Σύντροφοι,

Πιστεύω ότι, το επερχόμενο Συνέδριο του Κόμματός μας θα είναι μία συνέχεια του 18ου, που κατά τη γνώμη μου μας οδήγησε και οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερο απομονωτισμό. Απομονωτισμό που δε δίνει τη δυνατότητα στις λαϊκές μάζες που θα ήθελαν να εκφραστούν, να έχουν ένα δίαυλο επικοινωνίας, κατανόησης και τελικά συμπόρευσης με το Κόμμα μας για το δρόμο της λαϊκής εξουσίας. Οταν ρίχνεις το σύνθημα «ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ», θεωρητικά (και σωστό είναι) ότι προϋποθέτεις και τακτικές (στρατηγικού χαρακτήρα) που θα συσπειρώνουν ευρύτερες μάζες στον αγώνα αυτό και οι όποιες μάζες δε θα έχουν όλες σώνει και καλά καταληκτικό στόχο την εξουσία της εργατικής τάξης, το Σοσιαλισμό. Ομως θα έχουν ως κοινό αντίπαλο τα μονοπώλια και την εξουσία τους, εν τέλει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτή ακριβώς την ανάγκη εξυπηρετεί το ΑΑΜ όπως ακριβώς και σωστά περιείχε το πρόγραμμα του Κόμματός μας.

Δεν παύω να πιστεύω ότι μόνο το ΚΚΕ θα μπορούσε να αφυπνίσει τις μάζες και την εργατική τάξη για την νομοτελειακή αποστολή της τελευταίας για την εξουσία αλλά και να αποκαλύπτει το δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό, γιατί το Κόμμα μας είχε ως συστατικό του τη θεωρία του, το πρόγραμμά του, τα μέλη του που διαθέτουν εμπειρία ώστε να αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Ομως σήμερα όπως βαδίζουμε νομίζω ότι καθημερινά χάνουμε έδαφος απέναντι σ' ένα στυγνό καπιταλισμό, από τη μια, και, από την άλλη, από ένα οπορτουνιστικό αριστερό κίνημα (ΣΥΡΙΖΑ, κ.ά.).

Τι εννοώ:

1. Από το προηγούμενο Συνέδριο ξεκίνησε η αποδιοργάνωση των εδαφικών ΚΟΒ για ενίσχυση των εργοστασιακών.

α. Αυτό θα μπορούσε να έχει συνδυαστικό χαρακτήρα (πέραν του αμφιβόλου του μέτρου).

β. Οι γειτονιές είναι ο χώρος που θα μπορούσαν να εκκολαφθούν οι προτάσεις του Κόμματος (για την ανεργία, ακρίβεια, Υγεία, για την Εκπαίδευση, τελικά για την εξουσία και να περάσουν στους εργασιακούς και άλλους χώρους - εμπόριο κ.ά.). Και δω να μη ξεχνάμε τη συμβολή των Εδαφικών ΚΟΒ στις μεγαλειώδης κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό Γιαννίτση και πώς δουλεύτηκε στις γειτονιές από τις ΚΟΒ, αλλά και στους χώρους δουλειάς. Το ίδιο συνέβαινε σε αγώνες που αφορούν Υγεία, Παιδεία, κλπ. Και όσο πιο καλά και σωστά δούλευαν οι κομματικές ομάδες (γιατί υπήρχαν προβλήματα) τόσο καλύτερα αποτελέσματα είχαν οι αγώνες.

2. Δε δείξαμε την απαιτούμενη εμπιστοσύνη σε πρόσωπα και άλλους εργαζόμενους που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί μας και θα διεύρυναν την πολιτική μας προσέγγιση στο λαό (πχ. Δημοτικές εκλογές, Λαϊκές Επιτροπές) και αυτό στο όνομα της σιγουριάς που δήθεν δίνει η καθαρότητα του κομμουνιστή μέλους - στελέχους. Ομως, σύντροφοι, στα προβλήματα που ταλάνισαν το Κόμμα κατά τη διάσπαση (με το ΣΥΝ) τα πρωτοκλασάτα στελέχη του Κόμματος πρωταγωνίστησαν. Σήμερα σύντροφοι κατά τη γνώμη μου δημιουργούμε πιο σύνθετα προβλήματα (απ' ό,τι κατ, αρχήν φαίνεται) λέγοντας ότι όλα θα λυθούν στο Σοσιαλισμό, και ότι δε δίνει λύσεις μια από μόνη της έξοδο από τις λυκοσυμμαχίες ΕΕ-ΝΑΤΟ αν δεν έχουν εκπληρωθεί και μια σειρά προϋποθέσεων βασικών, π.χ. εργατική εξουσία. Μα μέσα από τέτοιους και άλλους αγώνες χτίζεις ΜΕΤΩΠΟ με προοπτική.

