Από τις εργασίες της Συνδιάσκεψης

Σάββας Τσιμπόγλου,πρόεδρος ΠΕΜΕΝ:

«Ολα καθορίζονται από το συσχετισμό δύναμης και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Το κύριο είναι η ενιαία δράση της εργατικής τάξης, η ανάπτυξη των αγώνων της, για να κατακτήσει τον πλούτο που παράγει. Η πολιτική επιστράτευση του 2002 μας έδωσε εμπειρία που οδήγησε σε καλύτερη οργάνωση της απάντησης στην πολιτική επιστράτευση του 2006. Συγκεντρώσαμε τις δυνάμεις σε δύο λιμάνια και κουρελιάσαμε την επιστράτευση. Την 1η Μάη πήγαμε κόντρα στην απόφαση της ΠΝΟ και κηρύξαμε απεργία. Τους απομονώσαμε. Θέλει προσοχή η παράταξη του ΣΥΝ. Στελέχη του, όπως ο πρόεδρος της Ενωσης Ναυτών, αποδέχτηκε την 4ωρη στάση εργασίας της ΠΝΟ και καλούσε σε απεργοσπασία. Και σαν απεργοσπάστες τούς αντιμετωπίσαμε. Αναγκαίος είναι ο διεθνής συντονισμός μέσα από την ΠΣΟ στον τομέα των Μεταφορών και πρέπει να προχωρήσουμε σ' αυτήν την κατεύθυνση».

Γιάννης Κωτσαντής,Σωματείο οδηγών - εισπρακτόρων του μετρό της Στοκχόλμης, Σουηδία:

«Η "Μπολκεστάιν" μπήκε ήδη σε εφαρμογή. Η πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Εργατών της Σουηδίας εκλέχτηκε πρόεδρος της ΣΕΣ. Φαίνεται πως θέλουν να μεταλαμπαδεύσουν την εμπειρία της στον "κοινωνικό διάλογο" σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στη Σουηδία, μόνο οι Ομοσπονδίες επιτρέπεται να κηρύσσουν απεργία, όχι τα πρωτοβάθμια σωματεία. Χτυπιούνται βάναυσα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Η αλληλεγγύη του ΠΑΜΕ δεν είναι μόνο χρήσιμη, αλλά και αναγκαία».

Θανάσης Γκόγκος, Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ:

«Ενα σωματείο για να έχει προοπτική πρέπει να ανοίξει τη δουλιά στους νέους, στην κατάρτιση. Το ΠΑΜΕ δεν είναι ταμπέλα. Είναι τα συνδικάτα και οι δυνάμεις του σε κάθε κλάδο και τόπο δουλιάς. Η νεολαία σήμερα μπορεί να μη γνωρίζει την εργατική νομοθεσία. Ξέρει όμως καλά τι σημαίνει να ζεις με 600 ευρώ, με εξοντωτικά ωράρια. Πρέπει να τα παίρνουμε αυτά υπόψη μας. Π.χ. Πάμε σε ένα νέο χώρο, όπου οι εργασιακές σχέσεις είναι "μύλος" και οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά επαφή με το συνδικαλισμό, την αντιπαράθεση που εξελίσσεται μέσα στο κίνημα. Εκεί δε βοηθάει να μοιράσουμε μια γενική ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, σε εργαζόμενους που αγνοούν βασικά πράγματα και έννοιες. Το 90% των νέων είναι ασυνδικάλιστο. Πρέπει πιο καλά να πιάσουμε το σφυγμό της νεολαίας και πρέπει καλύτερα να προσαρμόσουμε τη δουλιά μας».

Σάκης Τσίτσης, κλωστοϋφαντουργός, Νάουσα:

«Ιδιαίτερης σημασίας οι αγώνες στην περιοχή γιατί ξεκίνησαν πριν κλείσουν τα εργοστάσια και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Στο εργοστάσιο που έκλεισαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν είχαν την πλειοψηφία. Οι εργαζόμενοι βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα να αποδεχτούν το κλείσιμο και να αρκεστούν σε επιδόματα πείνας ή να παλέψουν για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και την ουσιαστική προστασία των ανέργων. Κάτω από τη δική μας παρέμβαση επέλεξαν το δεύτερο. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του ΕΚ, που πρωτοστάτησε και τράβηξε ευρύτερες δυνάμεις στον αγώνα, συντόνισε την πάλη. Από αυτές τις μάχες βγήκαμε πιο ώριμοι και έμπειροι πολιτικά. Οσο δεν εντείνεται η πάλη για την πολιτική κατάκτηση της εξουσίας από τους εργαζόμενους, τόσο θα εντείνεται η μοιρολατρία. Μέσα από τις πολύμηνες κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι απέκτησαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους».

