Η πολιτική και οικονομική επικαιρότητα του τελευταίου διμήνου θυμίζει τα τέλη της δεκαετίας του '80. Συγκρίνοντας κανείς τα «έργα και ημέρες» των «πράσινων» κυβερνώντων στα τέλη της δεκαετίας του '80 με τα «έργα και ημέρες» της σημερινής, «γαλάζιας» κυβέρνησης, θα βρει πάρα πολλά κοινά στοιχεία. Το κοινό στοιχείο για τις δύο περιόδους - και όχι μόνο - είναι οι πόρτες και τα παράθυρα που αφήνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες στα κάθε είδους πιράνχας και τρωκτικά του δημοσίου, να επιδίδονται ανενόχλητοι στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Αν, σήμερα, η επικαιρότητα ασχολείται με το μεγάλο πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο καταλήστευσης της περιουσίας των αποθεματικών και άλλων περιουσιακών στοιχείων των Ασφαλιστικών Ταμείων, στα τέλη της δεκαετίας του '80 κυριαρχούσε το μεγάλο πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο Κοσκωτά, με τον νεοαφιχθέντα τραπεζίτη από τις ΗΠΑ να θησαυρίζει με τις αποταμιεύσεις των ΔΕΚΟ.

Είναι, μάλιστα, αξιοσημείωτο πως ομοιότητες δεν έχουμε μόνο στα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα των δύο προαναφερθέντων περιόδων, αλλά και στην επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε - πράσινοι ή γαλάζιοι - κυβερνώντες, προκειμένου να πείσουν την κοινή γνώμη πως κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για την αντιμετώπιση εκείνων που επιδίδονται στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Κάθε φορά που κάποιο σκάνδαλο βλέπει το φως της δημοσιότητας, ακούμε τον εκάστοτε πρωθυπουργό, τους υπουργούς και άλλα στελέχη των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, να διαβεβαιώνουν δημόσια πως «Το μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο», «η ανοχή μας θα είναι μηδενική» και άλλα παρόμοια. Παρόμοια, είναι επίσης η επιχειρηματολογία, που ακολουθείται από την ηγεσία των στελεχών, του ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα, που κάθε φορά βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εδώ, στην ουσία, ισχύει το γνωστό «και μας κλέβουν και μας δουλεύουν». Μάλιστα, η συχνότητα, με την οποία βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα διάφορα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα - όπως τα σερβίρουν στην κοινή γνώμη τα μέσα ενημέρωσης - κάνει επίκαιρο τον τίτλο και το περιεχόμενο του βιβλίου «Αγύρτες και Κλέφτες στην εξουσία» του αείμνηστου αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Θέμου Κορνάρου.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί, είναι το εξής: Κάθε φορά που κάποιο σκάνδαλο «σκάει μύτη», βλέπουμε τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, να το αξιοποιούν για την ενίσχυση του δικομματισμού και του πολιτικού συστήματος και όχι για την αντιμετώπιση όλων εκείνων που θησαυρίζουν από την καταλήστευση του Δημοσίου και των εργαζομένων. Οι όποιες «κορόνες» και το ανέβασμα των τόνων της δικομματικής αντιπαράθεσης είναι ελεγχόμενες και εκ του πονηρού. Ενδεικτικό των προσπαθειών που καταβάλλονται από τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, να θολώσουν τα νερά και να αποκρύψουν από τους εργαζόμενους την αλήθεια - προβάλλοντας το δέντρο για να κρύψουν το δάσος - αποτελεί και το ότι συχνά προσωποποιούν τα σκάνδαλα, ζητώντας να παραιτηθεί ο Α ή ο Β υπουργός, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως για παρόμοια σκάνδαλα υπάρχει συλλογική πολιτική ευθύνη.