Επίσης, ενώ οι θεωρητικοί μας σωστά εκτιμούν και εμείς σωστά εφαρμόζαμε ότι στο τρένο της διαδρομής του κινήματος για την κατάληψη της εργατικής εξουσίας θα μπαίνουν ανά φάση (των αγώνων) αυτής της διαδρομής και άλλα στρώματα, π.χ. ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΙ κ.ά. εμείς αυτούς τους εντάξαμε στην απέναντι όχθη και το λιγότερο δεν τους θεωρούμε εν δυνάμει συμμάχους έστω σε κάποιες φάσεις της επαναστατικής διαδρομής. Νομίζω ότι κακώς αναφερόμαστε μόνο σε αυτοαπασχολούμενους ή κάποιους με 1-2 εργαζόμενους. Αλλωστε, μπορεί να παράγει πολύ μεγαλύτερη υπεραξία μία μικρομεσαία επιχείρηση με 2 εργαζόμενους λόγω ενασχόλησης με συγκεκριμένο αντικείμενο ενώ μια επιχείρηση φασόν με 5-6 εργαζόμενους να παράγει λιγότερη υπεραξία. Και εδώ σύντροφοι να πω ότι δε θεωρώ δόκιμο τον όρο «Μισοπρολετάριος» που υπάρχει στις θέσεις αλλά και στο ισχύον πρόγραμμα του κόμματος. 'Η κάποιος κατέχει μέσα παραγωγής ή όχι.

Οι παραπάνω δυνάμεις - στρώματα βεβαίως θα μπορούσαν να συσπειρώνονται μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα σ' αυτό που το πρόγραμμα του Κόμματος προσδιόριζε ως ΑΑΜ. Και αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή η προσπάθεια ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙ τον στόχο για το Σοσιαλισμό. Αντιθέτως, μπολιάζονται οι μάζες με την ιδέα και την πράξη ότι η διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να είναι ΜΟΝΟ σε Αντιιμπεριαλιστική-αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση του παραγόμενου πλούτου για τις ανάγκες της κοινωνίας. Πάντα βέβαια με την προϋπόθεση το Κόμμα να παίζει σωστά τον καθοδηγητικό του ρόλο αξιοποιώντας στην πολιτική του δράση και τους συμμάχους του.

Ας σκεφτούμε σύντροφοι γιατί σε τέτοιες ανεπτυγμένες αντικειμενικές συνθήκες το Κόμμα μας γνωρίζει τέτοιες μειώσεις του εκλογικού ποσοστού του. Και δε χρειάζονται εύκολα και εύπεπτα συμπεράσματα από μεριάς του ΠΓ και της ΚΕ. Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι το Κόμμα θα δυσκολέψει την προσέγγισή του στις μάζες αλλά και τον ιστορικό του ρόλο με τις αντιλήψεις που υιοθετεί.

Τέλος, ειδικά για τη θέση 48 και τη διατύπωση ότι το βασικό καθοδηγητικό πρόβλημα προέκυψε κύρια τη δεκαετία 1998-2009. Χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τις όποιες μικρότερες ή μεγαλύτερες καθυστερήσεις, παραλείψεις, λάθη αυτής της περιόδου είχαμε με πολύ χαλαρότερες αντικειμενικές συνθήκες - μεγαλύτερη συσπείρωση και αποδοχή του Κόμματος όπως επίσης και αγώνες με προοπτική άμεση, μεσοπρόθεση, μακροπρόθεσμη.

Νομίζω ότι ο καλύτερος σύμμαχος του οπορτουνισμού είναι ο σεχταρισμός. Είναι δυο σκέλη εξίσου επικίνδυνα (ως όπλα των αστών) απέναντι στην πάλη που διεξάγει το συνεπές ταξικό κομμουνιστικό κίνημα αξιοποιώντας τα όποια σύμμαχα στρώματα έχουν αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, αφού δεδομένο είναι ότι τον τελικό στόχο ΜΟΝΟ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ μπορεί να τον κατακτήσει.

