Αποψη από κινητοποίηση των εργαζομένων στον ΟΤΕ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του

Τα παραπάνω, όπως ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί, μπορούν να αποτελούν μια γενική πρώτη προσέγγιση για να ξεκινήσει κουβέντα γύρω από τις πρόσφατες εξελίξεις στη ΔΕΗ και τον τομέα της Ενέργειας συνολικά ή για να ανταλλαγούν απόψεις για το νομοσχέδιο - έκτρωμα που αφορά τις εργασιακές σχέσεις στις πρώην ΔΕΚΟ. Δεν είναι όμως έτσι. Το απόσπασμα το αλιεύσαμε από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» της Παρασκευής 24 του Οκτώβρη του 1997. Τότε, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - τα στελέχη του οποίου σήμερα παριστάνουν πως δήθεν διαφωνούν με τις επιλογές της ΝΔ - κόντρα στη γενική αντίδραση των εργαζομένων και τις μαζικές κινητοποιήσεις τους, είχε «φουλάρει» τις μηχανές για να περάσουν τα σχέδια ιδιωτικοποίησης σε τομείς στρατηγικής σημασίας.

Οι διατυπώσεις ισχύουν και σήμερα, με σχεδόν απόλυτο τρόπο. Και για τους τομείς όπου η εισβολή των ιδιωτικών κεφαλαίων «μετρά» ήδη πάνω από μια δεκαετία, όπως οι τηλεπικοινωνίες. Και για τους κλάδους στους οποίους τώρα διαμορφώνεται ο καινούριος χάρτης, όπως για παράδειγμα γίνεται στην Ενέργεια, όπου ναι μεν υπάρχει το απαραίτητο νομικό πλαίσιο, ωστόσο οι διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι βρίσκονται ακόμα σε φάση αναμονής και προβολής αξιώσεων για περισσότερα «κίνητρα». Και όταν βέβαια λέμε στάση αναμονής, εννοούμε ότι οι διάφορες ομάδες ακονίζουν κυριολεκτικά τα μαχαίρια για να βάλουν στο χέρι ένα πολύ σημαντικό πακέτο αναθέσεων, έργων, προμηθειών, ενδιαφέροντος της ΔΕΗ, αλλά και το «φιλέτο» της παραγωγής και εμπορίας ηλεκτρικής ενέργειας. Μέχρι όμως να υπάρξει η οριστική, γι' αυτή τη φάση, διάταξη των επιχειρηματικών δυνάμεων, εντείνονται όλο και περισσότερο οι διαγκωνισμοί και οι προσπάθειες να σφιχταγκαλιαστούν από τώρα με την ίδια τη ΔΕΗ και τον κλάδο της Ενέργειας.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων μαζί με την απελευθέρωση των αγορών και της κίνησης των κεφαλαίων, μια επιλογή στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αποτελούν μία από τις κυριότερες, για την άρχουσα τάξη, πλευρές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Υπαγορεύτηκε - όπως από την πρώτη στιγμή αποκάλυψαν οι κομμουνιστές - από τις σύγχρονες ανάγκες της ολιγαρχίας να βρει ...«διέξοδο» για την κερδοφόρα τοποθέτηση των συσσωρευμένων κεφαλαίων της. Η παραχώρηση όμως ζωτικού χώρου και νέων τομέων δράσης για το κεφάλαιο μπορεί να δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μεταφορά κεφαλαίων από κλάδο σε κλάδο και να ευνόησε τη δημιουργία νέων κλάδων επιχειρηματικής δράσης, την ίδια ωστόσο στιγμή ενεργοποίησε και όξυνε τις αντιθέσεις που γεννά το ίδιο το κυνήγι του υπερκέρδους. Τι σημαίνει αυτό; Οτι επειδή οι κεφαλαιοκράτες λειτουργούν και αποφασίζουν με μοναδικό κριτήριο το άμεσο δικό τους υπερκέρδος, έσπευσαν κατά ομάδες να εκμεταλλευτούν τη νέα κατάσταση. Ετσι, σχεδόν ταυτόχρονα σηματοδοτήθηκε και η τεράστια «μετανάστευση» κεφαλαίων από χώρα σε χώρα, και η μετακύληση κεφαλαίων στους νέους κλάδους, αλλά και η εμφάνιση νέων επιχειρηματικών ομίλων και σχημάτων που απαίτησαν ρόλο εκεί όπου δραστηριοποιούνταν, ή σκόπευαν να δραστηριοποιηθούν άλλα μονοπώλια. Το αποτέλεσμα, που βεβαίως για όσους παρατηρούν τις εξελίξεις του καπιταλισμού θεωρούνταν παραπάνω από αναμενόμενο, ήταν να προκληθεί... συνωστισμός, κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί σε νέο κύκλο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου.

