του θανάτου

Ο κατάλογος των νεκρών εργατών του 2002, που καταγράφηκαν μέχρι σήμερα σε ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» μετά από καταγγελίες συνδικάτων

9/1 νεκρός, ο 56χρονος Καραφλός Φώτιος, εργάτης των κυλινδρόμυλων Λούλη στο Βόλο.
10/1 νεκρός ο 61χρονος Θάνος Κώστας, μαρμαράς - συνταξιούχος.
10/1 νεκρός ο Γ. Χουρμουζιάδης στο πλοίο «Αγιος Βασίλειος»,
13/1 νεκρός ο 16χρονος Ντεμάι Ελντισον. Καταπλακώθηκε από κλαρκ στη Μερσίνα Γρεβενών.
15/1 νεκρός ο 32χρονος Κ. Μπούρμπουλας, στο εργοτάξιο του Μετρό Περιστερίου.
15/1 νεκρός ο 19χρονος Χόρο Κόστα. Ηλεκτροπληξία σε οικοδομή στο Μενίδι.
16/1 νεκρός ο 55χρονος Μ. Ντάλτα. Επεσε από το β` όροφο οικοδομής, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
17/1 νεκρός ο 54χρονος Δ. Χρήστου, ελασματουργός, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη.
18/1 νεκρός ο 47χρονος ναυτεργάτης Α. Invakon.
18/1 νεκρός ο εργάτης Φ. Κούτσικος από σοβαρά εγκαύματα.
18/2 νεκρός ο 55χρονος καλουπατζής Ν. Λαζαρίδης.
22/2 νεκρός ο 30χρονος Ινδός εργάτης Χομ Ραζ στα Φάρσαλα Λάρισας.
23/2 νεκρός ο 45χρονος εργάτης Αθ. Παπαγιώργης στο παλιό κτίριο της «Ανατόλια» στη Ν. Ιωνία.
2/3 νεκρός από ηλεκτροπληξία ο 26χρονος μαρμαράς Σ. Μουζάκης στη Ν. Σμύρνη.
4/3 νεκρός ο 50χρονος οικοδόμος Κ. Παπαδόπουλος.
8/3 νεκρός ο 46χρονος εργάτης Χ. Παπαδογιωργάκης στον Αγ. Ρωμανό Επισκοπής Ηρακλείου.
15/3 νεκρός ο 55χρονος Η. Ζυγούρης στο εργοστάσιο επεξεργασίας τομάτας «ΛΑΔΑΣ ΑΕ».
26/3 νεκρός ο 35χρονος Κότσι Αστρίτ από πτώση στο Ολυμπιακό Χωριό.
4/4 νεκρός ο 49χρονος εργάτης Α. Ράλιος, κατά τη διάρκεια έργων στο «Παλάσκα».
20/4 νεκρός ο 44χρονος σωληνουργός Β. Μποζινάκης από έκρηξη σε δεξαμενή στη «ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ».
1/5 νεκρός ο 29χρονος εργάτης Λ. Μαρινάκης στον Ιππόδρομο Μαρκοπούλου.
29/5 νεκρός ο εργάτης Ιωκ. Αβραμίδης, 39 ετών, καταπλακώθηκε από χώμα σε φρεάτιο.
30/5 νεκρός ο 57χρονος εργάτης Ζ. Κουτσάκης από ανατροπή φορτωτή στην περιοχή Πλαγιάρι.
10/6 νεκρός ο 45χρονος Μέρι Βαγγέλης στο Ολυμπιακό Χωριό.
14/6 νεκρός ο 52χρονος οικοδόμος Κ. Ντιμέρης. Επεσε από σκαλωσιά ύψους 6 μέτρων.
19/6 νεκρός ο 59χρονος εργάτης Κ. Οικονόμου σε εργοτάξιο, όπου μετά από πτώση καρφώθηκε σε σιδερόβεργες.
20/6 νεκρός ο 56χρονος Σ. Γώγολος. Επεσε από το δεύτερο όροφο οικοδομής.
25/6 νεκρός ο 45χρονος εργάτης Κωνστ. Σταύρου στην επιχείρηση «ΝΤΕΛΜΟΝΤΕ» στη Λάρισα.
15/7 νεκρός ο Μανέα Μαρινέλ, 32 χρόνων εργάτης του Ολυμπιακού Χωριού.
19/7 νεκρός ο 53χρονος εργάτης Ν. Πλιακοπάνος στο λατομείο «ΛΕΦΑ», στα Μάρμαρα Ιωαννίνων.
23/7 νεκρός ο 53 χρονος οικοδόμος - καλουπατζής Αριστείδης Σγάγιας.
25/7 νεκρός ο 23χρονος οικοδόμος Μιχαήλ Ζιμαράι από πτώση σε φωταγωγό.
26/7 νεκρός ο 48χρονος Γ. Γιαννούχος από πτώση στην περιοχή Δόκανο Επταλόφου Φωκίδας.
22/5 νεκρός ο 51χρονος Ν. Πλαβούκος σε πτώση από σκαλωσιά στα Ανω Λιόσια.
4/9 νεκρός ο Χ. Ρακίτ στη ΔΕΗ στα Χανιά.
10/9 νεκρός ο 30χρονος Ηλ. Μπαρλαμπάς, ο ένας από τους δύο σοβαρά τραυματισμένους στη ΔΕΗ Μεγαλόπολης.
9/9 Νεκροί τρεις στη «Μότορ Οϊλ»: Κ. Σοφός, Μάριαν Περλέσι, Γ. Ιωάννου.
10/9 νεκροί τρεις οικοδόμοι στον Πειραιά: Κοντεσέρι Καστριότ, Γ. Σιγάλας και Ηρακλής Κοντογιώργα.