Διάβασα τις θέσεις του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο και το συμπέρασμά μου είναι, πως όσο το κόμμα θα τελεί μνημόσυνα και τρισάγια, για κείνους όλους, που σαν διάτονες αστέρες πέρασαν από την ηγεσία του και το μόνον που άφησε αυτή η θλιβερή τους πρυτανεία παρακαταθήκη στο κίνημα, ήταν ετούτα τα δύο αλήστου μνήμης λογότυπα: «Η δεξιά δεν είναι πια αυτή η δεξιά». Και το δεύτερο, πακέτο με το ...συνωστισμό της ιστορικού Ρεπούση στο Κε της Σμύρνη και του Ντιροσέλ, το ...επιστημονικό ανέκδοτο, πως η Ελλάδα δεν ανήκει στην ιστορία της Ευρώπης, έχουμε το: «Ολοι οι Ελληνες κάνανε αντίσταση», προσπάθεια ωστόσο, εξομοίωσης του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ με τους Γερμανοτσολιάδες και τους Μπουραντάδες, τους Τσαουσαντώνηδες και όλο τον υπόκοσμο της εθνικής προδοσίας και του κοινού ποινικού εγκλήματος. Ετσι ώστε, σύμφωνα με τις επιταγές που είχαν όλοι αυτοί οι εγκάθετοι στην πλάτη του κινήματος, να δώσουν το ποθούμενο συχωροχάρτι στη δεξιά, παρουσιάζοντας την αιματοβαμμένη πορεία της, από το αίμα των αγωνιστών και όλη εκείνη τη δωσίλογη συνεργασία της με τον κατακτητή, λευκό περιστέρι.

Και σ' ό,τι έχει να κάνει με το «Η δεξιά δεν είναι πια αυτή η δεξιά», εδώ γελάει πια κάθε πικραμένο χείλι, στο ότι δηλαδή τι σχέση μπορεί να έχει κάποιος, που φιγουράρει για ηγέτης κομμουνιστικού κόμματος με το μαρξισμό ...προσπαθώντας σα σκιτζής, να γεφυρώσει τον εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο.

Και δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο, από επίσημο μάλιστα βήμα, όπως έγινε το 2012 στην επέτειο του ΕΑΜ στα προπύλαια, να αποδώσει ο ομιλητής την ευθύνη του «όλοι οι Ελληνες κάνανε αντίσταση» στη δεξιά, αντί να ξύσει την πληγή και να βγάλει το πύον από το σώμα του κόμματος, γιατί η αλήθεια είναι, πως η δεξιά είναι αμετάθετη στις θέσεις της για τα κονσεβοκούτια και τους κατσαπλιάδες, αφήνοντας στα κοπέλια της τα υπόλοιπα. Οπότε, όχι μόνον αυτές οι θέσεις για το 19ο Συνέδριο δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ αντικείμενο πάλης του λαού, όσο βασιλεύει στο κόμμα η παρασιώπηση και η απόκρυψη για το ρόλο των αναθεωρητών, αλλά η κάθε λαϊκή διαδήλωση και διαμαρτυρία θα καταλήγει και στο μέλλον, σε σχολική παρέλαση και η κάθε απεργία, θα συμπληρώνει τα πολιτιστικά δρώμενα.

Για τις Θέσεις της ΚΕ για το 19 Συνέδριο, γενικά θέλω να πω ότι συμφωνώ απόλυτα. Κρίνω πάρα πολύ θετικό την παρέμβαση της συντρόφισσας Παπαρήγα στην εφημερίδα «Τα Νέα», διότι πολύς κόσμος δε διαβάζει το «Ριζοσπάστη». Κατά τη γνώμη μου, είναι θετικό να γράφουμε και σε άλλες εφημερίδες.

Συχνά διαβάζω για παρουσιάσεις βιβλίων. Γράφουν για την Εθνική Αντίσταση και για τον ΔΣΕ. Σε πολλά που διάβασα, βρίσκω λάθη και ανακρίβειες. Παρουσιάσεις βιβλίου είναι θετικό, γιατί όμως δεν έγινε στο βιβλίο του Μπογιόπουλου; Εγινε μια ανακοίνωση και τίποτα και είναι τόσο κατατοπιστικό για τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα, για τα κέρδη και την κλεψιά του μόχθου της παγκόσμιας εργασίας.

Επίσης, εκδίδουμε μπροσούρες και αυτό καλό αλλά αφήνουμε κάτι π.χ. τις ομιλίες της ΓΓ της ΚΕ και άλλων μελών του ΠΓ. Αυτά δεν είναι δύσκολο να βγούνε σε μικρό φυλλάδιο να το έχουμε στα χέρια μας, να λέμε στον κόσμο για την οικονομική κατάσταση που μας φέρανε.

