Ετσι, μετά την κοροϊδία της «συμφωνίας» με τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ στις αρχές του Δεκέμβρη, ότι δε θα αυξήσουν τις τιμές για είκοσι μέρες, δηλαδή, μέχρι τα τέλη της εορταστικής περιόδου, ακολούθησαν οι λεονταρισμοί του υφυπουργού Ανάπτυξης Γ. Βλάχου, που ζήτησε, υποτίθεται, κοστολογικά στοιχεία από τους επιχειρηματίες, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι βάσει των κυβερνητικών ρυθμίσεων - και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - ουδείς μπορεί να ελεγχθεί για τον τρόπο που διαμορφώνει τις τιμές. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Ανάπτυξης Χρ. Φώλιας που με βαρύγδουπες δηλώσεις εμπλούτισε το σκηνικό της κοροϊδίας, λέγοντας ότι θα... «κόψει τα χέρια των κερδοσκόπων», για να καταλήξει στο «βαθυστόχαστο» και άκρως κάλπικο επιχείρημα ότι η κερδοσκοπία του τελευταίου διαστήματος είναι «εισαγόμενη». Αυτό, δηλαδή, που επιχείρησε να κάνει, ήταν τελικώς να απενοχοποιήσει τόσο την κυβερνητική πολιτική όσο και τους ίδιους τους επιχειρηματίες για το γεγονός ότι καθημερινά λεηλατείται η αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων των εργαζομένων, παρουσιάζοντας έτσι την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις σαν κάτι που εμφανίστηκε ξαφνικά το τελευταίο διάστημα, εξαιτίας «εξωγενών παραγόντων», ενώ, μέχρι τώρα η κυβέρνηση είχε... τον έλεγχο της κατάστασης!

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση θέλει να αποσιωπήσει το γεγονός ότι αυτή, όπως και η προηγούμενη, φέρουν ακέραια την ευθύνη για την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις, αφού εφαρμόζουν απαρέγκλιτα τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου, για την παροχή πλήρους ελευθερίας σε όλους τους τομείς δράσης των εκπροσώπων του. Παράλληλα, φαίνεται να ξεχνά τα πολυδιαφημισμένα επιχειρήματα που προβάλλονταν ενόψει της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ για την ένταξη της χώρας στην «ισχυρή οικογένεια» και στις «παγκοσμιοποιημένες αγορές» και ξαφνικά διαχωρίζει το «εγχώριο» από το «εξωτερικό», κάνοντας λόγο για «εισαγόμενες» επιπτώσεις. Αποσιωπά, ότι με την πολιτική της έχει εκχωρήσει πλήρη ασυδοσία στις επιχειρήσεις να διαμορφώνουν τις τιμές ελεύθερα, με βάση τις επιδιώξεις τους για την αύξηση της κερδοφορίας τους που περνάει αφενός μέσα από τη διατήρηση των μισθών σε χαμηλά επίπεδα, αφετέρου μέσα από την αύξηση των τιμών των προϊόντων με ή και χωρίς το πρόσχημα της αύξησης του κόστους των πρώτων υλών που συχνά -όπως στην περίπτωση του πετρελαίου - είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπικών παιχνιδιών, που παίζονται από πολυεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους, στο πλαίσιο των μεταξύ τους ανταγωνισμών. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, οι μόνοι που δε φέρουν καμία ευθύνη για την εξέλιξη των τιμών είναι οι εργαζόμενοι, που πάντα πληρώνουν τις συνέπειες αυτών των πολιτικών προκειμένου το μεγάλο κεφάλαιο να εξασφαλίζει από την κερδοφορία του.

Αλλά, ακόμα και οι επικοινωνιακού τύπου ανακοινώσεις ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει στη λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, ανακοινώσεις που έγιναν για να διασκεδαστεί η αντίδραση των εργαζομένων απέναντι στο κύμα της ακρίβειας, αποδείχτηκε ότι στην πραγματικότητα έχουν στόχο να ικανοποιήσουν μια σειρά από πάγιες αξιώσεις των μονοπωλίων, για την εδραίωση της κυριαρχίας τους σε μια σειρά από κλάδους. Σ' αυτό το πλαίσιο θυμίζουμε ότι το υπουργείο Ανάπτυξης φέρεται να επεξεργάζεται ένα «πακέτο» τέτοιων μέτρων που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την άρση των εμποδίων που αντιμετωπίζουν τα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα για τη δημιουργία πρατηρίων υγρών καυσίμων στους χώρους γύρω από τα καταστήματά τους και την κατάργηση των διατάξεων που διέπουν την επεξεργασία και διάθεση προψημένου κατεψυγμένου ψωμιού από τα σούπερ μάρκετ, με τρόπο που να διευκολύνει την ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση των αρτοβιομηχανιών.