Η λίστα του θανάτου συμπληρώνεται και από τους παρακάτω νεκρούς, που επισήμως έχουν καταγραφεί από διάφορες κρατικές υπηρεσίες μέχρι το τέλος Αυγούστου.

3/1 νεκρός ο Κ. Αμουριανός.
19/1 νεκρός ο Ε. Μουράτοφ.
25/1 νεκρός ο Γ. Μόμιτσας.
26/1 νεκρός ο Μ. Λενακάκης.
4/2 νεκρός ο Ε. Ράπο.
6/2 νεκρός ο Πέρι Ηρακλής.
7/2 νεκρός ο Α. Λιμνίδης.
8/2 νεκρός ο Μ. Ζωνουδάκης.
22/2 νεκρός ο Ε. Μυλωνάκης.
22/2 νεκρός ο Θ. Παπαγεώργης.
1/3 νεκρός ο Γ. Παλιεράκης.
22/4 νεκρός ο Β. Κουτσουλής.
18/5 νεκρός ο Χ. Κωνσταντόπουλος.
29/5 νεκρός ο Γ. Γεωργίου.
15/6 νεκρός ο Π. Κούτουλας.
27/6 νεκρός ο Μονεμβάσιος.
19/7 νεκρός ο Σ. Ντάρλας.
30/7 νεκρός ο Γ. Βατλάκης.
7/8 νεκρός ο Χ. Παπαδημητράκης.
16/8 νεκρός ο Δ. Μαρδίκης.
19/8 νεκρός ο Γ. Βολτηράκης.
29/8 νεκρός ο Ν. Πετρόγιαννης.

Ασφαλείς πληροφορίες από αρμόδιες υπηρεσίες ελέγχου αναφέρουν πως ο αριθμός των νεκρών ξεπερνά ήδη τους 100. Τα επιπλέον ονόματα δεν μπορούν να ανακοινωθούν, καθώς δεν έχουν κλείσει οι σχετικοί φάκελοι. Δεν υπάρχει επίσης καταγραφή για την εξέλιξη της υγείας για εκατοντάδες πολύ σοβαρά τραυματισμένους (ξεπερνούν τους 1.500).