ΣΕΛΙΔΑ 5 άρθρο 5 - Ημασταν και είμαστε ακόμα εξαρτημένοι από την ΗΠΑ και σ' αυτό συντέλεσαν και τα δικά μας λάθη - Βάρκιζα , παράδοση όπλων κ.λπ. Τον Παρτσαλίδη όταν τον ρωτούσαν γιατί παραβίασε τη γραμμή και υπέγραφε έλεγε - να κοβόταν τα χέρια μου όταν υπέγραφα! Κι όμως στο 8ο Συνέδριο επανήλθε με τον Μάρκο στο ΠΓ.

Από τη στιγμή που οι Αγγλοι μάς παρέδωσαν στην Αμερική, δοκίμασαν τις βόμβες ΝΑΠΑΛΜ, για να μας κάψουν μαζί με τα βουνά μας, αν δεν συμπτύσσονταν ο ΔΣΕ.

Επί «εθνάρχου» Καραμανλή μπαίνουμε στο ΝΑΤΟ. Μετά τη μεταπολίτευση, ο ίδιος μάς βγάζει από το στρατιωτικό σκέλος, ξαναμπαίνουμε επί Ράλλη και με τα πεντάχρονα σχέδια και «θα» του Αντρέα Παπανδρέου σήμερα ο στρατός μας εγκληματεί έξω από τα σύνορά μας υπό εντολές στρατηγών του ΝΑΤΟ.

ΣΕΛΙΔΑ 22, περί σοσιαλισμού. Είναι γνωστή η προδοσία του Γκορμπαστσόφ και ΣΙΑ. Αλλά κοιτάξτε τι λέει ο γνωστός επιστήμονας Μιχαήλ Ποπόβ στο «Ριζοσπάστη»:

«Η Σοβιετική Ενωση δεν έπεσε μόνη της αλλά ηττήθηκε από τις δυνάμεις του εσωτερικού ρεβιζιονισμού που επικράτησε στο ΚΚ στο 22ο Συνέδριό του και ο οποίος είχε ισχυρή υποστήριξη από το εξωτερικό. Οι πραγματικοί κομμουνιστές βρέθηκαν στη μειοψηφία. Δηλαδή, το σημερινό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας που δεν του επιτρέπουν να πάρει μέρος στις εκλογές». Και εδώ θεωρώ πολύ θετικό βήμα του «Ριζοσπάστη» το να έχει συνέντευξη από Σοβιετικούς επιστήμονες για τις αιτίες παλινόρθωσης του καπιταλισμού.

Και τώρα στα προσυνεδριακά, (δεν συγκράτησα το όνομά του) κάποιος σύντροφος γράφει ότι γενικότερα πρέπει στο Πρόγραμμα να γίνεται λόγος για δυνατότητα πολυκομματισμού στα πλαίσια του σοσιαλισμού. Ενώ το Σάββατο 2/2 ένας φίλος γράφει κάτι για το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό και καταλήγει στο ότι «... να επιτραπεί να υπάρξει αντιπολίτευση στα πλαίσια του σοσιαλισμού».

Μήπως ο φίλος και κάποιοι άλλοι σπουδάσανε στην ΠΑΣΟΚικη σχολή και θέλουν να μας κάνουν μαθήματα; Δηλαδή, θα κάνουμε έναν ΠΑΣΟΚικό σοσιαλισμό; Οχι σύντροφοι, άλλος είναι ο δικός μας σοσιαλισμός. Αυτός που γνωρίσαμε και αυτός που αναπτύσσουν οι Θέσεις της ΚΕ.

Και επειδή μιλάμε για σοσιαλισμό, από τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη ΝΔ μιλάνε για σοσιαλισμό. Εξήγησαν ποτέ στον κόσμο τους τι είναι σοσιαλισμός; Γι' αυτούς σοσιαλισμός είναι τα ΘΑ, ψευτιές και υποσχέσεις, όπως προεκλογικά του Σαμαρά που έλεγε 700 ευρώ ο κατώτατος μισθός κ.λπ., πού είναι; Ηταν ώσπου να πάρει την πρωθυπουργία.

Πονάει τον ελληνικό λαό λέει, αλλά ο λαός μας δεν καταλαβαίνει πόσο τον πονάει.

ΣΕΛΙΔΑ 32/33 Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. Πολλά κόμματα έχουν τόσους σκληρούς αγώνες, Κίνας, Βιετνάμ, Κούβας και άλλα βρίσκονται σε ταλαντευόμενες θέσεις. Στις Συναντήσεις που γίνονται αλλού παίρνουν μέρος αλλού όχι, Από ένα κράτος παίρνουν μέρος 2 και 3 Κομμουνιστικά Κόμματα. Τι κόμματα είναι; Δεν κάνουν καμία προσπάθεια εμφάνισης, δεν κάνουν αγώνα για να πάρουν μέρος στις εκλογές κ.λπ.