Αδιάψευστος μάρτυρας της κερδοσκοπικής δράσης των μονοπωλίων, που με γνώμονα τη μεγέθυνση των κερδών τους και όχημα την κυβερνητική πολιτική επιβαρύνουν συνεχώς με νέες ανατιμήσεις τους προϋπολογισμούς των λαϊκών νοικοκυριών, είναι η ίδια η εξέλιξη των τιμών δεκάδων προϊόντων που πωλούνται από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Τα ποσοστά των ανατιμήσεων που προκύπτουν στις τιμές μιας ευρείας γκάμας προϊόντων, είκοσι τον αριθμό, συγκρίνοντας εκείνες που έδωσε το υπουργείο Ανάπτυξης το Δεκέμβρη με τις αντίστοιχες που καταγράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα στην ίδια αλυσίδα σούπερ μάρκετ, φτάνουν μέχρι το 59,54%. Πρόκειται, συγκεκριμένα για τις εξής κατηγορίες προϊόντων:

• αυγά, αυξήσεις μέχρι 59,54%
• αλλαντικά, μέχρι 46,36%
• άλευρα, μέχρι 27,27%
• δημητριακά, μέχρι 21,28%
• καθαριστικά - απορρυπαντικά, μέχρι 19,57%
• αλκοολούχα ποτά, μέχρι 18,92%
• είδη ατομικής υγιεινής, μέχρι 18,5%
• εμφιαλωμένα νερά, μέχρι 18,75%
• σοκολάτες, μέχρι 15,38%
• τυριά, μέχρι 15,11%
• όσπρια - ρύζια, μέχρι 13,57%
• ζυμαρικά, μέχρι 10,45%
• μπισκότα, μέχρι 10,34%
• τοματοειδή - σάλτσες, μέχρι 8,93%
• ελαιόλαδα, μέχρι 7,58%
• καφέδες, μέχρι 6,56%
• τσάι, μέχρι 6,41%
• φρυγανιές, μέχρι 4,67%
• πάνες, μέχρι 3,35%
• αναψυκτικά, μέχρι 2,04%.

Και βέβαια, τα περισσότερα από αυτά τα προϊόντα είχαν ανατιμηθεί μέσα στον προηγούμενο χρόνο σύμφωνα, μάλιστα, με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποίησε τον περασμένο Δεκέμβρη το υπουργείο Ανάπτυξης μέχρι 30%. Για παράδειγμα το αλεύρι ΓΙΩΤΗΣ, ανατιμήθηκε εκ νέου τώρα κατά 27,27%, ενώ μέσα στον προηγούμενο χρόνο είχε ανατιμηθεί κατά 23,6%. Ετσι, έφτασε από τα 89 λεπτά το Δεκέμβρη του 2006 στα 1,40 λεπτά τις τελευταίες ημέρες. Αλλες τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι: τα «Χρυσά Αυγά» που μέσα στον προηγούμενο χρόνο ανατιμήθηκαν κατά 21,29% και μέσα στις πρώτες μέρες του 2008 κατά 59,54% φτάνοντας από τα 1,08 ευρώ το Δεκέμβρη του 2006 στα 2,09 ευρώ μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα. Ακόμη, η σάλτσα ντομάτας PUMARRO PASSATA ανατιμήθηκε συνολικά - από το Δεκέμβρη του 2006, που πωλούνταν στα 49 λεπτά μέχρι τις τελευταίες ημέρες που έφτασε στα 61 λεπτά - κατά 24,5%.

Αυτό που ο καθένας πια μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα είναι ότι οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι από αυτές τις πολιτικές είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπωλιακά κέρδη. Για τους εργαζόμενους, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα η κατάσταση ολοένα θα χειροτερεύει, στο βαθμό που συνεχίζεται και κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση που δέχονται από τις κυβερνήσεις τις υποταγμένες στα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η συσπείρωση και η πάλη των ταξικών δυνάμεων για την ανατροπή αυτών των πολιτικών είναι ο πραγματικός μονόδρομος των εργαζομένων.