Το τι συμβαίνει με τη ΔΕΗ αποτελεί από καιρό κοινό μυστικό. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που η συζήτηση γίνεται πια με ονόματα. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, αλλά και τις υπάρχουσες πληροφορίες, πρωταγωνιστές στον πόλεμο για την πίτα της ΔΕΗ και του κλάδου της ηλεκτρικής ενέργειας εμφανίζονται: Ο όμιλος της ΜΕΤΚΑ του Ευαγ. Μυτηλιναίου. Ο όμιλος Κοπελούζου με τις διάφορες επιχειρήσεις που έχει στο δυναμικό της. Ο όμιλος Βαρδινογιάννη που, μετά την επαναγορά του μεριδίου της ΑΡΑΜΚΟ στη «Μότορ Οϊλ», σχεδιάζει την επέκταση των δραστηριοτήτων του ομίλου και σε άλλους κλάδους. Η «Ελληνική Τεχνοδομή» του εκδότη Μπόμπολα. Λόγος γίνεται για επιχειρηματικούς ομίλους και «τζάκια» που είναι πασίγνωστα και στον τελευταίο Ελληνα. Πρόκειται για μεγαλοεπιχειρηματίες που, για λόγους που δεν είναι της στιγμής, έχουν πολιτογραφηθεί άλλοι σαν άνθρωποι και ευνοούμενοι του ΠΑΣΟΚ και άλλοι της ΝΔ, όμως κύριο χαρακτηριστικό όλων είναι ότι παίρνουν χοντρές δουλιές και από το ένα κόμμα και από το άλλο.

Η συμμετοχή του Μυτηλιναίου σε διάφορες μπίζνες σε χώρες των Βαλκανίων και η εμπλοκή του με το Χρηματιστήριο της Αθήνας, τον καιρό που έγινε ο μεγάλος τζόγος στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, είχε αποτέλεσμα να τον αποκαλεί το αμερικάνικο οικονομικό περιοδικό «FORBES» ως τον άνθρωπο ...«βρέχει δισεκατομμύρια». Ο ίδιος καυχιέται ότι με τη ΜΕΤΚΑ πραγματοποίησε, το 1999, την πρώτη στην Ελλάδα «επιθετική εξαγορά», εξανάγκασε, δηλαδή, τους μέχρι τότε μετόχους της εταιρίας να του πουλήσουν την επιχείρηση. Ενδιαφέρον όμως έχει και η ίδια η πορεία της ΜΕΤΚΑ, όπως παρουσιάζεται στο επίσημο ιστορικό της. Είναι λοιπόν η μεγαλύτερη και παλαιότερη εταιρία της Ελλάδος στον τομέα μεταλλικών κατασκευών, που ιδρύθηκε το 1962 και ανήκε, μέσω του «Οργανισμού Βιομηχανικής Αναπτύξεως», τη μετέπειτα ΕΤΒΑ, στο δημόσιο. Η εταιρία ήταν μία από τις επιχειρήσεις που ιδιωτικοποίησε η χούντα το 1971. Στις δεκαετίες που πέρασαν από τότε απέκτησε μια σειρά επιχειρήσεις, ενώ ένα από τα τελευταία... αποκτήματά της είναι και η ΠΕΣΙΝΕ. Σ' αυτή τη φάση, πέρα από προνομιούχος προμηθευτής της ΔΕΗ, έχει εκδώσει τουλάχιστον δύο άδειες για την κατασκευή μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας 650 Μεγαβάτ συνολικά.

Ο Δ. Κοπελούζος πρωτοέγινε γνωστός κύρια στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν ως καλός φίλος της κυβέρνησης της ΝΔ και του Κ. Μητσοτάκη προσωπικά ενεπλάκη στις διακρατικές συμφωνίες με τη Ρωσία για το φυσικό αέριο. Ηταν τότε που αξίωνε συνεχείς αναθεωρήσεις της σχετικής σύμβασης, ως ο μοναδικός εκπρόσωπος της «ΓΚΑΖΠΡΟΜ» στην Ελλάδα, μέσω της «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΓΚΑΖ». Το πανελλήνιο τον γνώρισε περισσότερο στα τέλη του 1997, όταν, ως εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά, συμμετείχε στις επιχειρηματικές κόντρες Λαμπράκη - Κοπελούζου - Κόκκαλη και ο ένας έβγαζε στη φόρα τα άπλυτα του άλλου, για τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούνταν - και προφανώς ακολουθούνται και σήμερα - για να δοθούν διάφορα δημόσια έργα σε επιχειρηματίες. Κορυφή του παγόβουνου ήταν τότε η μονάδα της ΔΕΗ στη Φλώρινα, που εξασφάλισε έναντι σκανδαλώδους τιμήματος ο όμιλος Κοπελούζου. Ο συγκεκριμένος όμιλος, που επίσης είναι ένας από τους αναδόχους έργων της ΔΕΗ, θεωρείται ότι βρίσκεται σε προνομιούχο θέση σε σχέση με τους ανταγωνιστές του, αφού μπορεί από... καλύτερη θέση, ως αποκλειστικός εισαγωγέας, να εκμεταλλευτεί το ρώσικο φυσικό αέριο. Παράλληλα, έχει εξασφαλίσει ήδη δύο άδειες για την κατασκευή μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συνολικής ισχύος 880 Μεγαβάτ.