ΣΕΛΙΔΑ 39 παρ. 55 - για τη διάδοση του πολιτικού βιβλίου. Δεν ξέρω, αλλά τα βιβλία μας είναι ακριβά. Η ΚΟΜΕΠ αν είναι σε χαμηλότερη τιμή θα είχε μεγαλύτερο κύκλο συνδρομητών. Στο «Ριζοσπάστη της Κυριακής» μεγάλα φιρμάνια, που ίσως είναι καλύτερα να μην περιμένουν της Κυριακής. Για τους νεκρούς θα ήταν καλύτερα σε καθένα να γράφεται το όνομά του γιατί μέσα το κείμενο δεν γίνεται κατανοητό.

ΣΕΛΙΔΑ 40 παρ. 56 Για ευθύνες ΠΓ και Γραμματείας. Δεν είναι καθόλου σωστό. Νομίζω όλα τα στελέχη και οι βουλευτές δουλεύουν ακούραστα.

Συμφωνώ απόλυτα με την παράγραφο 63 στη σελίδα 46 ολοκληρωτικά και στη σελ. 50 παρ. 68, για τη διαφώτιση κατά τη γνώμη μου είναι βασικό και οι περιοδικές πολιτικές διεθνείς και εσωτερικές ανασκοπήσεις. Για τη νέα έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος της περιόδου 1918 - 1949 πρέπει να χωριστεί στα δύο. Διότι η περίοδος 1918 δεν έχει καμία σχέση με το 1949. Από το 1918 - 1945 κλείνει μία περίοδος και από το 1946 - 1949 κλείνει περίοδος του ΔΣΕ (εμφύλιος). Μετά την υποχώρηση αρχίζει άλλη περίοδος, όπως λέγεται στην Απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης, δηλαδή παρανομία, προσφυγιά, μία περίοδος μέχρι το 1968 και ως το 1974 - κατοπινή περίοδος μεταπολίτευσης, νομιμοποίηση του Κόμματός μας. Τέλος, θέλω να κάνω και μία πρόταση. Αν θέλουμε ένα ολοκληρωμένο έργο για την Ιστορία του ΔΣΕ να αξιοποιηθεί το περιοδικό «Ενημερωτικό Δελτίο των Επαναπατρισθέντων Πολ. Προσφύγων», το περιοδικό «Εθνική Αντίσταση» και να γίνει πρόταση στους επιζώντες μαχητές του ΔΣΕ να γράψουν για ένα χρονικό διάστημα, να διασταυρωθούν και τότε να βγει αυτό το έργο ολοκληρωμένο.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο με βρίσκουν σε πολλά σημεία αντίθετο. Από τη στιγμή που ενεργοποιήθηκα πολιτικά ως και σήμερα, στήριξα και στηρίζω το ΚΚΕ επειδή συμφωνώ με το Πρόγραμμά του, με τον Μαρξισμό - Λενινισμό.

Απέκτησα βιωματικές εμπειρίες από την τακτική ζύμωσης που ακολούθησε η ΚΝΕ και το Κόμμα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και είδα τα θετικότατα αποτελέσματα που έχει η συμμετοχή των κομμουνιστών στις συλλογικές διαδικασίες.

Σταδιακά όμως, αυτή η τακτική που ανέβασε ποσοτικά και ποιοτικά και το Κόμμα αλλά και το λαό, στο βαθμό που τμήμα του οργανώθηκε στην ΚΝΕ και το Κόμμα, εγκαταλείπεται με άμεσο αποτέλεσμα την αριθμητική πτώση σε μια σειρά συνδικάτα και φοιτητικούς/σπουδαστικούς συλλόγους, αλλά και με πιο πρόσφατο παράδειγμα τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα.

Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ με τη Λαϊκή συμμαχία γίνεται κατ' αρχήν δίχως αιτιολόγηση. Θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει εξηγηθεί ο λόγος που αλλάζει η τακτική σε σχέση με το προηγούμενο πρόγραμμα και δεδομένου πως μέχρι και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτή είναι η τακτική μας, τουλάχιστον θεωρητικά.

Αντιθέτως, πριν οι Θέσεις γίνουν απόφαση του Συνεδρίου, ακούμε και διαβάζουμε στα κομματικά ΜΜΕ συνθήματα και προτροπές για τη δημιουργία της Λαϊκής Συμμαχίας, κόντρα στο ίδιο το καταστατικό που βάζει ως ανώτατο όργανο χάραξης της τακτικής και της στρατηγικής, το Συνέδριο.