Αν γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω, στη μεταπολίτευση του 1974, θα διαπιστώσουμε ότι στα τελευταία 33 χρόνια που τη χώρα κυβερνούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, συντελέστηκαν - εκτός των άλλων - και τα εξής 4 μεγάλα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα. Εχουμε κατά νου το μεγάλο φαγοπότι που έγινε σε βάρος του εργαζόμενου ελληνικού λαού και της περιουσίας του δημοσίου, με:

Πρώτον, τις «κρατικοποιήσεις - εθνικοποιήσεις» μεγάλων επιχειρήσεων, που έγιναν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση του 1974 από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κων/νο Καραμανλή.

Δεύτερον, τις «κοινωνικοποιήσεις - μετοχοποιήσεις», που εφάρμοσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - στην περίοδο αμέσως μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων το 1981 - και κράτησε σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία του '80.

Τρίτον, το σκάνδαλο Κοσκωτά, δηλαδή την καταλήστευση των αποταμιεύσεων των ΔΕΚΟ (δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών), που έγινε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - και με τις ευλογίες των τότε κυβερνώντων - από το νεόφερτο εξ Αμερικής επιχειρηματία Γιώργο Κοσκωτά.

Τέταρτον, η μεγάλη ληστεία στα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, που βρίσκεται στην πολιτική επικαιρότητα το τελευταίο δίμηνο και το οποίο εκκολάφτηκε επί των ημερών διακυβέρνησης της ΝΔ. Το σκάνδαλο αυτό αποτελεί παραλλαγή της μεγάλης ληστείας που έγινε την περίοδο 1999 - 2001 στο Χρηματιστήριο όχι μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία και τις κρατικές επιχειρήσεις, αλλά και σε εκατοντάδες χιλιάδες αμύητους στον χρηματιστηριακό τζόγο, με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να επικαλείται το Χρηματιστήριο σαν το ...«γερό χαρτί της οικονομίας»!

Ανεξάρτητα, λοιπόν, αν η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κραυγάζει σήμερα πως για τη λεηλασία των αποθεματικών στο ΤΕΑΔΥ και τα άλλα Ασφαλιστικά Ταμεία φταίει ο Τσιτουρίδης ή ο Αλογοσκούφης, για να ζητήσουν στη συνέχεια από τον πρωθυπουργό να τους «παραιτήσει», η ουσία είναι πως οι περισσότερες - αν όχι όλες - μορφές διασπάθισης του δημόσιου χρήματος γίνονται νόμιμα ή νομότυπα. Νόμιμα, γιατί υπάρχουν νόμοι και διατάξεις, που επιτρέπουν το τζογάρισμα μέρους των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων και άλλων κρατικών φορέων στο χρηματιστήριο. Νομότυπα, επειδή - συνήθως με άνωθεν εντολή - οι αρμόδιοι φορείς έκαναν τα «στραβά μάτια» ή παρέβλεψαν την ενεργοποίηση κάποιας επιτροπής ή ακόμη ότι σε πολλούς νόμους διατηρούνται σκόπιμα κενά και ασάφειες.

Του λόγου το αληθές, όλων των παραπάνω, βεβαιώνει και η κατάληξη που είχαν τα μεγάλα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα των προβληματικών και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, το σκάνδαλο Κοσκωτά και η καταλήστευση των ΔΕΚΟ, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου κ.λπ. Και όλα δείχνουν πως την ίδια τύχη θα έχει και το πολυσυζητημένο - αυτήν την περίοδο - σκάνδαλο καταλήστευσης της περιουσίας των Ασφαλιστικών Ταμείων. Αν υπάρχει ελπίδα, να σταματήσει το μεγάλο φαγοπότι στο οποίο επιδίδεται η ολιγαρχία του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων - με τους εκάστοτε κυβερνώντες «απλώς να ...προεδρεύουν» - αυτή βρίσκεται στους ίδιους τους εργαζόμενους. Δηλαδή, στην εντατικοποίηση των αγώνων τους και στο συντονισμό της πάλης με τα άλλα πλατιά λαϊκά στρώματα, για την ανατροπή των πολιτικών που παράγουν και αναπαράγουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.