Θωμάς Κακαβάς, στέλεχος του ΠΑΜΕ, μέλος της διοίκησης του ΙΚΑ:

«Η συμβολή του ΠΑΜΕ στην υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης ήταν και είναι καθοριστική. Επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις και οι προειδοποιήσεις μας, γεγονός που αύξησε την εμπιστοσύνη των εργαζομένων στο ΠΑΜΕ. Το επόμενο διάστημα, η επίθεση θα είναι ακόμα πιο σφοδρή. Πρέπει να εντείνουμε τη δράση μας για την Κοινωνική Ασφάλιση, να αποκαλύψουμε τις θέσεις των άλλων κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων».

Νίκος Μανουσάκης,Γραμματεία Ρεθύμνου του ΠΑΜΕ:

«Εχουμε γερά θεμέλια στην εργατική τάξη της χώρας μας. Αναδεικνύονται καθυστερήσεις και αδυναμίες που συνυπάρχουν με το χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος στην περιοχή. Κύρια απασχόληση είναι ο τουρισμός (ξενοδοχοϋπάλληλοι, επισιτισμός) με διευρυμένες τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός πατάει στην άγνοια και το φόβο και πιο εύκολα προωθεί την κυρίαρχη πολιτική. Είναι ανάγκη να ξεφύγουμε από τη γενικότητα και την αποσπασματικότητα στη δουλιά μας, να την εξειδικεύσουμε ανά κλάδο. Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν πιο σύνθετη δουλιά, πολιτικοποίηση της δράσης, ώστε πιο καθαρά ο εργαζόμενος να αντιλαμβάνεται τη βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία».

Τάκης Τριανταφυλλάκος,Γραμματεία Βόλου του ΠΑΜΕ:

«Στην απεργία στις 15 του Μάη για τα αποθεματικά, η πορεία του ΠΑΜΕ κατέληξε μπροστά στο "Καρφούρ". Εκεί, ενώ είχε στηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός, οι υπάλληλοι, τους οποίους είχαν μεταφέρει από διπλανό νομό, βγήκαν έξω και έσμιξαν με τους απεργούς».

Χάρης Χουρδάκης,Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων:

«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την ισχυροποίηση του ταξικού πόλου, του ΠΑΜΕ. Αυτό αποδεικνύει η πείρα, 15 χρόνια μετά τη θριαμβολογία εκείνων που νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν με τους αγώνες και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτό το καθήκον πέφτει στις δικές μας πλάτες. Στο αναπηρικό κίνημα εξηγήσαμε το πώς αυτές οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις θα επηρεάσουν τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους. Οτι, για παράδειγμα, με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ο ανάπηρος θα κληθεί να δουλεύει την ίδια μέρα δυο ώρες στο Παγκράτι και δυο στο Περιστέρι, να κάνει δυο και παραπάνω δουλιές για να ζήσει, πράγμα αδύνατο. Το κεφάλαιο ξέρει ότι στο χώρο των αναπήρων είναι πιο δύσκολο να αναπτυχθούν αγώνες. Δουλέψαμε από τα κάτω, αντιπαλεύοντας τους μηχανισμούς του κυβερνητικού συνδικαλισμού και της εξαγοράς».

Μιχάλης Παπαδόπουλος,Συνδικάτο Επαγγελματιών Οδηγών Μακεδονίας - Θράκης:

«Καθοριστική ήταν η συμβολή του ΠΑΜΕ στη βελτίωση των όρων εργασίας των επαγγελματιών οδηγών (ωράρια, μισθοί κ.ά.). Μπορούσαμε και μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στο συντονισμό, ενάντια στην πολυδιάσπαση που προσπαθούν να επιβάλουν οι συντεχνίες και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός».