Η τακτική που έχει επιλεγεί τα τελευταία χρόνια, εστιάζεται στη δημιουργία -ουσιαστικά- κομματικών δομών οι οποίες προσδοκάται να λειτουργήσουν ως τα φύτρα της Λαϊκής Συμμαχίας. Σε αυτές τις δομές (ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ-ΟΓΕ-ΜΑΣ) δραστηριοποιούνται κατ' αρχήν τα μέλη και οι ισχυρές επιρροές του Κόμματος. Η εμπειρία που έχουμε ως σήμερα είναι πως αυτά τα φύτρα παραμένουν φύτρα, δεν αναπτύσσονται δηλαδή όπως θα θέλαμε, με αριθμητικούς όρους. Θα πρέπει να εξηγηθεί ο λόγος που συμβαίνει αυτό, και πόσο επηρεάζεται η μη μαζικοποίηση από την τακτική μας να τα παραπέμπουμε όλα στη Λαϊκή Εξουσία.

Η τακτική αυτή έχει και μία άλλη παράμετρο που λειτουργεί συμπληρωματικά στις δομές. Τη στείρα άσκηση κριτικής σε οποιαδήποτε απόπειρα του υποκειμενικού παράγοντα να αντιδράσει στη λαίλαπα των μνημονιακών μέτρων. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το κίνημα της Πλατείας, το κίνημα της πατάτας και κάθε κίνημα ή «κίνημα» ήταν και είναι καταδικασμένα να αποτύχουν γιατί δεν υπάρχει ο παράγοντας που θα δώσει σχήμα και περιεχόμενο ώστε αυτά τα «κινήματα» να γίνουν πραγματικά κινήματα.

Το Κόμμα βρίσκεται, όχι πάντα με δική του ευθύνη, έξω από αυτές τις διεργασίες. Επιλέγει να τις κριτικάρει και αντιπροτείνει τη συσπείρωση του κόσμου γύρω από τις δικές του δομές, όπως οι Λαϊκές Επιτροπές με στόχο την Λαϊκή Εξουσία, την έξοδο από ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αλλά όπως διαπιστώνουμε, ο κόσμος δε δείχνει να αντιλαμβάνεται ούτε την κριτική, ούτε την προτροπή για οργάνωση. Στη διαλεκτική σχέση Κόμματος και Βάσης, οφείλουμε κατά τη γνώμη μου να εστιάζουμε περισσότερο στις δικές μας ευθύνες πριν αποφασίσουμε ότι φταίνε οι μάζες που δεν ανταποκρίνονται.

Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε άρθρο στον «Ριζοσπάστη» (29/1/2013) άρθρο με τίτλο «Ποιος επιβεβαιώθηκε» όπου συνοψίζοταν η θέση του Κόμματος σε διάφορα ζητήματα όπως τα παραπάνω που ανέφερα σχετικά με τα κινήματα της Πλατείας και της πατάτας, της Αραβικής Ανοιξης κλπ.

Διαβάζοντάς το, ενώ φυσικά συμφώνησα ότι το Κόμμα δικαιώθηκε, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό η ρήση του Μαρξ ότι εμείς δεν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε μόνο αλλά κυρίως να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει μονάχα με κριτικές ανακοινώσεις!

Επανέρχομαι στην πρόταση του Κόμματος, πρόταση με την οποία κατέβηκε και στις πρόσφατες εκλογές, για το τρίπτυχο «Λαϊκή Εξουσία με έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων».

Γίνεται Λαϊκή Εξουσία δίχως σοσιαλιστική επανάσταση;

Το πόσο ρεαλιστικό είναι στις σημερινές συνθήκες να γίνει σοσιαλιστική επανάσταση το αναγνωρίζει η ίδια η ΓΓ όταν στη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Κόμματος πριν τις εκλογές του Μάη, παραδέχτηκε ότι αυτό δεν είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη. Ναι, αλλά τρεις ημέρες αργότερα είχαμε εκλογές, που το ίδιο το Κόμμα επιμόνως ζητούσε για μήνες. Πόσο ρεαλιστικό ήταν λοιπόν να προσφέρουμε στον κόσμο ως λύση κάτι που οι ίδιοι αναγνωρίζουμε ως μη εφαρμόσιμο - σήμερα; Και πόσο αυτό τελικά οδήγησε νομοτελειακά στην εκλογική μας συρρίκνωση;

Κι όμως, το Κόμμα είχε εναλλακτική πρόταση. Είχε τη δυνατότητα, να επιδιώξει το σχηματισμό της δικής του κυβέρνησης, της κυβέρνησης ενός ΑΑΔ Μετώπου. Είχε τη δυνατότητα να βάλει με αυτό τον τρόπο στην ημερήσια διάταξη τη δική του πολιτική πρόταση αντί να μείνει στο περιθώριο των εξελίξεων, αλλά ακόμα περισσότερο, στο περιθώριο της κοινωνικής συνείδησης και προβληματισμού, δεδομένου ότι η εκλογική του μείωση οδήγησε αντικειμενικά στην απώλεια του κύρους που διέθετε.

