Associated Press

Οι σφαγές αμάχων είναι στην ημερήσια διάταξη

Από την εισβολή και μετά το Αφγανιστάν «εξελίχθηκε»... γνώρισε αύξηση του ναρκεμπόριου, έχοντας τα πρωτεία στην παραγωγή οπίου. Το λαθρεμπόριο άνθησε και η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώθηκε...

Η παρατεταμένη κατοχή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, κάθε άλλο παρά πρέσβης σταθερότητας και παύσης των εχθροπραξιών μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε αλλεπάλληλες επιθέσεις και προσπάθειες να πλήξουν «στόχους των Ταλιμπάν», τόσο σε αεροπορικές επιθέσεις, όσο και σε σφοδρές μάχες, θύματα καταλήγουν να είναι οι πολίτες και κυρίως παιδιά, αφού πολλές φορές ο στόχος είναι χωριά και κατοικημένες περιοχές, στις οποίες «εικάζεται ότι βρίσκουν καταφύγιο οι Ταλιμπάν». Οι επιθέσεις πραγματοποιούνται βραδινές ώρες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν περιθώρια αντίδρασης και διάσωσης των αμάχων.

Η «δημοκρατία» των κατοχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, καθίσταται ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους κατοίκους του Αφγανιστάν, γίνεται ακόμα πιο προκλητική όταν καλούνται να δώσουν εξηγήσεις για τη σφαγή αμάχων. Η συνήθης δήλωση είναι πως οι Ταλιμπάν δε φορούν στολή, όπως οι στρατιώτες, και είναι πολύ εύκολο να εμφανίζονται ως άμαχοι, προκειμένου να δημιουργήσουν εντυπώσεις κατά της «ειρηνευτικής αποστολής».

Η έντονη δυσαρέσκεια των Αφγανών απέναντι στους ΝΑΤΟικούς, ενισχύεται από το λουτρό αίματος που λαμβάνει χώρα σε τακτά χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα, να στρέφονται προς τους Ταλιμπάν και να τους παρέχουν κάλυψη και διευκολύνσεις. Το καθεστώς που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ ασκεί τρομοκρατία στο λαό, υποστηρίζει το λαθρεμπόριο που αυξάνεται, το εμπόριο ναρκωτικών έφερε τη χώρα στην πρώτη θέση παραγωγής οπίου και φέρει την ευθύνη για τη ραγδαία αύξηση των φαινομένων διαφθοράς, που καθιστούν τους πολίτες εχθρικούς απέναντί τους. Η αύξηση της δυσαρέσκειας, προκαλεί ένταση της βίας στο Αφγανιστάν και δημιουργεί συνθήκες για εκδήλωση ακραίων φαινομένων.

Τα γεγονότα της σχεδόν καθημερινής σφαγής αμάχων και η προκλητική στάση των αμερικανικών δυνάμεων όταν καλούνται να λογοδοτήσουν, αποδεικνύουν ότι επρόκειτο για μία καθαρά ιμπεριαλιστική επέμβαση, με στόχο τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι λόγω και της στρατηγικής του θέσης το Αφγανιστάν υπήρξε στόχος των Αμερικανών και κατά τη σοσιαλιστική διακυβέρνηση της χώρας. Τότε οι ΗΠΑ εξόπλιζαν και εκπαίδευαν τους Ταλιμπάν, που αντιμάχονται σήμερα, προκειμένου να πλήξουν τη Σοβιετική Ενωση και να ανατρέψουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αφγανιστάν.

Αυτοί που σήμερα χαρακτηρίζουν τρομοκράτες είναι δικό τους προϊόν και φέρουν τα δικά τους όπλα και μεθόδους. Οι ΗΠΑ δεν υπολόγισαν απλά ότι αυτό που δημιούργησαν μπορούσε να στραφεί εναντίον τους και να χάσουν τον έλεγχο, όπως και συνέβη. Τώρα λοιπόν που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους Ταλιμπάν, θέλουν να τους εξαφανίσουν, με όποιο κόστος, ακόμα και τη σφαγή αμάχων.

Πρώτη πράξη του δράματος όλων αυτών είναι ότι αποστρέφονται την κλασική αρχή πως κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι παράγωγο των συγκεκριμένων συνθηκών που το δημιούργησαν. Αυτό σημαίνει ότι εάν οι συγκεκριμένες συνθήκες ήταν διαφορετικές το αποτέλεσμα θα ήταν κι αυτό διαφορετικό.

Δεύτερη πράξη είναι ότι μέσα στην άχαρη προπαγανδιστική τους θολούρα φοβούνται ακόμη και να ακουστούν σκέψεις για τις καθοριστικές επιπτώσεις στην εξέλιξη της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης εάν η Ελλάδα είχε πάρει το δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Τρίτη πράξη ενός αμετροεπούς κιτρινισμού είναι όταν ως κοινοί χαχάνοι παρουσιάζουν την κατάντια των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών αποκρύπτοντας ότι το φαινόμενο αυτό, που συνεχίζεται, προέκυψε με χαρακτηριστική οξύτητα μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Χαρακτηριστικό της είναι η εγκαθίδρυση δυτικόστροφων κυβερνήσεων, της πείνας και του φόβου, η έλευση προπολεμικών μοναρχο-φεουδαρχικών υπολειμμάτων και η άνευ όρων υποταγή και συνεπικουρία «προθύμων» στη διεθνή ιμπεριαλιστική επιβολή. Επιστέγασμα όλης αυτής της αμετροεπούς κι άχαρης προπαγάνδας των «συνειδητών ηλιθίων» είναι ο φόβος τους να συνειδητοποιήσει ο λαός την απλή αλήθεια ότι: το πέρασμα της Ελλάδας στο σοσιαλισμό και η σύνδεσή της με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που διαμορφωνόταν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα άλλαζε τον ρου της Ιστορίας στη νοτιο-ανατολική Ευρώπη. Θα είχε σημαντική επίδραση στις εξελίξεις τόσο στο Αιγαίο, στην Τουρκία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και τον ευρύτερο ευρασιατικό χώρο, όντας η Ελλάδα μέρος της νέας αντίληψης για τη διεθνή πολιτική που διαμορφωνόταν στην Ευρώπη και με την αίγλη της αντιφασιστική νίκης. Για ποια λοιπόν «Αλβανία που θα γινόταν η Ελλάδα» μιλούν οι χαχάνοι της εμφυλιοπολεμικής πολιτικής σκέψης της δεκαετίας του 1950;