Μπάμπης Βορτελίνος,μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ:

«Η αντιπαράθεσή μας με τις δυνάμεις της συναίνεσης στην ΠΟΕ - ΟΤΑ δεν αφορά στο μερικό. Αφορά στη συνολική αντίθεσή μας σ' αυτό που πρεσβεύουν αυτές οι δυνάμεις: τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, την ταύτιση με την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ για μια σειρά ζητήματα που σχετίζονται με δικαιώματα των εργαζομένων όπως τα ΒΑΕ, τη σύμπλευσή τους στις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται στα πλαίσια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Χρειάζεται να επιμείνουμε στη συσπείρωση πλατύτερων δυνάμεων. Σε συσκέψεις του Συντονιστικού των ΟΤΑ έχουν έρθει νέα σωματεία χωρίς όμως πάντα να επιμείνουμε στο βάθεμα της συνεργασίας μαζί τους».

Δημήτρης Αγκαβανάκης,μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ:

«Στο Δημόσιο έχουμε να κάνουμε πολλά βήματα ακόμα. Στους 350.000 φτάνουν σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχουν τεράστιοι μηχανισμοί εξαγοράς και αλλοίωσης των συνειδήσεων. Καθώς ο κρατικός μηχανισμός αναδιαρθρώνεται για να γίνει πιο αποτελεσματικός για το κεφάλαιο, το πλαίσιο εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων ακολουθεί την ίδια πορεία. Βασικό στοιχείο της προπαγάνδας μας δεν μπορεί να είναι άλλο από το ερώτημα "για ποιο κράτος"».

Δημήτρης Αγγελόπουλος,Συνδικάτο Οικοδόμων Πάτρας:

«Κάναμε σημαντικά βήματα, βάλαμε στέρεες βάσεις: διπλασιάστηκαν οι κλαδικές Γραμματείες, νέα σωματεία συσπειρώθηκαν στο ΠΑΜΕ, συνάδελφοι που πριν τρία χρόνια ταλαντεύονταν σήμερα είναι μαζί μας, στις απεργίες, δίνουν μάχες. Να δουλέψουμε με τους συμμάχους μας. Υπάρχει εμπειρία από μεγάλα έργα: μας απασχόλησε να γίνει κατανοητό ποιος πληρώνει τα έργα, ποιος κερδίζει. Μας απασχόλησε πώς θα παρέμβουμε σε περιοχές όπως η Πύλος (60 χλμ. από Καλαμάτα) όπου δεν υπάρχουν συγκροτημένες δυνάμεις οικοδόμων. Πέσαμε πάνω από κάθε κλάδο σε εργοτάξιο των 300 που θα φτάσει στους 3.000. Στην απεργία έκλεισαν το εργοτάξιο, συγκρούστηκαν με την εργοδοσία. Μετά από αυτό, η παρέμβαση του ΠΑΜΕ συζητιόταν παντού στην περιοχή, απελευθερώσαμε δυνάμεις. Σήμερα παρεμβαίνουμε μέσα και έξω από το εργοτάξιο».

Σωτήρης Πουλικόγιαννης,Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά:

«Πλούσια πείρα από την ενιαία ταξική δράση των πέντε σωματείων που δραστηριοποιούνται στη Ζώνη, με κοινές συνεδριάσεις, εξορμήσεις, αγώνες. Η μάχη των συμβάσεων είναι καθολική και προσανατολισμένη. Το πλαίσιο του ΠΑΜΕ γίνεται αντικείμενο πλατιάς συζήτησης. Σαν αποτέλεσμα κάθε χρόνο κατακτάμε σύμβαση με αυξήσεις 5, 6 και 7 ευρώ, φτάνοντας το μεροκάματο (στο 7ωρο) από 57 έως 98 ευρώ. Μετά τις απολύσεις σε εργολαβικό συνεργείο της ΛΑΡΚΟ, ο ίδιος εργοδότης πήρε δουλιά στη Ζώνη. Μπλοκάραμε το συνεργείο, απαιτήσαμε και επιβάλαμε την ανάκληση της απόλυσης».