Αντί γι' αυτό, κατέβηκε στις εκλογές διακηρύσσοντας σε κάθε ευκαιρία ότι δε θέλει να συμμετάσχει σε καμία κυβέρνηση, ούτε καν στη δικιά του, κόντρα στο ίδιο του το Πρόγραμμα!

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Στη μεγαλύτερη μετακίνηση ψηφοφόρων, στη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων 80 ετών, να απολέσει τους μισούς του ψηφοφόρους και να καταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το μοναδικό «αντίβαρο» απέναντι στην πολιτική της τρόικας και του μεγάλου κεφαλαίου, ενώ είχε τη μοναδική ευκαιρία να τον συντρίψει, όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε το Κόμμα να συνεργαστούν πάνω στο ίδιο του το Πρόγραμμα.

Ολοι γνωρίζουμε τι κρυβόταν πίσω από αυτή την «επίθεση φιλίας» του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αντί να του γυρίσουμε μπούμερανγκ αυτό τον πολιτικαντισμό προκαλώντας τον, αφού ασπάζεται το Πρόγραμμά μας, να πάρει θέση στα ζητήματα που αυτό βάζει για τα μονοπώλια, τη συμμετοχή στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, δημιουργώντας ρήγματα στο εσωτερικό του είτε από το αναγκαστικό σύρσιμό του σε διάλογο πάνω στη δική μας ατζέντα, είτε από την άρνησή του να συνεχίσει αυτή τη δική του πρωτοβουλία, σπάζοντας παράλληλα και το μύθο που καλλιεργεί περί καθολικής άρνησης για συνεργασία, επιλέξαμε να το δικαιώσουμε αρνούμενοι κάθε συζήτηση.

Σύντροφοι, προσδοκώ να αναδειχθούνε τα αδιέξοδα αυτής της τακτικής που επιλέγει σήμερα το Κόμμα. Ελπίζω, για το καλό του Κόμματος και πρωτίστως του Λαού μας, να γίνει αντιληπτό έστω και τώρα ότι αν δεν αλλάξουμε ρότα, αν δε διδαχθούμε από την 95χρονη πείρα μας και αν πάψουμε να χρησιμοποιούμε τα ασύγκριτης υπεροχής πολιτικά εργαλεία που μας χάρισε ο Μαρξ και ο Λένιν, θα οδηγηθούμε στην πολιτική απομόνωση και μία τέτοια εξέλιξη αντικειμενικά δε μπορεί να είναι θετική ούτε για το Κόμμα αλλά ούτε και για το Λαό.

Ως χριστιανός και φίλος του Κόμματος θεωρώ ότι υπάρχουν κάποιες σημαντικές διευκρινίσεις στις Θέσεις. Στη Θέση 79, αναφέρεται: «Το Κόμμα παλεύει για την ενότητα της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από φυλή, εθνική καταγωγή και γλώσσα, πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά». Επίσης, στην εισαγωγή του σχεδίου για το Καταστατικό: «Στον αγώνα αυτό, [το ΚΚΕ] επιδιώκει την ενότητα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από ειδικότητα, μορφωτικό επίπεδο, εθνότητα, πολιτιστικές και γλωσσικές παραδόσεις, φύλο».

Αν εντάξουμε τη θρησκευτική πίστη σε αυτό που το καταστατικό ονομάζει «πολιτιστική παράδοση», θεωρώ πως οι παραπάνω διατυπώσεις βρίσκονται σε αρμονία με αυτά που έλεγε το ΚΚΕ στην πρόταση νόμου για τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, την οποίο κατάθεσε το 2008. Επίσης, βρίσκονται σε αρμονία με την ίδια την Ιστορία του Κόμματος: «Στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα συμμετείχε και αγωνίστηκε και ο ελληνικός ορθόδοξος κλήρος. Ιδιαίτερα η συμμετοχή του κατώτερου κλήρου υπήρξε σχεδόν καθολική...» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ (1918 - 1949), σελ. 433)

Ομως από την άλλη, υπάρχει η θέση 99, η οποία αναφέρει: «Το ΚΚΕ είναι η πολιτική δύναμη που εισάγει σε όλα τα όργανα της εργατικής εξουσίας [...] το πολιτικό σχέδιο για [...] την εξάλειψη της μακροχρόνιας επιρροής μεταφυσικών δογμάτων κ.λπ.».

