Η κυρίαρχη εικόνα στα σχολεία είναι εκείνη της υπολειτουργίας, με επιπτώσεις και στη μόρφωση των παιδιών και στις λαϊκές οικογένειες, καθώς δε λειτουργούν μέχρι σήμερα οι υποστηρικτικές δομές κυρίως στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, όπως τα ολοήμερα σχολεία, η πρωινή ζώνη φύλαξης, τα τμήματα ένταξης, η παράλληλη στήριξη, η ενισχυτική διδασκαλία.

Το πρόβλημα εμφανίζεται ιδιαίτερα οξυμένο σε κάποιες περιπτώσεις, όπως π.χ. στα Καλάβρυτα, όπου το Γυμνάσιο, το Λύκειο και το ΕΠΑΛ, ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν έχουν καθηγητές Κατευθύνσεων και συγκεκριμένα για τα μαθήματα της Βιολογίας και της Οικονομίας, Πληροφορικής (πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα), ενώ λείπουν και βιβλία. Στην πόλη της Κλειτορίας του ίδιου Δήμου, υποβαθμίζεται η λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου, με τη συγχώνευση θέσεων και τις ελλείψεις δασκάλων.

Σε Κεφαλονιά και Ιθάκη, οι μαθητές έχουν προχωρήσει σε κινητοποιήσεις, καθώς πέρα από τα ζητήματα των ελλείψεων, προβλήματα υπάρχουν και στη μεταφορά τους, στην ασφάλεια των σχολικών δρομολογίων, τις «πληγωμένες» από το σεισμό σχολικές υποδομές και τα σπιτικά τους.

«Το παιδί μου εδώ και δυο μήνες πάει στο σχολείο κάθε μέρα και γυρνάει χωρίς ουσιαστικά να διδάσκεται τίποτα. Κάνει μόνο αγγλικά και γερμανικά και από τα υπόλοιπα μαθήματα δεν έχει διδαχθεί τίποτα. Σποραδικά μπαίνει κάποιος δάσκαλος στην τάξη, όμως δε γίνονται κανονικά μαθήματα και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι η διεύθυνση του σχολείου δεν μας ενημερώνει καν τι θα γίνει». Με αυτά τα λόγια περιγράφει την κατάσταση που βιώνει μια μάνα από το Μόναχο, που το παιδί της φοιτά στην έκτη τάξη στο 4ο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο του Μονάχου «Αριστοτέλης», δείχνοντας πως προβλήματα υπάρχουν και στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση του εξωτερικού.

Το διάστημα αυτό, αναπτύχθηκαν αγωνιστικές πρωτοβουλίες κατά τόπους και κεντρικότερες, φέρνοντας επιτακτικά στο προσκήνιο τις ανάγκες της Εκπαίδευσης. Με το υπουργείο Παιδείας να επιχειρεί να καθησυχάσει, να δηλώνει πως η Εκπαίδευση είναι προτεραιότητα, αλλά και να ομολογεί ότι ποτέ δεν καλύπτονται όλα τα κενά (πέρυσι 2.500 ήταν εκείνα που δεν είχαν καλυφθεί στο τέλος της σχολικής χρονιάς) και να μιλά για ανάγκη διορισμών αλλά αν το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά, για προσπάθειες ομαλής έναρξης της επόμενης σχολικής χρονιάς, δηλαδή το Σεπτέμβρη του 2016...

Ο νέος υπουργός Παιδείας, την 1η Οκτώβρη, στη συνάντηση με φορείς της Ειδικής Αγωγής στο υπουργείο Παιδείας, δήλωσε:

«Μακροπρόθεσμος στόχος της κυβέρνησης είναι ο μη διαχωρισμός των σχολείων σε Ειδικής και Γενικής Αγωγής (!) Και αυτό δεν αφορά μόνο στο οικονομικό κόστος, αλλά σε αλλαγή της νοοτροπίας».

Λίγες μέρες μετά, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης (6 Οκτώβρη), ο νέος υπουργός Παιδείας επανήλθε στο ζήτημα της Ειδικής Αγωγής. Εγινε πιο συγκεκριμένος και ταυτόχρονα πιο αποκαλυπτικός στο τι εννοούσε με την παραπάνω δήλωση. Συγκεκριμένα, είπε:

«Στο σχεδιασμό μας περιλαμβάνεται η ίδρυση και λειτουργία ενός τουλάχιστον Ειδικού Σχολείου ανά Διεύθυνση Εκπαίδευσης»! «Επίσης, ο εκσυγχρονισμός των συναφών δομών υποστήριξης και των διαφοροποιημένων και εξατομικευμένων εκπαιδευτικών προγραμμάτων ένταξης των παιδιών με προβλήματα σε κάθε σχολείο». Και παρακάτω: «Το σύστημα αυτό θα βασίζεται σ' ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο που σκοπεύουμε άμεσα να νομοθετήσουμε».