Ο όμιλος Βαρδινογιάννη, που σε κάθε περίπτωση είναι από τους επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν γνωρίσει την προκλητική και σκανδαλώδη εύνοια όλων των κυβερνήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του '70 που δημιουργήθηκε μέχρι και σήμερα, μεθοδεύει την είσοδό της στην απελευθερωμένη αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας. Ηδη, έχει άδεια για τη δημιουργία μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας 400 μεγαβάτ στους Αγίους Θεοδώρους κοντά στο διυλιστήριο της «Μότορ Οϊλ».

Τέλος, και ο... εθνικός κατασκευαστής, ο όμιλος της ΤΕΧΝΟΔΟΜΗΣ του Γ. Μπόμπολα διαθέτει μία τουλάχιστον άδεια για ηλεκτροσταθμό 400 μεγαβάτ στη Βοιωτία.

Ο τομέας των τηλεπικοινωνιών είναι από τους χαρακτηριστικούς για να συνειδητοποιηθεί τι ακριβώς «παίζεται» όταν αποφασίζεται η «απελευθέρωση» μιας αγοράς. Μέχρι και τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, οι θιασώτες της «απελευθέρωσης» εκτόξευαν του κόσμου τις καταγγελίες για το μονοπώλιο του ΟΤΕ, για το απαράδεκτο επίπεδο των τηλεπικοινωνιών για τις δυσκολίες που πάντα συναντούσαν οι πολίτες - πελάτες του. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι όλα εκείνα ήταν στο πλαίσιο μιας άγριας και ελεγχόμενης προπαγάνδας για να διευκολυνθεί η πολιτική της ιδιωτικοποίησης και ας μη μιλήσουμε τώρα για την - εδώ ταιριάζει κυριολεκτικά - ανείπωτη ασυδοσία κάθε εταιρίας που φύτρωσε στον κλάδο και ποδοπατά και εκμεταλλεύεται όσους αποφασίζουν να γίνουν πελάτες της. Ας προβληματιστούμε για τα τιμολόγια, για τα υπέρογκα ιδιωτικά κέρδη, για τις ατελείωτες παροχές που έχουν αυτές οι εταιρίες προκειμένου να αυξήσουν την κερδοφορία τους. Ας αναλογιστούμε τα ψευτοεπιχειρήματα που μας σέρβιραν επί χρόνια για τη δήθεν αύξηση των θέσεων εργασίας που θα συνόδευε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ και απελευθέρωσης της αγοράς.

Τα στοιχεία, όπως προκύπτουν απο τις σχετικές κλαδικές μελέτες της ICAP, μιλούν απο μόνα τους. Στη θέση του ενός ΟΤΕ, που ήταν σε θέση να προσφέρει στον κρατικό κορβανά κέρδη αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ, με ελεγχόμενη τιμολογιακή πολιτική στήριξης των λαϊκών νοικοκυριών, και με 30.000 θέσεις απασχόλησης σε εργαζόμενους που με αγώνες είχαν καταχτήσει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα, το 2003 είχαμε: Τον ΟΤΕ και ακόμα 105 επιχειρήσεις με συνολικό ενεργητικό 12,5 δισ. ευρώ (το 7,8% του ΑΕΠ!) , με μεικτά κέρδη, που καρπωθηκε μια κλίκα εκπροσώπων του κεφαλαίου, πάνω απο 3 δισ. ευρώ, με τιμολόγια φωτιά και στην σταθερή και την κινητή τηλεφωνία και με μόλις και για τις 106 επιχειρήσεις, 26.591 θέσεις εργασίας συνολικά, οι περισσότερες απο τις οποίες είναι θέσης που αφορούν ημιαπασχολούμενους και ημιασφαλισμένους, που εργάζονται σε συνθήκες σύγχρονης γαλέρας...