Προσωπικά, πιστεύω ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να διαχωρίζεται ανάλογα με τη θρησκευτική ή μη συνείδηση του καθενός. Αυτό το λέει η θέση 79. Ομως, αν την συνδυάσουμε με την θέση 99, η πρόταση για τις θέσεις, μοιάζει να ψιθυρίζει «πίσω από την πλάτη» των θρησκευόμενων, ότι όσοι έχουν θρησκευτική συνείδηση και αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, είναι ταξικοί «ταρζάν» στους οποίους πρέπει, απλώς, να δείχνεται «κατανόηση» και «ανοχή».

Ακόμα, στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» (27/1/2013) , υπήρχε μια ερμηνεία για το άρθρο 5 του Καταστατικού, η οποία ανέφερε: «Προστίθεται επίσης η ιδεολογία ως προϋπόθεση για το μέλος του Κόμματος, κι όχι μόνο το Πρόγραμμα και το Καταστατικό, με την έννοια ότι το μέλος του ΚΚΕ δεν μπορεί π.χ. να είναι υποστηρικτής διαφόρων μεταφυσικών δογμάτων, θρησκειών κ.λπ.»

Ο Αρης Βελουχιώτης, στο λόγο στη Λαμία είχε πει: «Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει τη θρησκεία. Μα η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές». Κι όμως, φαίνεται ότι η ερμηνεία του καταστατικού, ζητάει από όποιον θέλει να γίνει μέλος του Κόμματος, να... καταργήσει (;) την θρησκευτική του συνείδηση!

Από το 1992, οι θρησκευόμενοι, μπορούν να γίνονται μέλη του ΚΚ Κούβας. Γιατί το ΚΚΕ να απαγορεύει, εν έτει 2013, σε όσους η θρησκευτική τους συνείδηση, δεν τους εμποδίζει να έχουν ριζοσπαστική πολιτική αντίληψη και ταξική συνείδηση, την ένταξη στο Κόμμα, ως μέλη;

Θα πρέπει να υπάρξει προσοχή από το Κόμμα, στο ευαίσθητο αυτό ζήτημα. Κανείς δεν ζητάει από το ΚΚΕ να αλλάξει τη βάση της ανάλυσής του, όμως και οι θρησκευόμενοι ριζοσπάστες δεν θα πρέπει να θεωρούνται «ελαττωματικοί» κομμουνιστές με «ελλειπή» ταξική συνείδηση, επειδή δεν ασπάζονται κάθε φιλοσοφική πτυχή του διαλεκτικού υλισμού.

Περισσότερο προβληματικές και αγχωτικές είναι μια σειρά διατυπώσεις σχετικά με τη στάση του κόμματος σε περίπτωση πολέμου. Φράσεις όπως «θα υπάρχει δυσκολία να γίνει δεκτή η γραμμή του κόμματος». «Θα κατηγορηθεί ως προδοτικό», «θα ασκηθεί πίεση από τα λαϊκά στρώματα», που διαβάζουμε στον κομματικό Τύπο, δεν μπορούν να γίνουν κατανοητές.

Η στάση του Κόμματος στο «σχέδιο Ανάν», οι θέσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα, το ενδιαφέρον για την πολιτιστική ταυτότητα του τόπου, η εναντίωση στον κοσμοπολιτισμό, η ιστορική κληρονομιά του Κόμματος δίνουν πλεονεκτική θέση στο ΚΚΕ σε σχέση με τα αστικά κόμματα και τον ΣΥΡΙΖΑ και ευνοούν την αντιΕΕ πολιτική του. Προτείνω, επομένως, να επανέλθει στο καταστατικό ο όρος «κόμμα βαθιά πατριωτικό» με την προσθήκη βέβαια του ταξικού περιεχομένου στον όρο πατριωτισμός. Να γίνει κατανοητό ότι η κατάκτηση της εξουσίας και η προϋπόθεσή της το κέρδισμα της πλειοψηφίας του λαού θα προκύψει αν κερδίσουμε την εκτίμηση του λαού και πείσουμε για τις θέσεις μας. Χωρίς τα παραπάνω δε θα επωφεληθούμε από τη δύσκολη θέση του αστικού συστήματος σε περίπτωση πολέμου.