Τι σημαίνει, όμως, ένα τουλάχιστον Ειδικό Σχολείο ανά Διεύθυνση Εκπαίδευσης; Για παράδειγμα, ο Πειραιάς, που αποτελεί μία Διεύθυνση Εκπαίδευσης, διαθέτει 9 Ειδικά Σχολεία μόνο στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση (χωρίς τα νησιά του Αργοσαρωνικού). Η Θεσσαλονίκη έχει πάνω από 10 Ειδικά Σχολεία, η Πάτρα 7.

Σημαίνει ουσιαστικά κλείσιμο, λουκέτο σε εκατοντάδες Ειδικά Σχολεία, την ώρα μάλιστα που 150 χιλιάδες παιδιά με αναπηρία βρίσκονται έξω από κάθε δομή Εκπαίδευσης.

Σημαίνει στοίβαγμα παιδιών με αναπηρία στο γενικό σχολείο, όπου ο δάσκαλος αδυνατεί στοιχειωδώς να κάνει μάθημα και όπου η πλειοψηφία των παιδιών με αναπηρία αδυνατεί να παρακολουθήσει στοιχειωδώς αυτό το μάθημα.

Κι αυτό γιατί είναι πολύ συγκεκριμένες οι αναπηρίες που επιτρέπουν σ' ένα παιδί να ενταχθεί ομαλά στο γενικό σχολείο.

Μάλιστα, ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, στα Ειδικά Σχολεία, με την έγκριση του υπουργείου Παιδείας και των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, γίνεται κατηγοριοποίηση μαθητών σε λειτουργικούς και μη, σε «δουλεμένους και μη». Οι πρώτοι, που το υπουργείο τούς θεωρεί «προνομιούχους», ξεκίνησαν τη σχολική τους χρονιά χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από επιστημονικό προσωπικό στις τάξεις των γενικών και Ειδικών Σχολείων! Οι μαθητές, ήδη με αυτή την πολιτική, βιώνουν το περιθώριο και τον κοινωνικό ρατσισμό. Η κυβέρνηση, που δηλώνει ότι είναι ενάντια στους κοινωνικούς διαχωρισμούς, όχι μόνο δεν παίρνει μέτρα για την άμβλυνση αυτών, αλλά τους εντείνει ακόμα περισσότερο.

Η πλειοψηφία των παιδιών με αναπηρία που πάει στο Ειδικό Σχολείο και κυρίως η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών που ΔΕΝ πάει καθόλου στο σχολείο (150 χιλιάδες), έχει ανάγκη από εξειδικευμένη, επιστημονική βοήθεια, για να καλύψει την ανισοτιμία που γεννά η ίδια η αναπηρία τους!

Γι' αυτό χρειάζεται το Ειδικό Σχολείο, η ολοκληρωμένη Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση!

Δεν οφείλεται στην «κακή» νοοτροπία των γονιών τους (όπως υπονόησε ουσιαστικά ο υπουργός Παιδείας).

Η κάλυψη, όμως, αυτών των αναγκών απαιτεί πολλαπλάσια κονδύλια, ειδικευμένο προσωπικό, κατάλληλες δομές, αλλά όλα αυτά έχουν οικονομικό κόστος, όπως κυνικά δήλωσε ο Φίλης.

Είναι «χάσιμο χρόνου», σ' ένα σύστημα που μετρά τα πάντα με κριτήριο το κέρδος και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι δηλώσεις του νέου υπουργού Παιδείας ούτε άστοχες είναι, ούτε τυχαία έγιναν. Είναι προκλητικές!

Προετοιμάζουν το έδαφος για το νομοσχέδιο που θα έρθει. Μετράνε αντιδράσεις.

Πρέπει να σημάνουν συναγερμό στους γονείς των παιδιών με αναπηρία, στους εργαζόμενους στο χώρο της Ειδικής Αγωγής, στα σωματεία των εκπαιδευτικών.

Η στρατηγική αυτή, άλλωστε, δεν είναι καινούρια. Η χωρίς όρους και προϋποθέσεις ένταξη των παιδιών με αναπηρία στο γενικό σχολείο, στο όνομα μάλιστα των ίσων ευκαιριών και της αποδοχής τάχα της διαφορετικότητας, αποτελεί διαχρονική στρατηγική της ΕΕ.

Την ακολούθησαν πιστά οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (βλ. άρθρο 39). Είναι το επιστημονικό «άλλοθι» για την οριστική και πλήρη απαλλαγή του αστικού κράτους από την υποχρέωσή του να παρέχει ολοκληρωμένη Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, η παράδοση και του χώρου αυτού στους ιδιώτες και τα αρπακτικά της αγοράς.

Ας αφήσει, λοιπόν, η κυβέρνηση τα κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά με αναπηρίες!

Κι ας πάρει τη μόνη απάντηση που υπηρετεί τις ανάγκες μας:

Αγώνα ανυποχώρητο για ν' ανοίξουν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ όλες οι δομές της Ειδικής Αγωγής, με το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό. Για άμεση, γενναία χρηματοδότηση της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, αναβαθμισμένη Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση.